Ζαν Επστάιν
Ο Ζαν Επστάιν (γαλλικά: Jean Epstein) (1897 - 1953) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, θεωρητικός του κινηματογράφου, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1940 σκηνοθέτησε τριάντα έξι ταινίες. Σημαντική μορφή του γαλλικού κινηματογράφου, συνδέεται κυρίως με τη γαλλική αβάν-γκαρντ. [14]
| Ζαν Επστάιν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean Epstein (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 25 Μαρτίου 1897[1][2][3] Βαρσοβία[4] |
| Θάνατος | 2 Απριλίου 1953[1][5][6] Παρίσι[7] |
| Αιτία θανάτου | εγκεφαλοαγγειακή νόσος |
| Τόπος ταφής | d:Q110338326[8] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[9] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[10][11] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογράφου σεναριογράφος συγγραφέας κριτικός λογοτεχνίας[12] κριτικός κινηματογράφου[13] |
| Περίοδος ακμής | 1922 - 1953 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Επστάιν γεννήθηκε στη Βαρσοβία (τότε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) στις 25 Μαρτίου 1897 από Γάλλο-Εβραίο πατέρα και Πολωνίδα μητέρα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1908, η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Ελβετία, όπου ο Επστάιν παρέμεινε μέχρι την εισαγωγή του στην ιατρική σχολή στο Πανεπιστήμιο της Λυών στη Γαλλία. Στη Λυών εργάστηκε ως γραμματέας και μεταφραστής του Ωγκύστ Λυμιέρ, που θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του κινηματογράφου.
Ο Επστάιν άρχισε να σκηνοθετεί δικές του ταινίες το 1922 με πρώτη το Παστέρ, μια βιογραφία του Λουί Παστέρ που γύρισε σε συνεργασία με τον Ζαν Μπενουά-Λεβί, και στη συνέχεια το Κόκκινο πανδοχείο και Πιστή καρδιά (και οι δύο το 1923), όπου δοκίμασε τις θεωρίες του πάνω στην φωτογένεια της κίνησης» συμμετέχοντας στο κίνημα του γαλλικού ιμπρεσιονιστικού κινηματογράφου. [15]Ο σκηνοθέτης Λουί Μπουνιουέλ εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στις ταινίες Mauprat (1926) και Η πτώση του οίκου των Άσερ (1928), μια ποιητική μεταφορά του μυθιστορήματος του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.[16]
Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας Πιστή καρδιά, ο Επστάιν επέλεξε να κινηματογραφήσει μια απλή ιστορία έρωτα και βίας «για να κερδίσει την εμπιστοσύνη εκείνων, ακόμα τόσο πολυάριθμων, που πιστεύουν ότι μόνο το χαμηλό μελόδραμα μπορεί να ενδιαφέρει το κοινό», και επίσης με την ελπίδα δημιουργίας ενός μελοδράματος «από το οποίο να έχουν αφαιρεθεί όλες οι συμβάσεις που συνήθως συνδέονται με το είδος, τόσο απλό, που μπορεί να προσεγγίσει την ευγένεια της τραγωδίας ». [17]
Από την έλευση του ηχητικού κινηματογράφου το 1929, με δυσκολία προσαρμόστηκε στις ηχητικές ταινίες. Έκανε αρκετές ταινίες-ντοκυμαντέρ για τη Βρετάνη. Μεταξύ αυτών το Finis Terræ (Το τέλος της Γης, 1929) που γυρίστηκε στο νησί Ουεσάν, Mor vran (Η θάλασσα των κοράκων, 1931, στα βρετονικά) στο νησί Σεν, το Χρυσάφι των θαλασσών (1932) γυρίστηκε στο νησί Εντίκ, ο Κυρίαρχος της θύελλας (1947) γυρίστηκε στο Μπελ-Ιλ-αν-Μερ. Το Τραγούδι της Αρμορικής (1934) είναι γνωστό ως η πρώτη ταινία στα βρετονικά.
Τη δεκαετία του 1930, ο Επστάιν έκανε κυρίως ταινίες ντοκιμαντέρ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας από τους Γερμανούς, δεν του επιτράπηκε να εργαστεί σε κανένα στούντιο και φυλακίσθηκε από τη Γκεστάπο λόγω της εβραϊκής του καταγωγής αλλά κατάφερε να γλυτώσει την απέλαση.
Ο Επστάιν πέθανε στις 2 Απριλίου 1953.
Τον Αύγουστο του 2005, οι ταινίες του Ο καθρέπτης με τις τρεις όψεις (1927) και ο Κυρίαρχος της θύελλας (1947) αποκαταστάθηκαν και κυκλοφόρησαν ξανά στη συλλογή DVD Avant-Garde: Experimental Cinema της δεκαετίας του 1920 και του 1930.[18]
Συγγραφικό έργο Επεξεργασία
Ο Επστάιν υπήρξε ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της αβάν-γκαρντ. Έγραψε αρκετά βιβλία με θέμα την αισθητική του κινηματογράφου: Καλημέρα σινεμά (Bonjour, cinéma, 1921), Ο κινηματογράφος ιδωμένος από την Έτνα (Le Cinématographe vu de l'Etna,1926), Η νοημοσύνη μιας μηχανής (L'Intelligence d'une machine, 1946) Ο κινηματογράφος του διαβόλου (Le Cinéma du diable, 1947) και το κυριότερο Το πνεύμα του κινηματογράφου (Esprit de cinéma) που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του, το 1955.[19]
Τα δύο μυθιστορήματά του διαδραματίζονται στα νησιά της Βρετάνης: Το Χρυσάφι των θαλασσών στο Ουεσάν και Les Recteurs et la sirène στο νησί Σεν.
Φιλμογραφία Επεξεργασία
|
|
|
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 filmportal.de. 9b51affa552b4ab1baf81d032794b0d0. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Proleksis enciklopedija» (Κροατικά) 19880.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13511300q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0258477. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ 8,0 8,1 fr
.findagrave .com /memorial /10430508 /jean-epstein. - ↑ LIBRIS. 30 Οκτωβρίου 2012. libris
.kb .se /katalogisering /31fjmmhm53389sl. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13511300q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 79242595.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2019.
- ↑ . «artforum.com/print/201602/thinking-through-cinema-the-films-of-jean-epstein».
- ↑ . «acmi.net.au/whats-on/virtual-cinematheque/restless-heart-many-faces-jean-epstein/».
- ↑ . «bampfa.org/program/jean-epstein».
- ↑ Jean Epstein (1924) "Présentation de Coeur fidèle", in Écrits sur le cinéma, 1, 124 (January 1924), quoted in Richard Abel, French Cinema: the first wave 1915-1929 (Princeton University Press, 1984), p. 360.
- ↑ . «harvardfilmarchive.org/programs/young-oceans-of-cinema».
- ↑ . «journals.openedition.org/map/Epstein, Sound, and the Return to Classical Film Theory/en».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Γαλλικός Ιμπρεσιονισμός στον Κινηματογράφο - camerastyloonline (ελληνικά)