Βικιπαίδεια

Θρησκευτικές απόψεις για την ευθανασία

Υπάρχουν πολλές θρησκευτικές απόψεις για την ευθανασία, αν και πολλοί ηθικοί θεολόγοι επικρίνουν τη διαδικασία.

Bουδισμός Επεξεργασία

Υπάρχουν πολλές απόψεις μεταξύ των Βουδιστών για το θέμα της ευθανασίας, αλλά πολλοί είναι επικριτικοί για τη διαδικασία.

Μια σημαντική αξία της διδασκαλίας του Βουδισμού είναι η συμπόνια. Μερικοί Βουδιστές χρησιμοποιούν τη συμπόνια, για να δικαιολογήσουν την ευθανασία, επειδή το άτομο, που υποφέρει ανακουφίζεται από τον πόνο. [1] Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι ανήθικο «να ξεκινήσει κανείς οποιαδήποτε πορεία δράσης, που σκοπό έχει να καταστρέψει την ανθρώπινη ζωή, ανεξάρτητα από την ποιότητα του κινήτρου του ατόμου». [2]

Στον Τεραβάντα Βουδισμό, ένας λαϊκός απαγγέλλει καθημερινά τον απλό τύπο: «Αναλαμβάνω την εντολή να απέχω από την καταστροφή ζωντανών όντων». [3] Ωστόσο, για τους βουδιστές μοναχούς (μπίκου, bhikkhu) οι κανόνες διατυπώνονται πιο ρητά. Για παράδειγμα, στον μοναστικό κώδικα (Patimokkha), αναφέρεται:

«Πρέπει κάποιος μπίκου σκόπιμα να στερήσει τη ζωή από έναν άνθρωπο, ή να ψάξει για έναν δολοφόνο για αυτόν, ή να επαινέσει τα πλεονεκτήματα του θανάτου ή να τον υποκινήσει να πεθάνει (έτσι): «Καλέ μου, σε τι χρησιμεύει αυτή η άθλια, ελεεινή ζωή για σένα; Ο θάνατος θα ήταν καλύτερος για σένα παρά η ζωή», ή έχοντας στο μυαλό μια τέτοια ιδέα, έναν τέτοιο σκοπό, θα έπρεπε με διάφορους τρόπους να επαινεί τα πλεονεκτήματα του θανάτου ή να τον υποκινεί να πεθάνει. Είναι επίσης ηττημένος και δεν είναι πλέον σε κοινωνία» [1]

Η ευθανασία σε όλες τις μορφές της είναι καταδικαστέα σύμφωνα με τον βουδισμό. Ο άνθρωπος οφείλει να ζει με έναν ευγενικό τρόπο ζωής. Η καταστροφή της ζωής είναι καταδικαστέα είτε αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο είτε στρέφεται κατά των ζώων ή των φυτών. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και ο άνθρωπος πρέπει να τον αντιμετωπίσει με καρτερικότητα, υπομονή και δύναμη. Ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να κατανοήσει την έννοια του θανάτου και του πόνου. Μέσα από τον διαλογισμό ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τη βαθύτερη φύση του και να ελευθερωθεί από τη διαρκή γέννηση και τον θάνατο.[4]

Ο Βουδισμός στρέφεται κατά της ευθανασίας, γιατί η ευθανασία θα οδηγούσε τον άνθρωπο στον φαύλο κύκλο των μετενσαρκώσεων και θα στερούσε τον άνθρωπο από την επίτευξη του ύψιστου αγαθού, που είναι η κατάσταση της νιρβάνα. Παρόλο που ο Βουδισμός θεωρεί τον κόσμο ως πηγή πόνου και θλίψης, δεν προτρέπει τους πιστούς να φύγουν με βίαιο τρόπο από αυτόν τον οδυνηρό κόσμο.[5]

Χριστιανισμός Επεξεργασία

Καθολικισμός Επεξεργασία

Η Καθολική Εκκλησία αντιτίθεται στην ενεργητική ευθανασία και την υποβοηθούμενη από γιατρούς αυτοκτονία με το σκεπτικό ότι η ζωή είναι δώρο από τον Θεό και δεν πρέπει να συντομεύεται πρόωρα. Ωστόσο, η εκκλησία επιτρέπει στους ετοιμοθάνατους την επιλογή να αρνηθούν την υπερβολική θεραπεία, που θα παρατείνει ελάχιστα τη ζωή. [6]

Η αντίθεση της Καθολικής Εκκλησίας στην ευθανασία μπορεί να αναχθεί στην αρχαία εβραϊκή και πρώιμη χριστιανική στάση απέναντι στην αυτοκτονία. Αργότερα στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ο Θωμάς Ακινάτης αποτέλεσε παράδειγμα και διαμόρφωσε τις κυρίαρχες χριστιανικές απόψεις για την αυτοκτονία.[7] Καταδίκασε την αυτοκτονία για παραβίαση της φυσικής τάσης για αυτοσυντήρηση και αυτοδιαιώνιση, για βλάβη των άλλων ανθρώπων και της κοινότητας και για αψήφηση της θείας εξουσίας στη ζωή.[8] Οι δυτικές απόψεις κατά της αυτοκτονίας μεταξύ των ασθενών και υπέρ της παράτασης της ζωής ήταν σχεδόν ομοιόμορφες μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, αν και ο Καθολικός στοχαστής Τόμας Μορ μπορεί να ήταν μια αξιοσημείωτη εξαίρεση. Στην Ουτοπία, ο Μορ φαίνεται να υποστηρίζει την ενεργητική ευθανασία (αν και ο συγκεκριμένος όρος δεν υπήρχε εκείνη την εποχή), [9] αλλά ορισμένοι μελετητές αμφισβήτησαν, εάν η θέση του Μορ ήταν σοβαρή ή σατιρική. [10] [11]

Η Καθολική Εκκλησία έγινε ένας από τους κορυφαίους πολέμιους του σύγχρονου κινήματος της ευθανασίας στις αρχές του 1900. [12] Ο Πάπας Πίος ΙΒ' ήταν ένθερμος επικριτής της ευθανασίας τη δεκαετία του 1940, [13] αλλά στο έργο του το 1957 «The Prolongation of Life: An Address of Papa Pius XII to an International Congress of Anesthesiologists», επέτρεψε την παθητική ευθανασία, δηλώνοντας ότι οι ασθενείς μπορούσαν να αρνούνται την υπερβολική θεραπεία, για να παρατείνουν τη ζωή τους χωρίς να παραβιάζουν το χριστιανικό δόγμα. [14] [15]

Στις 5 Μαΐου 1980, η Συνέλευση του Βατικανού για το Δόγμα της Πίστεως εξέδωσε τη Διακήρυξη για την Ευθανασία, καταδικάζοντας την ευθανασία ως «παραβίαση του θείου νόμου, προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έγκλημα κατά της ζωής και επίθεση κατά της ανθρωπότητας". [16] Η διακήρυξη σημείωσε επίσης ότι η πρόοδος στην ιατρική τεχνολογία είχε θολώσει τη γραμμή μεταξύ συνηθισμένων και ασυνήθιστων μέσων διατήρησης της ζωής, αλλά επέτρεψε σε ασθενείς σε τελικό στάδιο της νόσου να αρνηθούν τη θεραπεία, που παράτεινε τη ζωή σε περιπτώσεις όπου ένας γιατρός πίστευε ότι η βλάβη της θεραπείας θα υπερτερούσε από τα οφέλη. [15]

Η παπική εγκύκλιος επιστολή Evangelium Vitae, που εκδόθηκε το 1995 από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β' αναφέρει τις επίσημες θέσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για το θέμα της ευθανασίας.[17]

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2020, η Συνέλευση για το Δόγμα της Πίστεως εξέδωσε την επιστολή «Samaritanus bonus», επαναλαμβάνοντας την αντίθεση της εκκλησίας στην ευθανασία και την υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία, επικρίνοντας πρωτόκολλα τερματισμού της ζωής, όπως εντολές μη αναζωογόνησης, προτρέποντας τα Καθολικά νοσοκομεία και τους εργαζομένους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης να μην εμπλέκονται σε «προφανώς ανήθικη συμπεριφορά», συμπεριλαμβανομένης της παραπομπής ασθενών σε άλλα νοσοκομεία, όπου θα μπορούσαν να υποβληθούν σε ευθανασία, [18] και κατηγορώντας τους νομοθέτες, που ενέκριναν την ευθανασία ως «συνένοχους σε ένα σοβαρό αμάρτημα». Ωστόσο, η επιστολή επαναλάμβανε επίσης την ανοχή της εκκλησίας για τους ασθενείς, που βρίσκονται σε τελικό στάδιο της νόσου να αρνούνται τις θεραπείες, που παρατείνουν τη ζωή τους. [19] Το Reuters σημείωσε ότι η επιστολή δεν άλλαξε το εκκλησιαστικό δόγμα, αλλά επανέλαβε τα υπάρχοντα δόγματα σε πιο ισχυρή γλώσσα σε μια εποχή, που οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων ορισμένων παραδοσιακά Καθολικών χωρών, απελευθέρωναν τις επιλογές τερματισμού της ζωής. [20]

Προτεσταντισμός Επεξεργασία

Οι προτεσταντικές ομολογίες ποικίλλουν ευρέως ως προς την προσέγγισή τους στην ευθανασία και τον υποβοηθούμενο θάνατο από γιατρό. Από τη δεκαετία του 1970, οι Ευαγγελικές εκκλησίες έχουν συνεργαστεί με τους Ρωμαιοκαθολικούς σε μια προσέγγιση ιερότητας της ζωής, αν και ορισμένοι Ευαγγελικοί μπορεί να υιοθετούν μια πιο ασυνήθιστη εναντίωση. Τα κύρια προτεσταντικά δόγματα, όπως η Ενωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία, σε μεγάλο βαθμό δεν δέχονται την ευθανασία. [21]

Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία Επεξεργασία

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, μαζί με άλλες Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, αντιτίθεται επίσης στην ευθανασία, δηλώνοντας ότι πρέπει να καταδικαστεί ως δολοφονία δηλώνοντας ότι «η ευθανασία είναι η σκόπιμη ενέργεια για τον τερματισμό της ανθρώπινης ζωής». [22]

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας σε μία ανακοίνωσή της (14 Δεκεμβρίου 2020) ανέφερε ότι η ευθανασία είναι ουσιαστικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Η ζωή είναι δώρο Θεού. Οι δοκιμασίες της ζωής και ο πόνος αποτελούν ένα ιερό μυστήριο. Οι άνθρωποι μέσα από τις ασθένειες και τον πόνο μπορούν να αναζητήσουν τον Θεό.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία ο Θεός είναι αυτοζωή, είναι ο χορηγός της ζωής και αυτός μόνο έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή ενός ανθρώπου.[23] Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να τερματίζει τη ζωή του ή να ζητάει τον τερματισμό της από άλλον. Ο Θεός είναι κύριος της ζωής και του θανάτου. Η ευθανασία, η αυτοκτονία όπως και η ανθρωποκτονία αποτελούν άρνηση της κυριαρχίας του Θεού και του σχεδίου της αγάπης του. Η αυτοκτονία αποτελεί και άρνηση αγάπης προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο πόνος και οι θλίψεις είναι για τον πιστό μέσα συμμετοχής στο πάθος του Χριστού. Η επίδειξη υπομονής στα παθήματα της ζωής βοηθάει τους πιστούς και αυτούς που πάσχουν και αυτούς που βρίσκονται γύρω τους στην εν Χριστώ και κατά Χριστόν ζωή. Με τον πόνο και την ασθένεια ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει σε υψηλό βαθμό αυτογνωσίας και ηθικής τελειότητας.[24]

Χριστιανικές ομάδες για την υποστήριξη της ευθανασίας Επεξεργασία

Ομάδες, που ισχυρίζονται ότι μιλούν για τους Χριστιανούς και όχι για τις επίσημες απόψεις του Χριστιανικού κλήρου έχουν αναδυθεί σε πολλές χώρες. [25]

Ινδουισμός Επεξεργασία

Υπάρχουν δύο ινδουιστικές απόψεις για την ευθανασία. Βοηθώντας να τερματιστεί μια επώδυνη ζωή ένα άτομο εκτελεί μια καλή πράξη και εκπληρώνει έτσι τις ηθικές του υποχρεώσεις. Η ευθανασία μπορεί επίσης να είναι αποδεκτή, εάν χρησιμοποιείται με ανιδιοτελή κίνητρα. Από την άλλη πλευρά, βοηθώντας ένα άτομο να τερματίσει μια ζωή, ακόμη και αν είναι γεμάτη βάσανα, διαταράσσει τη χρονική στιγμή του κύκλου του θανάτου και της αναγέννησης. Αυτό είναι κακό και όσοι εμπλέκονται στην ευθανασία θα αναλάβουν το υπόλοιπο κάρμα του ασθενούς. Ο θάνατος είναι μια φυσική διαδικασία και θα έρθει με τον καιρό. [26]Η πράξη της ευθανασίας έχει αρνητικές συνέπειες τόσο για τον ασθενή όσο και για τον γιατρό, που ενεργεί την ευθανασία. Ο γιατρός θα επιβαρυνθεί με το ανολοκλήρωτο κάρμα του ασθενούς.

Κάποιοι Ινδουιστές πιστεύουν ότι η ευθανασία παραβιάζει τη βασική ινδική αρχή της αχίμζα, της μη βίας προς όλα τα ζωντανά όντα και του σεβασμού της ζωής.[5]

Αναφέρεται ξεκάθαρα στις Βέδες ότι ο άνθρωπος έχει μόνο δύο έμπιστους φίλους στη ζωή, ο πρώτος ονομάζεται Βίντια (γνώση) και ο δεύτερος ονομάζεται Μρίτιου (Θάνατος). Το πρώτο είναι κάτι που είναι ωφέλιμο και προαπαιτούμενο στη ζωή, και το δεύτερο είναι κάτι που είναι αναπόφευκτο μερικές φορές ακόμη και απροσδόκητο. Δεν είναι η ευθανασία η πράξη της αμαρτίας, αλλά η εγκόσμια προσκόλληση, που κάνει την ευθανασία να θεωρείται ως πράξη αμαρτίας. Ακόμη και ένας Σαννυασίν ή Σαννυασίνι, αν το αποφασίσει, επιτρέπεται να τερματίσει τη ζωή του/της με την ελπίδα να φτάσει στη μόκσα, δηλαδή στη χειραφέτηση της ψυχής.

Σύμφωνα με τον Ινδουισμό η ζωή είναι ανεκτίμητη. Αν ένα άτομο διαπράξει ευθανασία, στην επόμενη ζωή του η θέση του θα είναι δυσμενέστερη. Η ευθανασία θεωρείται κακή πράξη, γιατί απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό.[27]

Ισλάμ Επεξεργασία

Οι μουσουλμάνοι είναι κατά της ευθανασίας.[28] Πιστεύουν ότι η ζωή όλων των ανθρώπων είναι ιερή, επειδή δίνεται από τον Θεό και ότι ο Θεός επιλέγει πόσο θα ζήσει ο καθένας. Τα ανθρώπινα όντα δεν πρέπει να παρεμβαίνουν σε αυτό. [29] [30] Απαγορεύεται σε έναν μουσουλμάνο να σχεδιάζει με τη βούλησή του την ώρα του θανάτου του εκ των προτέρων. [31]

Η υπομονή και η αντοχή στον πόνο είναι αρετές, που ανταμείβονται γενναία στο Ισλάμ. Όταν ο πιστός υποφέρει από τους πόνους μιας ασθένειας, ο Θεός του συγχωρεί τις αμαρτίες του. Έτσι, όταν τα αναλγητικά φάρμακα δεν είναι επαρκή για να καταπραΰνουν τους πόνους του ασθενούς, η επίκληση αυτής της αντίληψης του Ισλάμ είναι αρκετή να κάνει έναν μουσουλμάνο να υποφέρει καρτερικότατα μία ασθένεια.[28]

Τζαϊνισμός Επεξεργασία

Ο Τζαϊνισμός βασίζεται στην αρχή της μη βίας (ahinsa) και είναι περισσότερο γνωστός για αυτό. [32] Ο Τζαϊνισμός συνιστά τον εκούσιο θάνατο ή σαλεχάνα τόσο για τους ασκητές όσο και για τους srāvaka (νοικοκύρηδες) στο τέλος της ζωής τους. [33] Το σαλεχάνα (Sallekhana) (επίσης γνωστό ως Santhara, Samadhi-marana) αποτελείται από δύο λέξεις sal (που σημαίνει «φυσιολογικά») και lekhana, που σημαίνει «αραιώνω». Σαλεχάνα είναι η φυσιολογική αραίωση από τα πάθη και το σώμα. [34] Ένα άτομο επιτρέπεται να νηστεύει μέχρι θανάτου ή να κάνει τον όρκο της sallekhana μόνο όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Δεν θεωρείται αυτοκτονία καθώς το άτομο, που την τηρεί πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους αυτοσυνειδησίας. [34] Όταν κάποιος τηρεί το Sallekhana, δεν πρέπει να έχει την επιθυμία να ζήσει ή να επιθυμεί να πεθάνει. Ο ασκούμενος δεν πρέπει να θυμάται τις απολαύσεις, που απολάμβανε ή να επιθυμεί την απόλαυση των απολαύσεων στο μέλλον. [35] Η διαδικασία εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενη σε μέρη της Ινδίας. Οι εκτιμήσεις για τους θανάτους με αυτό τον τρόπο κυμαίνονται από 100 έως 240 τον χρόνο. [36] Η παρεμπόδιση της santhara προκαλεί κοινωνικό εξοστρακισμό. [37]

Ιουδαϊσμός Επεξεργασία

Παρόμοια με τις τάσεις μεταξύ των Προτεσταντών, η εβραϊκή ιατρική ηθική έχει διχαστεί, ανάμεσα σε θρησκευτικές πεποιθήσεις, σχετικά με την ευθανασία και τη θεραπεία τερματισμού της ζωής από τη δεκαετία του 1970. Γενικά, οι Εβραίοι στοχαστές αντιτίθενται στην εκούσια ευθανασία, συχνά σθεναρά, [38] αν και υπάρχει κάποια υποστήριξη για την εκούσια παθητική ευθανασία σε περιορισμένες περιπτώσεις. [39] Ομοίως, στο κίνημα του Συντηρητικού Ιουδαϊσμού, υπάρχει αυξανόμενη υποστήριξη για την παθητική ευθανασία (PAD). [40] Στον Μεταρρυθμιστικό Ιουδαϊσμό, η πλειονότητα του συναισθήματος κατά της ευθανασίας έχει μετατοπιστεί τα τελευταία χρόνια σε μία αυξανόμενη υποστήριξη για ορισμένες επιλογές παθητικής ευθανασίας. Ο κοσμικός Ιουδαϊσμός είναι μια ξεχωριστή κατηγορία με αυξανόμενη υποστήριξη για την ευθανασία. [41] Ένας δημοφιλής υποστηρικτής της ευθανασίας είναι η ραβίνος Μίριαμ Τζέρις. [42]

Μια μελέτη που διεξήχθη το 2010 διερεύνησε ηλικιωμένες Εβραίες, που αυτοπροσδιορίζονταν είτε ως Χασιδικές Ορθόδοξες, είτε ως Μη Χασιδικές Ορθόδοξες ή ως εκκοσμικευμένες Ορθόδοξες ως προς την πίστη τους. Η μελέτη διαπίστωσε ότι όλοι οι Χασιδικοί Ορθόδοξοι, που ερωτήθηκαν, αποδοκίμασαν την εκούσια ευθανασία, ενώ η πλειοψηφία των εκκοσμικευμένων Ορθοδόξων που ερωτήθηκαν, την ενέκρινε. [43]

Κομφουκιανισμός Επεξεργασία

Ο Κομφούκιος θεωρούσε ότι το ανθρώπινο σώμα είναι δώρο του ουρανού και πίστευε ότι ο άνθρωπος, που είναι φύσει αγαθός, μπορεί να γίνει αληθινός άνθρωπος εφόσον εναρμονίζει τον εαυτό του με το Τάο. Οι άνθρωποι πρέπει να τηρούν τους κανόνες κοινωνικής ευγένειας και τον αμοιβαίο σεβασμό. Μέσα στα πλαίσια αυτά ένας κομφουκιανιστής τηρεί διαφορετική στάση απέναντι στην ευθανασία από έναν Δυτικό άνθρωπο. Δεν επικαλείται το επιχείρημα ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή του. Ένας κομφουκιανιστής προβληματίζεται για το αν η πράξη της ευθανασίας σχετίζεται με την κοινωνική σταθερότητα και την αρμονία των ανθρώπινων σχέσεων και αν υλοποιούνται έτσι οι ηθικές αρετές της ανθρωπιάς και της τιμιότητας. Η ευθανασία ως «αξιοπρεπής θάνατος» εφαρμόζεται σε μικρή έκταση στον Κομφουκιανισμό.[5]

Σιντοϊσμός Επεξεργασία

Στην Ιαπωνία, όπου η κυρίαρχη θρησκεία είναι ο Σιντοϊσμός, το 69% των θρησκευτικών οργανώσεων συμφωνεί με την πράξη της εθελοντικής παθητικής ευθανασίας.[44] Το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 75% όταν το ζήτησε η οικογένεια. Στον Σιντοϊσμό, η παράταση της ζωής με τεχνητά μέσα είναι μια επαίσχυντη πράξη κατά της ζωής. [44] Οι απόψεις για την ενεργητική ευθανασία είναι μικτές, με το 25% των Σιντοϊστικών και Βουδιστικών οργανώσεων στην Ιαπωνία να υποστηρίζουν την εθελοντική ενεργητική ευθανασία.

Επιρροή θρησκευτικών απόψεων Επεξεργασία

Οι θρησκευτικές απόψεις για την ευθανασία είναι τόσο ποικίλες όσο και περίπλοκες. Ενώ η άποψη κάποιου για το θέμα δεν συνδέεται απαραίτητα άμεσα με τη θρησκεία του, συχνά επηρεάζει τη γνώμη ενός ατόμου. Ενώ η επιρροή της θρησκείας στις απόψεις κάποιου για την παρηγορητική φροντίδα κάνει τη διαφορά, συχνά παίζουν μικρότερο ρόλο από ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Έγινε ανάλυση της σύνδεσης μεταξύ της θρησκείας των ενηλίκων των ΗΠΑ και της άποψής τους για την ευθανασία, προκειμένου να δούμε πώς συνδυάζονται. Τα ευρήματα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η θρησκευτική πίστη με την οποία συνδέεται κανείς δεν συνδέεται απαραίτητα με τη στάση του για την ευθανασία. [45] Η έρευνα δείχνει ότι ενώ πολλοί ανήκουν σε μια συγκεκριμένη θρησκεία, μπορεί να μην βλέπουν πάντα κάθε πτυχή ως σχετική με αυτούς.

Ορισμένες αναλύσεις μεταδεδομένων υποστήριξαν την υπόθεση ότι η στάση των νοσηλευτών απέναντι στην ευθανασία και την υποβοηθούμενη από ιατρό αυτοκτονία επηρεάζεται από τη θρησκεία και την κοσμοθεωρία τους. Η απόδοση μεγαλύτερης σημασίας στη θρησκεία φαίνεται επίσης να καθιστά λιγότερο πιθανή την αποδοχή της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης από ιατρό αυτοκτονίας. [46] Μια μελέτη της κοινής γνώμης το 1995 διαπίστωσε ότι η τάση για διάκριση μεταξύ ενεργητικής ευθανασίας και αυτοκτονίας επηρεαζόταν σαφώς από τη θρησκευτική πεποίθηση και την εκπαίδευση. [47] Στην Αυστραλία, περισσότεροι γιατροί χωρίς επίσημη θρησκευτική πεποίθηση συμπαθούσαν την ενεργητική εθελοντική ευθανασία και παραδέχτηκαν ότι την είχαν ασκήσει, παρά γιατροί που συνδέονταν με οποιαδήποτε θρησκευτική πίστη. Από εκείνους που ταυτίζονται με μια θρησκεία, αυτοί, που ανέφεραν ότι ήταν Προτεστάντες, τηρούσαν ενδιάμεση στάση και πρακτική μεταξύ των αγνωστικιστών/άθεων και των Καθολικών ομάδων. Οι Καθολικοί κατέγραψαν τις πιο αντίθετες συμπεριφορές, αλλά παρόλα αυτά, το 18 τοις εκατό των Καθολικών ιατρών, που ερωτήθηκαν, κατέγραψαν ότι είχαν λάβει δραστικά μέτρα, για να προκαλέσουν τον θάνατο ασθενών. [48]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Keown, Damien. “End of life: the Buddhist View,” Lancet 366 (2005): 953. SocINDEX with full text, EBSCOhost.
  2. ↑ Keown, Damien. “End of life: the Buddhist View,” Lancet 366 (2005): 954. SocINDEX with full text, EBSCOhost.
  3. ↑ This is the first of the Five Precepts. It has various interpretations.
  4. ↑ «Διατριβή: Η φιλοσοφία και η ορθόδοξη πίστη απέναντι στην ευθανασία - Κωδικός: 41431». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Ζιάκα, Αγγελική. «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ» (PDF). Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2022. 
  6. ↑ «Religious Groups' Views on End-of-Life Issues». Pew Research Center. Pew Research Center. 21 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2022. 
  7. ↑ «Διατριβή: Το δικαίωμα στον θάνατο στα πλαίσια της παροχής των υπηρεσιών υγείας: το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της ζωής και η ευθανασία ως ιατρική πράξη - Κωδικός: 24086». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  8. ↑ «Chapter 5: The Ethical Debate». When Death is Sought: Assisted Suicide and Euthanasia in the Medical Context. New York: New York State Task Force on Life and the Law. 1994. σελ. 79-80. 
  9. ↑ Fye, W. Bruce (1978). «Active Euthanasia: An Historical Survey of Its Conceptual Origins and Introduction into Medical Thought». Bulletin of the History of Medicine 52 (4): 494. https://archive.org/details/sim_bulletin-of-the-history-of-medicine_winter-1978_52_4/page/494. 
  10. ↑ Sargent, Lyman Tower (2016). «Five Hundred Years of Thomas More's Utopia and Utopianism». Utopian Studies 27 (2): 185. doi:10.5325/utopianstudies.27.2.0184. 
  11. ↑ Dowbiggin 2003
  12. ↑ Dowbiggin 2003
  13. ↑ Dowbiggin 2003
  14. ↑ Dowbiggin 2003
  15. ↑ 15,0 15,1 Dugdale, Lydia S.; Alcott Ridenour, Autumn (2011). «Making Sense of the Roman Catholic Directive to Extend Life Indefinitely». The Hastings Center Report (The Hastings Center) 41 (2): 28-29. 
  16. ↑ «Declaration on Euthanasia». Congregation for the Doctrine of the Faith. 5 Μαΐου 1980. 
  17. ↑ «Διατριβή: Το δικαίωμα στον θάνατο στα πλαίσια της παροχής των υπηρεσιών υγείας: το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της ζωής και η ευθανασία ως ιατρική πράξη - Κωδικός: 24086». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  18. ↑ Povoledo, Elisabetta (22 September 2020). «Vatican Reiterates Its Opposition to Euthanasia and Assisted Suicide». The New York Times (New York). https://www.nytimes.com/2020/09/22/world/europe/pope-francis-euthanasia-assisted-suicide.html. Ανακτήθηκε στις 7 August 2022. 
  19. ↑ Winfield, Nicole (22 September 2020). «Vatican: Assisted Suicide, Euthanasia "Intrinsically Evil"». Associated Press (New York). https://apnews.com/article/assisted-suicide-archive-euthanasia-844bf155cf5377df335b2f2afff5cbc0. Ανακτήθηκε στις 7 August 2022. 
  20. ↑ Pullella, Philip (22 September 2020). «Vatican Steps up Opposition to Euthanasia and Assisted Suicide». Reuters (London). https://www.reuters.com/article/uk-vatican-euthanasia-idUKKCN26D1DD. Ανακτήθηκε στις 7 August 2022. 
  21. ↑ Moran, Dan (7 Νοεμβρίου 2018). «Methodists and Catholics Unite against Euthanasia» (στα English). Juicy Ecumenism. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2022. 
  22. ↑ «The Orthodox Christian view on Euthanasia». www.orthodoxchristian.info. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2017. 
  23. ↑ «Διατριβή: Η φιλοσοφία και η ορθόδοξη πίστη απέναντι στην ευθανασία - Κωδικός: 41431». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  24. ↑ «Διατριβή: Η φιλοσοφία και η ορθόδοξη πίστη απέναντι στην ευθανασία - Κωδικός: 41431». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  25. ↑ «Christians Supporting Choice for Voluntary Assisted Dying – Also known as Christians Supporting Choice for Voluntary Euthanasia» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2019. 
  26. ↑ «Religion & Ethics - Euthanasia». BBC. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2009. 
  27. ↑ «Διατριβή: Η φιλοσοφία και η ορθόδοξη πίστη απέναντι στην ευθανασία - Κωδικός: 41431». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «Διατριβή: Το δικαίωμα στον θάνατο στα πλαίσια της παροχής των υπηρεσιών υγείας: το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της ζωής και η ευθανασία ως ιατρική πράξη - Κωδικός: 24086». thesis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  29. ↑ Translation of Sahih Bukhari, Book 71. University of Southern California. σελ. Hadith 7.71.670. 
  30. ↑ Translation of Sahih Muslim, Book 35. University of Southern California. σελ. Hadith 35.6485. 
  31. ↑ Translation of Sahih Muslim, Book 35. University of Southern California. σελ. Hadith 35.6480. 
  32. ↑ Kakar 2014, σελ. 175.
  33. ↑ Jain 2011, σελ. 102.
  34. ↑ 34,0 34,1 Kakar 2014, σελ. 174.
  35. ↑ Jain 2011, σελ. 111.
  36. ↑ "Fasting to Death" in: Docker C, Five Last Acts – The Exit Path, 2013:428-432 (details benefits and difficulties)
  37. ↑ Colors of Truth Religion, Self and Emotions: Perspectives of Hinduism, Buddhism, Jainism, Zoroastrianism, Islam, Sikhism and Contemporary Psychology by Sonali Bhatt Marwaha, 2006:125.
  38. ↑ For example, J. David Bleich, Eliezer Waldenberg
  39. ↑ Such as the writings of Daniel Sinclair, Moshe Tendler, Shlomo Zalman Auerbach, Moshe Feinstein
  40. ↑ See Elliot Dorff and, for earlier speculation, Byron Sherwin.
  41. ↑ «Physician-Assisted Death». 25 Οκτωβρίου 2019. 
  42. ↑ «Rabbi Miriam Jerris, Phd». www.ifshj.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2009. 
  43. ↑ Baeke, Goedele, Jean-Pierre Wils, and Bert Broeckaert, “‘We are (not) the master of our body’: elderly Jewish women’s attitudes towards euthanasia and assisted suicide,” Ethnicity and Health 16, no. 3 (2011): 259-278, SocINDEX with full text, EBSCOhost.
  44. ↑ 44,0 44,1 «9.3. Implications of Japanese religious views toward life and death in medicine». www.eubios.info. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2009. 
  45. ↑ Moulton, Benjamin E., Terrence D. Hill, and Amy Burdette. "Religion and Trends in Euthanasia Attitudes among U.S. Adults, 1977–2004." Sociological Forum 21.2 (2006): 249-72. Web.
  46. ↑ Religion and Nurses’ Attitudes to Euthanasia and Physician Assisted Suicide, Nursing Ethics 2009 Αρχειοθετήθηκε 2014-05-25 στο Wayback Machine.. The subject is also dealt with at length in Johannes A. van der Ven, Hans-Georg Ziebertz (eds.) Human Rights and the Impact of Religion, Koninklijke 2013.
  47. ↑ Caddell D, Newton R, Euthanasia: American attitudes toward the physician's role. Soc Sci Med. 1995 Jun;40(12):1671-81.
  48. ↑ Baume P, O'Malley E, Bauman A, Professed religious affiliation and the practice of euthanasia. J Med Ethics 1995;21(1): 49–54.

Πηγές Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θρησκευτικές_απόψεις_για_την_ευθανασία&oldid=10139538"