Ο Ινδόρτης ήταν μισθοφόρος πολέμαρχος από την Ιβηρική, που έζησε το πρώτο μισό του 3ου αιώνα π.Χ. Διαδέχθηκε τον Ιστολάτιο στην διοίκηση της εξέγερσης των Τουρδητανών και των Ιβηρών κατά των Καρχηδονίων του Αμίλκα Βάρκα.

Ινδόρτης
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος237 π.Χ.
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Περίοδος ακμής3ος αιώνας π.Χ.
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμααρχηγός φυλής

Βιογραφία

Επεξεργασία

Η ρίζα ind- φαίνεται να είναι Ιβηρικής προέλευσης, και σημαίνει «ο ισχυρός». Υποτίθεται ότι ήταν αδελφός του Ιστολάτιου, αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστες αποδείξεις. Ο ιστορικός Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει κυρίως τα γεγονότα του, αλλά και ο Πολύβιος, τον Κορνήλιος Νέπως, ο Ιουστίνος και ο Αππιανός.

Μόλις ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αμίλκας προσγειώθηκε στην αρχαία Γάδη (Κάδιθ) το 237 π.Χ., νίκησε και σταύρωσε τον Ιστολάτιο, εισέβαλε στις γειτονικές χώρες των Λουσιτανοί και των Βεττόνων και, όταν επέστρεψε νότια, βρήκε έναν άλλον στρατό υπό την διοίκηση του Ινδόρτη. Οδήγησε 50.000 μισθοφόρους από κοντινές περιοχές, από ότι φαίνεται, αν και ο αριθμός μπορεί να ήταν υπερβολικός. Ωστόσο, πιθανότατα, με γνώση από την ήττα τού προκατόχου του, ο Ινδόρτης δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τον Αννίβα (γιο του Αμίλκα) άμεσα, αλλά υποχώρησε σε υψηλό σημείο, από το οποίο ήλπιζε να κερδίσει την υπεροχή. Οι Καρχηδόνιοι τον περικύκλωσαν και άρχισαν τη μάχη, και παρόλο που ο Ινδόρτης κατάφερε να κάνει μεγάλο μέρος του στρατού να διαφύγει ζωντανό, ο ίδιος συνελήφθη από τον Αμίλκα, ο οποίος τον βασάνισε, τον τύφλωσε και τον σταύρωσε.[1]

Ο Αμίλκας, σκληρός προς τους αρχηγούς αλλά ευγενικός προς τους στρατιώτες, άφησε όλους τους αιχμαλώτους Ιβηρούς, περίπου 10.000 τον αριθμό, και έπεισε τις πόλεις τους να συμμαχήσουν μαζί του, χρησιμοποιώντας τα όπλα εναντίον όσων δεν συμφωνούσαν. Με αυτόν τον τρόπο στρατολόγησε χιλιάδες Ιβηρούς πολεμιστές στις τάξεις του. Από τότε η Ιβηρική εξέγερση κατά των Καρχηδονίων έγινε υπό την ηγεσία του Ορίσου, ο οποίος κέρδισε την πρώτη νίκη εναντίον του Αμίλκα.

  • Αντόνιο Αλμπουρκέρκε Πέρεθ, Indortes e Istolacio, Orisón, Indíbil y Mandonio, 1988.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. «Indortes | Real Academia de la Historia». dbe.rah.es. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2022.