Ιππόδρομος του Βάριου
Συντεταγμένες: 41°53′16″N 12°31′10″E / 41.88778°N 12.51944°E
Ο Ιππόδρομος του Βάριου Ελαγάβαλου (λατιν.: Circus Varianus) ήταν Ρωμαϊκός ιππόδρομος, που πιθανότατα ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρακάλλα, και βρισκόταν στο ανακτορικό συγκρότημα βίλας γνωστό ως Σεσόριον (Sessorium), δίπλα στο Aμφιθέατρο του Κάστρου (Αmphitheatrum Castrense).[1] Αυτός ο ιππόδρομος έχει αναγνωριστεί ως ο χώρος, στον οποίο ο Ελαγάβαλος (Βάριος Άβιτος Βασιανός) έκανε αγώνες με άλογα με το οικογενειακό όνομα Βάριος (Varius), δανείζοντας στην τοποθεσία το όνομα Ιππόδρομος του Βάριου (Circus Varianus). Τα απομεινάρια του ιπποδρόμου σώζονται στα νότια της Πόρτα Ματζόρε (Porta Maggiore), δίπλα στα Αυρηλιανά Τείχη, κοντά στην εκκλησία Σάντα Κρότσε ιν Τζερουσαλέμε.[2] Οι διαστάσεις του ιπποδρόμου είναι 565 x 125 μ., λίγο μικρότερες από αυτές του Μεγίστου Ιπποδρόμου (Circus Maximus) (600 x 150 μ.).[3][4]
| Ιππόδρομος του Βάριου | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | ιππόδρομος και αρχαιολογική θέση |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 41°53′16″N 12°31′10″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Ρώμη |
| Χώρα | Ιταλία |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Σύμφωνα με αρχεία του 16ου αι. στο σημείο βρέθηκε οβελίσκος, ύψους 9,25 μ. Αρχικά αυτός βρισκόταν στον ναό τον αφιερωμένο στον Αντίνοο στην Αντινοόπολη της Αιγύπτου. Μεταφέρθηκε κατά τη βασιλεία του Ελαγάβαλου, όμως έπειτα καταχώθηκε. Όταν ανακαλύφθηκε το 1633, ο οβελίσκος μεταφέρθηκε στο παλάτσο Μπαρμπερίνι,[5] από εκεί στο Βατικανό το 1769 και έφτασε στο Μόντε Πίντσιο το 1822, όπου βρίσκεται ως σήμερα.[3]
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ John Henry Parker (1874). The Archaeology of Rome. J. Parker and Company. σελίδες 2–.
- ↑ Paul W. Jacobs (II)· Paul W. Jacobs, II (2014). Campus Martius. Cambridge University Press. σελίδες 201–. ISBN 978-1-107-02320-8.
- ↑ 3,0 3,1 Coulston, J C (2000). Ancient Rome: the archaeology of the eternal city. eBook Academic Collection (EBSCOhost): Oxford University School of Archaeology. ISBN 978-0-947816-54-4.
- ↑ L. Richardson, jr· Professor of Latin (Emeritus) L Richardson (Οκτωβρίου 1992). A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. JHU Press. σελίδες 87–. ISBN 978-0-8018-4300-6.
- ↑ Richardson, pg. 272