Οι Ισοπεδωτές (Levellers) ήταν ένα αντιμοναρχικό πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, στα τέλη της δεκαετίας του 1640, κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου, με τις διακηρυκτικές αρχές του να συνοψίζονται στο αίτημα για λαϊκή κυριαρχία, για διεύρυνση του δικαιώματος ψήφου, ισονομία και ανεξιθρησκεία.

Οι Ισοπεδωτές δεν ήταν πολιτικό κόμμα ή σχηματισμός με την σύγχρονη έννοια του όρου γι’ αυτό και παρουσίαζαν σε επίπεδο βάσης σχετική ανομοιογένεια. Ωστόσο ήταν οργανωμένοι σε εθνικό επίπεδο μέσα από μια σειρά χώρων συνάθροισης που λειτουργούσαν τρόπον τινά ως τοπικές οργανώσεις, με βάση τα σημερινά δεδομένα, αλλά στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο από πανδοχεία, καπηλειά και ταβέρνες.

Οι καταβολές του ονόματος Επεξεργασία

Ο όρος ισοπεδωτής χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά την Επανάσταση της Ενδοχώρας το 1607 με σκοπό να λοιδορήσει τους εξεγερμένους αγρότες, οι οποίοι μη έχοντας άλλη υλική υποστήριξη χρησιμοποιούσαν ισοπεδωμένους φράχτες ως αμυντικό μέσο κατά τις εχθροπραξίες τους με τον στρατό του Στέμματος, οι οποίοι και λειτουργούσαν με αντίστοιχο τρόπο με τα σημερινά οδοφράγματα. Σε πολιτικό επίπεδο, ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει μια μερίδα γνωστών ως "Υποκινητών" της συγκρότησης της Νέας Πρότυπης Στρατιάς και των υποστηρικτών της στο Λονδίνο, που προφασίζονταν πως σχεδίαζαν να δολοφονήσουν τον βασιλιά. Βαθμιαία όμως ο όρος συνδέθηκε στενά και τελικά ταυτίστηκε με τα ονόματα των Τζον Λίλμπερν, Γουίλιαμ Γουόλγουιν και Ρίτσαρντ Όβερτον και των οπαδών τους.

Θέσεις και ιστορία Επεξεργασία

Οι θέσεις των Ισοπεδωτών αυτές αποτυπώθηκαν με τον πιο σαφή και εμφατικό τρόπο στο πολιτικό μανιφέστο που εξέδωσαν με τίτλο "Συμφωνία του Λαού". Αποτέλεσαν μια απ' τις μεγαλύτερες πολιτικές συνιστώσες με κοινοβουλευτική προέλευση που συμμετείχαν στον αντιμοναρχικό αγώνα, ενώ οι αντιλήψεις τους γνώρισαν συντριπτική αποδοχή και αναγνώριση κατά το τέλος του Α΄ Αγγλικού Εμφυλίου. Έτσι η "άνοιξη" αυτή των Ισοπεδωτών σε επίπεδο διάχυσης των πολιτικών τους μηνυμάτων είχε ως αποτέλεσμα αφενός την ενίσχυση της πολιτικής τους επιρροής και παρέμβασης και αφετέρου τη σημαντική ενίσχυση της απεύθυνσης τους με όρους μαζικότητας ιδιαίτερα κατά το χρονικό διάστημα πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Αγγλικού Εμφυλίου. Μ΄αυτό τον τρόπο οι Ισοπεδωτές δημιούργησαν ισχυρά ερείσματα ανάμεσα στις λαϊκές μάζες της πόλης του Λονδίνου, αλλά και μέσα σε αρκετά συντάγματα της Νέας Πρότυπης Στρατιάς που είχε συγκροτηθεί από τούς Κοινοβουλευτικούς.

Οι Ισοπεδωτές εξέδιδαν τον "Μετριοπαθή", το έντυπο δηλαδή πολιτικό όργανό τους που προπαγάνδιζε τις θέσεις τους. Οι ίδιοι μάλιστα υπήρξαν εξαιρετικά καινοτόμοι ως προς τη χρήση έντυπων μέσων -φυλλαδίων και προκηρύξεων – για τη γνωστοποίηση της πολιτικής τους δράσης και άποψης. Χαρακτηριστικό στοιχείο μεταξύ των μελών του πολιτικού κινήματος των Ισοπεδωτών ήταν η πράσινη κορδέλα που έφεραν στα ρούχα τους ως διακριτικό. Μετά την Εκκαθάριση του Άνω Κοινοβουλίου με την αποπομπή των Ανεξάρτητων και γενικότερα όλων όσοι ήταν ανεπιθύμητοι στους Ευγενείς, της γνωστής και ως Εκκαθάριση του Πράιντ από το όνομα του Συνταγματάρχη Τόμας Πράιντ και την εκτέλεση του Καρόλου Α΄, η εξουσία πέρασε ουσιαστικά στα χέρια των Ευγενών που ήλεγχαν τη Νέα Πρότυπη Στρατιά (New Model Army) και από κει συνεπώς αντλούσαν και την νομιμοποίηση τους, ενώ λίγα πράγματα μπορούσε να κάνει το επονομαζόμενο απ' τον αγγλικό Λαό "Κολοβό Κοινοβούλιο", που αν και αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη μ’ αυτόν τον αδόκιμο όρο περιγράφει εν τούτοις με τον πιο παραστατικό τρόπο την Σαλαμοποίηση του Κοινοβούλιου εξαιτίας των προγραφών διενήργησαν οι Ευγενείς έναντι των αντιπάλων τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δική τους πολιτική ηγεμονία.

Ηοc modo, οι Ισοπεδωτές όπως και οι υπόλοιποι αντιπολιτευόμενοι σχηματισμοί εξοβελίστηκαν σταδιακά απ΄το πολιτικό γίγνεσθαι μέσα από τη βαθμιαία πτώση της δημοτικότητας τους στην οποία συντέλεσε αποφασιστικά η εκ των πραγμάτων παραίτηση τους από τις ριζοσπαστικές δημοκρατικές διακηρύξεις που θα μπορούσαν να συγκινήσουν τις λαϊκές μάζες. Απόρροια του ιδεολογικού τους εγκλωβισμού από τους Ευγενείς αλλά και η αδυναμία απεμπλοκής τους από αυτόν ήταν η ολοένα και μικρότερη πολιτική παρέμβαση των Ισοπεδωτών, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση της κοινωνικής τους βάσης. Έτσι από το 1650 και έπειτα η επιρροή τους μειώθηκε αισθητά και έπαψαν να αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Οι Ισοπεδωτές μπορεί να μην πέτυχαν το στόχο τους, όμως η συμβολή υπήρξε θεμελιώδης για το ευρωπαϊκό κίνημα του δημοκρατικού ριζοσπαστισμού.[εκκρεμεί παραπομπή]