Βικιπαίδεια

Κανένας (ταινία, 2011)

(Ανακατεύθυνση από Κανένας (ταινία))
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|25|04|2024}}

Το Κανένας είναι ένα δράμα που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2010. Πρόκειται για μια σύγχρονη εκδοχή της διαχρονικής ιστορίας αγάπης του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος & Ιουλιέτα». Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από το Χρήστο Νικολέρη, σκηνοθέτη της δραματικής σειράς «Άγρια παιδιά», που είχε προβληθεί από το Mega το 2008.

Κανένας
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΧρήστος Νικολέρης
ΠαραγωγήΓιάννης Εξηντάρης
ΣενάριοΠαναγιώτης Ιωσηφέλης
ΠρωταγωνιστέςΑντίνοος Αλμπάνης
Τζωρτζίνα Λιώση
Νικόλας Παπαγιάννης
ΜουσικήThe Prefabricated Quartet
ΦωτογραφίαΔημήτρης Σταμπολής
ΜοντάζΛάμπης Χαραλαμπίδης
Εταιρεία παραγωγήςΕλληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
Ελληνική Τηλεόραση
N-Orasis
ΔιανομήVillage Films
Πρώτη προβολή3 Μαρτίου 2011 (Ελλάδα)
Κυκλοφορία16 Ιουνίου 2011 (DVD)
Διάρκεια95΄
ΠροέλευσηΕλλάδα
Γλώσσαελληνική
δεδομένα (π • σ • ε )

Πλοκή Επεξεργασία

Η παρακάτω περίληψη πλοκής του έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής. Μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.

Το Κανένας αναφέρεται στην ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο εφήβους, που προέρχονται από πολύ διαφορετικούς κόσμους. Είναι και οι δύο παιδιά μεταναστών, ο Γκόραν (Αντίνοος Αλμπάνης) από τη Ρωσία και η Τζούλια (Τζωρτζίνα Λιώση) από την Αλβανία. Και οι δύο μοιράζονται τα ίδια όνειρα: Να μεγαλώσουν και να ζήσουν σε ένα διαφορετικό και καλύτερο περιβάλλον. Ο έρωτας που θα νιώσουν είναι άμεσος και πολύ δυνατός, αλλά με τρομερές δυσκολίες, τις οποίες δημιουργούν οι δικοί τους.

Διανομή Επεξεργασία

  • Αντίνοος Αλμπάνης - Γκόραν
  • Τζωρτζίνα Λιώση - Τζούλια
  • Νικόλας Παπαγιάννης - Μερκούτ
  • Γιώργος Παπαγεωργίου - Τίμπαλτ
  • Βασίλης Παπαδημητρίου - Ντιμίτρι
  • Δημήτρης Καπετανάκος - Ίλια
  • Έφη Σταμούλη - μάνα
  • Αλέξανδρος Ράπτης - πατέρας
  • Μάνος Βακούσης - παραχαράκτης

Παραγωγή και παραλειπόμενα Επεξεργασία

Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Χρήστου Νικολέρη. [1] Το 2010, ταινία απέσπασε το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο σκηνοθέτης είπε για την ιστορία της ταινίας:

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση ότι θα χρησιμοποιούσαμε σαν βάση την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Θέλαμε να αφηγηθούμε μια ερωτική ιστορία και αυτή είναι η απόλυτη ερωτική ιστορία. Την χρησιμοποιήσαμε σαν ραχοκοκαλιά, για να αναπτύξουμε μετέπειτα την θεματική που μας ενδιέφερε και να την προσαρμόσουμε στο σήμερα. Η ιστορία των δυο παιδιών έχει μια απίστευτη ρομαντικότητα, η οποία αν μεταφερθεί αυτούσια στη σημερινή μέρα μπορεί να φανεί και αφελής. Δεν ζούμε εύκολα σήμερα αυτό τον έρωτα, χωρίς όρια, που δεν ενδιαφέρεται κανείς για τις επιπτώσεις, καθότι απαγορευμένος. Πάντα λέμε ότι οι χαρακτήρες σε μια ταινία πρέπει να έχουν κάποιο πρόβλημα, ένα εμπόδιο να ξεπεράσουν. Γι αυτό και βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα, να τους τοποθετήσουμε στις κοινότητες των μεταναστών. Το γεγονός ότι είναι παιδιά δεύτερης γενιάς, κάνει το πρόβλημα ακόμη μεγαλύτερο, γιατί δεν τα κατατάσσει ούτε σαν μετανάστες, ούτε σαν Έλληνες. Είναι παιδιά που δεν νιώθουν ότι έχουν πατρίδα, που δεν ανήκουν πουθενά. [2]

Ο Στράτος Κερσανίδης έγραψε:

Ο Χρήστος Νικολέρης αφηγείται με τρόπο μεστό. Μπαίνει στην καρδιά του προβλήματος, ακολουθεί βήμα – βήμα την επερχόμενη τραγωδία. Οι ήρωές του αγωνίζονται να γκρεμίσουν το ανθρώπινο τείχος που τους εγκλωβίζει. Μόνο που οι εθνικιστικές και οι θρησκευτικές εμμονές είναι πολύ δυνατές. Μοιάζουν ανίκητες. Είναι σαν «τη βλακεία που είναι ανίκητη». Δεν υπάρχει καμία χαραμάδα αισιοδοξίας στην ταινία. Ο Νικολέρης είναι σκληρός και ρεαλιστής και φαίνεται σα να μας σιγοψιθυρίζει, σα να μας παροτρύνει να δώσουμε εμείς τη νότα αισιοδοξίας που λείπει από την ταινία του. Γιατί οι λύσεις δε δίνονται μέσα από το σινεμά. Οι λύσεις δίνονται από τους ανθρώπους στην πραγματική ζωή. Τη ζωή που στέρησαν από τον Γκόραν και την Τζούλια. Τη ζωή που στερούν από χιλιάδες, από εκατομμύρια μετανάστες. Τη ζωή που μας στερούν επειδή όλοι είμαστε μετανάστες. Ας το καταλάβουμε… [3]

Η Τατιάνα Τζινιώλη έγραψε:

Το φιλμ είναι δυνατό και γρήγορο δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον έρωτα που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο. Το μοντάζ της ταινίας φοβερό, ειδικά στη παράλληλη σκηνή προς το τέλος. Το τέλος τώρα ... χμ, το τέλος… Ένα αινιγματικό φινάλε που σχεδόν κανείς μεσα στην (prive) αίθουσα όχι μόνο δεν το περίμενε, αλλά κάπου το έχασε κιόλας. Θίγεται όμως με έναν ευαίσθητο τρόπο και το μεταναστευτικό καθώς και ο ρατσισμός που φυσικά δεν θα μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορους τους δημιουργούς.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «Κανένας (2010)». Movies For The Masses. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2021. 
  2. ↑ «Κανένας: Μια ταινία του Χρήστου Νικολέρη». CultureNow.gr. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2021. 
  3. ↑ «ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ». Κέντρο Μελετών & Ερευνών για το Σινεμά. 14 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κανένας_(ταινία,_2011)&oldid=10175040"