Κλίμακα Τορίνου
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η Κλίμακα Τορίνου, ή Δείκτης Τορίνου, ή Τορίνο κλίμακα (Torino scale κατά την ξένη βιβλιογραφία) είναι μία κλίμακα επικινδυνότητας πιθανής πρόσπτωσης ή σύγκρουσης ουρανίου σώματος (όπως αστεροειδούς ή κομήτη) με τον πλανήτη Γη σε συνάρτηση του μεγέθους των επιπτώσεων που μπορεί να προκληθούν. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μέθοδο κατηγοριοποίησης των κινδύνων επιπτώσεων από μια τέτοια περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη και ιστορικά στοιχεία, καλύπτοντας μέχρι τα 100 επόμενα χρόνια.
Ιστορία Επεξεργασία
Δημιουργός της κλίμακας αυτής είναι ο Αμερικανός, διακεκριμένος αστροφυσικός και καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης Ρίτσαρντ Π. Μπάινζελ (Richard P. Binzel), ο οποίος και την παρουσίασε επίσημα στο διεθνές συνέδριο του 1999, στο Τορίνο της Ιταλίας, εξ ου και η ονομασία της.
Γενικά Επεξεργασία
Η Κλίμακα Τορίνου φέρει δέκα διαβαθμίσεις σε ακέραιους αριθμούς αρχής γενομένης από το 0, ως κατάσταση ανύπαρκτου κινδύνου ή αμελητέου, καταλήγοντας στο 10 ως κατάσταση ολικής καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι διαβαθμίσεις αυτές κατανέμονται σε τρεις βασικές έγχρωμες ζώνες: κίτρινη πορτοκαλί και κόκκινη.
Οι ενδιάμεσες βαθμίδες από 1 μέχρι και 4 (της κίτρινης ζώνης), αποτελούν βαθμούς αστρονομικής εγρήγορσης μη υπερβαίνοντας το ποσοστό 1% ενός τέτοιου συμβάντος με κάποιες ίσως περιφερειακές επιπτώσεις. Οι τρεις επόμενες βαθμίδες 5, 6 και 7 (της πορτοκαλί ζώνης), αποτελούν βαθμούς ιδιαίτερης αστρονομικής παρακολούθησης από αβέβαιη μέχρι πραγματική απειλή σε βάθος χρόνου μιας δεκαπενταετίας. Στις δε τελευταίες βαθμίδες της κλίμακας Τορίνου (της κόκκινης ζώνης): 8, 9 και 10 η σύγκρουση θεωρείται βεβαία, όπου και προσδιορίζεται το μέγεθος της καταστροφής που θα προκληθεί (ανάλογα του όγκου του απειλούντος ουρανίου σώματος), είτε σε κάποια περιφερειακή περιοχή της Γης (8), είτε σε κάποια ήπειρο (9), ή ακόμα και σε όλο τον πλανήτη (10), με δεδομένη την κλιματική καταστροφή.
Σημειώσεις Επεξεργασία
Επί των παραπάνω, σημειώνεται ότι απ' τη στιγμή που θα εντοπιστεί ένα ουράνιο σώμα να πλησιάζει στην τροχιά της Γης, στη συνέχεια των παρατηρήσεων, η πρώτη εκτίμηση συνεχώς διαφοροποιείται. Στην μηδενική βαθμίδα περιλαμβάνονται οι μετεωρόλιθοι, ενώ οι διάττοντες αστέρες προσδιορίζονται στην βαθμίδα 1 αποτελώντας "ρουτίνα" στις αστρονομικές παρατηρήσεις. Κανένα ουράνιο σώμα δεν έχει αξιολογηθεί μέχρι σήμερα σε βαθμίδα υπεράνω του 4 της κλίμακας αυτής.