Κομητεία του Παλιάρς

Η Κομητεία του Παλιάρς (στα καταλανικά Comtat de Pallars, στα λατινικά Comitatus Paliarensis) ήταν μια μεσαιωνική κομητεία που δημιουργήθηκε στα πλαίσια της Ισπανικής Μαρκίας, στα εδάφη της σημερινής Καταλονίας γύρω στο 920. Από την πρώτη αυτή κομητεία με το όνομα Παλιάρς κατά το 1011 προέκυψαν δύο νέες κομητείες με το όνομα Άνω Παλιάρς και Κάτω Παλιάρς.

Κομητεία του Παλιάρς Comtat de Pallars
←   ← 920 – 1011 →   →
Έμβλημα
Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}} Τα χονδρικά όρια της αρχικής κομητείας του Παλιάρς στη σημερινή Καταλονία
Πρωτεύουσα
Πολίτευμα		Κομητεία
Ιστορία
-	Ίδρυση	920
-	Κατάλυση	1011
Σήμερα		Ισπανία ! Ισπανία

Γεωγραφικά επεκτεινόταν μεταξύ του βορείου τμήματος της λεκάνης του ποταμού Νογέρα Παλιαρέζα και της περιοχής της σημερινής Πόμπλα δε Σεγού. Περιλάμβανε επίσης τις κοιλάδες του Άνεου, του Καρδός, της Φερέρα και του Φλεμισέλ.

Ιστορία

Το Παλιάρς γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της κατάκτησης της περιοχής της από τον κόμη της Τουλούζης Γουλιέλμο Α’ μεταξύ 802 και 803, ο οποίος το ένταξε στα εδάφη της κομητείας του, μαζί με τη γειτονική κομητεία της Ριβαγόρθα. Οι τουλουζιανοί κόμητες ίδρυσαν αρκετά μοναστήρια στην περιοχή ενώ ο Καρλομάγνος την ενέταξε στην δικαιοδοσία της Επισκοπής του Ουρζέλ. Η εξάρτηση από την Τουλούζη και γενικότερα την φραγκική εξουσία έπαυσε προσωρινά με την εξέγερση του Αθνάρ Γκαλίντο γύρω στο 844 κι επετεύχθη οριστικά το 872 όταν και ένας τοπικός κύριος, μετέπειτα γνωστός ως Ραϋμόνδος Α’ του Παλιάρς και της Ριβαγόρθα εξεγέρθηκε εναντίον του Καρόλου του Φαλακρού και ανεξαρτητοποίησε de facto τις δύο κομητείες το 872.

Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας του Παλιάρς και της Ριβαγόρθα υπό τον Ραϋμόνδο χαρακτηρίστηκαν από τις έντονες προσπάθειες του νέου κυρίαρχου να παγιώσει την εξουσία του: ίδρυσε ανεξάρτητη επισκοπή του Παλιάρς (που επέζησε από το 888 μέχρι το 949) και ενθρόνισε τον ανιψιό του Σάντσο Γκαρθές Α’ στο γειτονικό βασίλειο της Παμπλόνα. Μέχρι τον θάνατο του Ραϋμόνδου το 920 η νέα κομητεία υπέφερε ιδιαίτερα από τις επιδρομές των μουσουλμάνων ηγετών της Σαρακούστα και της Λάριδα.

Με τον θάνατο του Ραϋμόνδου, τα εδάφη του μοιράστηκαν στους γιους τους, με τη Ριβαγόρθα να περνά στα χέρια του Μιρό και του Μπερνάρδου Ουνιφρέδου και το Παλιάρς σε αυτά των Ιζάρν και Λιοπ. Ο Ιζάρν Α’ του Παλιάρς πέθανε χωρίς διαδοχή ενώ ο Λιοπ Α’ του Παλιάρς, παντρεμένος με την κόρη του Μιρό Β’ της Σερδάνια, ένωσε την δυναστεία του Παλιάρς με αυτή του Βιλφρέδου του Τριχωτού. Ο εκ νέου διαχωρισμός της κομητείας, αυτή τη φορά σε Άνω και Κάτω Παλιάρς, θα συμβεί ανάμεσα στους εγγονούς του Λιοπ Α’, τον Γουλιέλμο Β’ και το Ραϋμόνδο Γ’.

Οι κόμητες του Παλιάρς ήταν:

• Ραϋμόνδος του Παλιάρς και της Ριβαγόρθα (870-920)
• Λιοπ Α’ του Παλιάρς (920-947), μαζί με τον αδερφό του Ισάρν Α’ του Παλιάρς (920-948)
• Ραϋμόνδος Β’ του Παλιάρς (948 - 995), μαζί με τον αδερφό του Μπορέλ Α’ του Παλιάρς (948 - 995), μετά τον θάνατο του οποίου ανέλαβε τη θέση του ο γιος του Ερμενγκόλ Α’ (995-1010) και ο Σουνιάριος Α’ (948-1011).

Βιβλιογραφία

• HERNÀNDEZ CARDONA, Francesc Xavier. Història militar de Catalunya, vol. I, dels íbers als carolingis. Barcelona: Rafael Dalmau, Editor, 2001, σ.158. ISBN 84-232-0639-4.
• SÀNCHEZ I VILANOVA, Llorenç. El Pallars. Visió històrica. Pallars Sobirà. Pallars Jussà. Barcelona: Promociones y Publicaciones Universitarias, 1996. ISBN 84-477-0566-8.