Λανδούλφος ΣΤ΄ του Μπενεβέντο

Ο Λανδούλφος ΣΤ΄ (απεβ. 27 Νοεμβρίου 1077) από τον Οίκο της Κάπουα ήταν ο τελευταίος πρίγκιπας του Μπενεβέντο. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κυβερνήσει μόνος και ανεξάρτητος. Το πριγκιπάτο έχασε την ανεξαρτησία του το 1051, οπότε ο Λανδούλφος ΣΤ΄ συγκυβέρνησε μόνο με τον πατέρα του, Πανδόλφος Γ΄.

Λανδούλφος ΣΤ΄ του Μπενεβέντο
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	11ος αιώνας
Θάνατος	7  Νοεμβρίου 1077
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Τέκνα	Πανδόλφος Δ΄ του Μπενεβέντο
Γονείς	Πάντουλφ Γ΄ του Μπενεβέντο

Βιογραφία

Ο Λανδούλφος ΣΤ΄ ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Πανδόλφος Γ΄ και έγινε για πρώτη φορά συγκυβερνήτης τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 1038. Το 1041 ήταν πιθανώς ο αδελφός του Άτενουλφ που ηγήθηκε μίας εξέγερσης, επειδή δεν έγινε και αυτός συγκυβερνήτης. Η εξέγερση απέτυχε και ο Άτενουλφ κατέφυγε στους Νορμανδούς, όπου εξελέγη αρχηγός τους ως πρίγκιπας .

Το 1047 ο βασιλιάς Ερρίκος Γ΄ της Γερμανίας ήλθε, για να εξασφαλίσει την εξουσία του στη Νότια Ιταλία. Η αυτοκράτειρα Aγνή επισκέφτηκε το Mόντε Γκαργκάνo ως προσκυνήτρια και επέστρεψε μέσω Μπενεβέντo, όπου έγινε δεκτή, αλλά ο σύζυγός της δεν έγινε δεκτός. Ο απορριφθείς βασιλιάς πολιόρκησε αμέσως την πόλη και ο πάπας Κλήμης Β΄ αφόρισε τον Πανδόλφος Γ΄ και τον Λανδούλφος ΣΤ΄ και τους πολίτες. Η πολιορκία τελικά άρθηκε, ωστόσο η ασέβεια που επιδείχθηκε στη βασιλική οικογένεια και την Εκκλησία σε συνδυασμό με την παρακμή τού πριγκιπάτου έκαναν τον θείο τού Λανδούλφος ΣΤ΄, τον Ντάουφερ, να εγκαταλείψει την πόλη και να καταφύγει στον Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο, ο οποίος στέγασε τη θρησκευτική νεολαία στο Λα Κάβα. Ο Λανδούλφος ΣΤ΄ ταξίδεψε προσωπικά στο Σαλέρνο για να συναντηθεί με τον Γουαϊμάρος Δ΄ και να διαπραγματευτεί την επιστροφή του Ντάουφερ. Ο Ντάουφερ επέστρεψε με την υπόσχεση, ότι η επιλογή του για μοναστική αφιέρωση θα γινόταν σεβαστή. Μετά έγινε ο πάπας Βίκτωρ Γ΄.

Οι υποθέσεις του Μπενεβέντου έφτασαν στο επίκεντρο το 1050, όταν ο πάπας Λέων Θ΄ πήγε για προσκύνημα στο Μόντε Γκαργκάνο και επιβεβαίωσε τον αφορισμό των πριγκίπων. Οι πολίτες στράφηκαν εναντίον των πριγκίπων και τους πέταξαν έξω. Οι πολίτες έστειλαν μία πρεσβεία στον πάπα στη Ρώμη και προσφέρθηκαν να υποβάλουν την πόλη τους σε αυτόν. Τον Απρίλιο του 1051 ο καρδινάλιος Χούμπερτ της Σίλβα Καντίντα και ο Ντομένικ, πατριάρχης του Γκράντo, μπήκαν στο Μπενεβέντο για να λάβουν την πόλη για λογαριασμό του πάπα. Στις 5 Ιουλίου ο πάπας μπήκε στη νέα του πόλη για λογαριασμό του ίδιου και του βασιλιά.

Στον απόηχο της μάχης του Τσιβιτάτε, στην οποία ο πάπας φυλακίστηκε στο Μπενεβέντο, η πόλη κάλεσε τον Πανδόλφος Γ΄ και τον Λανδούλφος ΣΤ΄ πίσω (κάπου μεταξύ Ιουνίου 1053 και Μαρτίου 1054). Επέστρεψαν το 1055 και κυβέρνησαν ως υποτελείς του πάπα. Το 1056 ο Λανδούλφος ΣΤ΄ έκανε συγκυβερνήτη τον γιο του Πανδόλφος Δ΄. Πιθανώς το 1059, ο πρεσβύτερος Πανδόλφος Γ΄ αποσύρθηκε στο μοναστήρι της Σάντα Σοφία, αφήνοντας μόνους πρίγκιπες τους Λανδούλφος ΣΤ΄ και Πανδόλφος Δ΄.

Ο Λανδούλφος ΣΤ΄ εμφανίζεται σπάνια στις πηγές στη συνέχεια. Το 1065, έλαβε νουθεσία από τον πάπα Αλέξανδρο Β΄ «ότι η μεταστροφή των Εβραίων δεν πρέπει να επιτευχθεί με τη βία». Ήταν παρών την 1η Οκτωβρίου 1071 στον αγιασμό του αβαείου του Μόντε Κασίνο. Τον Αύγουστο του 1073 ορκίστηκε πίστη στον πάπα Γρηγόριο Ζ΄, τον επικυρίαρχό του, και υποσχέθηκε να σεβαστεί τα δικαιώματα των πολιτών του Μπενεβέντο. Ο Γρηγόριος Ζ΄ άρχισε να κατοικεί μερικά διαστήματα στο παλάτι του Λανδούλφος ΣΤ΄ στο Μπενεβέντο, το οποίο ο Αμάτους αποκαλεί "το μεγαλύτερο παλάτι" (lo plus grand palaiz). Ο Λανδούλφος ΣΤ΄ δεν εμφανίζεται ξανά στα χρονικά και, καθώς ο γιος του απεβίωσε στη μάχη το 1074, έμεινε μόνος πρίγκιπας υπό τον πάπα στις 27 Νοεμβρίου 1077, ώσπου απεβίωσε. Με το τέλος του, το αρχαίο πριγκιπάτο του Μπενεβέντο έφτασε στη λήξη του.

Οικογένεια

είχε τέκνο:

• Πανδόλφος Δ΄ π.1025-1074, πρίγκιπας του Μπενεβέντο.