Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο
Ο Γουαϊμάρος Δ΄ (Guaimar IV)[3], ήταν (περ. 1013 - 2, 3 ή 4 Ιουνίου 1052) ήταν πρίγκιπας του Σαλέρνο (1027–1052), Δούκας του Αμάλφι(1039–1052), Δούκας της Γκαέτα (1040–1041) και πρίγκιπας της Κάπουα (1038–1047). Ήταν μια σημαντική προσωπικότητα στην τελευταία φάση της βυζαντινής εξουσίας στην Ιταλική χερσόνησο και την έναρξη της νορμανδικής εξουσίας. Ήταν, σύμφωνα με τον Αμάτους του Μόντεκασσίνο, πιο θαρραλέος από τον πατέρα του, πιο γενναιόδωρος και πιο ευγενικός, όντως διέθετε όλες τις ιδιότητες που πρέπει να έχει , εκτός από το ότι είχε υπερβολική απόλαυση για τις γυναίκες.
| Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1013 (περίπου)[1] Ιταλία |
| Θάνατος | 3 Ιουνίου 1052[1] Σαλέρνο |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Porpora de Tabellaria[2] Gemma of Capua |
| Τέκνα | Γισούλφος Β΄ του Σαλέρνο Σικελγκάιτα Γκαϊτελγκρίμα του Σαλέρνο Gaitelgrima von Salerno und Sarno |
| Γονείς | Γουαϊμάρος Γ΄ του Σαλέρνο και Γκαϊτελγκρίμα του Μπενεβέντο |
| Αδέλφια | Γουίδων του Σορρέντο Γκαϊτελγκρίμα του Σαλέρνο Πανδούλφος του Καπάτσο |
Πρώιμες κατακτήσεις Επεξεργασία
Γεννήθηκε γύρω στο 1013, ο μεγαλύτερος γιος του Γουαϊμάρος Γ΄ του Σαλέρνο και της Γκαϊτελγκρίμας, κόρης του Πανδόλφου Β΄ δούκα του Μπενεβέντο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ιωάννης Γ΄ ήταν συγκυβερνήτης με τον πατέρα του από το 1015. Όταν απεβίωσε το 1018, ο Γουαϊμάρος έγινε συγκυβερνήτης στη θέση του. Το 1022 ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ της Γερμανίας εκστράτευσε στη νότια Ιταλία εναντίον των Ρωμαίων/Βυζαντινών και έστειλε τον Πιλάιτζ, αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας, να επιτεθεί στον Πανδόλφο Δ΄ της Κάπουα και στον Γουαϊμάρος του Σαλέρνο. Ο Πανδόλφος συνελήφθη και ο Γουαϊμάρος δήλωσε υποταγή, στέλνοντας για εγγύηση τον νεότερο γιου του Γουαϊμάρος ως όμηρο. Ο βασιλιάς τον παρέδωσε στον πάπα Βενέδικτο Η΄, ο οποίος τον άφησε ελεύθερο. Ο νεότερος Γουαϊμάρος διαδέχθηκε τον πατέρα του στο Σαλέρνο το 1027 (σε ηλικία 15 ετών). Ξεκίνησε τότε μία δια βίου αναζήτηση για τον έλεγχο ολόκληρου της νότιας Ιταλίας, του ενός τρίτου της χερσονήσου.
Το 1037 με τον Κορράδο Β΄ της Γερμανίας πολιόρκησαν την Κάπουα και αφού έδιωξαν τον Πανδόλφο της Κάπουα, θείο του, ο Κορράδος Β΄ την έδωσε στον Γουαϊμάρος[4]. Στις 15 Αυγούστου κατέκτησε τη Ρόκκα Βάνδρα και την έδωσε στο μοναστήρι του Μόντε Κασσίνο. Τον Απρίλιο του 1039, για την υποστήριξη του καταδικασμένου και τυφλού Μάνσο Β΄ του Αμάλφι, ο Γουαϊμάρος ανάγκασε σε παραίτηση και εξορία του Ιωάννη Β΄ και τη μητέρα του, τη Μαρία, μίας αδελφή του Πανδόλφου Δ΄ της Κάπουα. Ο Γουαϊμάρος τότε απέκτησε και αυτόν τον τίτλο του δούκα. Τον Ιούλιο κατέκτησε το Σορέντο[5] και το έδωσε στον αδελφό του Γκυ με τον τίτλο του δούκα. Έλαβε επίσης την υποτέλεια του Ιωάννη Β΄ δούκα της Νάπολης και είχε υποβάλει αίτημα διαμεσολάβησης στην Κωνσταντινούπολη το 1037.
Στο βορρά κατέκτησε το Κομίνο, το Ακίνο, το Τραέτο (Μάιος 1039), το Βενάφρο (Οκτώβριος 1040), το Ποντεκόρβο και τη Σόρα. Τον Ιούνιο του 1040, πήρε την Γκαέτα. Μετά τον Οκτώβριο του 1041, ο Γουαϊμάρος παύει να εμφανίζεται στις πράξεις της Γκαέτα και φαίνεται ότι αντικαταστάθηκε από κάποιον σφετεριστή, που σχετίζεται με την παλαιά δυναστεία, τον Λέοντα.
Συμμαχία με τους Ωτβίλ Επεξεργασία
Οι Βυζαντινοί, που δεν είχαν απαντήσει στο προηγούμενο αίτημα για βοήθεια στον Γουαϊμάρος, ετοίμαζαν μια αποστολή υπό τον μεγάλο στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη. Ο Γουαϊμάρος έστειλε, κατόπιν αιτήματός τους, μια ομάδα από λομβαρδούς και Νορμανδούς πολεμιστές με αρχηγό τον Γουλιέλμο τον Σιδηρόχειρα. Το 1038, οι Νορμανδοί και οι Λομβάρδοι επέστρεψαν με διάθεση και εισέβαλαν στην Ελληνική Απουλία. Σε αυτό, ο Γουαϊμάρος τους υποστήριξε και, το 1042, εξέλεξαν τον Γουλιέλμο ως δούκα της Απουλίας και ζήτησαν την έγκριση του Γουαϊμάρος, ο οποίος την έδωσε. Ο Γουαϊμάρος, σύμφωνα με την φεουδαρχική θεωρία, τους παραχώρησε και τη Μέλφι.
Το 1044, αυτός και ο Γουλιέλμος άρχισαν να καταλαμβάνουν την Καλαβρία και έχτισαν ένα μεγάλο κάστρο στο Squillace. Στα τελευταία του χρόνια, είχε πρόβλημα να διατηρήσει τα υπάρχοντά του απέναντι στον αυτοκράτορα της Άγιας ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τους Νορμανδούς.
Το 1047, ο Ερρίκος Γ΄ της Γερμανίας ήρθε να ζητήσει φόρο τιμής από τους δούκες του νότου. Επέστρεψε την Κάπουα στο Πανδόλφο και του έδωσε την Αβέρσα και τη Μέλφι. Τέλος, στέρησε τον Γουαϊμάρος από τον τίτλο του πάνω από την Απουλία και την Καλαβρία, θέτοντας τέλος σε ένα ενοχλητικό φεουδαρχικό παράδοξο. Ο αυτοκράτορας πολιόρκησε επίσης το Μπενεβέντο, όπου κρατούσε η αυτοκράτειρα Αγνή ενώ του είχαν κλείσει οι πύλες. Σε εκείνο το σημείο, ο Νταουφέριος, ο μελλοντικός Πάπας Βίκτωρ Γ΄, αδελφός του Πανδάλφου Γ΄ του Μπενεβέντο, έφυγε από την πόλη και ζήτησε την προστασία του Γουαϊμάρος, ο οποίος του έδωσε καταφύγιο στη Λα Τρινίτσα ντέλλα Κάβα. Ο ανιψιός του Νταουφέριου Λάντουλφ ταξίδεψε στο Σαλέρνο για να συναντηθεί με τον Γουαϊμάρος και να διαπραγματευτεί την επιστροφή του Νταουφέρ. Ο Νταουφέρ επέστρεψε με την υπόσχεση ότι θα γινόταν σεβαστή η επιλογή του για μια μοναστική κλίση.
Το 1048, ο Πανδούλφος, έγινε για άλλη μια φορά πρίγκιπας της Κάπουα, και πολεμούσε με τον Γουαϊμάρος.
Δολοφονία Επεξεργασία
Σε σύνοδο στο Μπενεβέντο τον Ιούλιο του 1051, ο Πάπας Λέων Θ΄ ζήτησε από τον Γουαϊμάρος και τον Ντρόγκο να σταματήσουν τις νορμανδικές επιδρομές σε εκκλησιαστικά εδάφη. Σύντομα ο Ντρόγκο δολοφονήθηκε, πιθανώς από βυζαντινή συνωμοσία, την επόμενη χρονιά, και ο Γουαϊμάρος δολοφονήθηκε στο λιμάνι της πρωτεύουσας του. Οι τέσσερις δολοφόνοι ήταν τα αδέρφια της γυναίκας του Γκέμμα. Σκοτώθηκε επίσης ο αδερφός του Γουαϊμάρος Πανδούλφος του Καπάτσιο, αλλά ο Γκι του Σορέντο διέφυγε ενώ η αδερφή και η ανιψιά του Γουαϊμάρος ήταν κλειδωμένες. Οι κουνιάδοι κατέλαβαν την πόλη και εξέλεξαν τον Πανδόλφο, ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους, πρίγκιπα. Η ημερομηνία της δολοφονίας του Γουαϊμάρος αναφέρεται στις 2 Ιουνίου στο Annales Beneventani, στις 3 Ιουνίου στο Amatus και στις 4 Ιουνίου στη νεκρολογία του Μόντε Κασσίνο[6].
Ο Γκι κατέφυγε στους Νορμανδούς και σύντομα οι τέσσερις συνωμότες πολιορκήθηκαν στο Σαλέρνο από μια μεγάλη δύναμη των Νορμανδών και τον στρατό του Γκι. Οι οικογένειες των δολοφόνων σύντομα έπεσαν στα χέρια των εχθρών τους και διαπραγματεύτηκαν την απελευθέρωσή τους απελευθερώνοντας τον Γκισουλφ, τον γιο και τον κληρονόμο του Γουαϊμάρος. Ο Γκι δέχτηκε την παράδοσή τους λίγο μετά, υποσχόμενος να μην τους βλάψει. Οι Νορμανδοί, ωστόσο, που υποστήριζαν ότι δεν δεσμεύονταν από τον όρκο του Γκι, σκότωσαν τα τέσσερα αδέλφια και τριάντα έξι άλλους ως εκδίκηση για τον Γουαϊμάρος. Έτσι οι Νορμανδοί έδειξαν την πίστη τους στον Γουαϊμάρος ακόμα και μετά το θάνατό του.
Ήταν ο τελευταίος μεγάλος πρίγκιπας της Λομβαρδίας του νότου, αλλά ίσως είναι ο πιο γνωστός για τον χαρακτήρα του, τον οποίο συνοψίζει ο Λόρδος Νόριτς: "... χωρίς να παραβιάσουμε μια υπόσχεση ή να προδώσουμε μια εμπιστοσύνη. Μέχρι την ημέρα που πέθανε Η τιμή και η καλή του πίστη δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. "[7] Ο Πέτρος Νταμιάν, ένας σύγχρονος, σε ένα κομμάτι γραμμένο για τον Πάπα Νικόλαο Β ', είχε διαφορετική άποψη: ο Γουαϊμάρος" σκοτώθηκε από το σπαθί λόγω της πολλής βίας και τυραννικής καταπίεσης "[6].
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Γουαϊμάρος νυμφεύτηκε τη Γκέμμα, κόρη του Λάντουλφ κόμη της Κάπουα ·παντρεύτηκαν πριν από το 1032. Είχαν έξι γιους, πέντε από τους οποίους ενηλικιώθηκαν και τουλάχιστον τέσσερις κόρες.
- Ιωάννης Δ΄, πρίγκιπας του Σαλέρνο
- Γισούλφος Β΄, πρίγκιπας του Σαλέρνο
- Λάϊντούλφ, κόμης του Πολίκαστρο
- Γκύ
- Ιωάννης, ηγούμενος της Κούρτε
- Σικελγκαΐτα, σύζυγος του Ροβέtρου Γυισκάρδου
- Γκαϊτελγκρίμα, σύζυγος του Ντρόγκο της Απουλίας
- Γκαττεκλίμα
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 διάφοροι συγγραφείς: «Enciclopedia Treccani». (Ιταλικά) Εγκυκλοπαίδεια Treccani. Ινστιτούτο της Ιταλικής Εγκυκλοπαίδειας. 1929. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ p70421.htm#i704205. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Αλιώς και Waimar, Gaimar, Guaimaro, Guaimario, Guaimarius, ή Weimarius. According to a revised genealogy by Huguette Taviana-Carozzi, he is sometimes numbered Guaimar V. Gravett, 132, calls him "the Iron Hand."
- ↑ Chalandon, 83
- ↑ Chalandon, 86
- ↑ 6,0 6,1 Amatus of Montecassino; Prescott N. Dunbar, trans.; Graham A. Loud, ed., The History of the Normans (Boydell Press, 2004), p. 96.
- ↑ Norwich, 88.
Πηγές Επεξεργασία
- H. M. Gwatkin, J. P. Whitney, (ed) et al. The Cambridge Medieval History: Volume III, Cambridge University Press, 1926.
- John Julius Norwich, The Normans in the South 1016-1130, Longmans: London, 1967.
- Caravale, Mario (ed). Dizionario Biografico degli Italiani: LX Grosso – Guglielmo da Forlì, Rome, 2003.
- Ferdinand Chalandon, Histoire de la domination normande en Italie et en Sicilie,Paris, 1907.
- Gravett, Christopher, and Nicolle, David. The Normans: Warrior Knights and their Castles, Osprey Publishing: Oxford, 2006.
- History of the Norman World.