Βικιπαίδεια

Λούις Λαμπιλότ

Ο Λούις Λαμπιλότ (Louis Lambillotte) (γεννημένος στη La Hamaide, (Hainaut, Βέλγιο), 27 Μαρτίου 1796 - πέθανε στο Παρίσι, 27 Φεβρουαρίου 1855) ήταν Βέλγος Ιησουίτης, συνθέτης και παλαιογράφος της εκκλησιαστικής μουσικής, που συνδέθηκε με την αποκατάσταση της γρηγοριανής μουσικής, την οποία εγκαινίασε και προώθησε με τις επιστημονικές έρευνες και τις δημοσιεύσεις του.

Λούις Λαμπιλότ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση27  Μαρτίου 1797[1][2][3]
Ellezelles ή Σαρλερουά[4]
Θάνατος27  Φεβρουαρίου 1855[5][1][2]
Παρίσι[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΒέλγιο
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Θρησκευτικό τάγμαΑδελφότητα του Ιησού
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαθολικός ιερέας
συνθέτης[7]
μουσικολόγος
οργανίστας[7]
αρχηγός μουσικού συγκροτήματος[7]
επιστήμονας[7]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώιμα χρόνια Επεξεργασία

Ο Λούις Λαμπιλότ γεννήθηκε στο La Hamaide, κοντά στο Charleroi και άρχισε να σπουδάζει σολφέζ, πιάνο και αρμονία σε ηλικία επτά ετών.[8] Σε ηλικία δεκαπέντε ετών έγινε οργανίστας στο Σαρλερουά- αργότερα πήγε με παρόμοια ιδιότητα στο Ντινάντ (Βέλγιο). Το 1820 διορίστηκε χοροδιδάσκαλος και οργανίστας του Ιησουιτικού Κολλεγίου Saint-Acheul της Αμιένης. Ενώ ασκούσε αυτά τα καθήκοντα, σπούδασε επίσης κλασικά και στο τέλος της πενταετίας, τον Αύγουστο του 1825, εισήλθε στην Κοινωνία του Ιησού. Τα τριάντα χρόνια της ιησουιτικής του ζωής τα πέρασε διαδοχικά στα κολλέγια του Saint-Acheul, του Fribourg, του Estavayer, του Brugelette και του Vaugirard (Παρίσι).

Ενώ ασχολούνταν με τη διδασκαλία και τη διεύθυνση της μουσικής, αφοσιώθηκε περισσότερο στη σύνθεση, με σκοπό να ενισχύσει τόσο τις θρησκευτικές τελετές όσο και τις ακαδημαϊκές εκδηλώσεις στα νεοσύστατα αυτά κολέγια. Οι συνθετικές του ικανότητες περιορίζονταν από τις περιορισμένες ικανότητες των εκτελεστών του, καθώς η ορχήστρα του, όπως και η χορωδία του, στρατολογούνταν εξ ολοκλήρου από τις τάξεις των φοιτητών- παρ' όλα αυτά, παρείχε νέα μουσική σχεδόν για κάθε περίσταση, παράγοντας με την πάροδο του χρόνου, εκτός από τους τόμους των ψαλμωδιών του, έναν μεγάλο αριθμό μοτέτων, μικρών ορατόριων, λειτουργιών και κοσμικών καντάτων, κυρίως για τετράφωνη χορωδία και ορχήστρα. Η μουσική αυτή έγινε δημοφιλής, ιδίως στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αργά στη ζωή του ο Lambillotte μετάνιωσε που δημοσίευσε αυτούς τους γραπτούς αυτοσχεδιασμούς χωρίς να αφιερώσει χρόνο για να τους αναθεωρήσει. Μετά το θάνατό του έγινε αναθεώρηση του μεγαλύτερου μέρους τους και εκδόθηκε (Παρίσι, 1870) από τον μαθητή του, τον Ιησουίτη πατέρα Camille de la Croix, και από τον Louis Dessane, οργανίστα του St. Sulpice, Παρίσι, και στη συνέχεια του St. Francis Xavier, Νέα Υόρκη.[9]

Έλαβε κάποια μαθήματα πιάνου από τον Σεζάρ Φρανκ στο κολέγιο Immaculate Conception, και με τη σειρά του δίδαξε στον Φρανκ την καθαρεύουσα.[10]

Έργο στο Γρηγοριανό άσμα Επεξεργασία

Οι αλλοιωμένες εκδοχές της γρηγοριανής ψαλμωδίας ήταν σε χρήση για αρκετούς αιώνες. Ως πρακτικός οδηγός προς μια ριζική αποκατάσταση ο ηγούμενος της Solesmes Dom Guéranger, στα Institutions Liturgiques του, είχε θέσει την αρχή ότι "όταν ένας μεγάλος αριθμός χειρογράφων από διάφορες εποχές και από διαφορετικές χώρες συμφωνεί στην εκδοχή μιας ψαλμωδίας, μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτά τα MSS. μας δίνουν αναμφίβολα τη φράση του Αγίου Γρηγορίου" Με βάση αυτή την αρχή, ο Lambillotte για πολλά χρόνια συγκέντρωσε και συνέκρινε όλα τα έγγραφα που υπήρχαν στα σπίτια των Ιησουιτών. Στη συνέχεια ανέλαβε να επισκεφθεί και να επισκεφθεί εκ νέου σχεδόν κάθε χώρα της Ευρώπης, εξερευνώντας βιβλιοθήκες, κοσμικές και μοναστηριακές, αναζητώντας τα αρχαιότερα MSS και όλες τις πραγματείες που σχετίζονται με την ιστορία ή τη θεωρία της ψαλτικής.[11]

Στη βιβλιοθήκη του πρώην βενεδικτίνικου αβαείου του Αγίου Γάλλου στην Ελβετία, βρέθηκε μπροστά σε αυτό που φαίνεται να είναι το πιο αυθεντικό γρηγοριανό χειρόγραφο που υπάρχει, δηλαδή μια μεταγραφή από το πρωτότυπο Antiphonarium του Αγίου Γρηγορίου, που πιστεύεται ότι μεταφέρθηκε από τη Ρώμη στον Άγιο Γάλλο από τον μοναχό Romanus στα τελευταία χρόνια του όγδοου αιώνα. Αυτός ο τόμος 131 σελίδων από παλαιά περγαμηνή, του οποίου το ελεφαντόδοντο δέσιμο απεικονίζει αρχαία ετρουσκικά γλυπτά, περιέχει όλα τα Graduals, τα Alleluias και τα Tracts ολόκληρου του έτους, στην αρχαία νεουματική σημειογραφία (ένα είδος μουσικής στενογραφίας), μαζί με τα λεγόμενα ρουμανικά σημεία, δηλαδή τα ειδικά σημεία χρόνου και έκφρασης που πρόσθεσε ο Romanus.[12]

Ο Λαμπιλότ κατάφερε, όχι χωρίς σοβαρές δυσκολίες, να λάβει την άδεια να φτιάξει ένα φαξίμιλε αυτού του χειρογράφου από έναν ειδικό αντιγραφέα. Αυτό το δημοσίευσε (Βρυξέλλες, 1851), προσθέτοντας σε αυτό το δικό του κλειδί για τη σημειογραφία του νεουματικού, καθώς και μια σύντομη ιστορική και κριτική περιγραφή του εγγράφου. Η εμφάνιση του Antiphonaire de St. Grégoire προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στον επιστημονικό κόσμο και απέφερε στον συγγραφέα του ένα συγχαρητήριο και ενθαρρυντικό γράμμα από τον Πάπα Πίο ΙΧ, την 1η Μαΐου 1852, και μια "πολύ τιμητική μνεία" από το Γαλλικό Ινστιτούτο, στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Ο Λαμπιλότ ανέλαβε τώρα να ενσωματώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του σε μια νέα και πλήρη έκδοση των λειτουργικών βιβλίων ψαλμών. Έζησε για να ολοκληρώσει αυτό το εκτενές έργο, αλλά όχι για να δει τη δημοσίευσή του. Το Gradual και το Vesperal εμφανίστηκαν το 1855-1856 τόσο σε γρηγοριανή όσο και σε σύγχρονη σημειογραφία, υπό την επιμέλεια του πατέρα Dufour, ο οποίος για χρόνια συμμετείχε στο έργο του Λαμπιλότ. Δημοσίευσε επίσης το "Esthétique", έναν τόμο 418 σελίδων, όπου εκτίθενται οι απόψεις του Lambillotte σχετικά με τη θεωρία και την πρακτική της γρηγοριανής μουσικής.

Έργα Επεξεργασία

  • Chants à Marie (4 τόμος. ), Παρίσι 1841–1868.
  • Choix de cantiques sur des airs nouveaux, Παρίσι, 1848.
  • Oratorio pour le jour de Pâques; oratorio pour le jour de la Pentecôte, Παρίσι, 1846.
  • Recueil de chants sacrés, Παρίσι, 1851.
  • Antiphonaire de Saint Grégoire, Βρυξέλλες, 1851.
  • (μεταθανάτια) Musique religieuse, Παρίσι, 1857.
  • (μεταθανάτια) Graduale romanum, Παρίσι, 1857.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6127shq. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 International Music Score Library Project. Category:Lambillotte,_Louis. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 92807.
  4. ↑ 4,0 4,1 www.odis.be/lnk/PS_91879.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14843511p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14843511p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/148796. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ Callens S.J., Paul L. "Louis Lambillote S.J.", Caecilia, January/February 1955, pp. 72–73
  9. ↑ Young, John. "Louis Lambillotte." The Catholic Encyclopedia Vol. 8. New York: Robert Appleton Company, 1910. 3 September 2016
  10. ↑ Stove, Robert James (2012). César Franck: His Life and Times. Scarecrow Press. σελ. 96. ISBN 978-0-8108-8207-2. 
  11. ↑ Young, John. "Louis Lambillotte." The Catholic Encyclopedia Vol. 8. New York: Robert Appleton Company, 1910. 3 September 2016
  12. ↑ Young, John. "Louis Lambillotte." The Catholic Encyclopedia Vol. 8. New York: Robert Appleton Company, 1910. 3 September 2016

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • de MONTER, M.: Louis Lambillotte et ses frères, Παρίσι, 1871.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λούις_Λαμπιλότ&oldid=9467312"