Μακάριος Κωνσταντινουπόλεως

Ο Μακάριος διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ των ετών 1376-1379 και 1390-1391[1].

Πατριάρχης Μακάριος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση14ος αιώνας
Χώρα πολιτογράφησηςΒυζαντινή Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΑνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπατριάρχης
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΟικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Προηγουμένως είχε διατελέσει Μητροπολίτης Σεβαστείας και από την θέση αυτή είχε έλθει σε αντίθεση με την Σύνοδο σχετικά με το θέμα της εκλογής του Ματθαίου Φακρασή ως Μητροπολίτη Σερρών, την οποία δεν αναγνώρισε[2].

Ως ευνοούμενος του Ανδρόνικου Παλαιολόγου εκμεταλλεύτηκε το επιτυχημένο πραξικόπημά του και πέτυχε να εκλεγεί Πατριάρχης[3] μόλις τρεις μήνες μετά την άνοδό του στο Θρόνο. Έστεψε τον Ανδρόνικο, όπως και τον γιο του, Ιωάννη, στις 18 Οκτωβρίου 1377[4].

Πατριάρχευσε την πρώτη φορά εν μέσω πολιτικών αντεγκλήσεων, οι οποίες οδήγησαν στην καθαίρεσή του[5] το 1379, όταν ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος έχασε τον θρόνο[6][7]. Κατά τη διάρκεια της τρίτης Πατριαρχίας του Αντωνίου Δ΄ παρέμεινε σε αυστηρό περιορισμό. Ανέβηκε εκ νέου στο Θρόνο στις 30 Ιουλίου του 1390 και τον Αύγουστο Σύνοδος δώδεκα αρχιερέων υπό την προεδρία του Μητροπολίτη Ηρακλείας ακύρωσε την προηγούμενη καθαίρεσή του[8]. Κατά την δεύτερη αυτή Πατριαρχία του ελήφθησαν σημαντικές συνοδικές αποφάσεις με αντικείμενο τη διοίκηση των επαρχιών του Πατριαρχείου. Εκθρονίστηκε εκ νέου τον Μάιο του 1391 από τον Μανουήλ Παλαιολόγο[1].

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 Grumel 1958, σελ. 437.
  2. Preiser-Kapeller 2007, σελ. 26-27.
  3. Preiser-Kapeller 2007, σελ. 27.
  4. Nicol 2008, σελ. 302.
  5. Mitsiou 2011, σελ. 84.
  6. Γεδεών 1886, σελ. 439.
  7. Necipoğlu 2009, σελ. 135.
  8. Γεδεών 1886, σελ. 448.


τίτλοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Προκάτοχος
Φιλόθεος
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1376-1379 (1η θητεία)
Διάδοχος
Νείλος
Προκάτοχος
Αντώνιος Δ΄
Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
1390-1391 (2η θητεία)
Διάδοχος
Αντώνιος Δ΄