Μεταγλωσσογράφος

Με τον χαρακτηρισμό μεταγλωσσογράφοι χαρακτηρίστηκαν οι νομικοί εκείνοι ερευνητές και σχολιαστές του Ρωμαϊκού Δικαίου κατά τον 13ο αιώνα.

Ουσιαστικά οι μεταγλωσσογράφοι φέρονται να διαδέχθηκαν τους γλωσσογράφους στη σπουδή του Ρωμαϊκού Δικαίου δημιουργώντας νομικό κίνημα στην εποχή τους, καλούμενο και "Σχολή των ματαγλωσσογράφων", ή "σχολή σχολιαστών". Οι νομικοί του κινήματος αυτού δεν ασχολήθηκαν απ΄ ευθείας με την ερμηνεία της ρωμαϊκής νομοθεσίας, που θεωρούσαν ότι αυτή είχε ήδη εξαντληθεί, όσο κυρίως στο μακροσκελή σχολιασμό των "γλωσσών" που είχαν εισάγει στο κυρίως κείμενο οι γλωσσογράφοι στο Corpus Juris Civilis. Συγκεκριμένα οι μεταγλωσσογράφοι ακολουθώντας μια σχολαστική μέθοδο προχώρησαν στην ερμηνεία αποβλέποντας κυρίως στη συναγωγή γενικών κανόνων δικαίου κατά περιπτώσεις - θέματα αντικειμένου. Η τεχνική της μεθοδολογίας των μεταγλωσσογράφων βασίστηκε κυρίως στην αυστηρή μελέτη των πηγών με στόχο τον προσδιορισμό της έκτασης των νόμων, της αναζήτησης των ουσιωδών στοιχείων τους, καθώς και τις αναλογίες αυτών από τη θεωρία στη πράξη. Η μέθοδος αυτή χαρακτηρίστηκε ως "italicus mos" που βεβαίως διαφέρει εκείνης της γαλλικής, φιλοπαπικής σχολής, περισσότερο γνωστής ως "mos gallicus".

Η Σχολή των μεταγλωσσογράφων άκμασε κυρίως στις ιταλικές πόλεις Πάδουα, Πίζα και Πάβια. Κυριότερος εκπρόσωπος αυτής της σχολής ήταν ο Ιταλός νομικός και κληρικός, επίσκοπος, Μπάρτολο ντε Σαξοφερράτο (Bartolo da Sassoferrato) (1314-1357) καθώς και ο πανεπιστημιακός καθηγητής της νομικής Μπάλντο ντέλι Ουμπάλντι (Baldo degli Ubaldi) (1327-1400).

Σημείωση

• Η παραπάνω μεθοδολογία των μεταγλοσσωγράφων ακολουθήθηκε και αναπτύχθηκε αργότερα από τη λεγόμενη "Σχολή της Ορλεάνης".

Πηγές

• "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.13ος, σελ.362.