Μπιόντο-ιν

Μπιόντο-ιν
Είδος	βουδιστικός ναός και Pure Land garden
Γεωγραφικές συντεταγμένες	34°53′22″N 135°48′28″E
Θρήσκευμα	Βουδισμός και individual religious juridical persons
Διοικητική υπαγωγή	Ούζι
Χώρα	Ιαπωνία
Έναρξη κατασκευής	1052
Προστασία	Εθνικός Θησαυρός, τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1994) και Place of Scenic Beauty
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 34°53′22″N 135°48′28″E / 34.88944°N 135.80778°E / 34.88944; 135.80778

Το Μπιόντο-ιν (平等院, "Ναός της Ισότητας") είναι βουδιστικός ναός στην πόλη Ούτζι στο νομό Κιότο της Ιαπωνίας, και χτίστηκε στην ύστερη περίοδο Χεϊάν.^[4] Ο ναός ανήκει συγχρόνως στις αιρέσεις Τζόντο-σου (Καθαρή Χώρα) και Τεντάι-σου.^[5]

Ιστορία Επεξεργασία

Κήπος Τζόντο-σικι

Η Αμιτάμπα στο Μπιόντο-ιν δημιουργήθηκε από τον Τζότσο. 1053.

Αυτός ο ναός χτίστηκε αρχικά το 998 την περίοδο Χεϊάν ως μια αγροτική βίλα του υψηλόβαθμου αυλικού Μιναμότο νο Σιγκενόμπου. Αφού πέθανε, ένα από τα πιο ισχυρά μέλη της φυλής Φουτζιβάρα, ο Φουτζιβάρα νο Μιτσινάγκα, αγόρασε το ακίνητο από τη χήρα του αυλικού. Η βίλα μετατράπηκε σε βουδιστικό ναό από τον γιο του Φουτζιβάρα νο Γιοριμίτσι το 1052. Όντας ένα από τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ιαπωνίας, τα κτίρια του ναού Μπιόντο-ιν και τα αγάλματα του Βούδα έχουν μακρά ιστορία περίπου 1000 ετών. Στον Βουδισμό της Ανατολικής Ασίας, υπάρχουν οι Τρεις Εποχές του Βουδισμού, οι οποίες είναι τρεις διαιρέσεις χρόνου μετά το θάνατο του Βούδα. Το Μάππο, το οποίο μεταφράζεται επίσης ως η Εποχή της Παρακμής του Ντάρμα, είναι η εκφυλισμένη Τρίτη Εποχή του Βουδισμού, γνωστή και ως η Τελευταία Ημέρα του Νόμου. Ήταν ευρέως η πεποίθηση ότι το έτος 1052 σηματοδότησε το πρώτο έτος της αρχής του τέλους του κόσμου. Αυτή η θεωρία αιχμαλώτισε την καρδιά πολλών αριστοκρατών και μοναχών, που είχε ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι να γίνουν πιο αφοσιωμένοι στον Βουδισμό και να πιστέψουν στην ιδεολογία της Βουδιστικής Καθαρής Γης. Το επόμενο έτος, ολοκληρώθηκε η Αίθουσα Αμίντα-ντο (Αίθουσα του Φοίνικα) στο εσωτερικό του οποίου βρίσκεται το άγαλμα του Αμίντα Βούδα ύψους 2,4 μέτρων, που δημιουργήθηκε από τον Τζότσο, ο οποίος υποστηρίζεται ότι ήταν ο καλύτερος βουδιστής γλύπτης στην περίοδο Χεϊάν.

Ο Μασασίγκε Κουσουνόκι, ένας πολεμιστής σαμουράι που πολεμούσε εναντίον του στρατού της φυλής Ασικάγκα, έβαλε φωτιά γύρω από τον ναό Μπιόντο-ιν το 1336, με αποτέλεσμα πολλά από τα κτήρια του ναού να καούν και να διατηρηθούν μόνο λίγα.

Ο Ναός Μπιόντο-ιν σταδιακά επεκτάθηκε σε ένα τεράστιο συγκρότημα ναών κατά την περίοδο Καμακούρα, όπου ο ναός Τζόντο-ιν άνοιξε λόγω της ανακαίνισης του ναού Μπιόντο-ιν το 1496. Η αίθουσα Ράκαν-ντο ιδρύθηκε το 1640. Ο ναός Σάισο-ιν ιδρύθηκε το 1654.

Το 1670 πραγματοποιήθηκε μια πλήρης ανακαίνιση της Αίθουσας Αμίντα-ντο (Αίθουσα του Φοίνικα), κατά την οποία αντικαταστάθηκαν οι μπροστινές πόρτες. Δύο επιμέρους ναοί, ο Ναός Τζόντο-ιν, που ανήκε στη αίρεση Τζόντο και ο Ναός Σάισο-ιν, που ανήκει στη αίρεση των Τεντάι, άρχισαν να συνεργάζονται και κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια, για να διατηρήσουν τη λειτουργία του Ναού Μπιόντο-ιν. Το 1698, το Ούτζι καταστράφηκε από μια μεγάλη πυρκαγιά και ο ναός Μπιόντο-ιν υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι τοίχοι και οι πόρτες της Αίθουσας του Φοίνικα καταστράφηκαν μετά από αυτό το περιστατικό. Ωστόσο, ως αποτέλεσμα της φθοράς του ναού, η θέληση των ανθρώπων για τη συντήρηση και την ανακαίνιση της Αίθουσα του Φοίνικα ήταν μεγάλη.

Κατά την περίοδο Μεϊτζί (1868–1912) και την περίοδο Σόουα (1926–1989), πραγματοποιήθηκε μεγάλης κλίμακας ανακαίνιση της Αίθουσας του Φοίνικα. Η Αίθουσα του Φοίνικα και το άγαλμα του Αμίντα Βούδα χαρακτηρίστηκαν ως Εθνικοί Θησαυροί το 1951. Η Αίθουσα του Φοίνικα επιλέχθηκε επίσης για τη σχεδίαση του μπροστινού μέρους του νομίσματος των 10 γιεν. Στη συνέχεια, η καμπάνα του ναού, ο Μποντισσάτβα, που προσεύχεται στα σύννεφα, το κουβούκλιο, οι πίνακες στην πόρτα και στους τοίχους της αίθουσας Τσόντο της Αίθουσας του Φοίνικα χαρακτηρίστηκαν ως Εθνικοί Θησαυροί.

Ο ναός Μπιόντο-ιν χαρακτηρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως ένα από τα Ιστορικά Μνημεία του Αρχαίου Κιότο το 1994. Η μεγάλης κλίμακας ανακαίνιση στον κήπο, το κουβούκλιο του αγάλματος του Αμίντα Βούδα και τη συνολική εικόνα της Αίθουσας του Φοίνικα συνεχίζεται την περίοδο Χεϊσέι (1989–2019) μέχρι σήμερα.

Το πιο διάσημο κτήριο του ναού είναι η Αίθουσα του Φοίνικα ή η Αίθουσα του Αμίντα, που κατασκευάστηκε το 1053. Είναι το μόνο εναπομείναν πρωτότυπο κτήριο, που περιβάλλεται από μια γραφική λιμνούλα. Πρόσθετα κτήρια, που αποτελούν το συγκρότημα, κάηκαν κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου πολέμου το 1336.

Το συγκρότημα του ναού Επεξεργασία

Η αίθουσα του Φοίνικα Επεξεργασία

Ιαπωνικό νόμισμα των 10 γιεν (μπροστινή πλευρά) που δείχνει την Αίθουσα του Φοίνικα

Το κεντρικό κτήριο στο Μπιόντο-ιν, η Αίθουσα του Φοίνικα αποτελείται από μια κεντρική αίθουσα, που πλαισιώνεται από δίδυμους διαδρόμους και στις δύο πλευρές της κεντρικής αίθουσας, και έναν ουραίο διάδρομο. Η κεντρική αίθουσα φιλοξενεί μια εικόνα του Αμίντα Βούδα. Στην οροφή της αίθουσας υπάρχουν αγάλματα του Κινέζου Φοίνικα, που ονομάζεται hōō στα Ιαπωνικά. Το κτήριο θεωρείται σχεδόν ως το μοναδικό εναπομείναν παράδειγμα από την περίοδο της Αντιβασιλείας Φουτζιβάρα, η οποία θεωρείται επίσης ως ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά αγαθά της Ιαπωνίας.

Η Αίθουσα του Φοίνικα, που ολοκληρώθηκε το 1053, είναι το υπόδειγμα των αιθουσών Φουτζιβάρα Αμίντα. Αποτελείται από μια κύρια ορθογώνια κατασκευή, που πλαισιώνεται από δύο διαδρόμους σε σχήμα L και έναν ουραίο διάδρομο, τοποθετημένο στην άκρη μιας μεγάλης τεχνητής λίμνης. Αν και η επίσημη ονομασία του είναι Αμίντα-ντο, άρχισε να ονομάζεται Χόο-ντο, ή Αίθουσα του Φοίνικα, στις αρχές της περιόδου Έντο. Αυτό το όνομα θεωρείται ότι προέρχεται τόσο από την ομοιότητα του κτιρίου με έναν Φοίνικα με τεντωμένα φτερά και μια ουρά, όσο και από το ζευγάρι των φοίνικων, που κοσμούν την οροφή.

Μέσα στην Αίθουσα του Φοίνικα, μια ενιαία εικόνα του Αμίντα (περίπου 1053) είναι εγκατεστημένη σε μια ψηλή πλατφόρμα. Το γλυπτό του Αμίντα είναι κατασκευασμένο από ιαπωνικό κυπαρίσσι και καλύπτεται με φύλλα χρυσού. Εκτελέστηκε από τον Τζότσο, ο οποίος καθιέρωσε έναν νέο κανόνα αναλογιών και μια νέα τεχνική, το γιοσέγκι, στο οποίο πολλά κομμάτια ξύλου είναι σκαλισμένα σαν κοχύλια και ενώνονται από μέσα. Το άγαλμα έχει ύψος περίπου τρία μέτρα από το πρόσωπο μέχρι τα γόνατά του. Καθισμένος σε στάση διαλογισμού με την πλάτη ελαφρώς καμπυλωμένη, το σώμα του είναι χαλαρό χωρίς καμία ένταση. Η χειρονομία του ονομάζεται «ίνσο», κατά την οποία και τα δύο χέρια είναι τοποθετημένα στην αγκαλιά, οι παλάμες στραμμένες προς τα πάνω, οι αντίχειρες και οι δείκτες σχηματίζουν έναν κύκλο. Αυτή η χειρονομία είναι μια παραλλαγή του Ντχιάνα Μούντρα (Μούντρα Διαλογισμού), που υποδηλώνει συγκέντρωση του Καλού Νόμου. Η Ούρνα, η οποία είναι η λευκή κουκκίδα στο μέτωπό του ανάμεσα στα μάτια, είναι το Τρίτο Μάτι του Αμίντα Βούδα, σύμβολο της αφύπνισης και της ικανότητας να βλέπει κανείς τα βάσανα όλων των πλασμάτων. Το γαλήνιο χαμόγελο του αγάλματος αντιπροσωπεύει την αρχοντιά του Βούδα μετά την επίτευξη της Φώτισης. Με μια αρμονική και απαλή έκφραση του προσώπου, κοιτάζει ελαφρώς προς τα κάτω, κάτι που δείχνει την κατάσταση του διαλογισμού, καθώς και το αίσθημα της φιλεύσπλαχνης χάρης προς το κοινό. Τα μαλλιά του είναι κοντά και κατσαρά, μαζί με το Ουσνίσα, που είναι ο μυτερός κόμπος που βρίσκεται στο κέντρο του κεφαλιού.

Στους τοίχους της αίθουσας υπάρχουν μικρά ανάγλυφα σκαλίσματα ουρανίων σωμάτων. Τα αστέρια πιστεύεται ότι είχαν συνοδεύσει τον Αμίντα, όταν κατέβηκε από τον Δυτικό Παράδεισο, για να συγκεντρώσει τις ψυχές των πιστών τη στιγμή του θανάτου και να τις μεταφέρει με άνθη λωτού στον Παράδεισο. Οι πίνακες Ράιγκο στις ξύλινες πόρτες της Αίθουσας του Φοίνικα, που απεικονίζουν την Κάθοδο του Αμίντα Βούδα, είναι ένα πρώιμο παράδειγμα του ιαπωνικού στυλ ζωγραφικής Γιαμάτο-ε, και περιέχουν αναπαραστάσεις του τοπίου γύρω από το Κιότο.

Υπάρχει ένας κήπος Τζόντο-σικι με μια λιμνούλα μπροστά από το κτήριο, ο οποίος το 1997 εκβαθύνθηκε ως μέρος μιας αρχαιολογικής ανασκαφής. Καθώς ο ναός είναι στραμμένος προς την Ανατολή, υποδηλώνει ότι το κοινό πρέπει να διασχίσει τη λίμνη Άτζι-ίκε μπροστά από την Αίθουσα του Φοίνικα, προκειμένου να φτάσει στη Βουδιστική Καθαρή Γη. Οι κήποι είναι χαρακτηρισμένοι ως Εθνική Ιστορική Τοποθεσία και τόπος γραφικής ομορφιάς. ^[6]

Η αίθουσα Κάννον-ντο Επεξεργασία

Η αίθουσα Κάννον-ντο είναι μια σημαντική πολιτιστική ιδιοκτησία, που ιδρύθηκε στην πρώην τοποθεσία της κύριας αίθουσας γύρω στο 1230, κατά την Πρώιμη Περίοδο Καμακούρα. Η δομή της αίθουσας είναι απλή, η οποία ακολουθεί το κλασικό σχέδιο από την περίοδο Τένπιο (710-794), έχοντας δύο διαφορετικές μορφές λυγισμένες για να στηρίξουν την οροφή. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό ανακαίνιση και δεν είναι ανοιχτή για το κοινό.

Η Ιαπωνία τιμά τη μακροζωία και την πολιτιστική σημασία του κτηρίου εμφανίζοντας την εικόνα του στο νόμισμα των 10 γιεν ^[7] και το χαρτονόμισμα των 10.000 γιεν απεικονίζει την εικόνα του Φοίνικα. Τον Δεκέμβριο του 1994, η UNESCO κατέταξε το κτήριο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς ως μέρος των « Ιστορικών Μνημείων του Αρχαίου Κιότο». Η Αίθουσα του Φοίνικα, το μεγάλο άγαλμα του Αμίντα μέσα σε αυτό, και πολλά άλλα αντικείμενα στο Μπιόντο-ιν είναι εθνικοί θησαυροί. Ένα αντίγραφο μισού μεγέθους του ναού ολοκληρώθηκε στις 7 Ιουνίου 1968 στην Κοιλάδα των Ναών (Οάχου, Χαβάη). Το ιαπωνικό ταχυδρομείο έχει εκδώσει τρία γραμματόσημα, που δείχνουν την αίθουσα του Φοίνικα, με το καθένα να προπληρώνει την τότε ταχυδρομική τιμή για μια αποστολή αλληλογραφίας εξωτερικού διά ξηράς ή με πλοίο. Τα γραμματόσημα παράγονταν με την δαπανηρή μέθοδο χαρακτικής, δείχνοντας την εκτίμηση για την αίθουσα.

Κατοικία Γιόριν-αν Σόιν Επεξεργασία

Είναι κατοικία καθώς και ένας από τους υποναούς του περιβόλου. Χτισμένη στις αρχές της περιόδου Έντο (γύρω στον 17ο αιώνα), η οροφή είναι αχυρένια με ιαπωνικό φλοιό κυπαρισσιού. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή πιστεύεται ότι προέρχονταν από τα ερείπια του Κάστρου Μομογιάμα. Οι εσωτερικές τοιχογραφίες ήταν έργα καλλιτεχνών, που ανήκαν στο ατελιέ, που διεύθυνε ο Σανσέτσου Κάνο, ενώ ο κήπος λέγεται ότι σχεδιάστηκε από τον Σανσάι Χοσοκάβα. ^[8]

Μουσείο Χοσόκαν Επεξεργασία

Καθώς το πρώην μουσείο του ναού που άνοιξε το 1965 ήταν απαρχαιωμένο, ένα καινοτόμο μουσείο τρίτης γενιάς άνοιξε την 1η Μαρτίου 2001, το οποίο ονομάζεται Μουσείο Χοσόκαν. Αυτό το μουσείο πέτυχε ένα σημαντικά βελτιωμένο περιβάλλον αποθήκευσης και έκθεσης για τους εθνικούς θησαυρούς από τον Ναό Μπιόντο-ιν, συμπεριλαμβανομένης της καμπάνας του ναού, 26 αγαλμάτων του Μποτισσάτβα, που προσεύχεται στα σύννεφα, και ενός ζεύγους Φοινίκων από την ταράτσα της Αίθουσας του Φοίνικα. Είναι το πρώτο ολοκληρωμένο μουσείο, που διευθύνεται από θρησκευτική οργάνωση. Η πλειονότητα των κτηρίων του μουσείου είναι κρυμμένα υπογείως, έτσι ώστε η εξωτερική όψη του μουσείου να συνδυάζεται με την Αίθουσα του Φοίνικα και άλλα κτηριακά συγκροτήματα εντός του ναού. Λόγω του σχεδιασμού του, το εσωτερικό του μουσείου δέχεται επαρκές φυσικό ηλιακό φως, καθώς και τεχνητό φωτισμό, για να διατηρεί τους εκθεσιακούς χώρους φωτεινούς και άνετους για το κοινό. ^[9]

Η είσοδος στο συγκρότημα κοστίζει 600 γιεν για ενήλικες και περιλαμβάνει πρόσβαση στους κήπους και το μουσείο. Ένα πάσο εισόδου στην Αίθουσα του Φοίνικα, το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα τον Μάρτιο του 2014, κοστίζει επιπλέον 300 γιεν και μπορεί να αγοραστεί κοντά στην πύλη. Η ξενάγηση πραγματοποιείται στα ιαπωνικά, ωστόσο παρέχεται αγγλικός έντυπος οδηγός.