Μπουνράκου
Το Μπουνράκου (文楽), επίσης γνωστό ως Νίνγκιο Τζόρουρι (Ningyō jōruri) (人形浄瑠璃), είναι ένα είδος παραδοσιακού ιαπωνικού κουκλοθέατρου, που ξεκίνησε στην Οσάκα στις αρχές του 17ου αιώνα. Τρία είδη καλλιτεχνών συμμετέχουν σε μία παράσταση μπουνράκου: οι Νινγκιοτσουκάι (Ningyōtsukai) ή Νίνγκιοζουκάι (Ningyōzukai) (μαριονετίστες), οι ταγιού (tayū) (ψαλμωδοί), και μουσικοί σαμισέν. Περιστασιακά χρησιμοποιούνται άλλα μουσικά όργανα όπως τάικο ντραμς.
Ο πιο ακριβής όρος για το παραδοσιακό κουκλοθέατρο στην Ιαπωνία είναι Νίνγκιο Τζόρουρι (ningyō jōruri, 人形浄瑠璃). Ο συνδυασμός ψαλμωδίας και παιξίματος σαμισέν ονομάζεται jōruri και η ιαπωνική λέξη για την μαριονέτα (ή γενικά κούκλες) είναι νινγκιό (ningyō). Χρησιμοποιείται σε πολλά θεατρικά έργα.
Το κουκλοθέατρο μπουνράκου είναι μια καταγεγραμμένη παραδοσιακή δραστηριότητα για τους Ιάπωνες εδώ και εκατοντάδες χρόνια. [1]
Ιστορία Επεξεργασία
Η ιστορία του μπουνράκου ξεκινά από τον 16ο αιώνα, αλλά η προέλευση της σύγχρονης μορφής μπορεί να εντοπιστεί στη δεκαετία του 1680. Έγινε δημοφιλές αφού ο δραματουργός Τσικαμάτσου Μονζάεμον (1653-1724) ξεκίνησε μια συνεργασία με τον υπέροχο ψάλτη Τακεμότο Γκιντάγιου (1651-1714), ο οποίος ίδρυσε το κουκλοθέατρο Τακεμότο στην Οσάκα το 1684. Αρχικά, ο όρος μπουνράκου αναφερόταν μόνο στο συγκεκριμένο θέατρο, που ιδρύθηκε το 1805 στην Οσάκα, το οποίο ονομάστηκε Μπουνρακούζα από το συγκρότημα κουκλοθέατρου του Ουεμούρα Μπουνρακούκεν (植村文楽軒, 1751-1810), ενός κουκλοπαίχτη του Αβάτζι στις αρχές του 18ου αιώνα, οι προσπάθειες του οποίου αναβίωσαν την αποδυναμωμένη μοίρα του παραδοσιακού κουκλοθέατρου.
Στοιχεία της μορφής Επεξεργασία
Οι παραδοσιακές μαριονέτες της Οσάκα τείνουν να είναι κάπως μικρότερες συνολικά, ενώ οι παραδοσιακές μαριονέτες της Αβάτζι είναι μερικές από τις μεγαλύτερες καθώς η παραγωγή τους σε εκείνη την περιοχή τείνει να πραγματοποιείται σε εξωτερικούς χώρους.
Τα κεφάλια και τα χέρια των παραδοσιακών μαριονετών είναι χαραγμένα από ειδικούς, ενώ τα σώματα και τα κοστούμια κατασκευάζονται συχνά από κουκλοπαίκτες. Τα κεφάλια μπορούν να είναι αρκετά εξελιγμένα μηχανικά. Σε έργα με υπερφυσικά θέματα, μια μαριονέτα μπορεί να κατασκευαστεί έτσι ώστε το πρόσωπό της να μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε πρόσωπο ενός δαίμονα. Λιγότερο πολύπλοκα κεφάλια μπορεί να έχουν μάτια, που κινούνται πάνω -κάτω, από πλευρά σε πλευρά ή κλείνουν, και μύτες, στόματα και φρύδια που κινούνται.
Οι έλεγχοι για όλες τις κινήσεις των τμημάτων του κεφαλιού βρίσκονται σε μια λαβή, που εκτείνεται κάτω από το λαιμό της μαριονέτας και προσεγγίζεται από τον κύριο κουκλοπαίχτη εισάγοντας το αριστερό του χέρι στο στήθος της μαριονέτας μέσα από μια τρύπα στο πίσω μέρος του κορμού του σώματος.
Ο κύριος κουκλοπαίχτης, ο ομοζουκάι (omozukai), χρησιμοποιεί το δεξί του χέρι, για να ελέγξει το δεξί χέρι της μαριονέτας και χρησιμοποιεί το αριστερό του χέρι, για να ελέγξει το κεφάλι της μαριονέτας. Ο αριστερός κουκλοπαίχτης, γνωστός ως χινταριζουκάι (hidarizukai) ή σασιζουκάι (sashizukai), ανάλογα με την παράδοση του θιάσου, χειρίζεται το αριστερό χέρι της μαριονέτας με το δικό του δεξί χέρι μέσω μιας ράβδου ελέγχου, που εκτείνεται πίσω από τον αγκώνα της μαριονέτας. Ένας τρίτος κουκλοπαίχτης, ο ασιζουκάι (ashizukai), κινεί τα πόδια. Οι κουκλοπαίχτες ξεκινούν την εκπαίδευσή τους χειρίζοντας τα πόδια και μετά προχωρούν στο αριστερό χέρι, προτού μπορέσουν να εκπαιδευτούν ως ο κύριος κουκλοπαίχτης. Πολλοί ασκούμενοι στον παραδοσιακό κόσμο των κουκλοθέατρων, ιδιαίτερα εκείνοι του Εθνικού Θεάτρου, περιγράφουν τη μακρά περίοδο προπόνησης, η οποία συχνά απαιτεί δέκα χρόνια στα πόδια, δέκα χρόνια στο αριστερό χέρι και δέκα χρόνια στο κεφάλι δευτερευόντων χαρακτήρων προτού τελικά αναπτύξουν τις απαιτούμενες δεξιότητες, για να μετακινηθούν στο χειρισμό του κεφαλιού ενός κεντρικού χαρακτήρα, ως μία καλλιτεχνική ανάγκη. Ωστόσο, σε μια κουλτούρα όπως αυτή της Ιαπωνίας, η οποία προτιμά την αρχαιότητα, το σύστημα μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας μηχανισμός διαχείρισης του ανταγωνισμού μεταξύ καλλιτεχνικών εγωισμών και να εξασφαλίσει μια ισορροπία μεταξύ των δημογραφικών στοιχείων των κουκλοπαίκτων σε έναν θίασο προκειμένου να γίνει ανάληψη κάθε ρόλου.
Όλοι εκτός από τους πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες απαιτούν τρεις κουκλοπαίκτες, οι οποίοι εμφανίζονται σε πλήρη θέα του κοινού, φορώντας γενικά μαύρες ρόμπες. Στις περισσότερες παραδόσεις, όλοι οι κουκλοπαίκτες φορούν επίσης μαύρες κουκούλες πάνω από το κεφάλι τους, αλλά μερικοί άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Θεάτρου Μπουνράκου, αφήνουν τον κύριο κουκλοπαίκτη χωρίς κουκούλα, ένα στυλ παράστασης γνωστό ως ντεζουκάι (dezukai). Το σχήμα των κουκούλων των κουκλοπαικτών ποικίλλει επίσης, ανάλογα με τη σχολή στην οποία ανήκει ο κουκλοπαίχτης.
Συνήθως ένας ψάλτης απαγγέλλει όλα τα μέρη των χαρακτήρων, αλλάζοντας τον τόνο της φωνής και το ύφος του, για να απεικονίσει τους διάφορους χαρακτήρες σε μια σκηνή. Περιστασιακά χρησιμοποιούνται πολλοί ψάλτες. Οι ψάλτες κάθονται δίπλα στον άνθρωπο, που παίζει σαμισέν. Ορισμένα παραδοσιακά θέατρα κουκλοθέατρου έχουν μια περιστρεφόμενη πλατφόρμα για τον ψάλτη και τον χειριστή του σαμισέν, η οποία περιστρέφεται φέρνοντας τους αντικαταστάτες μουσικούς για την επόμενη σκηνή.
Το σαμισέν, που χρησιμοποιείται στο μπουνράκου, είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από άλλα είδη σαμισέν και έχει διαφορετικό ήχο, χαμηλότερο σε ύψος και με πιο γεμάτο τόνο.
Το μπουνράκου μοιράζεται πολλά θέματα με το καμπούκι . Στην πραγματικότητα, πολλά έργα προσαρμόστηκαν για παράσταση τόσο από ηθοποιούς σε καμπούκι όσο και από θιάσους με κούκλες στο μπουνράκου. Το μπουνράκου είναι ιδιαίτερα γνωστό για τα έργα, που περιέχουν αυτοκτονίες των εραστών. Η ιστορία των σαράντα επτά ρόνιν είναι επίσης γνωστή τόσο στο μπουνράκου όσο και στο καμπούκι.
Το μπουνράκου είναι θέατρο συγγραφέα, σε αντίθεση με το καμπούκι, το οποίο είναι θέατρο ερμηνευτή. Στο μπουνράκου, πριν από την παράσταση, ο ψάλτης κρατά ψηλά το κείμενο και υποκλίνεται μπροστά του, υπόσχεται να το ακολουθήσει πιστά. Στο καμπούκι, οι ηθοποιοί εισάγουν λογοπαίγνια στα ονόματά τους, αυτοσχεδιασμούς, αναφορές σε σύγχρονα γεγονότα και άλλα πράγματα, που αποκλίνουν από το σενάριο.
Ο πιο διάσημος θεατρικός συγγραφέας μπουνράκου ήταν Τσικαμάτσου Μονζάεμον. Με περισσότερα από 100 έργα στο ενεργητικό του, ονομάζεται μερικές φορές ο Σαίξπηρ της Ιαπωνίας.
Οι εταιρείες μπουνράκου, οι ερμηνευτές και οι κατασκευαστές μαριονέτας έχουν οριστεί ως "Ζωντανοί Εθνικοί Θησαυροί" στο πλαίσιο του προγράμματος της Ιαπωνίας για τη διατήρηση του πολιτισμού της.
Σήμερα Επεξεργασία
Η Οσάκα είναι το σπίτι του θιάσου, που ενισχύεται από την κυβέρνηση, στο Εθνικό Θέατρο Μπουνράκου. Το θέατρο προσφέρει πέντε ή περισσότερες παραστάσεις κάθε χρόνο, καθεμιά από τις οποίες διεξάγεται για δύο έως τρεις εβδομάδες στην Οσάκα πριν μετακομίσει στο Τόκιο για μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο. Το Εθνικό Θέατρο Μπουνράκου περιοδεύει επίσης στην Ιαπωνία και περιστασιακά στο εξωτερικό.
Μέχρι τα τέλη του 1800 υπήρχαν επίσης εκατοντάδες άλλοι επαγγελματικοί, ημιεπαγγελματικοί και ερασιτεχνικοί θίασοι στην Ιαπωνία, που έπαιζαν παραδοσιακό κουκλοθέατρο.
Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο αριθμός των θιάσων έχει μειωθεί σε λιγότερους από 40, οι περισσότεροι από τους οποίους εμφανίζονται μόνο μία ή δύο φορές το χρόνο, συχνά σε συνδυασμό με τοπικά φεστιβάλ. Ωστόσο, μερικοί περιφερειακοί θίασοι συνεχίζουν να παίζουν ενεργά.
Ο Θίασος Κουκλοθέατρου Αβάτζι, που βρίσκεται στο νησί Αβάτζι νοτιοδυτικά του Κόμπε, προσφέρει μικρές καθημερινές παραστάσεις και εκτενέστερες παραστάσεις στο δικό του θέατρο και έχει περιοδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία και αλλού στο εξωτερικό.
Ο θίασος Κουκλοθέατρου Τόντα (冨田人形共遊団) του Νομού Σίγκα, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1830, έχει περιοδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία πέντε φορές και έχει δραστηριοποιηθεί στη φιλοξενία ακαδημαϊκών προγραμμάτων στην Ιαπωνία για Αμερικανούς φοιτητές, που επιθυμούν να εκπαιδευτούν στο παραδοσιακό Ιαπωνικό κουκλοθέατρο.
Ο θίασος Κουκλοθέατρου Ιμάντα, ο οποίος έχει εμφανιστεί στη Γαλλία, την Ταϊβάν και τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και ο θίασος κουκλοθεάτρου Κουρόντα βρίσκονται στην πόλη Ιίντα, στο νομό Ναγκάνο. Και οι δύο θίασοι, που ανάγουν την αφετηρία τους πάνω από 300 χρόνια, εμφανίζονται συχνά και δραστηριοποιούνται επίσης στην καλλιέργεια μιας νέας γενιάς παραδοσιακών κουκλοπαικτών και στη διεύρυνση της γνώσης του κουκλοθέατρου μέσω προγραμμάτων κατάρτισης σε τοπικά γυμνάσια και διδάσκοντας φοιτητές Αμερικανών πανεπιστημίων σε θερινά ακαδημαϊκά προγράμματα στους κινηματογράφους τους της πατρίδας τους.
Η αύξηση του ενδιαφέροντος για το κουκλοθέατρο μπουνράκου συνέβαλε στην ίδρυση του πρώτου παραδοσιακού ιαπωνικού θιάσου κουκλοθέατρου στη Βόρεια Αμερική. Από το 2003, ο θίασος κουκλοθέατρου μπουνράκου Μπέι, με έδρα το Πανεπιστήμιο του Μισούρι στην Κολούμπια, στο Μιζούρι, έχει εμφανιστεί σε χώρους γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου Κένεντι για τις Παραστατικές Τέχνες και του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν, καθώς και στην Ιαπωνία. Έχουν επίσης εμφανιστεί παράλληλα με το θίασο Κουκλοθέατρου Ιμάντα. [2] Το Κέντρο Τεχνών Κουκλοθέατρου στην Ατλάντα της Τζόρτζια, διαθέτει μία μεγάλη ποικιλία από μαριονέτες μπουνράκου στην ασιατική συλλογή του. Ασιατική Συλλογή στο Κέντρο Τεχνών Κουκλοθέατρου.
Μουσική και τραγούδι Επεξεργασία
Ο ψάλτης/τραγουδιστής (Ταγιού) και ο παίκτης σαμισέν παρέχουν την απαραίτητη μουσική του παραδοσιακού ιαπωνικού κουκλοθέατρου. Στις περισσότερες παραστάσεις μόνο ένας παίκτης σαμισέν και ένας ψάλτης εκτελούν τη μουσική για ένα έργο. Η αρμονία μεταξύ αυτών των δύο μουσικών καθορίζει την ποιότητα της συμβολής τους στην παράσταση.
Ο ρόλος του ταγιού είναι να εκφράσει τα συναισθήματα και την προσωπικότητα των μαριονέτων. Ο ταγιού εκτελεί όχι μόνο τη φωνή καθενός από τους χαρακτήρες, αλλά χρησιμεύει επίσης ως αφηγητής του έργου.
Τοποθετημένος στο πλάι της σκηνής, ο ταγιού επιδεικνύει φυσικά τις εκφράσεις του προσώπου κάθε χαρακτήρα ενώ εκτελεί τις αντίστοιχες φωνές του. Ενώ εκτελεί πολλαπλούς χαρακτήρες ταυτόχρονα, ο ταγιού διευκολύνει τη διάκριση μεταξύ των χαρακτήρων υπερβάλλοντας τα συναισθήματα και τις φωνές τους. Αυτό γίνεται επίσης για να μεγιστοποιήσει τις συναισθηματικές πτυχές για το κοινό.
Στο μπουνράκου χρησιμοποιείται το Futo-ZAO σαμισέν το οποίο είναι το μεγαλύτερο σαμισέν καθώς και εκείνο με το χαμηλότερο αυλό.
Τα όργανα που χρησιμοποιούνται συχνότερα είναι τα φλάουτα, συγκεκριμένα το σακουχάτσι, το κότο και διάφορα κρουστά όργανα.
Μαριονέτες Επεξεργασία
Το κεφάλι Επεξεργασία
Τα κεφάλια των μαριονετών (κασίρα, kashira) χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το φύλο, την κοινωνική τάξη και την προσωπικότητα. Ορισμένα κεφάλια δημιουργούνται για συγκεκριμένους ρόλους, άλλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολλές διαφορετικές παραστάσεις αλλάζοντας τα ρούχα και το χρώμα. Τα κεφάλια ουσιαστικά ξαναβάφονται και προετοιμάζονται πριν από κάθε παρουσίαση.
Η προετοιμασία των μαλλιών αποτελεί τέχνη από μόνη της. Τα μαλλιά διακρίνουν τον χαρακτήρα και μπορούν επίσης να υποδεικνύουν ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. Τα μαλλιά είναι φτιαγμένα από ανθρώπινα μαλλιά, ωστόσο η ουρά από γιάκ μπορεί να προστεθεί για να δημιουργήσει όγκο. Το σύνολο στη συνέχεια στερεώνεται πάνω σε μια χάλκινη πλάκα. Για να διασφαλιστεί ότι δεν έχει υποστεί ζημιά η μαριονέτα, το φινίρισμα του χτενίσματος γίνεται με νερό και κερί μέλισσας και όχι με λάδι.
Κοστούμια Επεξεργασία
Τα κοστούμια σχεδιάζονται από έναν τεχνίτη κοστουμιών και αποτελούνται από μια σειρά ενδυμάτων με διαφορετικά χρώματα και σχέδια. Αυτά τα ενδύματα περιλαμβάνουν συνήθως μία κορδέλα και ένα γιακά, καθώς και μια εσωτερική ρόμπα (τζουμπάν), ένα εσωτερικό κιμονό (κιτσούκε), ένα γιλέκο (χάορι) ή μια εξωτερική ρόμπα (ούτσικακε). Για να διατηρηθούν τα κοστούμια απαλά, είναι επενδεδυμένα με βαμβάκι.
Καθώς τα ρούχα των μαριονετών φθείρονται ή λερώνονται, τα ρούχα αντικαθίστανται από τους κουκλοπαίκτες. Η διαδικασία ντυσίματος ή αποκατάστασης του ντυσίματος των μαριονετών από τους κουκλοπαίκτες ονομάζεται κοσίραε (koshirae).
Κατασκευή Επεξεργασία
Η δομή του σκελετού μιας κούκλας είναι απλή. Το σκαλιστό ξύλινο κασίρα (kashira) είναι προσαρτημένο στη λαβή του κεφαλιού, ή το ντογκούσι (dogushi), και πετάει ένα άνοιγμα από τον ώμο της μαριονέτας. Το μακρύ υλικό είναι κρεμασμένο στο μπροστινό και στο πίσω μέρος της σανίδας του ώμου, ακολουθούμενο από τη στερέωση του υφάσματος. Το σκαλιστό μπαμπού είναι προσαρτημένο, για να δημιουργήσει τους γοφούς της μαριονέτας, τα χέρια και τα πόδια είναι δεμένα στο σώμα με κομμάτια σχοινιού. Δεν υπάρχει κορμός σώματος στη μαριονέτα, καθώς απλώς θα απέκλειε το εύρος της κίνησης των χεριών του κουκλοπαίκτη. Το ίσο (isho) ή το κοστούμι της κούκλας είναι ραμμένο, για να καλύψει οποιοδήποτε ύφασμα, ξύλινα ή μπαμπού μέρη, που ο καλλιτέχνης δεν επιθυμεί να φαίνονται. Τέλος, δημιουργείται μια σχισμή στο πίσω μέρος της φορεσιάς προκειμένου ο επικεφαλής κουκλοπαίκτης να χειρίζεται σταθερά το ραβδί κεφαλής ντογκούσι (dogushi). [3]
Κείμενο και οι μαριονέτες Επεξεργασία
Σε αντίθεση με το καμπούκι, το οποίο δίνει έμφαση στην ερμηνεία των κύριων ηθοποιών, το μπουνράκου επιδεικνύει ταυτόχρονα στοιχεία παρουσίασης (προσπαθώντας άμεσα να φέρει στο νου μια συγκεκριμένη απάντηση) και αναπαράστασης (προσπαθώντας να εκφράσει τις ιδέες ή τα συναισθήματα του συγγραφέα). Με αυτόν τον τρόπο δίνεται προσοχή τόσο στις οπτικές όσο και στις μουσικές πτυχές των μαριονετών, καθώς και στην ερμηνεία και το κείμενο. Κάθε θεατρικό έργο ξεκινά με μια σύντομη τελετουργία κατά την οποία ο ταγιού, γονατιστός πίσω από ένα μικρό αλλά περίτεχνο αναλόγιο, σηκώνει με ευλάβεια το αντίγραφο του σεναρίου, για να δείξει αφοσίωση σε μια πιστή απόδοση του κειμένου. Το σενάριο παρουσιάζεται επίσης στην αρχή κάθε πράξης.
Ερμηνευτές Επεξεργασία
Παρά τη σύνθετη εκπαίδευση τους, οι κουκλοπαίκτες προέρχονταν από πολύ φτωχό περιβάλλον. Οι κουγκούτσου-μαβάσι ήταν πλανόδιοι και ως εκ τούτου αντιμετωπίστηκαν ως παρίες από τη μορφωμένη, πλουσιότερη τάξη της ιαπωνικής κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ως μορφή ψυχαγωγίας, οι άνδρες χειρίζονταν μικρές μαριονέτες και έκαναν μικροσκοπικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ οι γυναίκες ήταν συχνά ειδικευμένες στο χορό και τα μαγικά κόλπα, που χρησιμοποιούσαν, για να δελεάσουν τους ταξιδιώτες να διανυκτερεύσουν μαζί τους. Όλο το περιβάλλον, που γέννησε αυτά τα κουκλοθέατρα, αντικατοπτρίζεται στα θέματα. [4]
Σκηνή Επεξεργασία
Η σκηνή του μουσικού (γιούκα) Επεξεργασία
Αυτή είναι η βοηθητική σκηνή στην οποία εκτελείται το γκιντάγιου-μπούσι (gidayu-bushi). Προβάλλει στην περιοχή του κοινού στην μπροστινή δεξιά περιοχή των καθισμάτων. Σε αυτή τη βοηθητική σκηνή υπάρχει μια ειδική περιστρεφόμενη πλατφόρμα. Εδώ εμφανίζεται ο ψάλτης και ο παίκτης του σαμισέν και, όταν τελειώσουν, γυρίζει για άλλη μια φορά, φέρνοντάς τους στα παρασκήνια και τοποθετώντας τους επόμενους ερμηνευτές στη σκηνή. [5]
Τα χωρίσματα (tesuri) και η ορχήστρα (funazoko) Επεξεργασία
Στην περιοχή ανάμεσα στο βάθος της σκηνής και στο προσκήνιο, υπάρχουν τρεις θέσεις της σκηνής, γνωστές ως "κάγκελα" (τεσούρι). Ευρισκόμενη στην περιοχή πίσω από το δεύτερο χώρισμα συχνά ονομάζεται ορχήστρα και είναι εκεί που στέκονται οι κουκλοπαίκτες, για να πραγματοποιήσουν τις κινήσεις των μαριονετών.
Μικρή κουρτίνα (komaku) και δωμάτια με παραβάν (misuuchi) Επεξεργασία
Αυτή η σκηνή φαίνεται από μία γωνία του κοινού, η δεξιά πλευρά αναφέρεται ως καμίτε (kamite) (αριστερή σκηνή), ενώ η αριστερή πλευρά αναφέρεται ως σιμότε (shimote) (δεξιά σκηνή). Οι μαριονέτες φτιάχνονται για να εμφανίζονται και μετά φεύγουν από τη σκηνή μέσα από τις μικρές μαύρες κουρτίνες. Τα σκοτεινά παραπετάσματα βρίσκονται ακριβώς πάνω από αυτές τις μικρές κουρτίνες και έχουν ειδικές περσίδες από μπαμπού, έτσι ώστε το κοινό να μην βλέπει μέσα.
Μεγάλη κουρτίνα (joshiki-maku) Επεξεργασία
Το τζοσίκι-μάκου (joshiki-maku) είναι μια μεγάλη, χαμηλή κουρτίνα, που κρέμεται από μια προεξοχή, που ονομάζεται σαν-ν-τεσούρι (san-n-tesuri). Χρησιμοποιείται για τον διαχωρισμό της περιοχής όπου κάθεται το κοινό από την κεντρική σκηνή. Οι κουκλοπαίκτες στέκονταν πίσω από το joshiki-maku, κρατώντας τις μαριονέτες τους πάνω από την κουρτίνα ενώ ήταν κρυμμένοι από το κοινό. Ωστόσο, η πρακτική ντεζουκάι (dezukai), που καθιερώθηκε αργότερα στο είδος μπουνράκου, θα επέτρεπε στους ηθοποιούς να φαίνονται στη σκηνή να κινούνται με τις μαριονέτες, μηδενίζοντας τη χρήση των κουρτινών. [6]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «The History of Bunraku 1». The Puppet Theater of Japan: Bunraku. An Introduction to Bunraku: A Guide to Watching Japan's Puppet Theater. Japan Arts Council. 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2011.
- ↑ «Bunraku Bay performs with 300-year-old troupe». themaneater.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2015.
- ↑ Adachi, Barbara (1978). The Voice and Hands of Bunraku. Tokyo: Mobil Seikyu Kabushiki Kaisha.
- ↑ Ortolani, Benito (1995). The Japanese Theatre: From Shamanistic Ritual to Contemporary Pluralism. Princeton University: Princeton University Press.
- ↑ Brazell, Karen (1998) [1997]. Traditional Japanese Theater. Columbia University Press. σελίδες 115–124.
- ↑ Leiter, Samuel (2006). Historical Dictionary of Japanese Traditional Theatre. Lanham: The Scarecrow Press.