Μόνωση (ψυχολογία)

Μόνωση ή Απομόνωση (γερμανικά: Isolierung‎‎) είναι ένας αμυντικός μηχανισμός στην ψυχαναλυτική θεωρία που προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Σίγκμουντ Φρόυντ. Αν και σχετίζεται με την απώθηση, διαχωρίζεται σε κάποια σημεία. Χαρακτηρίζεται ως μια νοητική διεργασία που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός χάσματος μεταξύ μιας δυσάρεστης ή απειλητικής γνώσης, και άλλων σκέψεων ή συναισθημάτων. Ελαχιστοποιώντας τις συνδέσεις που σχετίζονται με άλλες σκέψεις, η απειλητική γνώση έρχεται στην θύμηση του ατόμου λιγότερο συχνά, και άρα είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή του ή την αντίληψη για τον εαυτό του. Ο Φρόιντ παρουσίασε την έννοια με το παράδειγμα ενός ατόμου που ξεκίνάει έναν ειρμό σκέψης και έπειτα σταματάει για λίγο προτού συνεχίσει σε ένα διαφορετικό θέμα. Η θεωρία του ισχυρίζεται ότι με την εισαγωγή ενός κενού διαστήματος το άτομο «άφηνε να γίνει κατανοητό συμβολικά ότι δεν θα επιτρέψει στις σκέψεις του σχετικά με αυτήν την εντύπωση ή δραστηριότητα να συσχετιστούν και να έρθουν σε επαφή με άλλες σκέψεις». Ως άμυνα ενάντια σε επιβλαβείς σκέψεις, η απομόνωση αποτρέπει το άτομο από το να επιτρέπει σε αυτές τις γνώσεις να επανέρχονται και πιθανώς να βλάπτουν την αυτο-έννοια.