Ο Νικολάι Μπουχάριν (Бухарин Николай Иванович, Μόσχα, 9 Οκτωβρίου 188815 Μαρτίου 1938) ήταν οικονομολόγος, θεωρητικός του Μαρξισμού. Κομματικός και πολιτικός ηγέτης του ΚΚΣΕ, έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του τόσο πριν όσο και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ήταν επίσης ακαδημαϊκός δάσκαλος στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Επιστημών της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών.

Νικολάι Μπουχάριν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Николай Иванович Бухарин (Ρωσικά)
Γέννηση9  Οκτωβρίου 1888[1]
Μόσχα
Θάνατος15  Μαρτίου 1938[2][3][4]
σκοπευτήριο Κομμουνάρκα
Αιτία θανάτουτραύμα από πυροβολισμό
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή
Τόπος ταφήςσκοπευτήριο Κομμουνάρκα
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Θρησκείααθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
Ρωσικά[5]
ΣπουδέςFirst Moscow gymnasium (έως 1907)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[6]
οικονομολόγος[6]
φιλόσοφος
δημοσιογράφος
συγγραφέας[7]
συνεισφέρων συντάκτης[6]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης και Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα Λάρινα
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςExplosion in Leontief Lane
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918
Member of the Politburo of the CPSU Central Committee (1924–1929)
Candidate member of the Politburo of the CPSU Central Committee (1919–1924)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Από το 1917 έως το 1929 διετέλεσε συντάκτης της Πράβντα και από το 1934 συντάκτης της εφημερίδας Ιζβέστια. Ουσιαστικά, ήταν ο κυριότερος ιδεολόγος του κόμματος. Στο βιβλίο του Τζον Ριντ Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο ο Μπουχάριν θεωρείται πιο αριστερός και από τον Λένιν.

Αρχικά ήταν κοντά στον Τρότσκι αλλά μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ πλησίασε τον Λένιν. Ήταν συγγραφέας του Προγράμματος των Κομμουνιστών (Μπολσεβίκων) και του Αλφαβηταρίου του Κομμουνιστή. Από τους κυριότερους εμπνευστές της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είχε το προσωνύμιο «αγαπημένος του Κόμματος». Οι πολιτικές και οικονομικές του απόψεις δημιούργησαν ρεύμα το οποίο περιγράφηκε με τον όρο «μπουχαρινισμός».

Στήριξε τον Στάλιν στη μάχη για τη διαδοχή μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924 όπως επίσης και στη διαμάχη του με την «Αριστερή Αντιπολίτευση» των Τρότσκι-Ζινόβιεφ-Κάμενεφ το 1927. Όμως, το 1929 ήρθε σε ρήξη μαζί του για την Κολεκτιβοποίηση, όντας ένθερμος υποστηρικτής της κατοχής γης από τους αγρότες, και αποτελώντας με άλλους οπαδούς του και εξέχοντες μπολσεβίκους (Τόμσκι, Ρίκοφ κ.ά.) τη λεγόμενη «Δεξιά Αντιπολίτευση» του κόμματος. Αυτή υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Μπουχάριν. Στις 21 Αυγούστου 1936 η Εισαγγελία της ΕΣΣΔ εξέδωσε το πρώτο ένταλμα σε βάρος του, όμως απαλλάχθηκε αρχικώς.

Στις 27 Ιανουαρίου 1937 συνελήφθη ξανά, κατηγορούμενος για συμμετοχή στο «Αντισοβιετικό Μπλοκ». Η διαδικασία της δίκης ήταν δημόσια στον Οίκο της Ένωσης (κεντρικό κτήριο στη Μόσχα, στο οποίο γίνονταν τα συνέδρια του ΚΚΣΕ), στις 13 Μαρτίου 1937. Έναν χρόνο αργότερα, στις 15 Μαρτίου του 1938, εκτελέστηκε. Το 1988 αποκαταστάθηκε μετά θάνατο.

Εργογραφία Επεξεργασία

Πολιτική εργογραφία Επεξεργασία

  • Η Θεωρία της Δικτατορίας του Προλεταριάτου
  • Το πρόγραμμα του Οκτώβρη
  • Οι σημειώσεις του οικονομολόγου
  • Για το χαρακτήρα της Επανάστασής μας και τις δυνατότητες της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ
  • Στη Μνήμη του Ίλιτς
  • Ο Λένιν σαν Μαρξιστής
  • Το Αλφαβητάρι του Κομμουνισμού

Παραπομπές Επεξεργασία

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Μπορντιούγκοφ, Γκ. – Κολοζόφ, Β., «Ν. Μπουχάριν: Στοιχεία της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του». Επιστημονική Σκέψη, τόμ. 42 (1989), σσ. 69-78.


Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία