Ντμίτρι Αϊνάλοφ
Ο Ντμίτρι Βλάσιεβιτς Αϊνάλοφ (ρωσ. Дми́трий Вла́сьевич Айна́лов, 8 Φεβρουαρίου 1862 – 12 Δεκεμβρίου 1939)[9] ήταν Ρώσος και Σοβιετικός ιστορικός, που ασχολήθηκε κυρίως με την έρευνα της ιστορίας της βυζαντινής τέχνης και της τέχνης της παλαιάς Ρωσίας. Γεννήθηκε στη Μαριούπολη και ο πατέρας του ήταν εν μέρει ελληνικής καταγωγής έμπορος.[10]
| Ντμίτρι Αϊνάλοφ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Дмитрий Власьевич Айналов (Ρωσικά) |
| Γέννηση | 8ιουλ. / 20 Φεβρουαρίου 1862γρηγ.[1] Μαριούπολη[2][1] |
| Θάνατος | 12 Δεκεμβρίου 1939[3][1][4] Αγία Πετρούπολη[2][1] |
| Τόπος ταφής | Literatorskie mostki |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Σοβιετική Ρωσία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[5][6] |
| Εκπαίδευση | διδάκτορας επιστημών |
| Σπουδές | αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο του Νοβοροσίσκ (έως 1888) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιστορικός τοπικής ιστορίας ιστορικός της τέχνης[7] θεωρητικός της τέχνης[8] διδάσκων πανεπιστημίου[8] |
| Εργοδότης | Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Γ΄ Τάξη Τάγμα της Αγίας Άννης, Β΄ Τάξη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αϊνάλοφ σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οδησσού, όπου μαθήτευσε στον εξέχοντα ιστορικό της τέχνης και αρχαιολόγο Νικοντίμ Κοντακόφ.[9] Το 1890 διορίσθηκε στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο του Καζάν και τον Ιούλιο του 1903 έγινε καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρουπόλεως. Δίδαξε επίσης στη Σχολή μαθημάτων Μπεστούζεφ.
Το ενδιαφέρον του για την αρχαιολογία τον οδήγησε στο να γίνει μέλος της Ρωσικής Αρχαιολογικής Εταιρείας και να ικανοποιεί διάφορα αιτήματά της. Από το 1922 μέχρι το 1929 εργάσθηκε ως έφορος στο περίφημο Μουσείο Ερμιτάζ. Ο Αϊνάλοφ πέθανε σε ηλικία 77 ετών και τάφηκε στο Κοιμητήριο Βόλκοβο. Στον ίδιο τάφο εναποτέθηκε αργότερα και η σορός της συζύγου του Ναντέζντα (1876-1954).
Στο σύγγραμμά του με τίτλο «Οι Ελληνιστικές βάσεις της Βυζαντινής τέχνης» (1900) ο Αϊνάλοφ τεκμηριώνει και με κριτικό τρόπο ότι η βυζαντινή τέχνη αποτελεί συνέχεια της τέχνης της ελληνιστικής εποχής, αλλά ανανεωμένη. Επίσης στο έργο του «Η βυζαντινή ζωγραφική του 14ου αιώνα» παρέχει μια πλήρη εικόνα της τελευταίας ανθήσεως της τέχνης στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Εργογραφία Επεξεργασία
- «Киевский Софийский собор» (= «Ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας του Κιέβου»), 1890, από διπλωματική εργασία, την οποία κατόπιν ανέπτυξε σε συνεργασία με τον Γιεγκόρ Ρέντιν
- «Эллинистические основы византийского искусства» (= «Οι Ελληνιστικές βάσεις της Βυζαντινής τέχνης»), 1900, αναπτύχθηκε από τη διδακτορική διατριβή του, που υπερασπίσθηκε το 1895
- «Памятники христианского Херсонеса» (= «Τα χριστιανικά μνημεία της Χερσονήσου»), 1901
- «Этюды по истории искусства Возрождения» (= «Σπουδή στην ιστορία της αναγεννησιακής τέχνης»), 1908
- «Очерки и заметки по истории древнерусского искусства» (= «Σχεδιάσματα και σημειώσεις επί της ιστορίας της τέχνης των Ρώσων του Κιέβου»), 1914
- «История древнерусского искусства» (= «Ιστορία της τέχνης των Ρώσων του Κιέβου»), 1915
- «Византийская живопись XIV века» (= «Η βυζαντινή ζωγραφική του 14ου αιώνα»), 1917
- «Этюды о Леонардо да Винчи» (= «Μελέτες για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι»), 1939
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 διάφοροι συγγραφείς: «Енциклопедія сучасної України» (Ουκρανικά) Institute of Encyclopaedic Research. 2001. 42825. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2020. ISBN-10 966-02-2075-8.
- ↑ 2,0 2,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Aynalov, Dmitry» 12 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2011643668. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 81058403.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2011643668. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ 9,0 9,1 Το λήμμα για τον Αϊνάλοφ στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια
- ↑ Раиса Божко (7 Μαρτίου 2012). «Историк искусств мариуполец Дмитрий Айналов» (στα Ρωσικά). Газета «Приазовский рабочий». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Εξωτερικός σύνδεσμος στο
|publisher=(βοήθεια)
Πηγές Επεξεργασία
- Το λήμμα «Αϊνάλωφ Δημήτριος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 2, σελ. 793