Ουαλίντ Β΄
Ο Αλ-Ουαλίντ ιμπν Γιαζίντ ιμπν Άμπντ αλ-Μαλίκ΄ ή Αλ-Ουαλίντ Β΄ (709 - 17 Απριλίου 744) ήταν ο 11ος Χαλίφης στο Χαλιφάτο των Ομεϋαδών ως διάδοχος του θείου του Ισάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ (743 - 17 Απριλίου 744).
| Ουαλίντ Β΄ | |
|---|---|
_Walid_bin_Yazid.jpg) | |
| Περίοδος | 743-744 |
| Προκάτοχος | Ισάμ |
| Διάδοχος | Γιαζίντ Γ΄ |
| Γέννηση | πριν το 695 |
| Θάνατος | 744 |
| Θρησκεία | Ισλάμ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΟ Αλ-Ουαλίντ ήταν γιος του Χαλίφη Γιαζίντ Β΄ και της συζύγου του Ουμμ αλ-Χατζάζ μπιν Μοχάμεντ Αλ-Τακάφι, κόρης του οπλαρχηγού Μοχάμεντ Ιμπν Γιουσούφ Αλ-Τακάφι. Ο πατέρας του κυβέρνησε το Χαλιφάτο (720-724), πέθανε στο Ιρμπίντ της Υπεριορδανίας κοντά στην Δαμασκό. Ο Αλ-Ουαλίντ ή ο ετεροθαλής αδελφός του Ισάμ οδήγησαν την νεκρική πομπή.[1] Ο Γιαζίντ Β΄ είχε στόχο να ορίσει διάδοχο τον Αλ-Ουαλίντ, ο διάσημος στρατηγός Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ τον έπεισε ωστόσο να ορίσει διάδοχο πρώτα τον Ισάμ και κατόπιν τον Αλ-Ουαλίντ.[1] Την εποχή που ο Αλ-Ουαλίντ ήταν ακόμα ανήλικος ο Ισάμ ήταν ενοχλημένος έντονα με την συμπεριφορά του ανεψιού του και σκέφτηκε να μεταβιβάσει την διαδοχή στον γιο του Μασλαμά. Ο Ισάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ έκανε παρατηρήσεις στον Αλ-Ουαλίντ, του ζήτησε να ελαττώσει το αλκοόλ και να διώξει τον φίλο του που έπινε συνεχώς, του διέκοψε τις επιχορηγήσεις και του ζήτησε να σέβεται περισσότερο τις θρησκευτικές τελετές.
Ο Ισάμ κατόπιν ξεκίνησε τις προσπάθειες να ορίσει διάδοχο τον δικό του γιο Μασλαμά ιμπν Χισάμ αντί για τον ανεψιό του Αλ-Ουαλίντ. Οι προσπάθειες ξεκίνησαν μετά το Χατζ (735), τον πίεζε να δεχτεί ως διάδοχο με την υπόσχεση ότι θα είναι ο ίδιος ο επόμενος, όλες οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό.[2][3][4] O Ισάμ χρησιμοποίησε κατόπιν τον διάσημο στρατηγό Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ με στόχο να υπονομεύσει τον Αλ-Ουαλίντ συγκεντρώνοντας υποστήριξη υπέρ του Μασλαμά.[2] Οι περισσότεροι ευγενείς του Χαλιφάτου υποστήριξαν τον Μασλαμά με εξαίρεση τον κυβερνήτη του Ιράκ Καλίντ, επειδή ο Μασλαμά είχε προσβάλει τον νεκρό αδελφό του Άσαντ.[5] Ο θάνατος του διάσημου στρατηγού ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του 730 έβαλε τέλος στα σχέδια του Ισάμ να αλλάξει την διαδοχή των Ομεϋαδών.[6]
Χαλιφάτο
Επεξεργασία
Ο Αλ-Ουαλίντ διαδέχθηκε τον θείο του μετά τον θάνατο του τον Φεβρουάριο του 743. Την κηδεία του Ισάμ οδήγησε ο αγαπημένος του γιος Μασλαμά.[7] Με την άνοδο του στο Χαλιφάτο ο Αλ-Ουαλίντ διέταξε τον ξάδελφο του Αλ-Αμπάς ιμπν αλ-Ουαλίντ να συλλάβει στην Παλμύρα τους γιους του Ισάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ, του σύστησε ωστόσο να μην ενοχλήσει τον ίδιο τον Μασλαμά λόγω της παλιάς τους φιλίας.[4][8] Την εποχή που ήταν διάδοχος ο Αλ-Ουαλίντ έμεινε γνωστός για την γενναιοδωρία του, με την άνοδο του στο Χαλιφάτο φρόντισε ιδιαίτερα τους ανάπηρους και τους φτωχούς αυξάνοντας τις αποδοχές τους. Οι δύο γιοι του Αλ-Χακάμ και Ουθμάν ορίστηκαν διάδοχοι όπως τεκμηριώνεται σε επιστολή του Αλ-Ουαλίντ (21 Μαΐου 743) από τον Αλ-Ταμπαρί, ο ίδιος συγγραφέας παρουσίασε μια σειρά από τα ποιήματα του.[9] Ο Αλ-Ουαλίντ επικύρωσε τον Νασρ ιμπνγ Σαγιάρ σαν κυβερνήτη του Χουρασάν αλλά κατόπιν τον καθαίρεσε αφού τον δωροδόκησε ο Γιουσούφ ιμπν Ομάρ, την ίδια του εποχή ο θείος του Γιουσούφ ιμπν Μωάμεθ διορίστηκε κυβερνήτης της Μεδίνας.
Ο Γιαχία ιμπν Ζαΐντ γιος του Ζαΐντ ιμπν Αλί διορίστηκε νέος κυβερνήτης του Χουρασάν, πρότεινε στον Χαλίφη νέο σχέδιο για την ενότητα του Χαλιφάτου σε σχέση με τον Νασρ ιμπνγ Σαγιάρ με αποτέλεσμα να αποτύχει και να σκοτωθεί. Ο Αλ-Ουαλίντ Β΄ έβαλε φυλακή τον ξάδελφο του Σουλεϊμάν ιμπν Χισάμ, η πράξη του αυτή σε συνδυασμό με την ανικανότητα του και την τάση του στο ποτό και το τραγούδι προκάλεσαν σοβαρές αντιδράσεις. Ο ξάδελφος του μελλοντικός Γιαζίντ Γ΄ τον κατηγόρησε ευθέως για ανηθικότητα με αποτέλεσμα μια ομάδα να ξεκινήσει σχέδια για την δολοφονία του. Ο Καλίντ ιμπν Αμπνταλλάχ αλ-Κουαρσί τον προειδοποίησε για σχέδια δολοφονίας, ο Χαλίφης θεώρησε την προειδοποίηση αυτή ειρωνική, διέταξε την φυλάκιση του, κατόπιν τον παρέδωσε στον Γιουσούφ ιμπν Ομάρ ο οποίος τον βασάνισε και τον σκότωσε. Η δολοφονία του Καλίντ ιμπν Αμπνταλλάχ αλ-Κουαρσί προκάλεσε νέες έντονες αντιδράσεις στο Χαλιφάτο και στους συγγενείς του. Ο ξάδελφος του μελλοντικός Μαρουάν Β΄ ενημερώθηκε για τα γεγονότα, τον ειδοποίησε να ακολουθήσει μια πολιτική περισσότερο συνεπή ώστε να κατορθώσουν να διατηρήσουν οι Ομεϋάδες το Χαλιφάτο, αγνοήθηκε επίσης.
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΟ ξάδελφος του Γιαζίντ έφτασε στην Δαμασκό και τον εκθρόνισε με πραξικόπημα.[10] Ο Χαλίφης πολιορκήθηκε στο κάστρο του έξω από την Δαμασκό, πολέμησε γενναία αλλά σκοτώθηκε από τις δυνάμεις του Σουλεϊμάν ιμπν Χισάμ (16 Απριλίου 744), τον διαδέχθηκε ο ξάδελφος του Γιαζίντ ως Γιαζίντ Γ΄. Σύμφωνα με την αφήγηση του ίδιου του Γιαζίντ Γ΄ έστειλε τον ξάδελφο του Άμπντ αλ-Αζίζ ιμπν αλ-Χατζάζ να τον συναντήσει στο Αλ-Μπαχρά, τον προσκάλεσε να συγκαλέσουν μια Σούρα για να συζητήσουν το μέλλον του Χαλιφάτου. Ο Αλ-Ουαλίντ Β΄ απέρριψε όλες τις προτάσεις και επιτέθηκε στην αποστολή με αποτέλεσμα την θανάτωση του.[11]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Blankinship 1989, σ. 87
- ↑ 2,0 2,1 Hillenbrand 1989, σ. 89
- ↑ Bosworth 1994, σ. 279
- ↑ 4,0 4,1 Judd 2008, σ. 453
- ↑ Marsham 2009, σ. 131
- ↑ Marsham 2009, σ. 121
- ↑ Hillenbrand 1989, σ. 72
- ↑ Hillenbrand 1989, σ. 100
- ↑ al-Tabari (σσ. 106–115)
- ↑ Theophilus. Quoted Robert Hoyland, Seeing Islam as Others Saw It (Darwin Press, 1998), 660
- ↑ Patricia Crone, God's Caliph (Cambridge University Press, 1986), 127
Πηγές
Επεξεργασία- Powers, David S., ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXIV: The Empire in Transition: The Caliphates of Sulaymān, ʿUmar, and Yazīd, A.D. 715–724/A.H. 96–105. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
- Blankinship, Khalid Yahya, ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXV: The End of Expansion: The Caliphate of Hishām, A.D. 724–738/A.H. 105–120. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
- Muhammad ibn Jarir al-Tabari History, v. 26 "The Waning of the Umayyad Caliphate," transl. Carole Hillenbrand, SUNY, Albany, 1989
- Glubb, Sir John, The Empire of the Arabs, Hodder and Stoughton, London, 1963
- Howard, I. K. A., ed. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume XIX: The Caliphate of Yazīd ibn Muʿāwiyah, A.D. 680–683/A.H. 60–64. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
- Robinson, Majied (2020). Marriage in the Tribe of Muhammad: A Statistical Study of Early Arabic Genealogical Literature. Berlin: Walter de Gruyter.
- Marsham, Andrew (2009). The Rituals of Islamic Monarchy: Accession and Succession in the First Muslim Empire. Edinburgh: Edinburgh University Press.
- Hillenbrand, Carole, ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXVI: The Waning of the Umayyad Caliphate: Prelude to Revolution, A.D. 738–744/A.H. 121–126. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
- Bosworth, C. Edmund (1994). "Abū Ḥafṣ 'Umar al-Kirmānī and the Rise of the Barmakids". Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 57 (2): 268–282.
- Judd, Steven (July–September 2008). "Reinterpreting al-Walīd b. Yazīd". Journal of the American Oriental Society. 128 (3): 439–458.