Ο εκατομμυριούχος μοντέλο

διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ

Ο εκατομμυριούχος μοντέλο (αγγλικός τίτλος:The Model Millionaire) είναι διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό The World τον Ιούνιο του 1887. Το 1891, μαζί με άλλες ιστορίες, εκδόθηκε στη συλλογή Το έγκλημα του λόρδου Άρθουρ Σάβιλ και άλλες ιστορίες.[1]

Ο εκατομμυριούχος μοντέλο
ΣυγγραφέαςΌσκαρ Ουάιλντ
ΤίτλοςThe Model Millionaire
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημοσίευσηςΙουνίου 1887
Μορφήδιήγημα

Η ιστορία αναφέρεται σε έναν νεαρό που, αν και δεν έχει πολλά χρήματα, συγκινείται από το θέαμα ενός ηλικιωμένου ζητιάνου που ποζάρει ως μοντέλο για καλλιτέχνη φίλο του και δίνει στον ζητιάνο το τελευταίο του νόμισμα. Η καλοσύνη του απροσδόκητα ανταμείβεται.[2]

Υπόθεση Επεξεργασία

Ο Χιούι Έρσκιν είναι ένας γοητευτικός νεαρός άνδρας αλλά υπήρξε πολύ άτυχος όσον αφορά τα οικονομικά θέματα. Δεν του έμεινε σχεδόν τίποτε από τη διαθήκη του πατέρα του. Έχει δοκιμάσει την τύχη του σε διάφορες επιχειρήσεις, οι οποίες απέτυχαν. Καθώς δεν έχει δουλειά, το μόνο του εισόδημα είναι 200 λίρες το χρόνο που του έχει παραχωρήσει μια ηλικιωμένη θεία του. Έχει ερωτευτεί τη Λώρα, μια νεαρή κοπέλα που ανταποκρίνεται στα αισθήματά του αλλά ο πατέρας της, ο συνταγματάρχης Μέρτον, αν και τον συμπαθεί, είναι αντίθετος στον γάμο λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του νεαρού και του έθεσε ως όρο ότι θα επιτρέψει τον γάμο αν καταφέρει να κερδίσει δέκα χιλιάδες λίρες.[3]

Μια μέρα, ο Έρσκιν επισκέπτεται τον ζωγράφο φίλο του Άλαν Τρέβορ και τον βρίσκει να ζωγραφίζει το πορτρέτο ενός ηλικιωμένου άνδρα που φαίνεται να είναι ζητιάνος. Ο ηλικιωμένος φοράει κουρελιασμένα ρούχα και μπότες που έχουν επιδιορθωθεί πολλές φορές, στο ένα χέρι κρατάει ένα μπαστούνι και στο άλλο ένα παλιό καπέλο σαν να ζητιανεύει. Το πρόσωπό του είναι ζαρωμένο και δείχνει εξαιρετικά λυπημένος. Οι δύο φίλοι συμφωνούν ότι είναι εξαιρετικό θέμα για έναν πίνακα. Ο Έρσκιν, ωστόσο, λυπάται τον άντρα. Πιστεύει ότι είναι άδικο οι πίνακες του Άλαν να πωλούνται πανάκριβα, ενώ πληρώνει στα μοντέλα του μόνο ένα σελίνι την ώρα για να του ποζάρουν.[4]

Ο Έρσκιν έχει ελάχιστα χρήματα, αλλά όταν ο Τρέβορ αποσύρεται για μια στιγμή, συγκινημένος από τον αξιολύπητο ζητιάνο, του δίνει ένα από τα τελευταία νομίσματα που έχει στην τσέπη του, αν κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνει περισσότερη οικονομία από το συνηθισμένο για τον υπόλοιπο μήνα. Ο ζητιάνος φαίνεται πολύ χαρούμενος που το έλαβε, ο Έρσκιν φεύγει αμέσως μετά.[5]

Ο Τρέβορ και ο Έρσκιν συναντιούνται πάλι αργότερα. Ο καλλιτέχνης λέει στον φίλο του ότι, αφού έφυγε, ο ηλικιωμένος έκανε πολλές ερωτήσεις για αυτόν. Ο Τρέβορ συνεχίζει ότι είπε στον γέρο τα πάντα γι' αυτόν, τη Λώρα και τον όρο που έθεσε ο συνταγματάρχης Μέρτον που εμποδίζει τον γάμο τους. Ο Έρσκιν είναι δυσαρεστημένος που ο φίλος του εξέθεσε στον ζητιάνο τα πάντα για την ιδιωτική του ζωή. Όμως ο ζωγράφος του λέει ότι ο «ζητιάνος» ήταν ο βαρώνος Χάουσμπεργκ, ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Ευρώπης, που για κάποιο άγνωστο λόγο είχε ζητήσει να απεικονισθεί σαν ζητιάνος. Ο Έρσκιν αισθάνεται ντροπή που έδωσε ένα νόμισμα σε έναν εκατομμυριούχο.

Την επόμενη μέρα, ένας εκπρόσωπος του βαρώνου Χάουσμπεργκ έρχεται στο σπίτι του Έρσκιν με έναν φάκελο. Ένα σημείωμα στον φάκελο γράφει ότι περιέχει ένα γαμήλιο δώρο «από έναν γέρο ζητιάνο». Μέσα στον φάκελο, ο Έρσκιν βρίσκει μια επιταγή δέκα χιλιάδων λιρών, όσα χρειάζεται για να συναινέσει ο πατέρας της αγαπημένης του στην πρότασή του. Ο Έρσκιν και η Λώρα παντρεύονται και ο βαρόνος Χάουσμπεργκ παρευρίσκεται στο γάμο τους.[6]

Μετάφραση στα ελληνικά Επεξεργασία

  • Το μοντέλο εκατομμυριούχος, μετάφραση: Δάφνη Ανδρέου, εκδόσεις Στοχαστής, 1988. [7]

Παραπομπές Επεξεργασία