Βικιπαίδεια

Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές (μυθιστόρημα)

Αστυνομικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν (1934)
Αυτό το λήμμα αφορά το μυθιστόρημα. Για την κινηματογραφική ταινία του 1946, δείτε: Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές (ταινία 1946).

Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές (αγγλικά: The Postman Always Rings Twice‎‎) είναι αστυνομικό μυθιστόρημα του 1934 του Αμερικανού συγγραφέα Τζέιμς Μ. Κέιν. Το μυθιστόρημα ήταν επιτυχημένο και διαβόητο μετά τη δημοσίευσή του. Θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά αστυνομικά μυθιστορήματα του 20ου αιώνα. Ο συνδυασμός σεξουαλικότητας και βίας του μυθιστορήματος ήταν εκπληκτικός στην εποχή του και ήταν η αιτία για να απαγορευτεί η κυκλοφορία του στη Βοστώνη.[2]

Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές
Εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης
ΣυγγραφέαςΤζέιμς Μ. Κέιν
ΤίτλοςThe Postman Always Rings Twice
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημιουργίας1934
Ημερομηνία δημοσίευσης1934
ΜορφήΑστυνομικό μυθιστόρημα, ψυχολογικό θρίλερ
Χαρακτήρες
  • Φρανκ Τσέιμπερς
  • Κόρα Παπαδάκη
  • Νικ Παπαδάκης
Τόπος Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
LC ClassOL3480775W[1]
Πρώτη έκδοσηAlfred A. Knopf
δεδομένα (π • σ • ε )

Περιλαμβάνεται στη λίστα των 100 καλύτερων μυθιστορημάτων της Σύγχρονης Βιβλιοθήκης[3] και δημοσιεύτηκε ως Έκδοση των Ενόπλων Υπηρεσιών κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το μυθιστόρημα έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο επτά φορές, εκ των οποίων η έκδοση του 1946 θεωρείται από τα πιο σημαντικά φιλμ νουάρ.

Η ιστορία οφείλει ένα ξεκάθαρο χρέος στο μυθιστόρημα "Thérèse Raquin" του Εμίλ Ζολά του 1868, το οποίο έχει παρόμοια πλοκή.[4]

Υπόθεση Επεξεργασία

Ο Φρανκ Τσέιμπερς, είναι ένας νεαρός περιπλανώμενος που σταματά σε ένα εστιατόριο της Καλιφόρνια για φαγητό και καταλήγει να εργάζεται εκεί. Το εστιατόριο λειτουργεί από μια όμορφη νεαρή γυναίκα, την Κόρα, και τον πολύ μεγαλύτερο σύζυγό της, τον Νικ Παπαδάκη, που μερικές φορές αποκαλείται «ο Έλληνας».

Ο Φρανκ και η Κόρα αισθάνονται μια άμεση έλξη ο ένας για τον άλλον και ξεκινούν μια παθιασμένη σχέση με σαδομαζοχιστικές ιδιότητες. Η Κόρα έχει κουραστεί από την κατάστασή της, παντρεμένη με έναν άντρα που δεν αγαπά και εργάζεται σε ένα εστιατόριο που θέλει να έχει και να βελτιώσει. Ο Φρανκ και η Κόρα σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον Έλληνα για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μαζί και χωρίς η Κόρα να χάσει το εστιατόριο. Οι δύο εραστές σκοπεύουν να χτυπήσουν στο κεφάλι τον Νικ για να φανεί ότι έπεσε και πνίγηκε στην μπανιέρα. Η Κόρα χτυπά τον Νικ δυνατά, αλλά μια ξαφνική διακοπή ρεύματος και η εμφάνιση ενός αστυνομικού κάνουν το σχέδιο να αποτύχει. Ο Νικ αναρρώνει και λόγω οπισθοδρομικής αμνησίας δεν υποψιάζεται ότι προσπάθησαν να τον σκοτώσουν.

Αποφασισμένοι να σκοτώσουν τον Νικ, αυτή την φορά ο Φρανκ και η Κόρα προσποιούνται ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μεθούν τον Νικ με κρασί, τον χτυπούν στο κεφάλι και τρακάρουν το αυτοκίνητο. Ο Φρανκ τραυματίζεται επίσης σοβαρά στη σύγκρουση, ενώ η Κόρα την γλυτώνει με μικροτραυματισμούς και μώλωπες. Ο τοπικός εισαγγελέας υποπτεύεται τι πραγματικά συνέβη αλλά δεν έχει αρκετά στοιχεία για να το αποδείξει. Ως τακτική που αποσκοπούσε να κάνει την Κόρα και τον Φρανκ να στραφούν ο ένας στον άλλον, κατηγορεί μόνο την Κόρα για το έγκλημα της δολοφονίας του Νικ, αναγκάζοντας τον Φρανκ να υπογράψει μια καταγγελία εναντίον της.

Η Κόρα, έξαλλη και αγανακτισμένη, επιμένει να προσφέρει μια πλήρη ομολογία με λεπτομέρειες και για τους δύο ρόλους τους. Ο δικηγόρος της την ξεγελάει για να υπαγορεύσει αυτή την ομολογία σε ένα μέλος του προσωπικού του. Η Κόρα, πιστεύοντας ότι έκανε την ομολογία, επιστρέφει στη φυλακή. Αν και η Κόρα ήταν βέβαιο ότι θα μάθει για το κόλπο, κερδίζονται μερικές πολύτιμες ώρες. Ο δικηγόρος χρησιμοποιεί το χρόνο για να χειραγωγήσει τις ασφαλιστικές εταιρείες που ενδιαφέρονται οικονομικά για τη δίκη για να ανακαλέσει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ τους την κατάθεσή του, η οποία ήταν το τελευταίο όπλο στο οπλοστάσιο της εισαγγελίας. Το κράτος αναγκάζεται να χορηγήσει στην Κόρα μια συμφωνία για την ένσταση βάσει της οποίας της επιβάλλεται ποινή με αναστολή και χωρίς φυλάκιση.

Μετά τη δίκη, το εστιατόριο της Κόρα αρχίζει να μεγαλώνει, αλλά η σχέση της με τον Φρανκ χειροτερεύει. Ενώ η Κόρα παρευρίσκεται στην κηδεία της μητέρας της, ο Φρανκ έχει σχέση με μια άλλη γυναίκα. Επιστρέφοντας σπίτι, η Κόρα του λέει ότι είναι έγκυος. Εξοργίζεται όμως και εκείνη όταν μαθαίνει για τον δεσμό του. Ο Φρανκ και η Κόρα τελικά τακτοποιούν τα πράγματα, παντρεύονται και σχεδιάζουν ένα ευτυχισμένο μέλλον και μια οικογένεια. Στη συνέχεια, η Κόρα σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όπου οδηγός ήταν ο Φρανκ. Το βιβλίο τελειώνει με τον Φρανκ, από την καταδίκη του θανάτου, να συνοψίζει τα γεγονότα που ακολούθησαν, εξηγώντας ότι καταδικάστηκε άδικα για τη δολοφονία της Κόρα. Το κείμενο, ελπίζει, θα δημοσιευθεί μετά την εκτέλεσή του.

Ιστορικό Έκδοσης Επεξεργασία

Αφού απέτυχε ως σεναριογράφος για τα στούντιο Paramount και Columbia το 1932, ο Κέιν συνέχισε τις προσπάθειές του να γράψει ένα μεγαλύτερο έργο μυθοπλασίας. Το διήγημά του "The Baby in the Icebox" είχε εντυπωσιάσει τους εκδότες του Alfred A. Knopf και με την ενθάρρυνση τους και του θεατρικού συγγραφέα Βίνσεντ Λόρενς, ο Κέιν άρχισε να γράφει ένα μυθιστόρημα τον Μάρτιο του 1933. Ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο, αλλά το χειρόγραφο αρχικά απορρίφθηκε και από τους δύο εκδότες Knopf και Macmillan. Ο Γουόλτερ Λίπμαν, του οποίου ο Κέιν είχε υπηρετήσει ως δημοσιογράφος στη εφημερίδα New York World, μεσολάβησε για λογαριασμό του και έπεισε τον Alfred Knopf να εκδόσει την ιστορία. Αρχικά με τίτλο Bar-B-Que, το έργο εμφανίστηκε ως "Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές" στις αρχές του 1934. [5][6][7] Ο εκδότης Knopf απεχθάνονταν τόσο τον αρχικό προτεινόμενο τίτλο Bar-B-Que, όσο και τον ταχυδρόμο που χτυπά πάντα δύο φορές. Ένας συμβιβαστικός τίτλος «For Love or Money» προτάθηκε από τον Knopf. Ο Κέιν και ο Λόρενς επέμειναν ότι η μεταφορά του ταχυδρόμου ως πράκτορα της μοίρας ήταν απαραίτητη και επικράτησε στη διαμάχη του τίτλου.[8]

Κριτικές Επεξεργασία

Το 1934, ο 42χρονος Κέιν ήταν ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος, γνωστός κυρίως για τους σατιρικούς του διαλόγους και τα σκίτσα του που δημοσιεύτηκαν στο American Mercury και ως αρθρογράφος κοινωνικού ενδιαφέροντος για την New York World, το The American Magazine και την The Baltimore Sun.[9][10]

«Στα μέσα του 1934, ολόκληρη η χώρα μιλούσε για το βιβλίο, το οποίο ήταν σε καλό δρόμο για να γίνει μια από τις πιο εκπληκτικές επιτυχίες στην ιστορία των εκδόσεων. — Βιογράφος Ρόι Χουπς για τον Κέιν (1982) [11]

Με τη δημοσίευση του ταχυδρόμου που χτυπά πάντα δύο φορές, ο Κέιν χαιρετίστηκε αμέσως ως ο κορυφαίος Αμερικανός συγγραφέας στο είδος της σκληρής αστυνομικής λογοτεχνίας. Μια «εκστατική» κριτική από τον Φράνκλιν Άνταμς στη New York Herald χρησίμευσε για να προειδοποιήσει τους κριτικούς για το επίτευγμα του Κέιν.[12] Το μυθιστόρημα απέσπασε μεγάλους επαίνους από κριτικούς λογοτεχνίας στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό και αποδείχτηκε ένα αιώνιο best-seller: «Όταν εμφανίστηκε το βιβλίο προκάλεσε αίσθηση».[13] Ο Κέιν τρόμαξε όταν το έργο του περιγράφηκε ως η «πεμπτουσία» του είδους «σκληρό» και ο συγγραφέας χαρακτηρίστηκε ως εξέχοντας του «σκληρού» είδους. Απέρριψε κατηγορηματικά αυτούς τους χαρακτηρισμούς της γραφής του.[14]

Η πρώτη σύλληψη της φράσης του μυθιστορήματος αρχίζει «Με πέταξαν από το χόρτο γύρω στο μεσημέρι...» και έγινε ευρέως γνωστή. Τα πρώτα αποσπάσματα του μυθιστορήματος έχουν αναφερθεί σε περιοδικά και μελετήθηκαν σε μαθήματα συγγραφής κολεγίων από τότε που εμφανίστηκε το μυθιστόρημα.[15] Ο βιογράφος Ντέιβιντ Μάντεν σημειώνει ότι τα αρχικά αποσπάσματα προβάλλουν την αφηγηματική ικανότητα του Κέιν: «Η συμπίεση, η γρήγορη εκτέλεση της βασικής κατάστασης [στις πρώτες σελίδες] είναι τυπικά για ολόκληρο το μυθιστόρημα».[16] Οι αρετές του Κέιν ως μυθιστοριογράφου δεν έχουν επαινεθεί ομοιόμορφα. Ο βιογράφος Πολ Σκενάζυ σημείωσε ότι ο Ταχυδρόμος υπέφερε από «απλουστευτικά ψυχολογικά πορτρέτα, κάποιο τρόπο γραφής και ασυνέπειες στο χρονικό πλαίσιο και τις δομές της πλοκής...»..[17]Ο κριτικός Γουόλτερ Γουέλς στην ανάλυσή του για τη μυθοπλασία του Χόλυγουντ υποστήριξε ότι «ο Ταχυδρόμος παραμένει ένα αναγκαστικό, δομικά ατελές έργο που ταλαιπωρείται ξεδιάντροπα σε υπολογοτεχνικό γούστο».[18]

«Λοιπόν, υπάρχουν πολλά γραμμένα για το τι είδους μυθιστόρημα είναι - φαίνεται να μπερδεύει αυτούς τους κριτικούς καθώς συνεχίζουν να προσπαθούν να το χαρακτηρίσουν. Αλλά για μένα είναι μια ιστορία αγάπης και αυτό είναι όλο.» —Η κριτικός λογοτεχνίας και σατυρικός Ντόροθυ Πάρκερ για τον ταχυδρόμο που χτυπά πάντα δύο φορές.[19]

Ο κριτικός λογοτεχνίας Έντμοντ Γουίλσον προειδοποίησε ότι η ιστορία «πάντα κινδυνεύει να γίνει ακούσια αστεία».[20] Ο βιογράφος Ρόι Χουπς σημείωσε ότι «Μετά την ανάγνωση της ελαφριάς μυθοπλασίας του Κέιν, δεν μπορείτε παρά να αναρωτηθείτε εάν οι κωμικές σκηνές στον ταχυδρόμο ήταν πραγματικά ακούσιες».[21] Η φήμη του μυθιστορήματος προκάλεσε παρωδίες: ο χιουμορίστας Τζέιμς Θούρμπερ, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Κέιν στο The New Yorker στις αρχές της δεκαετίας του 1930, πρόσφερε ένα μπουρλέσκ της πρώτης πρότασης του μυθιστορήματος που ανοίγει: «Με έδιωξαν του κολεγίου όταν ήμουν περίπου είκοσι επτά…»[22][23]

Ο Χουπς θεωρεί το μυθιστόρημα ως «αυτό το σπανιότερο λογοτεχνικό επιτεύγμα - ένα best-seller ευρέως αναγνωρισμένο από τους κριτικούς».[24][25][26]

Προέλευση πλοκής και θέματος Επεξεργασία

Δύο πηγές ενημέρωσαν τις εφευρέσεις του Κέιν για τον ταχυδρόμος που χτυπά πάντα δύο φορές. Στην Καλιφόρνια, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, σύχναζε σε ένα βενζινάδικο που λειτουργούσε από μια γυναίκα που του έβαζε βενζίνη. Ο Κέιν περιέγραψε τις συναντήσεις του μαζί της:

Κοινότοπο, αλλά σέξι, το είδος για το οποίο έχετε ιδέες. Πάντα μιλούσαμε όταν γέμιζε το ρεζερβουάρ μου. Μια μέρα διάβασα στην εφημερίδα ότι μια γυναίκα που διευθύνει ένα πρατήριο καυσίμων χτύπησε τον άντρα της. Μπορεί να είναι αυτό; ρωτάω. Ναι, είναι η μία—αυτή η ορεκτική αλλά εντελώς συνηθισμένη γυναίκα. [27]

Ο Κέιν ανακάλυψε το δραματικό στοιχείο που χρειαζόταν για την ιστορία στις λεπτομέρειες της υπόθεσης Ρουθ Σνάιντερ το 1927, στην οποία μια σύζυγος δολοφόνησε τον άντρα της σε συνεννόηση με τον εραστή της, τα πρωτότυπα για τους χαρακτήρες της Κόρα Παπαδάκη και του Φρανκ Τσέιμπερς στον Ταχυδρόμο. Ο βιογράφος Πολ Σκενάζυ προτείνει ότι ο Κέιν ιντριγκαρίστηκε όχι μόνο από τη μοιχεία και τη δολοφονία τους, αλλά και τις επακόλουθες προδοσίες που έστειλαν τον Σνάιντερ και τον Γκρέι σε «μια αυτοκαταστροφική σπείρα».[28][29][30]

Προέλευση του τίτλου Επεξεργασία

Το νόημα του τίτλου έχει γίνει αντικείμενο πολλών εικασιών. Ο Γουίλιαμ Μάρλινγκ, για παράδειγμα, πρότεινε ότι ο Κέιν μπορεί να πήρε τον τίτλο από τη συγκλονιστική υπόθεση της Ρουθ Σνάιντερ το 1927, η οποία, όπως η Κόρα στον Ταχυδρόμο, είχε συνωμοτήσει με τον εραστή της για να δολοφονήσουν τον σύζυγό της. Ο Κέιν χρησιμοποίησε την υπόθεση Σνάιντερ ως έμπνευση για το μυθιστόρημά του «Διπλή αποζημίωση » του 1943. [31] Ο Μάρλινγκ πίστευε ότι ήταν επίσης πρότυπο για την πλοκή και τον τίτλο του Ταχυδρόμου. Στην πραγματική περίπτωση, η Σνάιντερ είπε ότι εμπόδισε τον σύζυγό της από το να ανακαλύψει τις αλλαγές που είχε κάνει στο συμβόλαιο ασφάλισης ζωής του, λέγοντας στον ταχυδρόμο να παραδώσει τις ειδοποιήσεις πληρωμής του συμβολαίου μόνο σε αυτήν και καθοδηγώντας τον να χτυπήσει το κουδούνι δύο φορές ως σήμα, δείχνοντας ότι είχε μια τέτοια παράδοση για εκείνη. [32]

Η ιστορικός Τζούντιθ Φλάντερς, ωστόσο, ερμήνευσε τον τίτλο ως αναφορά στα ταχυδρομικά έθιμα της βικτωριανής εποχής. Όταν παραδόθηκε η αλληλογραφία, ο ταχυδρόμος χτυπούσε μια φορά για να ενημερώσει το νοικοκυριό ότι ήταν εκεί και δεν χρειαζόταν απάντηση. Όταν, ωστόσο, υπήρξε ένα τηλεγράφημα, το οποίο έπρεπε να παραδοθεί προσωπικά, χτυπούσε δύο φορές για να ξέρει το νοικοκυριό να ανοίξει την πόρτα. Τα τηλεγραφήματα ήταν ακριβά και συνήθως έφερναν άσχημα νέα: έτσι ένας ταχυδρόμος που χτυπούσε δύο φορές σήμανε ότι βρισκόταν στο δρόμο. [33]

Στον πρόλογο της Διπλής αποζημίωσης, ο Κέιν έγραψε ότι ο τίτλος του Ταχυδρόμου προήλθε από μια συζήτηση που είχε με τον σεναριογράφο Βίνσεντ Λόρενς. Σύμφωνα με τον Κέιν, ο Λόρενς μίλησε για το άγχος που ένιωθε όταν περίμενε τον ταχυδρόμο να του φέρει νέα σε ένα υποβληθέν χειρόγραφο, σημειώνοντας ότι θα ήξερε πότε επιτέλους είχε φτάσει ο ταχυδρόμος, επειδή χτυπούσε πάντα δύο φορές. Στη βιογραφία του για τον Κέιν, ο Ρόι Χουπς εξιστόρησε τη συνομιλία μεταξύ του Κέιν και του Λόρενς, σημειώνοντας ότι ο Λόρενς δεν είπε απλώς ότι ο ταχυδρόμος χτυπούσε πάντα δύο φορές, αλλά και ότι μερικές φορές περίμενε τόσο ανήσυχος τον ταχυδρόμο που πήγαινε στην αυλή του για να ακούσει το χτύπημα του. Η τακτική αναπόφευκτα απέτυχε, συνέχισε ο Λόρενς, γιατί αν δεν γινόταν αντιληπτό το πρώτο χτύπημα του ταχυδρόμου, το δεύτερο του, ακόμα και από την πίσω αυλή, θα ήταν. [34]

Ως αποτέλεσμα της συζήτησης, ο Κάιν αποφάσισε αυτή τη φράση ως τίτλο για το μυθιστόρημά του. Αφού το συζήτησαν περαιτέρω, οι δύο άνδρες συμφώνησαν ότι μια τέτοια φράση ταίριαζε μεταφορικά στην κατάσταση του Φρανκ στο τέλος του μυθιστορήματος. Με τον «ταχυδρόμο» να είναι ο Θεός ή η μοίρα, η «παράδοση» που προοριζόταν για τον Φρανκ ήταν ο δικός του θάνατος ως δίκαιη ανταπόδοση για τη δολοφονία του Νικ. Ο Φρανκ είχε χάσει το πρώτο "χτύπημα" όταν αρχικά ξέφυγε από αυτόν τον φόνο. Ωστόσο, ο ταχυδρόμος χτύπησε ξανά και αυτή τη φορά ακούστηκε το χτύπημα. Ο Φρανκ καταδικάζεται άδικα ότι δολοφόνησε την Κόρα και στη συνέχεια καταδικάστηκε σε θάνατο. [Σημ. 1] Το θέμα μιας αναπόδραστης μοίρας υπογραμμίζεται περαιτέρω από τη διαφυγή του Έλληνα από τον θάνατο στην πρώτη απόπειρα δολοφονίας των εραστών, που έγινε στη δεύτερη.

Προσαρμογές Επεξεργασία

Το μυθιστόρημα έχει διασκευαστεί πολλές φορές, ως ταινία (επτά φορές), ως όπερα, ως ραδιοφωνικό δράμα και ως θεατρικό έργο (δύο φορές).

  • Le Dernier Tournant, μια γαλλική ταινία του 1939 σε σκηνοθεσία Pierre Chenal και με πρωταγωνιστή τον Μισέλ Σιμόν ως Νικ
  • Διαβολικοί εραστές (Obsession), μια ιταλική ταινία του 1943 σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι και πρωταγωνιστές την Κλάρα Καλαμάι και τον Μάσιμο Τζιρότι.
  • Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές (1946), ένα φιλμ νουάρ με πρωταγωνιστές τη Λάνα Τάρνερ και τον Τζον Γκάρφιλντ, ίσως η πιο γνωστή από τις κινηματογραφικές προσαρμογές
  • Chair de Poule (Goosebumps), μια γαλλική ταινία του 1963 σε σκηνοθεσία Julien Duvivier, βασισμένη στο μυθιστόρημα του 1960 Come Easy—Go Easy του Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέις, τα βασικά στοιχεία της πλοκής του οποίου σχεδιάστηκαν χωρίς αναγνώριση από το μυθιστόρημα.
  • Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές (1981), μια αμερικανική ταινία σε σενάριο Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Μπομπ Ράφελσον και πρωταγωνιστές τους Τζακ Νίκολσον και Τζέσικα Λανγκ.
  • Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές, όπερα του 1982 με λιμπρέτο προσαρμοσμένο από το μυθιστόρημα του Κόλιν Γκράχαμ και μουσική του Στίβεν Πάουλους.

Σημειώσεις Επεξεργασία

  1. ↑ Αυτή είναι η εξήγηση που προσφέρεται στην κινηματογραφική μεταφορά του 1946 του μυθιστορήματος..

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ archive.org/details/postmanalwaysrin00cain. Ανακτήθηκε στις 27  Μαρτίου 2019.
  2. ↑ Hicks, 2000
  3. ↑ «100 Best Novels». randomhouse.com. 
  4. ↑ Naremore, James (2008). More Than Night: Film Noir in Its Contexts. University of California Press. σελ. 279. ISBN 0520934458. 
  5. ↑ Skenazy, 1989 pp. 10-12
  6. ↑ Madden, 1970 p. 50: See here for Lippman’s efforts to see the book was published.
  7. ↑ Hoopes, 1982 p. 474: Cain remarked “...Lippman shoved [the novel] down [Knopf’s] throat” in his effort to see it was published.
  8. ↑ Madden, 1970 p. 180
  9. ↑ Hoopes, 1986 p, 1-3
  10. ↑ Madden, 1970 p. 23: On early career as a novelist.
  11. ↑ Hoopes, 1982 p. 247-248
  12. ↑ Hoopes, 1981 p. 11 And: p. 88: Cain “suddenly famous and in demand...”
    Hoopes, 1982 p. 245
  13. ↑ Madden, 1970 p.17: “...genre…”. And p. 23: And: Geoffrey Grigson wrote “one remarkable book that deserved its immediate fame.” And p. 121: “...one of America’s all-time best-sellers…”
    Hoopes, 1986 p. 1-2: “...a worldwide reaction [that] rocked readers and critics…” And: “...a rare achievement…a literary success that was also a best-seller…selling and selling…down through the years.” And: “...preeminent ‘tough-guy’ writer…”
    Skenazy, 1989 p. 20-21: On fulsome praise by the critics.
  14. ↑ Hoopes, 1986 p. 2-3:
  15. ↑ Hoopes, 1981 p. 10-11
    Hoopes, 1982 p. 233: “...quoted repeatedly in university writing courses…”
  16. ↑ Madden, 1970 p. 131.
  17. ↑ Skenazy, 1989 p. 21: See here for quote. And: p. 29: “...”full of contradictions and inconsistencies...”
  18. ↑ Skenazy, 1989 p. 29: See here for quote and source for Wells.
  19. ↑ Hoopes, 1982 p. 246-247
  20. ↑ Hoopes, 1986 p. 4
  21. ↑ Hoopes, 1986 p. 186:
  22. ↑ Skenazy, 1989 p. 29 Add p. 181 footnotes on Walter Wells, from his Tycoons and Locusts (1973).
  23. ↑ Hoopes, 1986 p. 186:
  24. ↑ Hoopes, 1981 p. 12
  25. ↑ Skenazy, 1989 p. 21: “...in many ways his best novel...”
  26. ↑ Hoopes, 1982 p. 457: Postman “exploded in the nation’s bookstores…’
  27. ↑ Skenazy, 1989 p. 21-22
  28. ↑ Skenazy, 1989 p. 21-22
  29. ↑ Madden, 1970 p. 122: See here for influence of Ruth Snyder and Judd Gray case.
  30. ↑ Hoopes, 1982 p. 232-233
  31. ↑ MacKellar, Landis (2006). The "Double Indemnity" Murder: Ruth Snyder, Judd Gray & New York's Crime of the Century. Syracuse, New York: Syracuse University Press. (ISBN 0-8156-0824-1)
  32. ↑ Marling, William. Hard-Boiled Fiction. Case Western Reserve University. Updated 2 August 2001[νεκρός σύνδεσμος].
  33. ↑ Flanders, Judith (2003). The Victorian House: Daily Life from Childbirth to Deathbed. London: HarperCollins. p. 106. (ISBN 0-00-713188-7).
  34. ↑ Hoopes, Roy (1982). Cain: The Biography of James M. Cain. New York: Holt, Rinehart and Winston. (ISBN 0-8093-1361-8).

Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία

  • Hicks, Jack; Houston, James D.; Hong Kingston, Maxine; Young, Al (2000). The Literature of California: Native American beginnings to 1945. University of California Press. p. 453. (ISBN 978-0520215245)
  • Hoopes, Roy. 1981. The Baby in the Icebox and Other Short Fiction by James M. Cain. Holt, Rinehart & Winston. New York. (ISBN 0-03058501-5)
  • Hoopes, Roy. 1982. Cain. Holt, Reinhart and Winston. New York. (ISBN 0-03-049331-5)
  • Hoopes, Roy. 1986. Career in C Major and Other Fiction. McGraw-Hill Book Company. New York. (ISBN 0-07-009593-0)
  • Madden, David. 1970. James M. Cain. Twayne Publishers, Inc. Library Catalog Card Number: 78-120011.
  • Skenazy, Paul. 1989. James M. Cain. Continuum Publishing Company. New York. (ISBN 0-8044-2821-2)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Streaming audio
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ο_ταχυδρόμος_χτυπά_πάντα_δύο_φορές_(μυθιστόρημα)&oldid=10148445"