Πάπας Ρωμανός
Ο Πάπας Ρωμανός ήταν Πάπας της Ρώμης και κυβερνήτης στα Παπικά Κράτη για σύντομο χρονικό διάστημα από τον Αύγουστο ως τον Νοέμβριο του 897. Το σύντομο διάστημα της Παποσύνης σημειώθηκαν έντονες θρησκευτικές διαταραχές στην κεντρική Ιταλία, τελικά καθαιρέθηκε και κλείστηκε σε μοναστήρι.
| Πάπας Ρωμανός | |
|---|---|
 | |
| Από | Αύγουστος 897 |
| Έως | Δεκέμβριος 897 |
| Προκάτοχος | Στέφανος ΣΤ΄ |
| Διάδοχος | Θεόδωρος Β΄ |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΔεν υπάρχουν στοιχεία για την καταγωγή του, ο πατέρας του λεγόταν Κωνσταντίνος και γεννήθηκε κοντά στην Τσιβιτά Καστελλάνα.[1] Σύμφωνα με μερικές πηγές ήταν ανεψιός του πάπα Μαρίνου Α΄ που γεννήθηκε στο ίδιο χωρίο, διορίστηκε αρχικά Καρδινάλιος-ιερέας του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι στην Ρώμη (867).[2] Ο Πάπας Στέφανος ΣΤ΄ συγκάλεσε τον Ιανουάριο του 897 την περίφημη Πτωματική Σύνοδο σύμφωνα με την οποία έγινε εκταφή του πτώματος του πάπα Φορμόζου για να δικαστεί μετά θάνατο. Η απόφαση έγινε ύστερα από πιέσεις που είχε ασκήσει ο Λαμβέρτος Β΄ του Σπολέτο του οποίου ο πατέρας είχε ανατραπεί με προτροπή του Φορμόζου. Ο νεκρός πάπας κατηγορήθηκε για "ψευδορκία και παραβίαση των κανόνων οι οποίοι απαγόρευαν στους επισκόπους να ανέβουν στον παπικό θρόνο".[3] Η Σύνοδος τον έκρινε ένοχο, τα άμφια του αφαιρέθηκαν, τα τρία δάκτυλα που ευλογούσε κόπηκαν, ντύθηκε με ενδύματα λαϊκού και τάφηκε βιαστικά, αργότερα το πτώμα του ρίχτηκε στον Τίβερη. Οι οπαδοί του Φορμόζου επαναστάτησαν επτά μήνες μετά την άθλια Σύνοδο, ανέτρεψαν τον Στέφανο ΣΤ΄ και τον έριξαν στην φυλακή, λίγο αργότερα τον θανάτωσαν.[4]
Ο Ρωμανός εξελέγη νέος πάπας ως διάδοχος του Στεφάνου Δ΄ τον Αύγουστο του 897, λογικά ήταν μέχρι τότε οπαδός του Φορμόζου και ακύρωσε τις αποφάσεις του προκατόχου του. Ο Μπαρτολομέο Πλατίνα τον 15ο αιώνα τον επέκρινε για την πράξη του αυτή με την φράση "όλοι αυτοί οι λαϊκοί που έγιναν πάπες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ακυρώνουν τις αποφάσεις των προκατόχων τους".[5] Το σύντομο διάστημα της παποσύνης του παραχώρησε το Πάλλιον στον ηγούμενο Βιτάλις της Φάρφα τον οποίο διόρισε πατριάρχη του Γκράντο και του έδωσε προνόμια. Ο διάσημος ιστορικός Φλόντοαρντ κρίνει σε γενικές γραμμές την Παποσύνη του ως ενάρετη.[6] Η Παποσύνη του Ρωμανού είχε λήξει τον Νοέμβριο του 897 οπότε καταγράφεται ως "μοναχός", αυτό δείχνει ότι καθαιρέθηκε η παραιτήθηκε ηθελημένα και κλείστηκε σε μοναστήρι.[1][6][7] Είναι άγνωστο αν καθαιρέθηκε από οπαδούς του Στεφάνου ΣΤ΄ ή από οπαδούς του ίδιου του Φορμόζου που αναζητούσαν και εκείνοι έναν πιο δυναμικό πάπα.[1][8] Η ημερομηνία του θανάτου του είναι άγνωστη.[1] Ο αγώνας για την εξουσία ανάμεσα στους οπαδούς του Φορμόζου και τους οπαδούς του Στεφάνου ΣΤ΄ συνεχίστηκε για περισσότερο από έναν χρόνο. Ο διάδοχος του Πάπας Θεόδωρος Β΄ που κυβέρνησε μόνο 20 μέρες ακύρωσε όλες τις αποφάσεις της Πτωματικής Συνόδου και έθαψε με τιμές τα λείψανα του Φορμόζου. Ο επόμενος Πάπας Ιωάννης Θ΄ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τις αποφάσεις του Θεόδωρου Β΄, απαγόρευσε επίσης όλες τις καταδίκες ανθρώπων μετά τον θάνατο τους. Τις τελευταίες αποφάσεις ακύρωσε ο μετέπειτα Πάπας Σέργιος Γ΄ ο οποίος όχι μόνο νομιμοποίησε ξανά την Πτωματική Σύνοδο ενώ ακούγεται ότι ξέθαψε για δεύτερη φορά το πτώμα του Φορμόζου, το δίκασε και το αποκεφάλισε.[9]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Kelly & Walsh 2010, σ. 115
- ↑ Gurugé 2010, σ. 88
- ↑ Kelly & Walsh 2010, σ. 114
- ↑ Kelly & Walsh 2010, σσ. 114–115
- ↑ Platina 1479, σ. 239
- ↑ 6,0 6,1 Mann 1912
- ↑ "Pope Romanus" in the 1913 Catholic Encyclopedia.
- ↑ https://www.britannica.com/biography/Romanus-pope-897
- ↑ Dollison 1994, σσ. 96–97
Πηγές
Επεξεργασία- Dollison, John (1994). Pope-Pourri: What You Don't Remember From Catholic School. New York: Fireside.
- Gurugé, Anura (2010). The Next Pope. Alton, New Hampshire: WOWNH LLC.
- Kelly, J. N. D.; Walsh, M. J. (2010) [1986]. Oxford Dictionary of Popes. Oxford University Press.
- Mann, Horace Kinder (1912). "Pope Romanus" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 13. New York: Robert Appleton Company.
- Platina, Bartolomeo (1479). The Lives of the Popes From The Time Of Our Saviour Jesus Christ to the Accession of Gregory VII. Vol. I. London: Griffith Farran & Co.