Στη λογοτεχνία η παραβολή ή και παρομοίωση, όπως λέγεται, αποτελεί αξιόλογο μέσο για την εναργέστερη παράσταση των εννοιών.

Η παραβολή συγγενεύει με τη μεταφορά και ζωντανεύει το κάθε από τη φαντασία «δυσύλληπτο» με την ομοίωσή του με κάτι αισθητό και γνωστό. Ο Λογγίνος στο Περί ύψους έργο του υποστηρίζει πως η παρομοίωση και η μεταφορά «γειτνιάζουσιν».

Μεγαλοπρεπείς παραβολές θεωρούνται οι αναφερόμενες από τον Όμηρο στα έπη του, οι οποίες και συνεχίσθηκαν στην επική ποίηση χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως καταφρονούνται εκείνες της πεζογραφίας ή ακόμη και της ρητορικής (Δημοσθένης, Υπερείδης κ.ά.).

Εννοείται πως οι παραβολές στη λογοτεχνία άλλοτε μεν παρουσιάζονται λεκτικά πλήρεις και αναπτυγμένες και άλλοτε συγκεκομμένες, σύντομες, συνοπτικές, πολλές φορές και στερούμενες και των εξωτερικών ακόμη γνωρισμάτων της παρομοίωσης.