Πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ
Συντεταγμένες: 48°52′26″N 2°17′41″E / 48.87389°N 2.29472°E
Η πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ (γαλλικά: Place Charles de Gaulle), παλαιότερα γνωστή ως Πλας ντε λ'Ετουάλ, είναι εμβληματική πλατεία και κυκλικός κόμβος στο Παρίσι, ανάμεσα σε τρία διαμερίσματα του Παρισιού, το 8ο, 16ο και 17ο διαμέρισμα.[1] Ο ιστορικός άξονας του Παρισιού περνάει από την πλατεία, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η Αψίδα του Θριάμβου.[2]
| Πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ | |
|---|---|
| Place Charles-de-Gaulle | |
 | |
 | |
| Είδος | πλατεία |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°52′26″N 2°17′41″E |
| Διοικητική υπαγωγή | 8ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού, 16ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού, 17ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού, Ηλύσια Πεδία, Σαγιό, Φωμπούρ-ντυ-Ρουλ και Τερν |
| Τοποθεσία | 8ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού, 16ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού και 17ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
| Χώρα | Γαλλία |
| Έναρξη κατασκευής | 1670 |
| Γενικές διαστάσεις | 240 μέτρα × 240 μέτρα |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η πλατεία είναι το σημείο σύγκλισης 12 λεωφόρων σε ακτινωτή διάταξη [3](εξ ου και η παλιά ονομασία, η οποία μεταφράζεται ως «Πλατεία του Αστέρα») στις οποίες περιλαμβάνεται και η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων. Η πλατεία μετονομάστηκε το 1970 μετά το θάνατο του προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ, [4]το παλιό όνομα όμως εξακολουθεί να είναι σε χρήση.[5]
Ο κοντινός σταθμός Μετρό και Προαστιακού RER που εξυπηρετεί την περιοχή διατηρεί την ονομασία Σαρλ ντε Γκωλ-Ετουάλ.
Ιστορικό Επεξεργασία
Ο χώρος αυτός δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1670, μετά τη διάνοιξη της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων σαν προέκταση του κήπου του παλατιού του Κεραμεικού από τον Αντρέ Λε Νοτρ, και ήταν το βόρειο τμήμα του λόφου του Σαγιό. Εκείνη την εποχή ήταν το σημείο σύγκλισης αρκετών κυνηγετικών μονοπατιών.[6]
Τον επόμενο αιώνα, ο μαρκήσιος ντε Μαρινί, διευθυντής των βασιλικών κτηρίων επί Λουδοβίκου ΙΕ', δημιούργησε μνημειώδη οδοποιία, που ολοκληρώθηκε το 1777, ο λόφος μειώθηκε σε ύψος κατά 5 μέτρα και δενδροφυτεύτηκε η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων. Αυτό το έργο περιελάμβανε διάνοιξη δρόμων ακτινωτά, με τη μορφή αστεριού, όπως εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα. Ο χώρος ονομάστηκε Λόφος του Αστέρα λόγω της αστεροειδούς διάταξης των δρόμων. [7]
Το 1787, κατά την κατασκευή του Γενικού Τείχους των Αγροτών κατασκευάστηκαν δύο κτίρια εκατέρωθεν της πλατείας, φυλάκια για την είσπραξη φόρου στην είσοδο του Παρισιού. Το τείχος και τα δύο κτίρια κατεδαφίστηκαν τον 19ο αιώνα.
Η κατασκευή στο κέντρο της πλατείας της αψίδας του Θριάμβου ξεκίνησε το 1806 με εντολή του Ναπολέοντα Α' και ολοκληρώθηκε το 1836 στην εποχή του Λουδοβίκου Φιλίππου.
Η σύγχρονη πλατεία Επεξεργασία
Η σύγχρονη πλατεία δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Β' Γαλλικής Αυτοκρατορίας (1852-1870) του Ναπολέοντα Γ' ως μέρος του μετασχηματισμού του Παρισιού από τον νομάρχη Ζωρζ Εζέν Οσμάν. [8]Στον κυκλικό κόμβο της πλατείας συγκλίνουν 12 μεγάλες λεωφόροι της πόλης, που σχηματίζουν γύρω από την πλατεία ένα αστέρι, έτσι η πλατεία ονομάστηκε αρχικά πλατεία του Άστρου. Μετονομάστηκε σε πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ το 1970, μετά το θάνατο του προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ. [6]
Από το 1920, στην πλατεία και κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου βρίσκεται το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Στο βωμό υπάρχει φλόγα που άναψε για πρώτη φορά το 1921 εις μνήμην των πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε χρόνο την 11η Νοεμβρίου, ημερομηνία τέλους του πολέμου, γίνεται τελετουργική απόδοση τιμών στους αφανείς νεκρούς.
Η πρόσβαση των πεζών στην πλατεία και την Αψίδα του Θριάμβου πραγματοποιείται μέσω της υπόγειας διάβασης πεζών, προκειμένου να αποφευχθεί η συρροή κυκλοφορίας οχημάτων στον κυκλικό κόμβο όπου συγκλίνουν 12 λεωφόροι και είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένος συγκοινωνιακά.[4]
Ιστορικά γεγονότα Επεξεργασία
.jpg)
- Στις 25 Ιουνίου 1792, γύρω στις 9 το βράδυ, η βασιλική οικογένεια εισήλθε στο Παρίσι από αυτόν το δρόμο επιστρέφοντας από τη φυγή της Βαρέν, αφού διέσχισε το Παρίσι από τις εξωτερικές λεωφόρους. Η άμαξα, που συνοδεύονταν από εθνοφρουρούς και σιωπηλό πλήθος κατέβηκε τη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων έως το παλάτι του Κεραμεικού.
- Στις 2 Απριλίου 1810, μια ημέρα μετά τον πολιτικό γάμο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη με τη Μαρία Λουίζα στον πύργο του Σαιν-Κλου, η αυτοκρατορική πομπή κατευθύνθηκε προς το παλάτι του Κεραμεικού όπου θα τελούνταν ο θρησκευτικός γάμος. Ο Ναπολέων, επιδιώκοντας να εντυπωσιάσει τη νέα του σύζυγο, επιθυμούσε η πομπή να περάσει κάτω από την αψίδα του Θριάμβου, η οποία όμως δεν ήταν έτοιμη ακόμη. Έτσι, ο αρχιτέκτονας Ζαν Σαλγκρέν κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο της αψίδας σε φυσικό μέγεθος κάτω από το οποίο πέρασε το ζεύγος και η ακολουθία του.
- Κατά τη διάρκεια του Μάη του 68 η πλατεία ήταν το σκηνικό δημόσιων εκδηλώσεων. Στις 30 Μαΐου 1968 συγκεντρώθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο διαδηλωτές. [8]
- Από τις 17 έως τις 31 Αυγούστου 1995 τρομοκρατικές επιθέσεις με εκρήξεις βομβών είχαν σαν αποτέλεσμα 17 τραυματίες.[9]
Χάρτης Επεξεργασία
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ . «shuttle-paris-airports.com/news/view/id/12417.html». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2020.
- ↑ . «britannica.com/place/Place-Charles-de-Gaulle».
- ↑ . «wikimapia.org/Place Charles de Gaulle».
- ↑ 4,0 4,1 . «dangerousroads.org/europe/france/4657-place-charles-de-gaulle».
- ↑ . «izi.travel/en/90a0-arc-de-triomphe-and-place-de-l-etoile-place-charles-de-gaulle/en».
- ↑ 6,0 6,1 . «eutouring.com/place_charles_de_gaulle_square».
- ↑ Jacques Hillairet, Dictionnaire historique des rues de Paris.
- ↑ 8,0 8,1 . «shuttle-paris-airports.com». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2020.
- ↑ . «universalis.fr/evenement/17-31-aout-1995-nouvel-attentat-a-la-bombe-a-paris/».