Πολιορκία της Πάτρας (1687)
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η πολιορκία της Πάτρας το 1687 ήταν ένα πολεμικό γεγονός που έγινε κατά τον ΣΤ' Ενετοτουρκικό πόλεμο.
| Πολιορκία της Πάτρας | |||
|---|---|---|---|
| ΣΤ' Ενετοτουρκικός πόλεμος | |||
| Χρονολογία | 10-25 Ιουλίου 1687 | ||
| Τόπος | Πάτρα | ||
| Έκβαση | Νίκη των Ενετών | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
.svg){kind=small}
Η μάχη
ΕπεξεργασίαΑπό τις 10-20 Ιουλίου του 1687, το βράδυ, τα Ενετικά στρατιωτικά αγήματα ξεκίνησαν από το Εγκλιμενό της Λευκάδας που ανήκε στην Βενετία για την Πάτρα. Την επόμενη μέρα έπλεαν στον Πατραϊκό κόλπο και στην περιοχή του Ρίου προσπαθώντας να βρουν παραλία ελεύθερη να κάνουν εκεί απόβαση, πράγμα δύσκολο επειδή οι Οθωμανοί περίμεναν την επίθεση τους είχαν οχυρώσει όλη την παραλία. Έτσι οι Ενετοί αποβιβάστηκαν κοντά στην Πάτρα χωρίς να αντιμετωπίσουν αντίσταση κι έπιασαν κι αιχμαλώτους.
Λίγη ώρα μετά την απόβαση τους δέχτηκαν επίθεση από Οθωμανικό ιππικό, 100 ιππείς που έρχονταν από τα νότια, μετά από μικρή μάχη οι Ενετοί είχαν 7 τραυματίες ενώ οι Οθωμανοί 20 νεκρούς. Επειδή οι Οθωμανοί είχαν στήσει πολυβόλα στον δρόμο της παραλίας περιμένοντας τους από εκεί, οι Ενετοί αποφάσισαν να διασχίζουν ένα δύσβατο δρόμο μέσα από δάσος. Ξεκίνησαν το βράδυ και ο δρόμος ήταν τόσος δύσβατος που αναγκάστηκαν να περνάνε ένας ένας οι στρατιώτες σε πολλά σημεία του κουβαλώντας και τα πολυβόλα. Την άλλη μέρα το μεσημέρι είχαν φτάσει κοντά στην πόλη. Παράλληλα την ίδια ώρα που ξεκίνησαν την πορεία στο δάσος Ενετικά πλοία με επτανήσιους καπεταναίους παρενοχλούσαν τα δύο κάστρα και εμπόδιζαν την συγκοινωνία των Οθωμανών από το στενό του Ρίου.
Μόλις οι δύο στρατοί ήρθαν σε επαφή ξεκίνησε η μάχη η οποία ξεκίνησε με επίθεση του οθωμανικού ιππικού που αντιμετωπίστηκε από το σύνταγμα του Ανοβέρου με επιτυχία. Έπειτα το Οθωμανικό ιππικό επιτέθηκε ξανά κατά των Ενετών όπου κι πάλι βρήκαν μεγάλη αντίσταση αλλά τράπηκαν και σε φυγή καταδιωκόμενοι από τους Δραγώνους και Σκλαβούνους του συντάγματος του Ανοβέρου. Αναφέρεται ότι ο κόμης Καίνιγσμαρκ βλέποντας το σύνταγμα να τρέπει σε φυγή τους Οθωμανούς σύμφωνα με το σχέδιο που είχε καταρτίσει δεν μπόρεσε να κρατήσει την χαρά του και φώναζε χαρούμενος. Οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν το στρατόπεδο τους μάλιστα φεύγοντας του έβαλαν φωτιά, ανάμεσα τους ήταν και 2.000 γενίτσαροι.
Μετά το τέλος της μάχης οι Βενετοί βρήκαν γύρω στους 2000 Οθωμανούς νεκρούς και τραυματίες ενώ στην κατοχή τους έπεσε και η σημαία του Σερασκέρη , πολλά πολυβόλα, προμήθειες και πολεμοφόδια. Κατά της πόλης κινήθηκε ο λοχαγός Νέγκρο αλλά βλέποντας εκεί οι Οθωμανοί τι έγινε στο πεδίο της μάχης εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και έφυγαν μαζί με τα πολυβόλα που είχαν. Έτσι ο Νέγκρο μπήκε στην πόλη και την κατέλαβε αναίμακτα. Το ίδιο έγινε και στο Αντίρριο όπου ο διοικητής του φρουρίου Μεχμέτ Πασάς με 6000 στρατιώτες το εγκατέλειψε κι έφυγε, στο Ρίο το ίδιο έκανε και ο εκεί διοικητής του Χουσελδερέμ Μεχμέτ, όπως και στην Ναύπακτο.
Από τις πρώτες ενέργειες του Μοροζίνη ήταν να αλλάξει τα τζαμιά της πόλης σε λατινικούς ναούς κι διόρισε προβλεπτή της πόλης τον Ιερόλυμο Πριούλη όπου έπειτα αντικαστάθηκε από τον Φαλιέρο Γκάρζονη
Πηγές
Επεξεργασία- Στέφανος Θωμόπουλος, Ιστορία της πόλεως Πατρών, Τόμος Β΄, Αχαϊκές εκδόσεις, ISBN 960-7960-10-6