Πολιορκία του Ικονίου (1069)
Η Πολιορκία του Ικονίου (Ελληνική: Μάχη του Ικονίου, Τουρκική: Konya Muharebesi) ήταν μια ανεπιτυχής προσπάθεια της αυτοκρατορίας των Σελτζούκων για την κατάληψη της Βυζαντινής πόλης του Ικονίου. Μετά την κατάληψη του Άνι και της Καισάρειας το 1063 και το 1067, αντίστοιχα (ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι αυτό συνέβη το 1064), ο Βυζαντινός στρατός στην Ανατολή ήταν σε πολύ κακή κατάσταση για να αντισταθεί στην επέκταση των Τούρκων. Αν δεν υπήρχε ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ΄ Διογένης, ο οποίος προσπάθησε να εξουδετερώσει την τουρκική απειλή, η τραγωδία του Μαντζικέρτ θα είχε συμβεί νωρίτερα. Από τη Συρία, μια επιτυχημένη αντεπίθεση απώθησε τους Τούρκους. Μετά την απώθηση της επίθεσης στο Ικόνιο, ο Ρωμανός Δ΄ έκανε τη δεύτερη εκστρατεία του.[1] Η δεύτερη εκστρατεία είχε μερικές επιτυχίες, παρά την κακή κατάσταση του στρατού, καθώς οι μετά τον Βασίλειο Β΄ αυτοκράτορες τον είχαν παραγκωνίσει.
Η νίκη ήταν μια σύντομη ανάπαυλα. Κάποια στιγμή μετά το Μαντζικέρτ, εν μέσω εμφύλιων συγκρούσεων, το Ικόνιο έπεσε στους Τούρκους. Η πόλη επέστρεψε στην Χριστιανοσύνη κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας, πιθανόν υπό βυζαντινή κυριαρχία αλλά οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν κατά την Σταυροφορία του 1101 και το Ικόνιο έγινε η πρωτεύουσα του πιο επικίνδυνου αντιπάλου του Βυζαντίου. Στις 18 Μαΐου 1190, το Ικόνιο ανακτήθηκε και πάλι από τους Χριστιανούς, από τις δυνάμεις του Φρειδερίκου Α΄ Βαρβαρόσσα στη Μάχη του Ικονίου κατά τη διάρκεια της Τρίτης Σταυροφορίας.
Παραπομπές Επεξεργασία
Πηγές Επεξεργασία
- Lock, Peter (2006). The Routledge Companion to the Crusades. Routledge. ISBN 978-1135131371.