Πολιτική της Λευκορωσίας
Η Πολιτική της Λευκορωσίας λειτουργεί στο πλαίσιο μιας προεδρικής δημοκρατίας με κοινοβούλιο δύο νομοθετικών σωμάτων.[1][2] Ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας είναι ο αρχηγός κράτους.[2] Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Πρωθυπουργός, που διορίζεται από τον Πρόεδρο.[2] Η νομοθετική εξουσία αποτελεί αντικείμενο των δύο νομοθετικών σωμάτων του κοινοβουλίου, δηλαδή της Εθνικής Συνέλευσης, εντούτοις ο Πρόεδρος μπορεί να θεσπίσει διατάγματα που έχουν τον ίδιο τρόπο ισχύος με τους νόμους, σε οποιοδήποτε χρόνο.[2] Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Λευκορωσίας, που έγινε στις 27 Ιουλίου 1990, δεν προήλθε μέσα από μακροχρόνιες πολιτικές φιλοδοξίες, αλλά από τις αντιδράσεις στο εσωτερικό και από διεθνείς εξελίξεις.[2] [3]Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, συγκεκριμένα, οδήγησε τους ηγέτες της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας στο συμπέρασμα ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν στο χείλος της διάλυσης, κάτι που τελικώς συνέβη.[2][4]
Μετά από την ίδρυση της Λευκορωσικής Δημοκρατίας, στις 25 Αυγούστου 1991, ο Στάνισλαβ Σούσκεβιτς επιλέχτηκε για να είναι ο πρώτος ηγέτης της ανεξάρτητης Λευκορωσίας, μια θέση που κράτησε μέχρι το 1994.[2][5] Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Σούσκεβιτς κατεύθυνε τη χώρα με τέτοιο τρόπο ώστε να απαλλαχθεί από το σοβιετικό παρελθόν της και να προσπαθήσει να προσεγγίσει προς τη δύση.[2] Ο διάδοχός του, Αλεξάντερ Λουκασένκο, άλλαξε την πολιτική της χώρας μακρυά από τη δύση και εγγύτερα προς τη Ρωσία.[2] Επίσης, κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Λουκασένκο άρχισε να επανεγκαθιστά λειτουργίες της σοβιετικός εποχής και να επανεισάγει τα σύμβολα της σοβιετικής Λευκορωσίας.[2] Ο Λουκασένκο, που εξακολουθεί να είναι ο ηγέτης της χώρας, έχει προκαλέσει έντονες πιέσεις στη χώρα του από το εξωτερικό, καθώς πολλοί τον θεωρούν ως ένα αυταρχικό ηγέτη, ενώ άλλοι τον αποκαλούν ακόμη και δικτάτορα.[2][6]
Πολιτικά κόμματα
ΕπεξεργασίαΟ Στάνισλαβ Σούσκεβιτς παρατήρησε, στις αρχές του 1993, ότι σχεδόν το 60% των Λευκορώσων δεν υποστήριζε κανένα πολιτικό κόμμα, με μόνο το 3,9% να είναι υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος και το 3,8 υπέρ του λευκορωσικού λαϊκού μετώπου. Η επιρροή των άλλων κομμάτων ήταν πολύ χαμηλότερη.[2]
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λευκορωσίας, μέρος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης κυβέρνησε τη σοβιετική Λευκορωσία, εν ονόματι της δικτατορίας του προλεταριάτου, ολόκληρη την περίοδο ύπαρξής της. Κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, επιδίωξε να ελέγξει όλες τις πτυχές της κυβέρνησης και της κοινωνίας, και να εμποτίσει τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές με το δικό του ιδεολογικό περιεχόμενο. Από το τέλη της δεκαετίας του 1980, εντούτοις, το κόμμα ακολούθησε τον ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, καθώς εκείνος προσπαθούσε να περάσει τις οικονομικές του μεταρρυθμίσεις.[2]
Αφότου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λευκορωσίας κηρύχθηκε παράνομο, μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου του 1991, οι Λευκορώσοι κομμουνιστές ανασυγκροτήθηκαν και δημιούργησαν το «Κόμμα των Κομμουνιστών της Λευκορωσίας», στο οποίο περιλαμβάνονταν όλες οι φιλοσοβιετικές και κομμουνιστικές ομάδες της χώρας. Το Κόμμα των Κομμουνιστών της Λευκορωσίας ιδρύθηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1991, ενώ το ανώτατο σοβιέτ το νομιμοποίησε το Φεβρουάριο του 1993.[2]
Το πιο δραστήριο και σημαντικό αντιπολιτευτικό κόμμα στη Λευκορωσία, κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, ήταν το Λευκορωσικό Λαϊκό Μέτωπο, που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1989, με τον Ζιάνον Παζνίακ ως πρόεδρό του. Το κόμμα χαρακτηρίστηκε ανοιχτό στο να δεχτεί οποιοδήποτε άτομο, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών, υπό τον όρο ότι εκείνοι πίστευαν σε μια πλήρως ανεξάρτητη και δημοκρατική Λευκορωσία. Το κόμμα δέχτηκε έντονη κριτική, ωστόσο, ότι αναζητούσε πολιτική εξουσία μέσω του κοινοβουλευτισμού.[2]
Το Ενωμένο Δημοκρατικό Κόμμα της Λευκορωσίας ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1990 και ήταν το πρώτο πολιτικό κόμμα στην ανεξάρτητη Λευκορωσία, που δεν ασπαζόταν την ιδεολογία του κομμουνισμού. Στα μέλη του περιλαμβάνονταν διανοούμενοι, επαγγελματίες, εργαζόμενοι και αγρότες. Επιδιώκει μια ανεξάρτητη Λευκορωσία, τη δημοκρατία, την ελευθερία της εθνικής έκφρασης, και μια οικονομία της αγοράς.[2]
Το κόμμα «Λευκορωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (Λαϊκή Συνέλευση)» δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 1991. Τα μέλη του περιλαμβάνουν εργαζομένους, αγρότες, φοιτητές, ένστολους και διανοούμενους. Το πρόγραμμά του υποστηρίζει μια ανεξάρτητη Λευκορωσία και μια οικονομία ελεύθερης αγοράς με κρατική παρέμβαση σε ορισμένους τομείς. Το κόμμα συνεργάζεται με άλλα κόμματα και θεωρείται μέρος του παγκόσμιου σοσιαλδημοκρατικού κινήματος.[2]
Άλλα σημαντικά κόμματα της χώρας είναι το Αγροτικό Κόμμα της Λευκορωσίας, που ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1991, η Λευκορωσική Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1991, το Σλαβικό Συμβούλιο «Λευκορώσων», που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1992, το Λευκορωσικό Οικολογικό Κόμμα, το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, το Κόμμα Λαϊκής Συμφωνίας και το Πράσινο Κόμμα.[2][7]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ http://inalvittile.cf/belarus-constitution-pdf.html[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 Belarus Country Study Guide Volume 1 Strategic Information and Developments [1]
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2016.
- ↑ http://erwin.bernhardt.net.nz/europe/belarusfacts.html
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2016.
- ↑ http://www.economist.com/news/europe/21672234-nail-biting-election-incumbent-looks-scraping-home-europes-last-dictator
- ↑ http://countrystudies.us/belarus/44.htm