Πωλ Γκούντμαν

Ο Πωλ Γκούντμαν (αγγλικά: Paul Goodman‎‎· Νέα Υόρκη, 9 Σεπτεμβρίου 1911 – Νιου Χάμσαϊρ, 2 Αυγούστου 1972) ήταν Αμερικανός, συγγραφέας, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας και ψυχοθεραπευτής, γνωστός κυρίως ως αναρχικός στοχαστής και φιλόσοφος, καθώς και ως κριτικός της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Συχνά αναφέρεται ως κοινωνιολόγος, ωστόσο ο ίδιος το αρνείτο, έχοντας τονίσει μάλιστα σε μια ομιλία του το 1964 στο Experimental College του San Francisco State University ότι δεν μπορεί να διαβάσει κοινωνιολογία διότι συχνά τα κοινωνιολογικά κείμενα είναι άψυχα.

Πωλ Γκούντμαν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Paul Goodman (Αγγλικά)
Γέννηση	9  Σεπτεμβρίου 1911 Γκρίνιτς Βίλατζ
Θάνατος	2  Αυγούστου 1972 Νιου Χάμσαϊρ
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Αγγλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Σικάγου Κολλέγιο Σίτυ της Νέας Υόρκης Hebrew school
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας ποιητής ψυχοθεραπευτής μυθιστοριογράφος κοινωνιολόγος κριτικός λογοτεχνίας ακτιβιστής ΛΟΑΤ πολιτικός επιστήμονας φιλόσοφος
Εργοδότης	Κολέγιο Σάρα Λόρενς
Περίοδος ακμής	1941
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτική ιδεολογία	αναρχισμός

Ο Γκούντμαν έχει συγγράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται τα Growing Up Absurd (1960), The Community of Scholars (1962), καθώς και το Compulsory Miseducation (1964), μια οξεία κριτική των αμερικανικών σχολείων και του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ο Γκούντμαν ανέπτυξε ακτιβιστική δράση κατά τη δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο της ειρηνιστικής Αριστεράς και το έργο του υπήρξε πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς του φοιτητικού κινήματος εκείνης της περιόδου. Επίσης, υπήρξε συνιδρυτής της μεθόδου της μορφολογικής ψυχολογίας (Gestalt therapy). Είναι συνιδρυτής της θεραπείας Gestalt στην Αμερική και μαζί με το αδελφό του, Πέρσιβαλ Γκούντμαν, έγραψε ένα κλασικό βιβλίο για την πολεοδομία, το Communitas.

Βιογραφία

Ο Γκούντμαν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1911. Οι γονείς του ήταν γερμανοερβαϊκής καταγωγής. Αποφοίτησε από το City College of New York και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στο Κολλέγιο Μπλακ Μάουνταιν και αλλού. Επιπλέον, έδινε διαλέξεις σε κολέγια σε όλη την Αμερική. Συνερράστηκε ως αρθρογράφος με διάφορα έντυπα, όπως τα Partisan Review, Commentary, Dissent, Liberation, The Kenyon Review, The New Republic, The New Leader, The New York Review of Books. Στα βιβλία του συγκαταλέγονται είδη όπως το μυθιστόρημα, η ποίηση, το θέατρο και η λογοτεχνική κριτική. Πέθανε το 1972. αδελφός του ήταν ο πολεοδόμος και αρχιτέκτονας Πέρσιβαλ Γκούντμαν, με τον οποίο ο Πωλ συνεργάστηκε περιστασιακά ως συγγραφέας, γνωστός για τα σχέδια που έκανε για πολλές συναγωγές. Ο Πωλ και ο Πέρσιβαλ έγραψαν μαζί το κλασικό βιβλίο για την πολεοδομία Communitas.

Σκέψεις για την εκπαίδευση

Ο Γκούντμαν υπήρξε ανοιχτά επικριτικός των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων και αυτό αποτυπώθηκε στα βιβλία του Growing Up Absurd και Compulsory Miseducation. Για την εκπαίδευση στις σύγχρονες κοινωνίες πίστευε: «Είναι στα σχολεία και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρά στο σπίτι ή από τους φίλους τους, που η μάζα των πολιτών μας όλων των τάξεων μαθαίνει ότι η ζωή είναι αναπόφευκτα ρουτινιάρικη, αποπροσωποποιημένη, ισοπεδωμένη και παραδομένη στο χρήμα· ότι είναι καλύτερα να συμμορφώνεσαι με τους κανόνες και να το βουλώνεις· ότι δεν υπάρχει χώρος για αυθορμητισμό, για έκφραση της σεξουαλικότητας και ελεύθερο πνεύμα. Εκπαιδευμένοι από τα σχολεία συνεχίζουν όλοι με τις ίδια ποιότητα στην εργασία, στον πολιτισμό και στην πολιτική. Αυτή είναι η εκπαίδευση, μια δυσεκπαίδευση [miseducation] που κοινωνικοποιεί με βάση τις εθνικές νόρμες και ρυθμίζει με βάση τις εθνικές "ανάγκες"».

Ο Γκούντμαν πίστευε ότι οι πιο πολύτιμες εκπαιδευτικές εμπειρίες ενός ατόμου συμβαίνουν έξω από το σχολείο. Η συμμετοχή στις δραστηριότητες της κοινωνίας πρέπει να είναι το βασικό μέσο εκμάθησης. Αντί να ζητά από τους μαθητές να υποκύψουν στη θεωρητική αγγαρεία της μάθησης του σχολικού εγχειριδίου, συνιστά να μεταφερθεί η εκπαίδευση στα εργοστάσια, στα μουσεία, στα πάρκα, στα πολυκαταστήματα κλπ. Εκεί οι μαθητές θα μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στην εκπαίδευσή τους. Τα ιδανικά σχολεία θα λάβουν τη μορφή μικρών ομάδων συζήτησης, που δεν θα υπερβαίνουν τα είκοσι άτομα. Αυτές οι ομάδες θα χρησιμοποιούσαν οποιοδήποτε αποτελεσματικό περιβάλλον το οποίο θα ήταν σχετικό προς το συμφέρον της ομάδας. Η εκπαίδευση αυτή θα ήταν αναγκαστικά μη υποχρεωτική, καθόσον κάθε καταναγκασμός για παρακολούθηση είναι επιβολή εξουσίας αρχή σε ένα εξωτερικό σώμα που διαχωρίζεται από τις ανάγκες και τις προσδοκίες των μαθητών, ένας καταναγκασμός που καθυστερεί και εμποδίζει την ικανότητα των μαθητών να μάθουν.