Ράφτινγκ ξυλείας
Το ράφτινγκ ξυλείας (αγγλ. timber rafting) είναι μέθοδος μεταφοράς υλοτομημένων κορμοτεμαχίων με κατάλληλη δέση μεταξύ τους ώστε να δημιουργηθούν ''σχεδίες'', οι οποίες στη συνέχεια παρασύρονται μέσα στο ποτάμι ή στη λίμνη, ή σε άλλο υδάτινο σώμα. Είναι αναμφισβήτητα, μια πολύ φτηνή τεχνική - μέσο μεταφοράς της ήδη κομμένης ξυλείας από τα δάση. Τέτοια στρογγύλη ξυλεία -μέσω ράφτινγκ- αναφέρεται και ως επιπλέουσα ξυλεία.
Ιστορική αναδρομή Επεξεργασία
Σχεδίες ή ράφτινγκ ξυλείας, χρησιμοποιούνταν επίσης ως μέσο μεταφοράς ανθρώπων και αγαθών, τόσο πρώτων υλών (λ.χ. μετάλλευμα, γούνα, κυνήγι) όσο και τεχνητές.
Ο Θεόφραστος (Ιστ. Φυτό. 5.8.2) αναφέρει και καταγράφει πως οι Ρωμαίοι εισήγαγαν ακατέργαστη κομμένη ξυλεία από την Κορσική μέσω τεράστιας σχεδίας που κινούνταν από πενήντα ιστούς και πανιά.
Αυτή η πρακτική ήταν συνηθισμένη σε πολλά μέρη του κόσμου, ειδικά στη Βόρεια Αμερική και σε όλους τους μεγάλους ποταμούς της Γερμανίας. Το ράφτινγκ ξυλείας επέτρεψε τη σύνδεση μεγάλων ηπειρωτικών δασών, όπως στη νοτιοδυτική Γερμανία, μέσω του Μάιν, του Νέκαρ, του Δούναβη και του Ρήνου με τις παράκτιες πόλεις και πολιτείες. Η πρωταρχική, πρώιμη δασοπονία και το εμπόριο ήσαν στενά συνδεδεμένα. Τα μεγάλα κορμοτεμάχια πεύκης από το λεγόμενο Μαύρο δάσος ονομάζονταν «Holländer», καθώς διακινούνταν στην Ολλανδία. Οι μεγάλες ξύλινες σχεδίες στον Ρήνο είχαν μήκος 200 έως 400 μέτρα, πλάτος 40 μέτρα και αποτελούνταν από πολλές χιλιάδες κορμούς. Το πλήρωμα αποτελούνταν από 400 έως 500 άνδρες, που ως ομάδα περιελάμβαναν και αρτοποιεία, φούρνο' και στάβλους ζώων.[1]
Η μέθοδο του ράφτινγκ ξυλείας επέτρεψε μεγάλα διασυνδεδεμένα δίκτυα σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη. Η έλευση του σιδηροδρόμου, των ατμόπλοιων και οι βελτιώσεις στα δίκτυα φορτηγών και οδικών μεταφορών μείωσαν σταδιακά και εν τέλει δραστικά τη χρήση αυτών των λεγόμενων ξύλινων σχεδιών. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, είναι σημαντικό ως μέσο μεταφοράς στη Φινλανδία.
Στην Ισπανία, αυτή η μέθοδος μεταφοράς χρησιμοποιήθηκε στους ποταμούς Έμπρο, Τάχο, Τζούκαρ, Τουριά και Σεγκούρα, και σε μικρότερο βαθμό στο Γουαδαλκιβίρ. Υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία για αυτές τις χρήσεις ήδη από τον δέκατο έκτο αιώνα και η χρήση του επεκτάθηκε μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα.[2]
Ιδιαίτερα στη μεγάλη και αχανή Ρωσία, η χρήση περίτεχνων ξύλινων σχεδιών που ονομάζονταν μπελιάνα (belyana) συνεχίστηκε μέχρι και τη δεκαετία του 1930. Τα τεράστια σε μέγεθος, ιδιότυπα ράφτινγκ ξυλείας που έφτιαχναν οι Ρώσοι ήσαν εντυπωσιακά από κατασκευαστικής άποψης.
Νεότερα χρόνια Επεξεργασία
Η μέθοδος αυτή μεταφοράς των κορμών της ξυλείας βρίσκει ευρεία εφαρμογή σε χώρες όπως λ.χ. Ρωσία, Καναδά, Φινλανδία, νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, Γερμανία, Βραζιλία, κ.α.[3][4]
Τα ράφτινγκ ξυλείας μπορούσαν να έχουν μεγάλες διαστάσεις, μερικές φορές έως και 600 μ. μήκος, 50 μ. πλάτος και στοιβαγμένα έως 2 μ. ψηλά. Τέτοιες σχεδίες περιείχαν χιλιάδες κομμένους κορμούς δένδρων. Για την άνεση τεχνιτών (μεταφορέων) - που μπορούσαν να αριθμούν μέχρι και 500 άτομα - κορμοτεμάχια χρησιμοποιήθηκαν επίσης για την κατασκευή καμπινών και μαγειρείων. Ο ολικός έλεγχος και πλοήγηση της σχεδίας γινόταν με κουπιά και αργότερα με ρυμουλκά.[5]
Διαβάστε επίσης Επεξεργασία
- International Timber-Raftsmen Association with member organizations in 11 countries
- Rafting on the Drina River (1951) - BH Film - Official chanal
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Beschreibung eines großen Rheinfloßes
- ↑ Beschreibung eines großen Rheinfloßes
- ↑ "A Big Raft Comes By Sea", New York Times, August 25, 1883
- ↑ «The Joggins Log Raft». Waterbury Evening Democrat (Waterbury, Connecticut): σελ. 1. August 13, 1888. https://www.newspapers.com/clip/51173443/.
- ↑ «To Handle Big Lumber Rafts». The New York Times (New York, New York): σελ. 5. September 22, 1888. https://www.newspapers.com/clip/51101339/.