Ροδόλφος της Ραιτίας

Ο Ροδόλφος, γερμ. Rudolf (9ος αι.) από τον Οίκος των Παλαιών Γουέλφων ήταν Φράγκος ευγενής, δούκας της Ραιτίας (890-892).

Ροδόλφος της Ραιτίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Ruadolfus (Λατινικά)
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Γονείς	Ροδόλφος του Ποντιέ
Οικογένεια	Οίκος των Παλαιών Γουέλφων

Βιογραφία

Ήταν γιος του Ροδόλφου κόμη του Ποντιέ και της Ρόντουνα. Αν ο πατέρας του αριθμηθεί Ροδόλφος Α΄, τότε ο ίδιος είναι ο Ροδόλφος Β΄.

Το 864 ο εξάδελφός του Κορράδος Β΄ δούκας της Άνω Βουργουνδίας, περιγράφεται ως δούκας της Ραιτίας και μέρους του Γιούρα. Το 890 ο Ροδόλφος περιγράφεται ως δούκας της Ραιτίας. Αν θεωρήσουμε ότι ήταν και μέρους του Γιούρα, τότε διαδέχθηκε τον Κορράδο Β΄.

Το διάστημα 870-885 ήταν κόμης του Τούργκαου και Ζύριχγκαου στη Ραιτία. Ίσως και του Άουγκστγκαου (ανατολικά του Λεχ) στη Βαυαρία το διάστημα 870-891. Είναι πιθανό ο ίδιος Ρούντολφ να ήταν κόμης των περιοχών αυτών και ο ίδιος μετά να έγινε δούκας της Ραιτίας.

Υποστήριξε τον Αρνούλφο των Καρολιδών να γίνει βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας, όταν εκτοπίστηκε το 887 ο θείος εκείνου Κάρολος Γ΄. Ήταν στενός συγγενής των Αχαλολφιδών, εξέχουσας οικογένειας της Αλεμάννια. Η Ριχάρντις, η σύζυγος που αποκήρυξε ο Κάρολος Γ΄, ήταν από τον Οίκο αυτόν. Είναι πιθανό, μετά από τον τρόπο αυτό που συμπεριφέρθηκε ο Κάρολος Γ΄ στη σύζυγό του, ο Ροδόλφος να πήρε το μέρος του Αρνούλφου.

Το 890 ο νόθος γιος του Καρόλου Γ΄, ο Βερνάρδος εξεγέρθηκε εναντίον του Αρνούφου στην Αλεμμάνια, αλλά αναγκάστηκε να διαφύγει στην Ιταλία. Επέστρεψε τον χειμώνα του 891-892, όμως ο Ροδόλφος (μάλλον ο δούκας της Ραιτίας) τον σκότωσε. Αυτό αναφέρεται στα Αλαμαννικά Πεπραγμένα.

Το 903 τον Ροδόλφο διαδέχθηκε στη Ραιτία ο Μπούρχαρτ Α΄, που επέκτεινε τη δουκική εξουσία. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία του δουκάτου της Σουαβίας. Ο Οίκος του Μπούρχαρτ Α΄, οι Χουνφριτίδες από την Αλεμάννια, ήταν αντίπαλοι των Αχαλολφιδών, συγγενών του Ροδόλφου.

Πηγές

• Borgolte, Michael (1986). Die Grafen Alemanniens in merowingischer und karolingischer Zeit: Eine Prosopographie. Thorbecke.
• Fleckenstein, Josef (1957). "Über die Herkunft der Welfen und ihre Anfänge in Süddeutschland". In Gerd Tellenbach. Studien und Vorarbeiten zur Geschichte des grossfränkischen und frühdeutschen Adels. E. Albert. pp. 7–136.
• Jackman, Donald C. (2008). Ius hereditarium Encountered, II: Approaches to Reginlint. Editions Enlaplage.
• Offergeld, Thilo (2001). Reges pueri: Das Königtum Minderjähriger im frühen Mittelalter. 2 vols. Hanover.
• Reuter, Timothy, ed. (1992). The Annals of Fulda. Manchester University Press.
• Schmid, Karl (1986). "Von Hunfrid zu Burkard: Bemerkungen zur rätischen Geschichte aus der Sicht von Gedenkbucheinträgen". In Ursus Brunold; Lothar Deplazes. Geschichte und Kultur Churrätiens: Festschrift für Pater Iso Müller OSB zu seinem 85. Geburtstag. Disentis. pp. 181–209.
• Schneidmüller, Bernd (2000). Die Welfen: Herrschaft und Erinnerung (819–1252). Kohlhammer.
• Tellenbach, Gerd (1957). "Exkurs über die ältesten Welfen im West- und Ostfrankenreich". In Gerd Tellenbach. Studien und Vorarbeiten zur Geschichte des grossfränkischen und frühdeutschen Adels. E. Albert. pp. 335–40.