Σογκουνάτο Τοκουγκάβα

To Σογκουνάτο Τοκουγκάβα, γνωστό επίσης ως Τοκουγκάβα Μπακούφου και Έντο Μπακούφου, ήταν η τελευταία φεουδαρχική ιαπωνική στρατιωτική κυβέρνηση της περιόδου 1603-1868 μ.Χ. Κεφαλή της κυβέρνησης ήταν ο σόγκουν, που προήρχετο πάντα από τον Οίκο των Τοκουγκάβα. Έδρα του σογκουνάτου Τοκουγκάβα ήταν το Κάστρο του Έντο, ως εκ τούτου, τα χρόνια του σογκουνάτου Τοκουγκάβα έμειναν γνωστά και ως περίοδος Έντο.

Σογκουνάτο Τοκουγκάβα
1600 – 1868 →
Σημαία Έμβλημα
Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
Πρωτεύουσα		Έντο
Γλώσσες		Ιαπωνική
Θρησκεία		Βουδισμός Σιντοϊσμός
Πολίτευμα		Στρατιωτική δικτατορία
Σογκούν
-	1600-1605	Τοκουγκάβα Ιεγιάσου (πρώτος)
-	1866-1868	Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου (τελευταίος
Ιστορία
-	Μάχη της Σεκιγκαχάρα	21 Οκτωβρίου 1600
-	Πολιορκία της Οσάκα	8 Νοεμβρίου 1614
-	Μεταρρύθμιση Μεϊτζί	3 Ιανουαρίου 1868
Σήμερα		Ιαπωνία

Μετά την περίοδο Σενγκόκου των αντιμαχόμενων κρατιδίων, η κεντρική κυβέρνηση αναδιοργανώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Όντα Νομπουνάγκα κατά τη διάρκεια της περιόδου Αζούτσι-Μομογιάμα. Μετά τη μάχη της Σεκιγκαχάρα το 1600, η κεντρική εξουσία έπεσε στα χέρια του Τοκουγκάβα Ιεγιάσου.

Η κοινωνία στην περίοδο Τοκουγκάβα, σε αντίθεση με τα σογκουνάτα πριν από αυτή, βασιζόταν στην αυστηρή ιεραρχική οργάνωση που εγκαθίδρυσε ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι. Οι νταΐμιο ήταν στην κορυφή, ακολουθούσε η πολεμική κάστα των σαμουράι, με τους αγρότες, τεχνίτες και εμπόρους ν' ακολουθούν. Σε μερικά τμήματα της χώρας, ιδίως σε μικρότερες περιοχές, οι νταΐμιο και οι σαμουράι συνήθως δεν διακρίνονταν ταξικά, καθώς οι νταΐμιο μπορούσαν να εκπαιδευτούν ως σαμουράι πολεμιστές, και οι σαμουράι μπορούσαν να δρουν ως τοπικοί άρχοντες. Η άκαμπτη όμως αυτή φύση της κοινωνικής δομής οδηγούσε σε αδιέξοδα και απελευθέρωση διασπαστικών δυνάμεων. Οι φόροι στους χωρικούς ορίζονταν σε καθορισμένες ποσότητες, οι οποίες δεν λάμβαναν υπόψη τον πληθωρισμό και άλλες αλλαγές στην αξία του χρήματος, με αποτέλεσμα τα έσοδα από φόρους που μάζευαν οι σαμουράι γαιοκτήμονες να αξίζουν όλο και λιγότερο με το πέρασμα του χρόνου. Η κατάσταση αυτή συχνά οδηγούσε σε πολλές διαμάχες μεταξύ των ευγενών και σαμουράι που είχαν πτωχεύσει καθώς και κάποιων ευκατάστατων χωρικών, οι οποίες ποίκιλλαν από τοπικές φασαρίες μέχρι πολύ μεγαλύτερες εξεγέρσεις. Κανείς ωστόσο δεν αποδείχτηκε αρκετά ικανός ώστε να προκαλέσει σοβαρά την ισχύουσα τάξη πραγμάτων μέχρι τον ερχομό ξένων δυνάμεων.

Ο σόγκουν είχε τη στρατιωτική εξουσία στην Ιαπωνία και ήταν πιο ισχυρός από τον αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης. Οι υποτελείς είχαν κληρονομικές γαίες και παρείχαν στρατιωτική υπηρεσία στους αφέντες τους. Η εξουσία μοιραζόταν μεταξύ του σογκουνάτου στο Έντο και επαρχιακών φέουδων σε όλο το ιαπωνικό έδαφος. Οι επαρχίες είχαν ένα βαθμό αυτονομίας και τους επιτρεπόταν να κυβερνώνται ανεξάρτητα, με αντάλλαγμα την πίστη τους στον σόγκουν, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τις διεθνείς σχέσεις και την εθνική ασφάλεια. Ο σόγκουν και οι άρχοντες ήταν όλοι νταΐμιο. Οι τοπικοί άρχοντες είχαν τη δική τους γραφειοκρατία, πολιτικές και εδάφη. Ο σόγκουν επίσης διαφέντευε το πιο ισχυρό χαν, το κληρονομικό φέουδο του Οίκου των Τοκουγκάβα. Κάθε βαθμίδα της διοίκησης διαχειριζόταν το δικό της φορολογικό σύστημα.