Σταύρος Λιβανός
O Σταύρος Λιβανός (1887 ή 1890 – 28 Μαΐου 1963) ήταν Έλληνας εφοπλιστής από τη Χίο, κορυφαία προσωπικότητα της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας τον 20ό αιώνα. Έγινε πεθερός τόσο του Αριστοτέλη Ωνάση όσο και του Σταύρου Νιάρχου, ενώ αναφερόταν ως ο «νονός» των Ελλήνων εφοπλιστών.[4]
| Σταύρος Λιβανός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Σταύρος Λιβανός (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1891[1] Καρδάμυλα Χίου |
| Θάνατος | 1963[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | εφοπλιστής |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Arietta Zafrikakis[2] |
| Τέκνα | Τίνα Λιβανού[2] Ευγενία Λιβανού[3] Γιώργος Λιβανός |
| Οικογένεια | Οικογένεια Λιβανού |
Βίος Επεξεργασία
Ο Σταύρος Λιβανός γεννήθηκε είτε το 1887[5] είτε το 1890[4] στα Καρδάμυλα της Χίου και ήταν γιος και εγγονός ναυτικών. Ο πατέρας του τελικά κατάφερε να γίνει και εφοπλιστής, καθώς το 1907 αγόρασε το πρώτο του πλοίο.[5] Ο ίδιος ο Σταύρος Λιβανός βγήκε στη θάλασσα για πρώτη φορά όταν ήταν περίπου 10 ετών: αποφάσισε να σπουδάσει μηχανική και θεωρείται, σε ηλικία 19 ετών, πως έγινε ο νεώτερος αρχιμηχανικός της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.[5]
Με το ξέσπασμα των Βαλκανικών πολέμων, κατατάχθηκε εθελοντικά στο Πολεμικό Ναυτικό (τότε Βασιλικό Ναυτικό) και συμμετείχε στην απελευθέρωση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, μεταξύ των οποίων και η γενέτειρά του Χίος, ενώ τραυματίστηκε κατά την απελευθέρωση της Λέσβου.[5] Αμέσως μετά, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου ίδρυσε την εταιρεία S. Livanos & Co. η οποία υπήρξε σημαντικός αγοραστής πλοίων τα επόμενα χρόνια.
To 1924 o Λιβανός νυμφεύθηκε την Αριέττα Ζαφειράκη, κόρη ενός εμπόρου της Χίου, και απέκτησαν δύο κόρες, την Ευγενία (1926-1970), την Αθηνά (Τίνα, 1929-1974) και έναν γιο, τον Γιώργο (1935). H Ευγενία υπήρξε σύζυγος του Σταύρου Νιάρχου, ενώ η Τίνα τόσο του Νιάρχου όσο και του Αριστοτέλη Ωνάση.
Από το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, ο Λιβανός ήταν διάσημος για την προσοχή και φειδώ του: αγόραζε μόνο πλοία που μπορούσε να πληρώσει από την τσέπη του, και δεν πήρε δάνεια για να χρηματοδοτήσει τον στόλο του. Έτσι, η Μεγάλη Ύφεση τον βρήκε πανίσχυρο σε μετρητά και χωρίς χρέη στις τράπεζες όπως είχαν πολλοί εκ των ανταγωνιστών του.[5]
To 1940 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε και συνδέθηκε στενά με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής και μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη, Αθηναγόρα.[4] Στη Νέα Υόρκη, έγινε γνωστός για την αγάπη του στα ελληνικά εστιατόρια με καλό μουσακά, καθώς και για το ταλέντο του στο μπριτζ, όπου -παρά την αμύθητη περιουσία του- έπαιζε πάντα πολύ χαμηλά ποσά.[4]
Αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επωφελήθηκε (όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες εφοπλιστές) από τη διάθεση σε προνομιακές τιμές των αμερικανικών πλοίων Liberty.[4] Ωστόσο, συνέχιζε να παραμένει καινοτόμος: ενώ οι περισσότεροι Έλληνες εφοπλιστές ναυπηγούσαν τα πλοία τους σε βρετανικά και ιαπωνικά ναυπηγεία, ο Λιβανός δεν δίστασε να συνεργαστεί με την κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία (από τους πρώτους Δυτικούς επιχειρηματίες που σύναψαν σχέσεις με τον Τίτο) παραγγέλλοντας πλοία από τα ναυπηγεία του Σπλιτ.[5]
Μέχρι τον θάνατό του, το 1963, από ανακοπή καρδιάς, ο Λιβανός παρέμεινε πολύ ισχυρός. Τα γραφεία των επιχειρήσεων του ήταν στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, ενώ το σπίτι του στο Παρίσι (αν και ταξίδευε συνεχώς).[4]
Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών για επτά θητείες.[6]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 data
.nlg .gr /resource /authority /record197957. - ↑ 2,0 2,1 «Kindred Britain»
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 François Forestier, Aristote Onassis, l'homme qui voulait tout, 2006, ελληνική έκδοση για την εφημερίδα Το Βήμα Αριστοτέλης Ωνάσης, Ο άνθρωπος που τα ήθελε όλα, σελ. 92-96, 2016,
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Σταύρος Λιβανός 1887-1963 Αρχειοθετήθηκε 2021-09-25 στο Wayback Machine. ιστοσελίδα greekshippinghalloffame.org
- ↑ «Τα 262 εκλεγέντα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων της ΕΕΕ (1916 - 2025)». Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024.