Συζήτηση:Λύσανδρος Βιλαέτης

Ο Λύσανδρος Βιλαέτης αμνηστεύθηκε με το Β.Δ. της 21/1/1850 (ΦΕΚ Α΄2/5-2-1850) Με Β.Δ. του 1849 (ΦΕΚ Α΄ 27/30-7-1849) είχε αμνηστευθεί ο Αλέξανδρος Βιλαέτης. — ανυπόγραφο σχόλιο .

Κείμενο

Παρακάτω ακολουθεί κάποιο πρωτότυπο κείμενο το οποίο προστέθηκε στο λήμμα από IP. Δεδομένου ότι δεν είναι επεξεργασμένο, είναι σε πολυτονικό και γενικά, ως έχει δεν ταιριάζει στο λήμμα, το μετέφερα εδώ, πιστεύοντας ότι θα χρησιμεύσει στην επέκταση του λήμματος. Έχει και σημαντικά τμήματα από το αρχείο της Βουλής, τα οποία σίγουρα είναι ελεύθερα από άποψη πνευματικών δικαιωμάτων. --Focal ^Point 10:29, 3 Δεκεμβρίου 2017 (UTC)

Χαρακτηρίσθηκε ἀξιωματικὸς Β΄ τάξεως μὲ Ἀριθμὸ Μητρώου 140. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς τοῦ Πύργου μὲ σημαντικὴ δράση καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἐπαναστάσεως, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν Καποδιστριακὴ καὶ Ὀθωνικὴ περίοδο. Στὸ πρῶτο Ἐπαρχιακὸ Σύστημα τῶν Ἐφοριῶν τοῦ Πύργου ἦταν μέλος τῆς Ἐφορίας Πύργου. Μὲ ἐξαίρεση τὴν Α΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, σὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἐκπροσώπησε τὴν Ἐπαρχία τοῦ Πύργου σὰν πληρεξούσιος Παραστάτης αὐτοῦ. Ὑπῆρξε μέλος τῆς Βουλῆς τῆς Β΄ Περιόδου, ἐνῶ στὸν Γ΄ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν Λυκοῦργο Κρεστενίτη. Ἀπὸ στρατιωτικῆς πλευρᾶς, ἀναφέρει στὴν αἴτησή του (ΕΒΕ. Ἀρχ. Ἀγωνιστῶν), ἔλαβε μέρος στὶς μάχες κατὰ τῶν Λαλαίων στὸν Πύργο, στὴ Μιράκα, τὴν Ὤλενα, τὸ Κατάκωλο (κατὰ τοῦ Ἰμπραήμ), τοῦ Σαραβαλίου τῶν Πατρῶν καὶ στὴν πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Γιὰ τὴ Β΄ Βουλευτικὴ Περίοδο παρουσιάσθηκαν σὰν ἐκλεγμένοι τοῦ Πύργου τόσο αὐτός, ὅσο καὶ ὁ Χριστόδουλος Ἄχολος. Ἡ ἑπταμελὴς Ἐπιτροπὴ ἐλέγχου τῶν Παραστατικῶν ἐδέχθη αὐτὸν σὰν βουλευτὴ (ΑΕΠ. Λυτὰ Ἔγγραφα Α΄ καὶ Β΄ Περιόδου, τ. Α΄ σελ. 101.), μὲ τὴν παρακάτω γνωμάτευση: « Σεβαστὴ Βουλὴ Ἡ Ἐπιτροπὴ θεωρήσασα τὰ ἔγγραφα τῶν διαφερομένων τῆς Ἐπαρχίας Πύργου, εὗρεν ὅτι τὸ παραστατικὸν τοῦ Κυρίου Λυσάνδρου Ἰωαννίδη (σ. Πρόκειται γιὰ τὸν Βιλαέτη ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του Ἰωάννη.) <εἶναι> νομιμώτερον ἀπὸ ἐκεῖνον τοῦ Χριστοδούλου Ἀχόλου. Ἐγκρίνει ἡ Ἐπιτροπὴ τὸν Λύσανδρον δεκτὸν εἰς τὸ Βουλευτικὸν Σῶμα, ἕως ὅτου ὁ Χριστόδουλος Ἄχολος ἀποδείξῃ διὰ δικαιολογίας τὸ λάθος ὁποὺ εὕρομεν εἰς τὸ παραστατικόν του.

Τῇ 4 Μαΐου 1823, ἐν Τριπολιτζᾷ

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς

Ἀναστάσιος Κορνήλιος Ὁ Γραμματεὺς τῆς Ἐπιτροπῆς Σπυρίδων Βαλέτας».

Ὁ Λύσανδρος Βιλαέτης καταπολέμησε τὸ προσκύνημα. Ἔτσι τὴν 14ην Ἰουλίου 1827 ἐνημερώνει τὸν Θ. Κολοκοτρώνη γιὰ τὴν κυκλοφορία τῶν ράϊ μπουγιουρντί (Ι. Θ. Κολοκοτρώνης. Ἑλληνικὰ Ὑπομνήματα, σελ. 516-517.): « Ἐκλαμπρότατε Σᾶς περικλείονται δύω ἀντίγραφα μπουγιουρδίων· γνωρίσατε πόσον ἐκορυφώθη τὸ πρᾶγμα καὶ δὲν ἠξεύρω ποῦ θὰ καταντήσῃ· τὸ φίλτρο τῶν συγγενῶν τοὺς παρεκίνησε νὰ πηγαίνουν ἀφόβως, καὶ οἱ ἐχθροὶ τοὺς κολακεύουν ὅσον στοχασθῆτε, οἱ αἰχμάλωτοι καὶ ὀλίγοι ὁποὺ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆγαν ἐνέργησαν τὸ προσκυνοχάρτι, ὑπεσχέθησαν τὴν ἐλευθερίαν ὅλων τῶν αἰχμαλώτων, καθὼς καὶ πολεμοφόδια, ἂν ὑπάγουν πάλιν κἀμμιὰ δεκαριά, ἡ ἀγάπη τῶν συγγενῶν τους παρεκίνησε πολλοὺς διὰ νὰ τὸ ἀποφασίσουν, ἡ βία τώρα δὲν ἰσχύει, καὶ οὕτως ἔτρεξα εἰς τὰς παραινέσεις, ἐπὶ τοῦ παρόντος ἐμποδίσθησαν, δὲν ἐλπίζω ὅμως εἰς τέλος· μολονότι ὅμως περιποιοῦνται ἕως ὥρας οἱ ἄνθρωποι στέκονται σταθεροί, δὲν ἠξεύρω διὰ τὸ μετέπειτα· μὲ τὸ προσ-κυνοχάρτι τοὺς ὑποσχέθηκαν ὅτι θέλει λείψουν καὶ ἀπὸ τὴν ἐκστρατείαν ὅπου ἐπρομελέτων διὰ ταῦτα τὰ μέρη, καὶ ὅτι θέλει ὑπάγουν εἰς Βοστίτσαν· τέλος πάντων ὅ,τι γνωρίζεις ἡ ἐκλαμπρότης σας ὁδηγήσατέ μας, ὡς καὶ ἂν ἐγκρίνετε εἰδοποιήσατε καὶ τὴν Κυβέρνησιν διὰ νὰ λείψουν αἱ ἐνδεχόμεναι κατηγορίαι.

14 Ἰουλίου. Κατάκωλον.

Εἰς τὰς προσταγάς σας, ὁ ἀδελφός σας Λύσανδρος Βιλαέτης».

Ὁ Ἀλέξιος Μοσχούλας ἀναφερόμενος στὸ Ἐκτελεστικὸ Σῶμα τὴν 29ην Ἀπριλίου 1823 ἀπὸ τὴν Ἀγουλινίτσα (ΓΑΚ. Ἀρχεῖον Γιάννη Βλαχογιάννη. Φ. 59, ἀριθ. ἐγγρ. 22.) ἀναφέρει: « Ὑπερτάτη Διοίκησις Σήμερον ἐκράχθημεν παρὰ τὴν Σεβασμίαν Ἐπιτροπήν, καὶ κατὰ τὸ χρέος ἔκαμαν ἔρευναν ἡμῶν καὶ τῶν ἀντιφερομένων μερῶν Λυσάνδρου Βιλαέτου, Λυκούργου Κρεστενίτη, καὶ Ἀναστασίου Κοτούλα. Οὗτοι καθὸ ἀγενεῖς καὶ μικροῦ χαρακτῆρος ἄνθρωποι ἄρχισαν μὲ τὴν συνηθισμένην των κακοήθειαν νὰ μᾶς ἐπισσωρεύουν τόσας αἰσχρολογίας καὶ ὕβριτας, ὅσας ὁ κάθε φιλότιμος ἄνθρωπος νὰ ὑποφέρῃ δὲν δύναται. Ἂς ἐρευνήσῃ λοιπὸν ἡ ὑπερτάτη διοίκησις καὶ βέβαια ἄλλο δὲν θέλει πληροφορηθῆ εἰμή, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς τιμίους πατριώτας, καὶ ὅτι μὲ τοὺς πατριώτας ὅλους ἐν γένει τῆς κωμοπόλεώς μας Ἀγουλινίτζας εὑρέθην εἰς ὅλας τὰς ἐκδουλεύσεις τῆς πατρίδος, καὶ ἐνῶ ἐπυρπόλουν οἱ Λαλαῖοι τὸν Πύργον, ἡ Ἀγουλινίτζα ἀντιπαρετάχθη εἰς ὅλας τὰς καθημερινὰς ὁρμὰς τῶν ἐχθρῶν. Στρατεύματα Ἀρκαδίας καὶ Φαναρίου ἐθρέψαμεν, στρατιώτας ἐφωδιάσαμεν, καὶ τελευταῖον ἕως ὥρας μὲ τὸν ἴδιον καὶ τὸν αὐτὸν ζῆλον εὑρισκόμεθα καὶ μὲ τὴν ὑποταγὴν ἐκείνην τὴν ἰδίαν ὁποὺ ὁ κάθε τίμιος καὶ φιλόπατρις πολίτης χρεωστεῖ νὰ φυλάξῃ εἰς τὴν διοίκησιν καὶ εἰς τὸ στερέωμα αὐτῆς ὡς εἶναι πασίδηλον. Ἀντὶ διὰ ἀμοιβὴν λοιπὸν τῶν τοιούτων ἐκδουλεύσεών μας νὰ καταντήσωμεν εἰς προσωπικὴν ὕβριν ἀπὸ τὸν Λύσανδρον εἶναι πρᾶγμα δεινόν! Αὐτοὶ ἔκαμαν καταχρήσεις. Γεννήματα Ἐθνικὰ διὰ νυκτὸς ἔκλεψαν μάρτυρ (sic) δὲ εἰς τοῦτο εἶναι ὁ κύριος Γεώργιος Καλαμογδάρτης, καὶ ὁ κύριος Σταμάτης Ψαρούλης ἀποσταλμένοι τότε ἀπὸ τὴν κεντρικὴν διοίκησιν. Ὀσπήτιον τιμίου ἀνθρώπου μέσα εἰς Πύργον ἐλαφυραγώγησαν καὶ ἐκατέκαυσαν. Μάρτυς ὢν ὁ Ἱεροκήρυξ Ἰωάσαφ. Ἑταιρείαν μυστικὴν καὶ ἐπιβουλευτικὴν εἰς Ἀγουλινίτζαν ἐναντίον μου ἐνήργησαν (ὡς βλέπετε τὸ ἐσώκλειστον ἀντίγραφον). Ὦ ὑπερτάτη διοίκησις ἂς ὑπερασπίζωνται τὸ δίκαιον τῶν τιμιοφρονούντων καὶ οἱ ἐκδουλεύσαντες τὴν πατρίδα. Λαμβάνω τὴν τιμὴν καὶ ὑποσημειοῦμαι μὲ σέβας βαθύτατον.

Τῇ 29 Ἀπριλίου 1823, Τριπολιτζᾶ.

Δοῦλός Σας

Ἀλέξιος Μοσχούλας».

Γιὰ τὸν μουκατᾶ τῆς ἐπαρχίας κατὰ τὸ 1823 ἡ διαμάχη καὶ οἱ ταραχὲς συνεχίζονται. Ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει αὐτὸς εἶχε πουληθεῖ στὸν Δημ. Ἀποστόλου. Οἱ Πύργιοι τῆς ὁμάδος τοῦ Κρεστενίτη ἔστειλαν ἀναφορὰ στὸν Βιλαέτη τὸν παραστάτη τους καὶ τοῦ συνιστοῦν νὰ ζητήση τὴν ἀγορὰ τοῦ μουκατᾶ ἀπὸ τὸ κοινὸν τῆς ἐπαρχίας στὴν τιμὴ στὴν ὁποία θὰ τὸν πάρουν οἱ ξένοι (ΑΕΠ. Λυτὰ Ἔγγραφα, τόμος Δ΄ 1978, ἀριθ. ἐγγρ. 56, σελ. 76.). Ὁ Βιλαέτης ὑποβάλλει τὴν 4ην Ἰουνίου 1823 ἀναφορὰ (ΑΕΠ. Λυτὰ Ἔγγραφα, τόμος Γ΄ 1978, ἀριθ. ἐγγρ. 33, σελ. 37.) στὴν ὁποία ἀναφέρει ὅτι:

«....Ὅταν ὁ μουκατᾶς ἐπωλήθη, ἐπεκράτει εἰς τὴν Πελοπόννησον ἡ σεβαστὴ Κεντρικὴ Διοίκησις καθ’ ἣν περίοδον ὁ διοργανισμὸς ἐπροτίμει τὴν ἐπαρχίαν εἰς τὴν ἀγορὰν τῶν προϊόντων· Καὶ κατὰ τοῦτο, ὡς ἐπαρχία καὶ ὁ Πύργος εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ ἰδεασθῇ καὶ προτιμηθῇ·...» ὁ δὲ Ἀποστόλου ἐνῶ λέγεται ὅτι ἔδωσε τὰ ἴδια γρόσια μὲ τὴν ἐπαρχία, ἐν τούτοις αὐτὸ δὲν εἶναι σωστὸ «... καὶ τὰ ὑποσχεθέντα παρ’ αὐτοῦ διὰ τὸν μουκατὰν γρόσια δεν ἐπληρώθησαν·...ἡ ἐπαρχία ἐνῶ εἶναι καταπυρπολημένη καὶ λαφυραγωγημένη καὶ ὅλως μὴ λείψασα ἀπὸ τοῦ νὰ κάμνῃ λαμπρὰς καὶ μεγάλας ἐκδουλεύσεις...», ζητεῖ δὲ νὰ πουληθεῖ στὴν ἐπαρχία.

Ἐπειδὴ ἡ διαμάχη συνεχίζοταν μὲ φόνους καὶ τραυματισμοὺς καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη, καὶ ἐπειδὴ αὐτὸς κατακυρώθηκε στὴν ἀντίπαλη πρὸς τὸν Βιλαέτη ὁμάδα ὁ Λύσανδρος Βιλαέτης ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ βουλευτῆ τοῦ Πύργου μὲ τὸ αἰτιολογικά, ὅτι δὲν εἰσακούονται οἱ αἰτήσεις του καὶ θεωρεῖ, ὅτι τὰ πάντα γίνονται ἐναντίον του. Οἱ ἀναφορὲς τῶν ἀντιπάλων μερίδων εἶναι ἀντικρουόμενες καὶ ἡ κάθε φατρία θεωρεῖ ὅτι θίγονται τὰ συμφέροντά της. Οἱ Γεωργάκης καὶ Χρ. Ἄχολος, Ἀλ. Μοσχούλας καὶ Γεώργ. Παπαζαφειρόπουλος μὲ ἀναφορά τους τῆς 19ης Ἰουνίου 1823 καταφέρονται κατὰ τοῦ Ἐπάρχου τὸν ὁποῖο κατηγοροῦν, ὅτι οἱ Ι. Κρεστενίτης καὶ λοιποὶ τοῦ ἔταξαν τριάντα χιλιάδες γρόσια ἀμοιβή «... οὕτως ἔκαμεν συμφωνητικὸν γράμμα μὲ τὸν κύριον ἔπαρχον...», ὁ τελευταῖος κατόπιν τούτου ἔστειλε στὰ χωριὰ μὲ δικούς του ἀνθρώπους γράμματα προτρέποντας τοὺς χωρικοὺς νὰ μὴν δεχθοῦν τοὺς ἀνθρώπους τῶν Ἀχολαίων κλπ. «... τάζοντας τοῦ λαοῦ ὅτι τὸν μουκατὰν θὰ τὸν πάρουν αὐτοὶ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐπάρχου...». Αὐτὰ προκαλοῦν ἐξάψεις στὸν λαό, ὁ ὁποῖος τοὺς ἀκολουθεῖ. Ὅταν παρουσίασαν τὰ γράμματα τῆς πωλήσεως στὸν ἔπαρχο ὁ τελευταῖος τοὺς εἶπε ὅτι ὁ τόπος δὲν τοὺς δέχεται, ὅταν δὲ τοῦ εἶπαν νὰ διώξει τοὺς δικούς του ἀνθρώπους ἐκεῖνος δὲν ἐδέχθη. Ὅταν τοῦ παρουσίασαν τὰ γράμματα ἀγορᾶς τοῦ μουκατᾶ τοὺς εἶπε «...ἐγὼ σᾶς γνωρίζω δι’ ἀγοραστάς, πλὴν εἶναι εὔλογον νὰ στείλετε καὶ ἐσεῖς ἀνθρώπους, νὰ στείλῃ καὶ ὁ τόπος νὰ σταλθοῦν καὶ οἱ ἐδικοί μου...». Ἀλλὰ ὁ Κρεστενίτης ἔστειλε δικούς του ἁρματωμένους ἀνθρώπους μὲ σκοπό, ἢ νά πληρώσουν ἕνα στὰ δέκα, ἢ νὰ τοὺς κάψουν. Ἀργότερα ὁ Ἔπαρχος ζήτησε διαταγὴ «...ἀπὸ ἄλλην διοίκησιν», ἐνῶ ὁ Λυκοῦργος καὶ ἄλλοι φωνάζουν στὸν κόσμο «... ὅτι αἱ διαταγαὶ τοῦ Φλέσα εἶναι ψευδεῖς καὶ δὲν τὲς δεχόμεθα. Τὸ Ἐκτελεστικὸν ἐκδίδει διαταγὰς καὶ εἰς αὐτὸ πειθόμεθα...». Ὁ ἔπαρχος δὲν πείθει τὸν Ι. Κρεστενίτη, τὸν Βωβὸ καὶ τὸν Χαμᾶκο. Ἂν αὐτὸ ἐγίνετο τότε ὅλα θὰ διορθώνονταν. Ζητοῦν νὰ σταλεῖ ἐκτελεστικὴ δύναμη γιὰ νὰ συνετίση τοὺς παραπάνω. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Καποδιστριακῆς Περιόδου ἀρχικὰ ἀνῆκε στοὺς φανατικοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Κυβερνήτη. Ἡ παρακάτω ἀναφορά του βεβαιώνει αὐτὴ τὴν ἄποψη: «Πρὸς τὴν Σ. Γραμματείαν τοῦ Δικαίου. Ἐπειδὴ καὶ χρέος κάθε πολίτου εἶναι εἰς τὸ νὰ ἐπαγρυπνῇ διὰ τὴν συντήρησιν τῆς τῆς πατρίδος εὐτυχίας, καθὸ πολίτης καὶ δοῦλος της, σπεύδω νὰ τῆς βάλω ὑπ’ ὄψιν τὰς ὁποίας ἄχρις ὥρας ἔχω πληροφορίας διὰ τὰ στασιαστικὰ κινήματα τοῦ Λυκούργου Κρεστενίτου, καὶ ὁμοφρόνων του. Ὁ εἰρημένος Λυκοῦργος (σ. Κρεστενίτης) κατὰ τὸν παρελθόντα 9μβριον ἀπέρασεν ἀπὸ Ἀγολινίτσαν (κωμόπολιν τῆς ἐπαρχίας Πύργου) καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς. Ὅτι ἀντὶ τοῦ Σ. Κυβερνήτου μας ἔρχεται βασιλεύς. Ὅτι ὁ βασιλεὺς οὗτος θέλει τοὺς προμηθεύσει βόϊδα, σπόρους καὶ δάνεια διὰ νὰ οἰκονομήσουν τὰς ἀνάγκας των. Ὅτι ταῦτα δὲν τὰ ἐνήργησεν ἡ Α. Ε. διὰ τὸ νὰ ἐφρονοῦσε νὰ ἀποκαταστήσῃ τοὺς Ἕλληνας σκλάβους. Ὅτι ἕνεκα τῆς εἰς τὴν Α. Ε. ἀφοσιώσεως τοῦ Ἔθνους, οἱ Ἄγγλοι μᾶς κατατρέχουν. Ὅτι δι-καιότερον εἶναι ἀντὶ τῆς Α. Ε. νὰ δέεται ὁ ἱερεὺς (διότι ἐξακολουθοῦν νὰ δέωνται οἱ ἱερεῖς διὰ τὴν ζωήν, ὑγείαν καὶ ἐνδυνάμωσιν τῆς Α. Ε.) διὰ τοὺς ὁποίους συνήργησαν νὰ ἐλευθερωθῇ τὸ Ἔθνος, δηλ. διὰ τὸν Ζαήμην, Δεληγιάννην, καὶ ὀπαδούς των. Ὅτι ἡ Α. Ε. τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων παρα-βλέπει καὶ περιθάλπει τοὺς ἀλλοδαπεῖς. Ὅτι ἀνάγκη νὰ ἐξυπνήσουν καὶ νὰ ἑτοιμάσουν τὰ ἅρματά τους διότι γρήγορα θέλει χρειασθῶσι. Τὰ αὐτὰ κηρύττει καὶ ὁ Ἀναστασάκης Πασχαλῖγκος (ὁ ἐπὶ ψιλῷ ὀνόματι ὑποπρόξενος τῆς Ἀγγλίας) καὶ ὁ γαμβρός του Ἀλέξανδρος Ἄχολος. Τὰ αὐτὰ ἴσως καὶ ἄλλα περισσότερα ἅτινα ἐκηρύχθησαν εἰς Ἀγολινίτσαν ἠμπορεῖ νὰ τὰ πληροφορηθῇ ἡ Σ. αὕτη Γραμματεία ἀπὸ τοὺς Δημογέροντας ταύτης κυρίους Ἀλέξιον Καίσαρην, Ἀθανάσιον Φωτόπουλον, καὶ Ἀθανάσιον Ἀναγνωστόπουλον, ἀπὸ δὲ τὸν κύριον Ἰωάννην Ἄχολον τὰ τοῦ Πύργου. Ἀπὸ τὸν δοῦ-λον της δὲ ὅ,τι γνωρίζει δυνατόν, ἠμπορεῖ νὰ μὲ προστάξῃ καὶ θέλει μὲ εὕρει πρόθυμον. Μένω μὲ σέβας. Τῇ 27 10μβρίου 1829. Ναύπλιον. Ὁ Πολίτης.

Λύσανδρος Βιλαέτης».

Ἀργότερα ἐπειδὴ δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ ἐπιθυμία του νὰ καταλάβει ἀξίωμα, ποὺ τὸ θεωροῦσε κατάλληλο γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ἔδειξε ἀπέναντι στὸν Κυβερνήτη ἀδιάφορη στάση. Κατὰ τὴν Ὀθωνικὴ περίοδο πολιτεύτηκε μὲ τὸ κόμμα τοῦ Μαυροκορδάτου, καὶ ἡ ἐκλογή του σὰν βουλευτὴ Ἠλείας τὸ 1844 ἀκυρώθηκε λόγω νοθείας. Ἐξελέγη καὶ ἄλλη φορὰ βουλευτὴς Ἠλείας καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συνεδρι-άσεως τῆς 28ης Νοεμβρίου 1851 σὲ ἐπεισόδιο, ποὺ δημιουργήθηκε ἀνάμεσα σὲ αὐτόν, καὶ τὸν βουλευτὴ Ἄνδρου Ἐμπειρίκου, τραυματίστηκε θανάσιμα ὁ Ἐμμανουὴ Ξάνθος, ὅπως γράφει ὁ «Αἰὼν» τῆς 1ης Δεκεμβρίου «καὶ ἐπειδή, ἐπελθούσης κατ’ ἀνάγκην ἐκ τού¬των διακοπῆς τινος τῆς συνεδριάσεως, τὸ πλῆθος τῶν θεωρείων ἐξῆλθε βίαιον, ὁ Ἐμμ. Ξάνθος, μὴ δυνηθεὶς νὰ ἀνθέξῃ εἰς τὴν ὁρμὴν αὐτοῦ, καταβαίνων τῆς κλίμακος, ἔπεσεν ἀπὸ τοῦ ὐψηλοέρου μέρους αὐτῆς, ὑπὲρ τὰ 10 μετρούμενα μέτρα, ἐπὶ τοῦ λιθοστρώματος, καὶ κατεσυνθλάσθη θανασίμως». Ἀνα΄φερεται καὶ ἄλλο ἐπεισόδιο μὲ κουμπουροφόρους τὴν ἴδια περίοδο σὲ δρόμο κοντὰ στὴν πλατεῖα Συντάγματος.

(τέλος κειμένου)