Efipatsika

Κοινωνικό Κίνημα

Τα κοινωνικά κινήματα είναι ένα είδος δράσης των ομάδων. Είναι μεγάλες άτυπες ομάδες ατόμων ή οργανώσεων που επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Με άλλα λόγια, ένα κοινωνικό κίνημα αποτελεί τη δυναμική και οργανωμένη προσπάθεια ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων να επιφέρουν ή να αποτρέψουν κάποια κοινωνική αλλαγή. Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες πραγματοποιήθηκαν μέσω της εκπαίδευσης και της αυξημένης κινητικότητας του εργατικού δυναμικού λόγω της εκβιομηχάνισης και της αστικοποίησης των κοινωνιών του 19ου αιώνα. Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η ελευθερία της έκφρασης, η εκπαίδευση και η σχετική οικονομική ανεξαρτησία που επικρατουν στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό είναι υπεύθυνες για τον πρωτοφανή αριθμό των διαφόρων σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων. Ωστόσο, άλλοι επισημαίνουν ότι πολλά από τα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων εκατό χρόνων, όπως το Μάου Μάου στην Κένυα, αναδύθηκαν για να αντιταχθεί στη δυτική αποικιοκρατία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα κοινωνικά κινήματα υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι στενά συνδεδεμένα με δημοκρατικά πολιτικά συστήματα. Περιστασιακά, τα κοινωνικά κινήματα έχουν εμπλακεί στον εκδημοκρατισμό των εθνών, αλλά τις περισσότερες φορές έχουν άνθισει μετά τον εκδημοκρατισμό. Κατά τα τελευταία 200 χρόνια, έχουν γίνει μέρος μιας δημοφιλούς και παγκόσμιας έκφρασης δυσαρέσκειας. Τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα χρησιμοποιούν συχνά την τεχνολογία και το διαδίκτυο για να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους σε παγκόσμιο επίπεδο. Η προσαρμογή στις νέες μορφές της επικοινωνίας είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των επιτυχημένων κοινωνικών κινημάτων. Η πολιτική επιστήμη και η κοινωνιολογία έχουν αναπτύξει μια ποικιλία από θεωρίες και εμπειρική έρευνα για τα κοινωνικά κινήματα.

Ορισμός

Ο Charles Tilly ορίζει τα κοινωνικά κινήματα ως μια σειρά από αμφιλεγόμενες παραστάσεις, εκθέσεις και εκστρατείες, με τις οποίες οι απλοί άνθρωποι κάνουν συλλογικές διεκδικήσεις. Για τον Tilly, τα κοινωνικά κινήματα είναι ένα σημαντικό μέσον για τη συμμετοχή των απλών ανθρώπων στη δημόσια πολιτική.Ο Τilly Ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τρία σημαντικά στοιχεία σε ένα κοινωνικό κίνημα: 1. Εκστρατείa: μια σταθερή, οργανωμένη προσπάθεια έχοντας ως στόχο συλλογικές διεκδικήσεις από τις αρχές 2. Ρεπερτόριο: απασχόληση των συνδυασμών μεταξύ των ακόλουθων μορφών πολιτικής δράσης: δημιουργία ενώσεων και συμμαχιών για ειδικούς σκοπούς, δημόσιες συναντήσεις, επίσημες πομπές, αγρυπνίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, δίσκοι αναφοράς, δηλώσεις στα δημόσια μέσα ενημέρωσης 3. WUNC: συντονισμένη δημόσια εκπροσώπηση των συμμετεχόντων της αξιοκρατίας, της ενότητας, αριθμούς και δεσμεύσεις από την πλευρά του εαυτού τους και / ή των εκλογικων τους περιφέρειων.

Ο Sidney Tarrow ορίζει το κοινωνικό κίνημα ως συλλογική προκλήση [στις ελίτ, στις αρχές, σε άλλες ομάδες ή πολιτισμικούς κώδικες] από ανθρώπους με κοινούς σκοπούς και αλληλεγγύη σε διαρκή αλληλεπίδραση με τους αντιπάλους από την ελίτ και τις αρχές. Ακόμη, διέκρινε τα ειδικά κοινωνικά κινήματα από τα πολιτικά κόμματα και τις ομάδες υποστήριξης.

Ιστορία

Ο όρος «κοινωνικά κινήματα» εισήχθη το 1848 από το γερμανό Κοινωνιολόγο Lorenz von Stein στο βιβλίο σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κινήματα μέχρι την Τρίτη Γαλλική Επανάσταση (1848) στην οποία εισήγαγε τον όρο «κοινωνικό κίνημα» στην ακαδημαϊκή συζήτηση - στην πραγματικότητα με αυτόν τον όρο απεικονίζονται τα πολιτικά κινήματα που αγωνίζονται για τα κοινωνικά δικαιώματα και τα οποία νοούνται ως δικαιώματα πρόνοιας. Ο Tilly υποστηρίζει ότι η πρώιμη ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων συνδέθηκε με ευρείες οικονομικές και πολιτικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένoυ του κονοβουλευτισμού, της κεφαλαιοποίησης της αγοράς, και της προλεταριοποίησης. Οι πολιτικές κινήσεις που εξελίχθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα, όπως αυτές που συνδέονται με τη Γαλλική Επανάσταση και το πολωνικό Σύνταγμα της 3ης Μαΐου του 1791 είναι από τα πρώτα τεκμηριωμένακοινωνικά κινήματα, αν και ο Tilly σημειώνει ότι η κατάργηση της θανατικής ποινής από το βρετανικό κίνημα, το έκανε να έχει "κάποια απαίτηση" να είναι το πρώτο κοινωνικό κίνημα. Το εργατικό κίνημα και σοσιαλιστικό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα, θεωρούνται ως πρωτότυπη κοινωνικά κινήματα, οδηγώντας στο σχηματισμό των κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και οργανώσεων. Από το 1815, η Βρετανία μετά τη νίκη των Ναπολεόντειων πολέμων εισήλθε σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής. Παρόμοιες τάσεις παρατηρήθηκαν και σε άλλες χώρες και η πίεση για μεταρρύθμιση συνεχίστηκε, για παράδειγμα στη Ρωσία με την Ρωσική Επανάσταση του 1905 και του 1917, με αποτέλεσμα την κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος περί τα τέλη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1945, η Βρετανία μετά τη νίκη στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εισήλθε σε μια περίοδο ριζικής μεταρρύθμισης και αλλαγής. Στη μεταπολεμική περίοδο, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η ειρήνη, τα πολιτικά δικαιώματα, τα αιτήματα κατά της πυρηνικής ενέργειας αποτέλεσαν εναύσματα για τη δημιουργία νέων κοινωνικών κινημάτων. Αυτά οδήγησαν, μεταξύ άλλων, στη διαμόρφωση των πράσινων κομμάτων και οργανώσεων, επηρεασμένα από τη νέα αριστερά. Ορισμένοι θεωρούν ότι στο τέλος της δεκαετίας του 1990 ήταν αναγκαία η ανάδυση ενός νέου παγκόσμιου κοινωνικού κινήματος, του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Μερικοί μελετητές των κοινωνικών κινημάτων θεωρούν ότι με τον ταχύ ρυθμό της παγκοσμιοποίησης, η δυνατότητα για την εμφάνιση του νέου τύπου κοινωνικού κινήματος είναι η λανθάσμένη-κάνουν την αναλογία μεταξύ των εθνικών κινημάτων του παρελθόντος για να περιγράψουν αυτό που έχει ονομαστεί ως ένα παγκόσμιο κίνημα πολιτών.