Σωτήρος Παπαγιαννόπουλος

Ο Σωτήρος Παπαγιαννόπουλος ήταν αγωνιστής του αγώνα του 1821.

Σωτήρος Παπαγιαννόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	18ος αιώνας ή 19ος αιώνας Βαλτεσινίκο
Χώρα πολιτογράφησης	Οθωμανική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Ελληνική Επανάσταση του 1821

Η καταγωγή του ήταν από το Βαλτεσινίκο της επαρχίας Καρύταινας. Είχε εγκατασταθεί έξω από την Πελοπόννησο, επέστρεψε όμως και ήταν πολύ ενθουσιώδης.

Η εξέγερση στα Βέρβαινα

Ο Σωτήρος Παπαγιαννόπουλος υπεράσπιζε την εξουσία του λαού και ήταν εναντίον της αριστοκρατίας και πήρε το μέρος του Υψηλάντη από την αρχή, όταν οι προύχοντες των Βέρβαινων δεν ήθελαν να του παραχωρήσουν την απόλυτη εξουσία. Όταν λοιπόν ο Παπαγιαννόπουλος επέβαλε την «οχλαγωγία» κόντεψε να γίνει εξέγερση και να σκοτώσουν τους προκρίτους της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν συναθροιστεί στα Βέρβαινα για να υποδεχτούν τον Πρίγκηπα Υψηλάντη. Το κακό αποτράπηκε χάρις τον Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που επενέβη και με πολλή επιτηδειότητα καθησύχασε τα πνεύματα, συμφιλιώθηκε με το πλήθος, έγινε αρχηγός του και ζήτησε από αυτούς να του υποσχεθούν να ησυχάσουν για να τους βγάλει λόγο, και αυτοί μετά ας αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν, και αυτός θα τους ακούσει. Ο λαός δέχτηκε, και ο Κολοκοτρώνης τους τράβηξε λίγο έξω από το χωριό, τους μίλησε, τους έφερε διάφορα παραδείγματα της εποχής και τελικά τους είπε, ότι και αυτός επιθυμεί να σκοτώσει τους προκρίτους, αλλά αυτό δεν θα ήταν πράξη αξιέπαινη στα μάτια του κόσμου όλης της Ευρώπης, γιατί όλοι θα έλεγαν, «να οι Έλληνες, δεν επαναστάτησαν για να σκοτώσουν τους Τούρκους. Επαναστάτησαν για να σκοτωθούν αναμεταξύ τους. Άρα δεν είναι άξιοι ελευθερίας.» Ο λαός πείσθηκε από τα λόγια του Κολοκοτρώνη, ησύχασαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Πηγές

• Φώτιος Χρυσανθόπουλος, επιμ. (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010.