Σύμβαση και Καταστατικό της Βαρκελώνης περί Ελεύθερης Διέλευσης
Η Σύμβαση και το Καταστατικό της Βαρκελώνης περί Ελεύθερης Διέλευσης είναι μια διεθνής συνθήκη που υπογράφηκε στη Βαρκελώνη της Ισπανίας στις 20 Απριλίου του 1921. Η συνθήκη διασφαλίζει την ελευθερία διέλευσης για διάφορα εμπορικά αγαθά πέρα από τα εθνικά σύνορα των συμβαλλομένων κρατών. Στις 8 Οκτωβρίου του 1921 καταχωρήθηκε στη Σειρά Συνθηκών της Κοινωνίας των Εθνών και τέθηκε σε ισχύ στις 31 Οκτωβρίου του 1922. Η σύμβαση εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και σήμερα.[1][2][3][4]
Όροι της σύμβασης
ΕπεξεργασίαΗ σύμβαση απλώς επιβεβαίωσε το καταστατικό που είχε εγκριθεί λίγες μέρες νωρίτερα σε μια διάσκεψη της Κοινωνίας των Εθνών που πραγματοποιήθηκε στη Βαρκελώνη.
- Το άρθρο 1 του καταστατικού ορίζει ως διέλευση την μετακίνηση προσώπων και αγαθών από ένα κυρίαρχο κράτος σε ένα άλλο.
- Το άρθρο 2 αναγνωρίζει την ελευθερία των κυρίαρχων κυβερνήσεων να προβαίνουν σε ρυθμίσεις διέλευσης εντός της επικράτειάς τους.
- Το άρθρο 3 απαγορεύει στις κυβερνήσεις να απαιτούν πληρωμές για δικαιώματα διέλευσης, εκτός από τα τέλη που προορίζονται για την κάλυψη των λειτουργικών τους εξόδων.
- Το άρθρο 4 κατέστησε υποχρεωτικό στις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν ίσα τέλη διέλευσης σε όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
- Το άρθρο 5 επιτρέπει στις κυβερνήσεις να εμποδίζουν την είσοδο στο έδαφός τους ορισμένων προσώπων ή αγαθών για λόγους ασφαλείας.
- Το άρθρο 6 επιτρέπει στις κυβερνήσεις να μην χορηγούν άδεια διέλευσης σε πρόσωπα κρατών που δεν έχουν υπογράψει τη σύμβαση.
- Το άρθρο 7 επιτρέπει στις κυβερνήσεις να παρεκκλίνουν (όσο το δυνατόν για σύντομο χρονικό διάστημα) από τις διατάξεις του καταστατικού σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
- Το άρθρο 8 επιτρέπει εξαιρέσεις σε περιόδους πολέμου.
- Το άρθρο 9 ορίζει ότι καμία από τις διατάξεις δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις των κρατών εντός της Κοινωνίας των Εθνών.
- Το άρθρο 10 ορίζει ότι το καταστατικό αντικαθιστά όλες τις άλλες συμφωνίες περί διέλευσης που είχαν συναφθεί πριν από την 1η Μαΐου του 1921.
- Το άρθρο 11 επιτρέπει στις κυβερνήσεις να χορηγούν μεγαλύτερη ελευθερία διέλευσης από αυτή που προβλέπεται στο καταστατικό, εάν το επιθυμούν.
- Το άρθρο 12 επέτρεπε στις κυβερνήσεις να αναβάλουν προσωρινά την εφαρμογή των διατάξεων περί ελεύθερης διέλευσης, σε περίπτωση που η επικράτειά τους ή τμήματα αυτής εξακολουθούσαν να υποφέρουν από τις καταστροφές που προκλήθηκαν κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Το άρθρο 13 δίνει την δυνατότητα επίλυσης διαφορών σχετικά με την ερμηνεία της σύμβασης, μέσω του Μόνιμου Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαιοσύνης.
- Το άρθρο 14 επέτρεπε στις κυβερνήσεις να αναστέλλουν την εφαρμογή των διατάξεων περί ελεύθερης διέλευσης σε εδάφη που είτε ήταν αραιοκατοικήμενα είτε δεν διέθεταν υποδομές ενός κράτους δικαίου.
- Το άρθρο 15 όριζε περιοχές που βρίσκονταν υπό καθεστώς Εντολής της Κοινωνίας των Εθνών θα εφαρμόζονταν διαφορετικές ρυθμίσεις στο καθεστώς διέλευσης.[5]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ League of Nations Treaty Series, vol. 7, pp. 12-33.
- ↑ https://www.ssatp.org/sites/ssatp/files/legal-instruments-en/Chapters/SSATP-Legal-Review-Chapter-II.pdf
- ↑ https://treaties.un.org/pages/LONViewDetails.aspx?src=LON&id=562&chapter=30&clang=_en
- ↑ https://www.jus.uio.no/english/services/library/treaties/09/9-04/freedom-transit-statut.xml
- ↑ https://documents1.worldbank.org/curated/en/430721468211774900/pdf/297320ENGLISH0SSATPWP73010Legal0Review.pdf