Βικιπαίδεια

Σύνδρομο του απατεώνα

Σύνδρομο του απατεώνα (επίσης γνωστό ως φαινόμενο του απατεώνα ή σύνδρομο απάτης) είναι ένας όρος που επινοήθηκε το 1978 από τις κλινικούς ψυχολόγους Dr. Pauline R. Clance και Suzanne Α. Imes  και αναφέρεται σε φιλόδοξα άτομα που χαρακτηρίζονται από αδυναμία να εσωτερικεύουν τα επιτεύγματά τους και έναν επίμονο φόβο ότι θα εκτεθούν ως "απάτη".[1] Παρά τα εξωτερικά αποδεικτικά στοιχεία της ικανότητας τους, εκείνοι που παρουσιάζουν το σύνδρομο παραμένουν πεπεισμένοι ότι είναι απατεώνες και δεν αξίζουν την επιτυχία. Απόδειξη της επιτυχίας απορρίπτεται ως τύχη, εκλογή του χρόνου, ή ως αποτέλεσμα της εξαπάτησης των άλλων να πιστέψουν ότι είναι πιο ευφυείς και ικανοί από ότι πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι. Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι το σύνδρομο του απατεώνα είναι ιδιαίτερα συχνό μεταξύ των γυναικών με υψηλές επιδόσεις. [2]

Υπόβαθρο

Επεξεργασία

Το σύνδρομο  του απατεώνα τείνει να μελετάται ως αντίδραση σε συγκεκριμένα ερεθίσματα και γεγονότα. Δεν γίνεται αντιληπτό ως μια ψυχική διαταραχή, αλλά έχει υπάρξει το θέμα έρευνας για πολλούς ψυχολόγους. Αν και παραδοσιακά θεωρείται ως ένα έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα, το σύνδρομο του απατεώνα έχει πιο πρόσφατα μελετηθεί ως αντίδραση σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Αν και ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στα συναισθήματα απατεώνα, βιώνοντας τα πιο έντονα από τους περισσότερους, και μπορούν να αναγνωριστούν χρησιμοποιώντας τις κλίμακες προσωπικότητας, δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που να υποστηρίζουν ότι το σύνδρομο του απατεώνα είναι ένα σαφές χαρακτηριστικό προσωπικότητας.[3]

Ο όρος "το σύνδρομο του απατεώνα" εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ένα άρθρο που γράφτηκε από τις Pauline R. Clance και Suzanne Α. Imes που παρατήρησαν ότι πολλές γυναίκες με υψηλές επιδόσεις έτειναν να πιστεύουν ότι δεν ήταν έξυπνες, και ότι ήταν υπερεκτιμημένες από τους άλλους.[2]

Σε υψηλές επιδόσεις

Επεξεργασία

Οι Imes και Clance βρήκαν αρκετές συμπεριφορές γυναικών με υψηλές επιδόσεις με το σύνδρομο του απατεώνα:[2]

  • Επιμέλεια: Χαρισματικοί άνθρωποι συχνά εργάζονται σκληρά προκειμένου να αποτρέψουν τους άλλους από την ανακάλυψη ότι είναι "απατεώνες." Αυτή η σκληρή δουλειά οδηγεί συχνά σε περισσότερους επαίνους και επιτυχία, η οποία διαιωνίζει τα συναισθήματα απατεώνα και τους φόβους ότι θα "ανακαλυφθούν". Ο "απατεώνας" μπορεί να αισθάνεται ότι πρέπει να εργαστεί δύο ή τρεις φορές πιο σκληρά, έτσι καταλήγει να είναι υπερ-προετοιμασμένος και να έχει εμμονές με τις λεπτομέρειες, λέει ο Young. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση και στέρηση ύπνου.
  • Το συναίσθημα του να είσαι ψεύτικος: Αυτοί με τα συναισθήματα απατεώνα συχνά επιχειρούν να δώσουν στους επόπτες και τους καθηγητές τους, τις απαντήσεις που πιστεύουν ότι θέλουν, το οποίο συχνά οδηγεί σε αύξηση της αίσθησης του ψεύτικου.
  • Χρήση της γοητείας: Συνδεόμενο με αυτό, προικισμένες γυναίκες χρησιμοποιούν συχνά την διαισθητική διορατικότητα και τη γοητεία[2] τους για να αποκτήσουν την έγκριση και τον έπαινο από τους επόπτες, και αναζητούν σχέσεις με τους επόπτες, προκειμένου να τις βοηθήσουν να αυξήσουν τις ικανότητές τους διανοητικά και δημιουργικά. Ωστόσο, όταν ο επόπτης τουςς δίνει τον έπαινο ή την αναγνώριση, εκείνες νιώθουν ότι αυτός ο έπαινος είναι αποτέλεσμα της γοητείας τους και όχι της ικανότητα τους.
  • Αποφεύγοντας την επίδειξη εμπιστοσύνης: Ένας άλλος τρόπος που ένα άτομο μπορεί να διαιωνίζει τα συναισθήματα απατεώνα είναι να αποφεύγει να δείχνει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Ένα άτομο με συναισθήματα απατεώνα μπορεί να πιστεύει ότι αν πραγματικά πιστέψει στη νοημοσύνη και τις ικανότητες του, μπορεί να απορριφθεί από τους άλλους. Ως εκ τούτου, μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι ευφυής ή δεν αξίζει την επιτυχία, για να αποφύγει κάτι τέτοιο.

Ενώ οι μελέτες έχουν αρχικά εστιάσει κυρίως στις γυναίκες, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι οι άνδρες μπορούν επίσης να είναι επιρρεπείς στο σύνδρομο του απατεώνα σε παρόμοια επίπεδα.[4]

Επικράτηση Ιδεών

Επεξεργασία

Ψυχολογική έρευνα που έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εκτίμησε ότι δύο στους πέντε επιτυχημένους άνθρωπους θεωρούν τους εαυτούς τους απάτη, και άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι το 70 τοις εκατό όλων των ανθρώπων αισθάνονται σαν απατεώνες κάποια στιγμή. Δεν θεωρείται μια ψυχολογική διαταραχή, και δεν είναι μεταξύ των προϋποθέσεων που περιγράφονται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών. Ο όρος επινοήθηκε από τις κλινικούς ψυχολόγους Pauline Clance και Suzanne Imes, το 1978.[2]

Οι άνθρωποι που έχουν αναφερθεί να έχουν βιώσει το σύνδρομο περιλαμβάνουν τον σεναριογράφο Chuck Lorre,[5]τον best-seller συγγραφέα Neil Gaiman,[6] τον best-seller συγγραφέα John Green, τον κωμικό Tommy Cooper,[7]την business leader Σέριλ Σάντμπεργκ, την δικαστή του Ανώτατου Δικαστήριου ΗΠΑ  Σόνια Σοτομαγιόρ,[8] και την ηθοποιό Έμμα Γουάτσον.[9]

Δημογραφικά στοιχεία

Επεξεργασία

Το σύνδρομο του απατεώνα είναι ιδιαίτερα συχνό μεταξύ εκείνων με υψηλά επιτεύγματα.[10] Μια άλλη δημογραφική ομάδα που συχνά υποφέρει από αυτό το φαινόμενο είναι οι αφροαμερικανοί. Το να είσαι δικαιούχος θετικής δράσης μπορεί να προκαλέσει σε ένα άτομο που ανήκει σε μία ορατή μειονότητα να αμφιβάλλει για τις δικές του ικανότητες και να υποψιάζεται ότι οι δεξιότητές του δεν του επέτρεψαν να προσληφθεί.[11] Το σύνδρομο του απατεώνα έχει αναφερθεί συχνά από μεταπτυχιακούς φοιτητές και επιστήμονες στην αρχή της ακαδημαϊκής θητείας τους.[12]

Διαχείριση

Επεξεργασία

Το σύνδρομο του απατεώνα δεν είναι μια επίσημη ψυχική διαταραχή και δεν έχει έναν στανταρ ορισμό, ως εκ τούτου, δεν υπήρξε σαφής συναίνεση ως προς τις επιλογές διαθέσιμης θεραπείας.[13] Το σύνδρομο έχει επηρεάσει περίπου το 70% του πληθυσμού παγκοσμίως,[14] ωστόσο, συχνά δεν αναγνωρίζεται.[15] , Εάν δεν αντιμετωπιστεί, τα θύματα μπορούν να αναπτύξουν άγχος, στρες, χαμηλή αυτοπεποίθηση, κατάθλιψη, ντροπή και αμφιβολία.[13][16][17][18][19] Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο του απατεώνα τείνουν να αντανακλούν και να ζουν με ακραία αποτυχία, λάθη και αρνητικά σχόλια από τους άλλους. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, το σύνδρομο του απατεώνα μπορεί να περιορίσει την εξερεύνηση και το θάρρος να προχωρήσει κάποιος σε νέες εμπειρίες, με τον φόβο της αποτυχίας.[15][20]

Διάφορες επιλογές διαχείρησης είναι διαθέσιμες για να διευκολύνουν το σύνδρομο του απατεώνα. Το σημαντικότερο είναι να συζητήσει κάποιος το θέμα με άλλα άτομα, νωρίς στην πορεία της καριέρας του.[15][21] Μέντορες μπορούν να μιλήσουν για εμπειρίες όπου το σύνδρομο του απατεώνα ήταν κυρίαρχο.[15][17] Οι περισσότεροι άνθρωποι που βιώνουν το σύνδρομο του απατεώνα δε γνωρίζουν ότι υπάρχουν κι άλλοι που επίσης αισθάνονται ανεπαρκείς. Αν η κατάσταση αρχίσει να αντιμετωπίζεται, τα θύματα δεν αισθάνονται πλέον μόνοι στην αρνητική τους εμπειρία. Έχει επίσης σημειωθεί ότι η αντανάκλαση των συναισθήματων απατεώνα είναι το κλειδί για να ξεπεραστεί αυτό το βάρος.[22] Το να κάνει κάποιος μια λίστα με τα επιτεύγματά του, θετικά σχόλια και ιστορίες επιτυχίας θα βοηθήσει επίσης να διαχειριστεί το σύνδρομο του απατεώνα.[21] Τέλος, η ανάπτυξη ένος ισχυρού σύστηματος υποστήριξης το οποίο παρέχει σχολιασμό σχετικά με τις επιδόσεις και συζητήσεις σχετικά με το σύνδρομο του απατεώνα σε τακτική βάση, είναι επιτακτική ανάγκη για εκείνους που αντιμετωπίζουν το σύνδρομο.[17][20]

Θεραπεία

Επεξεργασία

Η θεραπεία συνοχής υποστηρίζει ότι η ασυνείδητα συναισθηματική μάθηση απαιτεί ένα άτομο να ενεργεί και να ανταποκρίνεται με συγκεκριμένες συμπεριφορές, διαθέσεις, συναισθήματα ή πεποιθήσεις. Σε αντίθεση με την γνωστική θεραπεία, η θεραπεία συνοχής ισχυρίζεται ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την πιο θεμελιώδη εκμάθηση που αποθηκεύεται στο μεταιχμιακό σύστημα, δεξί ημισφαίρειο, και τις περιοχές επεξεργασίας συναισθήματος του εγκεφάλου, τα οποία άλλες ψυχοθεραπείες και ορθολογικά αντίμετρα δεν μπορούν να τα φτάσουν. Θεραπευτές συνοχής ισχυρίζονται ότι η αποτελεσματική θεραπεία του σύνδρομου του απατεώνα απαιτεί το άτομο να δει μέσα από βιωματικές αντιπαραθέσεις ότι η αυτοκριτική δεν ταιριάζει με τον πυρήνα συναισθηματικής κατανόησης αυτού του ατόμου.[23] Πρότυπο:Request quotation

Η θεραπεία γραφής επιτρέπει στο άτομο να οργανώνουν τις σκέψεις τους γραπτώς. Η γραπτή μαρτυρία του σκοπού επιτευγμάτων του ατόμου μπορεί να επιτρέψει στο άτομο να συνδέσει αυτές τις επιτυχίες με την πραγματικότητα, και όχι απλά να απορρίψει τα επιτεύγματα εσωτερικά. Η γραπτή μαρτυρία μπορεί, επίσης, να υπενθυμίσει στο άτομο αυτά τα επιτεύγματα αργότερα. Με αυτές τις μεθόδους, η θεραπεία γραφής επιχειρεί να ανακουφίσει την αίσθηση ανεπάρκειας του ατόμου.[24] Πρότυπο:Request quotation

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Αναφορές

Επεξεργασία
  1. ↑ Clance, P.R.; Imes, S.A. (1978). «The imposter phenomenon in high achieving women: dynamics and therapeutic intervention.». Psychotherapy: Theory, Research and Practice 15 (3): 241–247. doi:10.1037/h0086006. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Clance, Pauline Rose; Imes, Suzanne A. (1978). «The imposter phenomenon in high achieving women: Dynamics and therapeutic intervention.» (PDF). Psychotherapy: Theory, Research & Practice 15 (3): 241–247. doi:10.1037/h0086006. http://www.paulineroseclance.com/pdf/ip_high_achieving_women.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 February 2015. 
  3. ↑ McElwee, Rory O'Brien; Yurak, Tricia J. (2010). «The Phenomenology Of The Impostor Phenomenon». Individual Differences Research. Social Sciences Full Text (H.W. Wilson) 8 (3): 184–197. 
  4. ↑ Lebowitz, Shana. «Men are suffering from a psychological phenomenon that can undermine their success, but they're too ashamed to talk about it». Business Insider UK. Business Insider UK. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2016. 
  5. ↑ «High achievers suffering from imposter syndrome News.com Dec 10 2013». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2017. 
  6. ↑ Neil Gaiman's commencement speech to the University of the arts graduating class of 2012 Philadelphia,
  7. ↑ Always leave them laughing (biography of Tommy Cooper) Fisher, John 2007
  8. ↑ Women who feel like frauds Forbes October 2011
  9. ↑ Emma Watson: I suffered from imposter syndrome after Harry Potter Now magazine 2011
  10. ↑ Langford, P.; Clance, P. R. (1993). «Impostor Phenomenon: Recent Research Findings Regarding Dynamics, Personality and Family Patterns and their Implications for Treatment». Pschotherapy 30 (3): 495–501. doi:10.1037/0033-3204.30.3.495. http://www.paulineroseclance.com/pdf/-Langford.pdf. 
  11. ↑ Vera, Elizabeth M.; Vasquez, Veronica; Corona, Rebecca (2006). «Women of Color». Στο: Yo Jackson, επιμ. Encyclopaedia of Multicultural Psychology. SAGE knowledge. Thousand Oaks, CA: SAGE Publications, Inc., σσ. 475–80. Web. 1 October 2012. 
  12. ↑ Laursen, Lucas. «No, You're Not an Impostor». Science Careers. Web. 23 Oct. 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-12-24. https://web.archive.org/web/20151224060752/http://sciencecareers.sciencemag.org/career_magazine/previous_issues/articles/2008_02_15/caredit.a0800025. Ανακτήθηκε στις 2017-01-03. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Craddock; Birnbaum; Rodriguez; Cobb; Zeeh (2011). «Doctoral students and the impostor phenomenon: Am I smart enough to be here?». Student Affairs Research and Practice 48. doi:10.2202/1949-6605.6321. 
  14. ↑ Clark, M.; Vardeman, K.; Barba, S. (2014). «Perceived inadequacy: A study of the impostor phenomenon among college and research librarians». College & Research Libraries 75 (3): 255–271. doi:10.5860/crl12-423. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Brookfield (1978). Understanding and responding to the emotions of learning. In The skillful teacher: On trust, technique and responsiveness in the classroom. 
  16. ↑ Dudău, D. P. (2014). «The Relation between Perfectionism and Impostor Phenomenon». Procedia - Social and Behavioral Sciences 127 (0): 129–133. doi:10.1016/j.sbspro.2014.03.226. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Faulkner (2015). Reflections on the impostor phenomenon as a newly qualified academic librarian. 
  18. ↑ Want, J.; Kleitman, S. (2006). «Impostor phenomenon and self-handicapping: Links with parenting styles and self-confidence». Personality and Individual Differences 40 (5): 961–971. doi:10.1016/j.paid.2005.10.005. https://archive.org/details/sim_personality-and-individual-differences_2006-04_40_5/page/961. 
  19. ↑ Vergauwe, J.; Wille, B.; Feys, M.; De Fruyt, F.; Anseel, F. (2015). «Fear of being exposed: The trait-relatedness of the impostor phenomenon and its relevance in the work context». Journal of Business and Psychology 3: 565–581. doi:10.1007/s10869-014-9382-5. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Kumar; Jagacinski (2006). «Imposters have goals too: The imposter phenomenon and its relationship to achievement goal theory». Personality and Individual Differences 40: 147–157. doi:10.1016/j.paid.2005.05.014. https://archive.org/details/sim_personality-and-individual-differences_2006-01_40_1/page/147. 
  21. ↑ 21,0 21,1 Queena (2013). «The impostor phenomenon: Overcoming internalized barriers and recognizing achievements». Vermont Connection: 3441–3452. 
  22. ↑ Hutchins, H. M. (2015). «Outing the imposter: A study exploring imposter phenomenon among higher education faculty». New Horizons In Adult Education & Human Resource Development 27 (2): 3–12. doi:10.1002/nha3.20098. 
  23. ↑ Ecker, Bruce (2013). Unlocking the Emotional Brain. New York: Routledge. 
  24. ↑ Moore, Lynda L. (1986). Not as Far as You Think: The Realities of Working Women. Lexington, Mass.: Lexington Books. 

Εξωτερικοί συνδέσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σύνδρομο_του_απατεώνα&oldid=10613994"