Τζων Νέβιλ, 4ος βαρόνος του Λάτιμερ
Ο Τζων Νέβιλ, 4ος βαρόνος του Λάτιμερ (1520 - 22 Απριλίου 1577) Άγγλος ευγενής και θετός γιος της Αικατερίνης Παρ ήταν γιος του Τζων Νέβιλ, 3ου βαρόνου του Λάτιμερ και της πρώτης συζύγου του Ντόροθυ ντε Βερ, κόρης του Σερ Τζωρτζ ντε Βερ και της Μάργκαρετ Στάφορντ, αδελφής του Τζων ντε Βερ, 14ου κόμητος της Οξφόρδης.[3]
| Τζων Νέβιλ, 4ος βαρόνος του Λάτιμερ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Richard Neville (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 1520 Βασίλειο της Αγγλίας |
| Θάνατος | 22 Απριλίου 1577 |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός ναός Αγίου Παύλου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Αγγλίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Λούσυ Σόμερσετ (από 1545)[1] |
| Τέκνα | Ελισάβετ Ντάνβερς Katherine Neville[2] Lucy Neville[2] Dorothy Neville[2] |
| Γονείς | Τζων Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Λάτιμερ και Dorothea de Vere[2] |
| Θετοί γονείς | Αικατερίνη Παρ |
| Αδέλφια | Margaret Neville (νεότερη αδελφή) |
| Οικογένεια | οίκος του Νέβιλ |
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Η μητέρα του πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1527 και τάφηκε στο Γουέλλ, βόρειο Γιορκσάιρ. Ο πατέρας του προχώρησε σε δεύτερο γάμο (20 Ιουνίου 1528) με την Ελισάβετ κόρη του Σερ Έντουαρντ Μουζγκραβ του Χάρτλεϊ στο Γουέστμορλαντ, η Ελισάβετ πέθανε χωρίς να αποκτήσουν παιδιά. Ο Τζων Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Λάτιμερ προχώρησε σε τρίτο γάμο με την Αικατερίνη Παρ τη μετέπειτα έκτη σύζυγο του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.[4] Η Αικατερίνη ήταν καλοκάγαθη θετή μητέρα για τα δυο παιδιά του συζύγου της Τζων και Μάργκαρετ.[5] Η Μάργκαρετ στη διαθήκη της στις 23 Μαρτίου 1545 σημειώνει ότι δεν βρίσκει λόγια να ευχαριστήσει την Αικατερίνη για "την άριστη εκπαίδευση, την καλοσύνη και την τρυφερότητα που της έδειξε η υψηλότητα της".[6] Η Μάργκαρετ ήταν το αγαπημένο παιδί του πατέρα τους και αυτό μπορεί να εξηγήσει τις αναταραχές που ακολούθησαν στον χαρακτήρα του Τζων όταν άρχισε να μεγαλώνει, σαν έφηβος ήταν αρκετά ανήσυχο και ευαίσθητο παιδί. Ο τρίτος βαρόνος δεν όρισε στη διαθήκη του τον γιο του διάδοχο, ανέθεσε αντίθετα τα καθήκοντα του τέταρτου βαρόνου του Λάτιμερ στην Αικατερίνη ως κηδεμόνα της κόρης του Μάργκαρετ μέχρι να φτάσει στην ενηλικίωση.
Τον Ιανουάριο του 1537 όταν ξέσπασε η εξέγερση που έμεινε γνωστή σαν Προσκύνημα της Χάριτος οι επαναστάτες συνέλαβαν την αδελφή του Μάργκαρετ και τη θετή του μητέρα Αικατερίνη και τις έστειλαν ομήρους στο κάστρο του Σνέιπ. Οι επαναστάτες έστειλαν μήνυμα στον πατέρα του να επιστρέψει αμέσως αλλιώς θα σκοτώσουν την οικογένεια του, ο τρίτος βαρόνος είπε στους επαναστάτες ότι θα τους στηρίξει και να ελευθερώσουν τη σύζυγο και την κόρη του αλλά οι συνέπειες θα είναι βαριές για την οικογένεια του.[7]
Βαρόνος του Λάτιμερ Επεξεργασία
Ο Τζων Νέβιλ έγινε τέταρτος βαρόνος του Λάτιμερ με τον θάνατο του πατέρα του στις 2 Μαρτίου 1543, η Αικατερίνη Παρ ήταν πάντοτε στενά συνδεδεμένη με τα θετά της παιδιά και έκανε τη σύζυγο του Τζων Λούκι "κυρία συνοδείας" όταν έγινε βασίλισσα ως έκτη σύζυγος του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.[8] Τον Μάιο του 1544 ο τέταρτος βαρόνος βρέθηκε στην πολιορκία του Εδιμβούργου στη Σκωτία και στέφτηκε ιππότης κοντά στο Κόλντινγκχαμ, μετά πήγε στη Γαλλία και συμμετείχε στην πολιορκία του Αμπβίλ.
Ο Λάτιμερ έδειξε μεγάλη αστάθεια χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το καλοκαίρι του 1553 πήγε στην Ιπτάμενη φυλακή για τη βία του απέναντι σε έναν υπάλληλο, καταγράφονται περιστατικά επιθέσεων και βιασμών (1557) και το 1563 σκότωσε έναν άντρα. Ο Τόμας Έντουαρντς έγραψε στον κόμη του Ράτλαντ περιγράφοντας τον βίαιο χαρακτήρα ου Τζων Νέβιλ με τη φράση "είναι πολύ κακό για έναν ευγενή άντρα αυτή η συμπεριφορά". Τα περιστατικά αυτά που σημειώθηκαν μετά τον θάνατο της θετής του μητέρας Αικατερίνης Παρ δείχνουν ότι είχε έντονη επίδραση πάνω του όταν ήταν ζωντανή.[9] Ο τέταρτος βαρόνος του Λάτιμερ πέθανε χωρίς γιους και τον τίτλο διεκδίκησε ανεπιτυχώς ο πρώτος του ξάδελφος Ριχάρδος Νέβιλ (πέθανε στις 27 Μαίου 1590) γιος του ποιητή Γουίλιαμ Νέβιλ δευτέρου γιου του Ριχάρδου Νέβιλ, 2ου βαρόνου του Λάτιμερ. Η βαρονία έπεσε σε αχρηστία από τις κόρες του μετά τον θάνατο του και ο τίτλος του βαρόνου του Λάτιμερ εμφανίστηκε πολλούς αιώνες αργότερα (1913) με τον μακρινό απόγονο της οικογένειας Φραγκίσκο Μόνι-Κουττς, 5ο βαρόνο του Λάτιμερ.[10]
Οικογένεια Επεξεργασία
Παντρεύτηκε τη Λούκι Σόμερσετ κόρη του Χένρι Σόμερσετ, 2ου κόμη του Γούστερ και της δεύτερης συζύγου του Ελισάβετ Μπράουν που έγινε Κυρία συνοδείας στη θετή του μητέρα Ελισάβετ Παρ, μαζί της απέκτησε :[11]
- Αικατερίνη Νέβιλ (1546 - 28 Οκτωβρίου 1596), παντρεύτηκε τον Χένρι Πέρσι, 8ο κόμη του Νορθάμπερλαντ.
- Ντόροθυ Νέβιλ (1547 - 23 Μαρτίου 1609), παντρεύτηκε τον Τόμας Σέσιλ, 1ο κόμη του Έξετερ.
- Λούκι Νέβιλ (πέθανε τον Απρίλιο του 1608), παντρεύτηκε τον Σερ Γουίλιαμ Κορνουαλλίς του Μπρόμ Χωλ.
- Ελισάβετ Νέβιλ (1550 - 1630), παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Σερ Τζων Ντάνβερς του Νταουντέσι και σε δεύτερο γάμο τον Σερ Έντμουντ Κάρεϊ.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ p1663.htm#i16623. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Richardson IV 2011, p. 275.
- ↑ Cokayne 1929, p. 483.
- ↑ Cokayne 1929, p. 483.
- ↑ Cokayne 1929, p. 484.
- ↑ James 2009.
- ↑ Porter, 2010 & 66-7; James 2009.
- ↑ James 2009.
- ↑ Cokayne 1929, pp. 485–6.
- ↑ Cokayne 1929, pp. 484–5.
Πηγές Επεξεργασία
- Burke, Bernard (1866). A Genealogical History of the Dormant, Abeyant, Forfeited, and Extinct Peerages of the British Empire. London: Harrison.
- Cokayne, George Edward (1929). The Complete Peerage edited by Vicary Gibbs. VII. London: St Catherine Press.
- Edwards, A.S.G. (2004). Neville, William (b. 1497, d. in or before 1545). Oxford Dictionary of National Biography.
- Ford, L.L. (2004). Neville, Richard, second Baron Latimer (c.1467–1530). Oxford Dictionary of National Biography.
- James, Susan E. (2009). Catherine Parr, Henry VIII's Last Love. History Press.
- Porter, Linda (2010). Katherine the Queen; The Remarkable Life of Katherine Parr, the Last Wife of Henry VIII. Macmillan.
- Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. IV (2nd ed.).