Χρηστος χατζηφωτιου

Οι «βάρβαροι» το λένε professional wrestling. Εμείς το λέμε απλά κατς. Αν και η ελληνική ορολογία «γεννήθηκε» περισσότερο για να πικάρει τους παλαιστές που ασχολούνταν με αυτό το θέμα, τελικά έμεινε. Τι είναι όμως πράγματι αυτό που βλέπουμε. Είναι αληθινό ή ψεύτικο; Κοροϊδία ή τέχνη; Αν διστάσατε έστω και μια στιγμή μπροστά σε τέτοια ερωτήματα… διαβάστε έναν μικρό οδηγό.

Γνωριμία με το… εξ’ από ΄δω κατς

Είναι γυμνασμένοι αλλά όχι όλοι απαραίτητα. Λέγονται παλαιστές αλλά δεν είναι άπαντες. Οι περισσότεροι διαλύουν το κορμί τους στα ρινγκ. Όλοι όμως ανεξαιρέτως είναι ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Πρόκειται για ηθοποιούς – παλαιστές, που ανεβαίνουν στο ρινγκ για μια ξεχωριστή και ιδιότυπη παράσταση. Ακολουθούν πιστά εντολές σεναριογράφων, αγαπάνε, μισούνε, χωρίζουν, μονιάζουν, μαλώνουν, προκαλούν και στο τέλος ΠΑΝΤΑ λύνουν τις διαφορές τους με… ξύλο. Προσχεδιασμένο και αυτό.

Μία σειρά βασικών λαβών και κινήσεων την κατέχουν ούτως ή άλλως. Έπειτα τις κάνουν χορογραφία (90% με προπόνηση) και τις παρουσιάζουν στο κοινό. Καμία δόση αληθινής μάχης (μόνο καμία ξόφαλτση). Ακόμη και το αίμα κατά 80% βγαίνει τεχνηέντως. Αληθινοί ωστόσο παραμένουν οι τραυματισμοί παλαιστών από την χρόνια καταπόνηση. Όσο στιλ και να έχεις, όταν πέφτεις από δύο, τρία και τέσσερα μέτρα ύψος, κάποια στιγμή θα χρειαστείς rectifie. Παράλληλα η αποδεδειγμένη χρήση ουσιών… «ενδυνάμωσης» έχει μακροχρόνια αρνητικά αποτελέσματα.

Δύο θρυλικοί παλαιστές όπως ο Bret Hart και ο Chris Jericho εκφράστηκαν σε εκπομπή του CNN σχετικά με το wrestling.

Bret Hart: «Για μένα το wrestling είναι κάτι σαν το καλλιτεχνικό πατινάζ. Το καλό θέαμα χρειάζεται δύο παλαιστές, οι οποίοι να μπορούν να συνδυαστούν και να πουν μία εκπληκτική ιστορία στον κόσμο. Η όλη ομορφιά των μεγάλων παλαιστών είναι πως δεν πληγώνουν ποτέ ο ένας τον άλλο. Νιώθουμε σαν παίκτες του ράγκμπι, όταν τελειώνει ένας αγώνας αμερικανικού ποδοσφαίρου. Είναι ένας κώδικας του επαγγέλματος, τον οποίον αφομοιώνεις όσο γίνεσαι ένας πραγματικά μεγάλος παλαιστής».

Chris Jericho: «Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει το wrestling και απλά λέει ότι είναι ψεύτικο. Δεν καταλαβαίνουν όμως τις σωματικές και ψυχολογικές απαιτήσεις που θέλει για να μπορείς να βρίσκεσαι στο ανώτερο επίπεδο. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι στον κόσμου που μπορούν να κάνουν καλά αυτή την δουλειά, αλλά εκατομμύρια που θέλουν να το παρακολουθούν 365 μέρες τον χρόνο. Πρόκειται για show business με μία αθλητική νότα.

Δώσε και μένα gimmick μπάρμπα…

…Όπου gimmick, ο ρόλος και ο χαρακτήρας. Οι σεναριογράφοι αποφασίζουν για τους παλαιστές αν θα ενσαρκώνουν, νεκροθάφτες, ινδιάνους, κλόουν, πανκ και βασιλιάδες ή τους αφήνουν σε πιο ελεύθερο ρόλο να δημιουργούν αυτοί την εικόνα τους. Πάντα όμως τους ορίζουν αν θα είναι καλοί (face) ή κακοί (heel). Έτσι το κουβάρι των ιστοριών ξετυλίγει πιο εύκολα με μάχες ανάμεσα στο καλό και το κακό. Οι περισσότεροι παλαιστές πάντως έχουν κάνει θητεία και στα δύο στρατόπεδα ενώ αρκετοί έπαιξαν διαφορετικούς ρόλους στην καριέρα τους.

Είναι πολλά τα λεφτά

Ότι φέρνει τηλεθέαση φέρνει και χρήμα. Η άνοδος του wrestling (κυρίως του WWE) έκανε πολύ πλούσιους παλαιστές και αφεντικά. Μεγάλες φίρμες του θεάματος (Undertaker, Triple H) παίρνουν μέχρι και 2 εκ.$ και ποσοστά από τις πωλήσεις των προϊόντων τους. Έτσι είναι πολύ λογικό να υπάρχουν ουρές ονειροπόλων παλαιστών σε λίστα αναμονής. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα (WWE) πάλι, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, παρότι υπάρχουν πολλές φθηνότερες εκδόσεις, με μαγνητοσκοπήσεις και μονταρισμένα shows.