Messerschmitt Me 261
Το Messerschmitt Me 261 Adolfine ήταν τετρακινητήριο αεροσκάφος μακράς ακτίνας δράσης που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1930 αλλά δεν εντάχθηκε σε παραγωγή.
| Messerschmitt Me 261 | |
|---|---|
 Το Messerschmitt Me 261 | |
| Κατασκευαστής | Messerschmitt |
| Χώρα προέλευσης | Γερμανία |
| Παρθενική πτήση | 23 Δεκεμβρίου 1940 |
| Κύριος χειριστής | Luftwaffe |
| Μονάδες που παρήχθησαν | 3 |
Σχεδιασμός και ανάπτυξη Επεξεργασία
Το 1937 η εταιρεία Messerschmitt ξεκίνησε τον σχεδιασμό του Projekt P. 1064, ενός αναγνωριστικού μεγάλης ακτίνας δράσης που θα βασίζονταν σχεδιαστικά στο βαρύ μαχητικό Bf 110.[1] Το P. 1064 σχεδιάστηκε εξ αρχής για να θέσει νέα ρεκόρ, όμως όταν κατέστη σαφές πως θα μπορούσε να σπάσει το ρεκόρ διάρκειας πτήσης το Υπουργείο Αεροπορίας του Ράιχ ενέκρινε την περαιτέρω εξέλιξη του και του έδωσε την ονομασία 8-261.[2]
Στόχος του εγχειρήματος ήταν ένα αεροσκάφος να μεταφέρει την Ολυμπιακή Φλόγα από τη Γερμανία (όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1936) στο Τόκιο όπου θα διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1940, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη μέχρι τότε πτήση χωρίς ενδιάμεσο ανεφοδιασμό.[3] (9.445 χλμ.). Ο Αδόλφος Χίτλερ έδειξε ενδιαφέρον για το σχέδιο και έτσι από τα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του του δόθηκε ανεπίσημα το προσωνύμιο Adolfine.[4]
Το Me 261 ενσωμάτωνε πολλά πρωτοποριακά για την εποχή του στοιχεία. Οι ολομεταλλικές πτέρυγές του λειτουργούσαν και ως πελώρια δεξαμενή καυσίμου, με το πάχος τους στη ρίζα να είναι ελάχιστα μικρότερο από το ύψος της ατράκτου.[2] Η τομή της ατράκτου ήταν σχεδόν ορθογώνιου σχήματος, με χώρο για πενταμελές πλήρωμα αποτελούμενο από δύο πιλότους καθήμενους δίπλα-δίπλα, ασυρματιστή, πλοηγό και ιπτάμενο μηχανικό.[1] Το Messerschmitt προωθούνταν από τέσσερις κινητήρες Daimler-Benz DB 601 ομαδοποιημένους σε ζεύγη με ωστική-ελκτική διάταξη. Η διάταξη αυτή ονομάζονταν DB 606 και είχε αναπτυχθεί για χρήση από το ταχύ αναγνωριστικό Heinkel He 119 και το βαρύ βομβαρδιστικό Heinkel He 177. Εν αντιθέσει με τα Heinkel, στο Me 261 οι κινητήρες ήταν τοποθετημένοι σε ατρακτίδια, ώστε να είναι πολύ καλύτερη η ψύξη αφ' ενός και πολύ ευκολότερη η συντήρησή τους αφ' ετέρου. Κάθε κινητήρας έστρεφε τετράφυλλη έλικα και κάθε ζεύγος κινητήρων μοιράζονταν κοινό κιβώτιο ταχυτήτων, σχηματίζοντας έτσι προωστικό σύστημα που έφθανε στους 2.700 PS.[4] Τέλος το σύστημα προσγείωσης ήταν ανασυρόμενο.
Επιχειρησιακή ιστορία Επεξεργασία
Η κατασκευή τριών πρωτοτύπων ξεκίνησε το 1939 στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στο Άουγκσμπουργκ, όμως οι εργασίες προχώρησαν με αργούς ρυθμούς εξαιτίας του διαφαινόμενου πολέμου. Η αρχική πρόβλεψη για χρήση του αεροσκάφους σε ρόλο αναγνωριστικού είχε εγκαταλειφθεί, με συνέπεια να κριθεί το όλο πρόγραμμα ήσσονος σημασίας σε περίπτωση σύρραξης και να διακοπεί η εξέλιξή του τον Αύγουστο του 1939.[5] Παρόλα αυτά το Υπουργείο Αεροπορίας έκρινε ότι το Me 261 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην αξιολόγηση επιχειρήσεων μακράς ακτίνας δράσης και το καλοκαίρι του 1940 διέταξε τη συνέχιση της ανάπτυξής του.
- Me 261 V1
Το Me 261 V1 πέταξε για πρώτη φορά στις 23 Δεκεμβρίου 1940, με χειριστή τον δοκιμαστή πιλότο Καρλ Μπάουρ (Karl Baur). Στις αρχές του 1941 ο Βίλι Μέσσερσμιτ (Willy Messerschmitt) ανέφερε στον Έρνστ Ουντέτ (Ernst Udet) τα αποτελέσματα από την αρχική πτήση καθώς και ότι εκτιμούσε πως η ακτίνα δράσης του αεροσκάφους θα ξεπερνούσε τα 20.000 χλμ. Η απόφαση χρήσης του DB 606 προκαλούσε προβλήματα εξαιτίας της χαμηλής διαθεσιμότητάς του. Το V1 υπέστη σοβαρές ζημιές το 1944 από συμμαχικό βομβαρδισμό στο Λέχφελντ (Lechfeld) με συνέπεια να αποφασιστεί η διάλυσή του για σκραπ.[3]
- Me 261 V2
Η πρώτη πτήση του Me 261 V2 έλαβε χώρα στις αρχές του 1941. Σε αυτό το στάδιο εξετάζονταν πλέον η χρήση του Me 261 ως αεροσκάφος ναυτικής αναγνώρισης. Επίσης εξετάστηκε το ενδεχόμενο χρήσης τους για ρίψη προπαγανδιστικών φυλλαδίων στη Νέα Υόρκη, όμως τα σχέδια αυτά δεν υλοποιήθηκαν.[6] Το V2 καταστράφηκε στην ίδια αεροπορική επίθεση με το V1 και όπως αυτό διαλύθηκε τελικά για σκραπ.
- Me 261 V3
Το V3 διέφερε από τα δύο προηγούμενα πρωτότυπα διότι προωθούνταν από δύο διπλούς κινητήρες DB 610 (ο καθένας αποτελούνταν από ζεύγος DB 605 αντί για DB 601) και είχε επταμελές πλήρωμα αντί του αρχικού πενταμελούς. Πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις αρχές του 1943 ενώ τους επόμενους μήνες ακολούθησε εκτεταμένο πρόγραμμα δοκιμών. Στις 16 Απριλίου 1943 ο Καρλ Μπάουρ πραγματοποίησε πτήση 4.500 χλμ. με το V3, θέτοντας ανεπίσημο ρεκόρ ακτίνας δράσης που δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί εξαιτίας του πολέμου. Τον Ιούλιο του 1943 παρουσίασε αστοχία ένα από τα σκέλη του συστήματος προσγείωσης και το αεροσκάφος μεταφέρθηκε στο Οράνιενμπουργκ (Oranienburg). Η κατάληξή του παραμένει άγνωστη.[5]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Donald 1994, p. 290.
- ↑ 2,0 2,1 Green 1986, p. 617.
- ↑ 3,0 3,1 "Developing history of the Messerschmitt ME 261." Αρχειοθετήθηκε 2012-03-08 στο Wayback Machine. economypoint.org, 5 July 2006. Retrieved: 9 June 2010.
- ↑ 4,0 4,1 Smith 1971, p. 99.
- ↑ 5,0 5,1 Green 1986, p. 618.
- ↑ Brian J Ford Secret Weapons Osprey Publishing 2011 p61
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Donald, David, ed. Warplanes of the Luftwaffe. London: Aerospace Publishing, 1994. ISBN 1-874023-56-5.
- Green, William. Warplanes of the Third Reich. New York: Galahad Books, 1986. ISBN 0-88365-666-3
- Gunston, Bill and Tony Wood. Hitler's Luftwaffe. London: Salamander Books Ltd., 1977. ISBN 978-0-517-18771-5.
- Philpott, Bryan. The Encyclopedia of the German Military Aircraft. London: Bison Books, 1980. ISBN 0-85368-447-2.
- Smith, J. Richard. Messerschmitt: An Aircraft Album. New York: Arco Publishing, 1971. ISBN 978-0-668-02505-8.
- Wagner, Ray and Nowarra, Heinz. German Combat Planes: A Comprehensive Survey and History of the Development of German Military Aircraft from 1914 to 1945. New York: Doubleday, 1971.