Studebaker US6

Studebaker US6
Studebaker US6
Σύνοψη
Κατασκευαστής	Studebaker, REO
Παραγωγή	1941 — 1945
Σεζόν	1941 — 1945
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Φορτηγό
Σχετική εξέλιξη	Studebaker σειρά M; GAZ-51/63
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας	Hercules JXD εξακύλινδρος βενζινοκινητήρας, 86 ίπποι (64 kW)
Μετάδοση	Θήκη μεταφοράς 5 ταχυτήτων × 2 σειρών
Διαστάσεις
Μεταξόνιο	3590 χιλιοστά
Μήκος	6198 χιλιοστά
Πλάτος	2250 χιλιοστά
Ύψος	2210 χιλιοστά
Κενό Βάρος	4190-4500 κιλά

Το Studebaker US6 (G630) ήταν μια σειρά από τριαξονικών 2-τόνων φορτηγά 6×6 και 5-τόνων 6×4 που κατασκευάστηκαν από την Studebaker Corporation και την REO Motor Car Company κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η βασική έκδοση του φορτηγού σχεδιάστηκε για τη μεταφορά 2-τόνων φορτίου σε οποιονδήποτε τύπο εδάφους σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Τα περισσότερα από αυτά εξήχθησαν στη Σοβιετική Ένωση υπό το Νόμο Εκμισθώσεως και Δανεισμού από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς το ανταγωνιστικό φορτηγό GMC 6×6 CCKW αποδείχθηκε πιο κατάλληλο για τις συνθήκες του Δυτικού Μετώπου.

Μηχανικά, το Studebaker US6 ήταν μια βαριά τροποποιημένη έκδοση της γκάμας πολιτικών φορτηγών της σειράς M. Ενώ η σειρά Studebaker M χρησιμοποιούσε διάφορους κινητήρες σχεδιασμένους από την Studebaker, το US6 χρησιμοποιούσε έναν 6-κύλινδρο κινητήρα Hercules, που δεν υπήρχε σε άλλα τυπικά φορτηγά Studebaker.

Ιστορία

Studebaker US6 νταλίκα

Το 1939-1940 ο Αμερικάνικος στρατός ζήτησε να αναπτυχθεί ένα φορτηγό με δυνατότητα φορτίου 2,3 τόνων που μπορούσε να μετακινηθεί σε όλα σχεδόν τα εδάφη και τις καιρικές συνθήκες. Η Studebaker, η Yellow Coach (μια εταιρεία της GM) και η International Harvester υπέβαλαν όλες διάφορα σχέδια που έγιναν αποδεκτά και βγήκαν στην παραγωγή το 1941.

Πάνω από 190,000 τέτοια φορτηγά παράχθηκαν. Η Studebaker έφτιαξε τα περισσότερα στην Ιντιάνα, ενώ μερικά ακόμα παράχθηκαν και από την άλλοτε ανταγωνιστική REO. Τα φορτηγά Reo είναι πανομοιότυπα με τα Studebaker, αλλά η Reo κατασκεύασε μόνο φορτηγά με πλατφόρμα με το μακρύ μεταξόνιο και χωρίς το μπροστινό βαρούλκο, πιο συγκεκριμένα το US6 U9. Η παραγωγή τελείωσε το 1945.^[1]^[2]

Cargo U4
Βυτιοφόρο U5
Τράκτορας U6
Ανατρεπόμενο φορτηγό U11
Ανατρεπόμενο φορτηγό U13

Υπηρεσία

Studebaker US6 σε Ρωσικό μουσείο

Το US6 κατασκευάστηκε κυρίως για εξαγωγή το Νόμο Εκμισθώσεως και Δανεισμού. Η Σοβιετική Ένωση θα γινόταν ο μεγαλύτερος αγοραστής των φορτηγών. Τα πρώτα φορτηγά Studebaker US6 έφτασαν στην ΕΣΣΔ το φθινόπωρο του 1941. Ο Κόκκινος Στρατός οργάνωσε μια δοκιμή από έντεκα τέτοια φορτηγά 6×6 (όπως αναφέρονται στην ΕΣΣΔ) που πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ιουλίου 1942 και Μαΐου 1943. Τα αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκαν για να κατευθύνουν τη μεγέθυνση του ωφέλιμου φορτίου από 2 τόνους σε 3 τόνους. Το 1945, το φορτηγό πάλι τροποποιήθηκε με μικρότερο φορτίο, αν και σε βελτιωμένους δρόμους μπορούσε να μεταφέρει έως και 5 τόνους.

Μεγάλος αριθμός φορτηγών Studebaker US6 παραδόθηκαν στη Σοβιετική Ένωση μέσω του περσικού διαδρόμου στο Ιράν στο πλαίσιο του προγράμματος Νόμου Εκμισθώσεως και Δανεισμού των ΗΠΑ. Το φορτηγό εκπλήρωσε πολλούς σημαντικούς ρόλους στην υπηρεσία με τις σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως ρυμούλκηση πυροβολικού και αντιαρματικών όπλων και μεταφορά στρατευμάτων σε μεγάλες αποστάσεις. Ήταν γνωστό για τη συνολική του ανθεκτικότητα και αξιοπιστία, συμπεριλαμβανομένης της ικανότητάς του να λειτουργεί με καύσιμα κακής ποιότητας. Ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός τα βρήκε επίσης ως μια κατάλληλη πλατφόρμα για τη μετατροπή σε εκτοξευτές πυραύλων Katyusha, αν και δεν ήταν αυτός ο κύριος σκοπός τους. Το φορτηγό αγαπήθηκε πολύ από τα στρατεύματα και έγινε γνωστό ως "Studer" και αναγνωρίστηκε ακόμη και η σημασία του (για τη σοβιετική πολεμική προσπάθεια) από τον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος έστειλε μια προσωπική επιστολή εκτίμησης στην Studebaker, στην οποία το ευχαριστούσε για την εξαιρετική ποιότητα του US6 για σοβιετική υπηρεσία.^[3]

Το Studebaker US6 επίσης ήταν αρκετά καλύτερο σε ποιότητα κατασκευής από τα Σοβιετικά φορτηγά της εποχής.

Τα φορτηγά Studebaker US6 χρησιμοποιήθηκαν επίσης από τον αμερικανικό στρατό στην κατασκευή του δρόμου Ledo στη Βιρμανία και του αυτοκινητόδρομου Alcan στη Βόρεια Αμερική, κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά το τέλος του πόλεμο, η Studebaker συνέχιζε να παράγει αυτοκίνητα και φορτηγά μέχρι το 1966, όταν χρεωκόπησε, αφού δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερες εταιρίες όπως η General Motors και η Ford. Όμως αυτό δεν ήταν ακριβώς το τέλος του Studebaker US6. Αφού αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία στη Σοβιετική Ένωση, ήταν το Studebaker US6 που χρησιμοποιήθηκε τελικά ως βάση για τα φορτηγά GAZ-51 και 63, για τα οποία κατασκευάζονταν πρωτότυπα ήδη από το 1937, αλλά είχαν διακοπεί λόγω του πολέμου. Μέχρι το 1943, η GAZ πήρε μερικά φορτηγά US6 στο εργοστάσιό της, αφαίρεσε τον τρίτο άξονα και αντικατέστησε την αρχική μονάδα ισχύος με τον 6-κύλινδρο κινητήρα και το κιβώτιο ταχυτήτων από το GAZ-61. Ως εκ τούτου, κατασκευάστηκαν τα πρώτα νέα πρωτότυπα των GAZ-51 και 63. Μετά από μερικούς εκσυγχρονισμούς και αναδιαμόρφωση, τα φορτηγά θα εισέλθουν στην παραγωγή το 1946. Αυτό βοήθησε αρκετά την Ρωσική βιομηχανία της τότε εποχής καθώς η GAZ δεν είχε τις απαραίτητες προμήθειες για να σχεδιάσει ένα εξολοκλήρου νέο όχημα, ενώ ήταν επίσης αρκετά πρακτικό για εύρεση ανταλλακτικών.^[4]^[5] Μετά από μια επιτυχημένη πορεία παραγωγής σχεδόν 30 ετών, ξεπερνώντας την ίδια την ζωή ακόμα και την ίδια την εταιρεία Studebaker στη διαδικασία, το GAZ-51 αντικαταστάθηκε από το GAZ-53, το οποίο ωστόσο εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί πολλά μηχανικά μέρη από το GAZ-51, και επομένως το US6. Μέχρι το 1993, το GAZ-52/53 επαναδιαμορφώθηκε ως το GAZ-3307/3309 και τις τροποποιήσεις τους, και με αυτή τη μορφή, κατασκευάστηκαν μέχρι το 2020, δημιουργώντας επίσης το παράγωγο GAZ-3310 "Valdai". Όπως αποδεικνύεται από τους συντηρητές κλασσικών αυτοκινήτων, εσωτερικά μηχανικά μέρη του US6, άλλα σε μεγαλύτερη ή μικρότερη βαθμίδα, μπορούν ακόμα να βρεθούν σε όλα αυτά τα φορτηγά. Χρησιμοποιώντας το φορτηγό GAZ-63 ως βάση, αναπτύχθηκαν επίσης τα στρατιωτικά οχήματα BTR-40, BRDM-1 και BRDM-2.^[6]