Ατόλη Παλμύρα

Ατόλλη Παλμύρα
Θέση	Ειρηνικός Ωκεανός, Βόρεια Νησιά Γραμμής Ισημερινού
Συντεταγμένες	5°53′Β, 162°5′Δ
Έκταση	12 χμ²
Χώρα	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Καθεστώς	Ενσωματωμένο Ανοργάνωτο Έδαφος
Πληθυσμός	Από 4 - 20 άτομα

Η Ατόλη Παλμύρα είναι μια ενσωματωμένη ατόλη που διοικείται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει έκταση 12 τ.χμ., και βρίσκεται στον βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό στις γεωγραφικές συντεταγμένες 5°53′Β, 162°5′Δ. Γεωγραφικά, η Παλμύρα είναι ένα από τα Βόρεια Νησιά Γραμμής Ισημερινού (νοτιοανατολικά από τον Ύφαλο Κίνγκμαν και βόρεια από τα Νησιά Γραμμής του Κιριμπάτι), βρίσκεται σχεδόν νότια από τα Νησιά Χαβάης, σχεδόν στο μισό της απόστασης μεταξύ Χαβάης και Αμερικανικής Σαμόα. Η ακτογραμμή της των 14,5 χμ έχει ένα αγκυροβόλιο γνωστό ως Ουέστ Λαγκούν (Δυτική Λιμνοθάλασσα). Αποτελείται από έναν εκτενή ύφαλο, δύο ρηχές λιμνοθάλασσες, και περίπου 50 αμμώδεις και υφαλοβραχώδεις νησίδες και μπάρες καλυμμένες με βλάστηση - κυρίως καρύδες, Σκαέβολα, και ψηλά δέντρα Πιζόνιας.

Οι νησίδες της ατόλης είναι όλες συνδεδεμένες, εκτός από το Νησί Σαντ (Άμμος) στα δυτικά και το Νησί Μπάρρεν (Άγονο) στα ανατολικά. Το μεγαλύτερο νησί είναι το Κούπερ στα βόρεια, με δεύτερο το Νησί Κάουλα στα νότια. Η βόρεια αψίδα με νησίδες σχηματίζεται από τα νησιά Στρώουν, Κούπερ (Βαρελάς), Εβιέσιον (Αεροπορία), Κουαίηλ (Ορτύκι), Ουϊπουργουΐλ (το πτηνό αιγοθήλης ο κεκράχτης), ακολουθούν στα ανατολικά τα Ήστερν (Ανατολικό), Πάπαλα και Πέλικαν (Πελεκάνος), και στα νότια τα Μπερντ (Πουλί), Χολέι, Εντζινήαρ (Μηχανικός), Τανάνγκερ, Μαρίν (Πεζοναύτης ή Θαλάσσιο), Κάουλα, Παραντάιζ (Παράδεισος) και Χόμ (Σπίτι) (σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού). Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι περίπου 444,5 χιλιοστά. Η μέση θερμοκρασία ημέρας είναι 29 °C όλο το έτος.

Πολιτικό καθεστώς

Ορθογραφική προβολή με επίκεντρο πάνω από την Ατόλλη Παλμύρα

Η ανεπίσημη σημαία της Ατόλλης Παλμύρα

Η Παλμύρα είναι ένα ενσωματωμένο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που σημαίνει ότι υπόκειται σε όλες τις παροχές που προβλέπει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών και βρίσκεται συνεχώς υπό την κυριαρχία των Η.Π.Α.. Όμως, είναι επίσης και ανοργάνωτο έδαφος καθώς δεν υπάρχει πράξη του κονγκρέσου που να προσδιορίζει πως ακριβώς πρέπει να κυβερνείται, ο μόνος σχετικός νόμος απλά δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο να διοικεί το νησί όπως αυτός – αυτή κρίνει.

Το θέμα της διακυβέρνησης της Παλμύρα είναι γενικά ένα ακαδημαϊκό σημείο, καθώς δεν υπάρχει παραμένων ιθαγενής πληθυσμός και δεν υπάρχει λόγος να θεωρηθεί ότι θα υπάρξει στο μέλλον. Για αυτόν τον λόγο παραμένει επί του παρόντος το μόνο ανοργάνωτο ενσωματωμένο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι ιδιόκτητη της Διατήρησης της Φύσης και διευθύνεται ως φυσικό καταφύγιο, αλλά διοικείται από την Ουάσινγκτον, Δ.Κ. από το Γραφείο Νησιωτικών Υποθέσεων, του Υπουργείου Εσωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα περιβάλλοντα νερά, έως το όριο των 22,2 χμ (12 μίλια), μεταφέρθηκαν στην Υπηρεσία Αλιευμάτων και Άγριας Ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών, και χαρακτηρίστηκαν ως το Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής της Ατόλλης Παλμύρα το 2001. Η άμυνα είναι υπευθυνότητα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για στατιστικούς σκοπούς, η Παλμύρα κάποιες φορές κατατάσσεται στα Μικρά Εξωτερικά Νησιά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Προς το παρόν δεν υπάρχει οικονομική δραστηριότητα στο νησί. Πολλοί από τους δρόμους και τους υπερυψωμένους δρόμους της ατόλλης κατασκευάστηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα δεν χρησιμοποιείται κανείς και είναι όλοι κατάφυτοι. Υπάρχει ένας περίπου 2 χμ μήκους, άστρωτος και ανεκμετάλλευτος αεροδιάδρομος. Πολλές εγκαταλελειμμένες κατασκευές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται στο νησί.

Η ατόλλη επανδρώνεται από μια ομάδα επιστημόνων, προσωπικό και εθελοντές της Διατήρησης της Φύσης, και αντιπροσώπους της Αλιευμάτων και Άγριας Ζωής (συνολικά μεταξύ 4 και 20) τα τελευταία χρόνια. Μια σειρά βελτιώσεων το 2004 περιλάμβαναν διθέσια μπαγκαλόους και ντουζιέρες για τους κατοίκους του νησιού. Νερό συλλέγεται από την ταράτσα ενός τσιμεντένιου κτιρίου που δεν βρίσκεται μακριά από την κύρια περιοχή διαβίωσης των επιστημόνων. Τα κοινοτικά κτίρια του οικισμού (του μόνου στην ατόλλη) στην βόρεια πλευρά της Νήσου Κούπερ αποτελούνται από ένα κοινό κτίριο μαγειρίο – εστιατόριο δίπλα στην μοναδική αποβάθρα της ατόλλης και ένα μαγαζί εξαρτημάτων καγιάκ και ελεύθερης κατάδυσης δίπλα στην εξέδρα καθέλκυσης.

Η θέση της Ατόλλης Παλμύρα στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου συναντιόνται τα νότια και βόρεια ρεύματα, σημαίνει ότι οι παραλίες της ρυπαίνονται με σκουπίδια και φερτά υλικά. Οι παρασυρμένες επιπλέουσες τσαμαδούρες είναι πάρα πολλές στις παραλίες της Παλμύρα, καθώς και πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών, απορρυπαντικών, κ.ά.

Μεγάλα τμήματα της ατόλλης είναι κλειστά στην οποιαδήποτε πρόσβαση στο κοινό λόγω της απειλής των ακαθάριστων βλημάτων που δεν έσκασαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιστορία

Την Παλμύρα πρωτοείδε το 1798 ένας Αμερικανός καπετάνιος, ο Έντμουντ Φάννινγκ από το Στόνινγκτον του Κοννέκτικατ, ενώ το πλοίο του Μπέτσυ ταξίδευε προς την Ασία, αλλά αρκετά αργότερα – στις 7 Νοεμβρίου 1802 – πάτησε πόδι στην ακατοίκητη ατόλλη ο πρώτος δυτικός άνδρας. Αυτήν την μέρα, ο Καπετάνιος Σώλ του Αμερικανικού πλοίου Παλμύρα ναυάγησε στην ατόλλη.

Πολλοί πιστεύουν ότι η ανακάλυψη της ατόλλης από τον Φάννινγκ περιελάμβανε ένα παραφυσικό φαινόμενο, που προσδίδει στον μυστικισμό του νησιού. Το πλοίο του Φάννινγκ ήταν υπό την εποπτεία του πρώτου υποπλοιάρχου την νύχτα ενώ ο Φάννινγκ κοιμόταν. Ο Φάννινγκ ξύπνησε τρεις φορές στη μέση της νύχτας, και κάθε φορά σηκωνόταν από το κρεβάτι. Την τρίτη φορά, ο Φάννινγκ το έκλαβε ως προειδοποίηση και διέταξε τον πρώτο υποπλοίαρχο να διακόψει την πορεία του πλοίου. Το πρωί το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του, αλλά μόλις 1,5 χμ αργότερα έφτασε τον ύφαλο της Παλμύρα. Εάν το πλοίο συνέχιζε την πορεία του το βράδυ, όλο το πλήρωμα μπορεί να είχε χαθεί.

Το 1859, η Παλμύρα διεκδικήθηκε από τον Δρ Τζέρριτ Π. Τζαντ με το μπρίκι (είδος πλοίου) Τζοσεφίν για την Αμερικανική Εταιρεία Γκουανό και τις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με την Πράξη Νήσων με Γκουανό του 1856, όμως, η εταιρεία ποτέ δεν άρχισε την εξόρυξη γκουανό, γιατί δεν υπήρχαν αποθέματα να εξορύξει. Η Παλμύρα βρίσκεται κοντά στην Διατροπική Ζώνη Σύγκλισης, όπου υπάρχει αρκετή βροχόπτωση για να συγκεντρωθεί γκουανό. Εν τω μεταξύ, στις 26 Φεβρουαρίου 1862, ο Καμεχαμέχα ο 4ος (1834 – 1863), τέταρτος βασιλιάς της Χαβάης (1854 – 1863), έστειλε τον Καπετάνιο Ζένας Μπεντ και τον Τζόνσον Ουΐλκινσον, και οι δύο Χαβανέζοι πολίτες, στην Παλμύρα και να την κατάσχουν στο όνομα του βασιλιά και στις 15 Απριλίου 1862 η ατόλλη προσαρτήθηκε επίσημα στο Βασίλειο της Χαβάης.

Ο Καπετάνιος Μπεντ πούλησε τα δικαιώματα του στον Κο Ουΐλκινσον στις 24 Δεκεμβρίου 1862 και από το 1862 έως το 1885, το νησί κατείχε ο Καλάμα Ουΐλκινσον το οποίο μοιράστηκε σε τρεις κληρονόμους του, δύο εκ των οποίων αμέσως μετέφεραν τα δικαιώματα τους σε κάποιον Ουΐλκοξ που, με τη σειρά του, τα μετέφερε στην Εταιρεία Ειρηνικής Ναυσιπλοΐας. Η εταιρεία προσπάθησε να αποικήσει την ατόλλη στέλνοντας ένα παντρεμένο ζευγάρι να ζήσει εκεί από τον Σεπτέμβριο του 1885 έως τον Αύγουστο του 1886.

Το 1898 η Παλμύρα προσαρτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με την προσάρτηση ολόκληρης της Χαβάης, στις 14 Ιουνίου 1900 έγινε τμήμα του τότε Εδάφους της Χαβάης των Ηνωμένων Πολιτειών. Την περίοδο που προηγήθηκε της επίσημης προσάρτησης της ατόλλης από τις Η.Π.Α., το Ηνωμένο Βασίλειο έδειξε ενδιαφέρον για την ατόλλη να την κάνει τμήμα της «Αυτοκρατορίας Γκουανό» της Τζων Αρουντέλ και Σία, και το 1889 οι Βρετανοί την είχαν επίσημα προσαρτήσει. Για να σταματήσει οποιαδήποτε περαιτέρω Βρετανική προσπάθεια ή αμφισβήτηση, μια δεύτερη, ξεχωριστή πράξη προσάρτησης της Παλμύρα από τις Η.Π.Α. έγινε το 1911.

Κατόπιν, με μια σειρά υπογεγραμμένων συμφωνιών μεταξύ 1888 και 1911, η εταιρεία ειρηνικής ναυσιπλοΐας μετέφερε τα μερίδια της στον Χένρυ Έρνεστ Κούπερ τον γηραιότερο (1857 – 1929). Ο τρίτος κληρονόμος του Καλάμα Ουΐλκινσον μετέφερε τα δικαιώματα του σε κάποιον Ρίνγκερ, του οποίου τα παιδιά με τη σειρά τους επίσης μετέφεραν τα δικαιώματα τους στον Χένρυ Έρνεστ Κούπερ τον γηραιότερο το 1912 που έγινε ο μοναδικός ιδιοκτήτης της ατόλλης.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1912 επίσημα διεκδικήθηκε από την κυβέρνηση των Η.Π.Α., ακόμα ως τμήμα του εδάφους της Χαβάης.

Το 1922 ο Κούπερ πούλησε ολόκληρη την ατόλλη εκτός από κάποιες μικρές νησίδες (τις 5 «Νήσους Σπιτιού») στον Λέσλι και την Έλεν Φούλλαρντ – Λέο στις 19 Αυγούστου για 15.000 $. Οι τελευταίοι ίδρυσαν την Εταιρεία Κόπρας Παλμύρα για την εκμετάλλευση των καρύδων που μεγάλωναν στην ατόλλη. Οι κληρονόμοι τους συνέχισαν να είναι ιδιοκτήτες μετά από αυτούς, εκτός από μια περίοδο διοίκησης από το Πολεμικό Ναυτικό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1934, η Ατόλλη Τζόνστον, ο Ύφαλος Κίνγκμαν και η Παλμύρα τοποθετήθηκαν υπό το Υπουργείο Πολεμικού Ναυτικού. Όταν το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. χρησιμοποίησε την ατόλλη ως σταθμό αεροπορίας του ναυτικού στις 15 Αυγούστου 1941, η ατόλλη ήταν ιδιοκτησία Αμερικανών πολιτών, συμπεριλαμβανομένων Χαβανέζων. Είχε μόνιμους κατοίκους κυβερνητικούς αντιπροσώπους, με τον τίτλο του διοικητή νήσου, από τον Νοέμβριο του 1939 έως το 1947.

Μετά τον πόλεμο, οι Φούλλαρντ – Λέο πάλεψαν για την επιστροφή της Παλμύρα μέχρι το ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και κέρδισαν το 1947. Όταν η Χαβάη έγινε πολιτεία το 1959, η Παλμύρα, που ήταν επίσημα τμήμα της πόλης και της κομητείας της Χονολουλού, ρητά χωρίστηκε από την νέα πολιτεία ως ενσωματωμένο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, που διοικείται από το υπουργείο εσωτερικών των Η.Π.Α.

Το 1962, το Αμερικανικό υπουργείο αμύνης χρησιμοποίησε την ατόλη ως τόπο ενορχήστρωσης των δοκιμών ατομικών όπλων σε μεγάλο υψόμετρο πάνω από την ατόλη Τζόνστον. Υπήρχε ένα προσωπικό μονάδας 10 ανδρών που διαχειριζόταν τις κατασκηνώσεις και ήταν παρών καθ’ όλη την περίοδο. Αλλά κατά μέσον όρο υπήρχαν 40 άτομα που έκαναν την ενορχήστρωση και την συντήρηση του τεχνικού επιτελείου. Αυτά τα άτομα αντιπροσώπευαν πολλά από τα μεγάλα πανεπιστήμια και εργαστήρια σε όλο τον κόσμο.

Μικρά προβλήματα προέκυψαν με την προστασία της άγριας φύσης από το προσωπικό των κατασκηνώσεων. Τα καβούρια καρύδας και τα πουλιά «Γκούνι» ήταν τα μόνα ζώα οποιασδήποτε μορφής γύρω από την ατόλη, και κατά συνέπεια δεν υπήρξε καμία σύσταση που να διανεμήθηκε στα άτομα αυτά. Το κύριο πρόβλημα ήταν τα πουλιά «Γκούνι». Επειδή τρέφονταν το απόγευμα, μπορεί να μούσκευαν από την βροχή και να μην μπορούσαν να επιστρέψουν στους τόπους που κουρνιάζουν. Καθώς τα τραβούσαν τα φώτα των κατασκηνώσεων, σταματούσαν εκεί και συνήθως ξερνούσαν την τροφή τους ολόγυρα στις κατασκηνώσεις. Από την άλλη μεριά, οι Χαβανέζοι που αποτελούσαν το προσωπικό ήταν τρομεροί ψαράδες και συχνά έπιαναν πολλά ψάρια, αστακούς και χταπόδια για την τέρψη των κατοίκων της ατόλης.

Τον Ιούλιο του 1990, ο Πήτερ Σάβιο από την Χονολουλού εκμίσθωσε την ατόλη μέχρι το 2065 και σχημάτισε την Εταιρεία Ανάπτυξης της Παλμύρα. Τον Ιανουάριο του 2000, την ατόλη απόκτησε η Διατήρηση Φύσης με σκοπό την διατήρηση και έρευνα του κοραλλιογενούς υφάλου. Η οικογένεια Κούπερ ακόμα κατέχει τις Νήσους Χομ (Σπιτιού).

Τον Νοέμβριο του 2005, μια παγκόσμια ομάδα επιστημόνων ενώθηκαν με την διατήρηση Φύσης για να στήσουν έναν νέο ερευνητικό σταθμό στην Ατόλη Παλμύρα για να μελετήσουν το φαινόμενο της Παγκόσμιας ανόδου θερμοκρασίας, την εξαφάνιση των κοραλλιογενών υφάλων, την εισβολή μη ιθαγενών ειδών και άλλες παγκόσμιες περιβαλλοντικές απειλές.

Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε μια επιστημονική μελέτη για ένα απολίθωμα κοραλλιού που ξεβράστηκε στην ατόλη Παλμύρα. Το απολιθωμένο κοράλλι εξετάστηκε για στοιχεία της συμπεριφοράς του φαινομένου του Ελ Νίνιο στον τροπικό Ειρηνικό τα τελευταία 1.000 χρόνια.