Βικιπαίδεια

Άγιος Βαλεντίνος

Άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

Ο Άγιος Βαλεντίνος (ιταλικά: San Valentino‎‎, λατινικά: Sanctus Valentinus‎‎), επίσημα γνωστός ως Άγιος Βαλεντίνος της Ρώμης,[2] ήταν ευρέως αναγνωρισμένος Ρωμαιοκαθολικός άγιος του 3ου αιώνα και τιμάται στις 14 Φεβρουαρίου. Από τον Μεσαίωνα, συνδέεται με μια παράδοση γαλήνιας αγάπης.

Άγιος Βαλεντίνος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση175
Τέρνι
Θάνατος14  Φεβρουαρίου 273[1]
Ρώμη
Αιτία θανάτουαποκεφαλισμός
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Eορτασμός αγίου14 Φεβρουαρίου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιατρός
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαεπίσκοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν ιερέας στη Ρώμη και βοηθούσε τους Χριστιανούς που ήταν θύματα διώξεων στην περιοχή.[3] Μαρτύρησε και θάφτηκε σε χριστιανικό κοιμητήριο στην Βία Φλαμινία κοντά στο Πόντε Μίλβιο της βόρειας Ρώμης στις 14 Φεβρουαρίου, η οποία εορτάζεται ως Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου από το 496. Τα λείψανα του κρατήθηκαν στην Εκκλησία και Κατακόμβες του Αγίου Βαλεντίνου (Catacombe di San Valentino), η οποία παρέμεινε σημαντικός χώρος προσκυνήματος κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μέχρι τη μεταφορά των λειψάνων του στην εκκλησία Σάντα Πρασσέντε (Αγίας Πραξήδης) στο ποντιφικάτο του Νικολάου Δ΄.[4] Το λουλουδοσκέπαστο κρανίο του Αγίου Βαλεντίνου εκτίθεται στη βασιλική της Σάντα Μαρία ιν Κοσμεντίν της Ρώμης, ενώ άλλα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Καρμελιτική Εκκλησία της οδού Ουάιτφραϊαρ στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, όπου παραμένουν μέχρι σήμερα. Αυτός ο χώρος αποτελεί δημοφιλή χώρο προσκηνύματος, ιδιαίτερα στις 14 Φεβρουαρίου, για αυτούς που ψάχνουν για αγάπη.[5] Σύμφωνα με τον καθηγητή Τζακ Μπ. Όρατς του Πανεπιστημίου του Κάνσας, ο Άγιος Βαλεντίνος της Ρώμης, όπως και ο Άγιος Βαλεντίνος του Τέρνι, είναι "αφηρημένοι των πράξεων των δύο αγίων που βρίσκονται σχεδόν σε κάθε μοναστήρι στην Ευρώπη".[6]

Στην Αγγλικανική [7]και στις Λουθηρανικές εκκλησίες, ο Άγιος Βαλεντίνος εορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου.[8] Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Άγιος Βαλεντίνος εορτάζεται στις 6 Ιουλίου.[9][10] Το 1969 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον αφαίρεσε από το Γενικό Ρωμαιοκαθολικό Ημερολόγιο, αφήνοντας το λειτουργικό εορτασμό του στα τοπικά ημερολόγια, παρόλο που η χρήση των προ του 1970 ημερολογίων επιτρέπεται.[11] Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον αναγνωρίζει ως άγιο, και τον αναφέρει στην καταχώρηση της 14ης Φεβρουαρίου στη Ρωμαιοκαθολική Μαρτυρολογία[12].

Το πτώμα του Άγιου Βαλεντίνου τάφηκε το έτος 270 στις κατακόμβες της Αγίας Πρισκίλλας.

Έκτοτε παρέμενε άγνωστο το που βρίσκονταν τα λείψανα, μέχρι που ο τάφος αποκαλύφθηκε το 1815 και το λείψανο δωρήθηκε σε ιερέα.

Στη συνέχεια τα ίχνη των λειψάνων χάνονται και επανεμφανίζονται το 1907 στη Μυτιλήνη. Από τότε, τα οστά του Αγίου Βαλεντίνου αναπαύονταν στην Καθολική Εκκλησία, τη γνωστή σε όλους «Φραγκοκλησιά», στην οδό Ερμού, κάτω από την Αγία Τράπεζα.

Η επόμενη «αλλαγή» έγινε το 1990, οπότε και τα λείψανα του Αγίου Βαλεντίνου μεταφέρθηκαν από τον τότε εφημέριο της καθολικής εκκλησίας της Μυτιλήνης, Φραγκισκανό μοναχό πατέρα Τορκουάτο Μορίνι, μια και ελλείψει πληρώματος της Εκκλησίας δεν διέμενε πια στο νησί, αλλά στην Αθήνα και περιστασιακά εξυπηρετούσε και τη Μυτιλήνη.

Τότε, τα λείψανα τοποθετήθηκαν στο παρεκκλήσι του Τάγματος των Καπουτσίνων, το αφιερωμένο στους Αγίους Φραγκίσκο και Κλάρα, στην οδό Γκυϊλφόρδου 7 στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα.

Στις 12 Φεβρουαρίου 2009, έγινε η απότμηση τμήματος των λειψάνων από τον αρχιεπίσκοπο των Καθολικών των Αθηνών κ. Νικόλαο, υπογράφτηκε ειδικό επίσημο έγγραφο της πράξης αυτής, παρουσία και του ιερατικώς προϊσταμένου του Παρεκκλησίου του Αγίου Φραγκίσκου και της Αγίας Κλάρας, Ιερομονάχου Καπουτσίνου πατέρα Γαβριήλ Ριγκέτο και παρεδόθησαν στον αρχιεπίσκοπο Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου με την ιδιότητά του Αποστολικού Τοποτηρητή της Καθολικής Επισκοπής Χίου, προκειμένου να τα επαναφέρει στη Μυτιλήνη.

Οι εργασίες που τα... πηγαίνουν ξανά στη Μυτιλήνη

Η περιπλάνηση των λειψάνων του Αγίου Βαλεντίνου αναμένεται να λάβει τέλος το 2014, όταν και θα ολοκληρωθούν οι εργασίες επισκευής στον Καθεδρικό Ενοριακό Ναό της Μεταστάσεως της Θεοτόκου στη Μυτιλήνη.

Τα οστά του αγίου θα μεταφερθούν πίσω στον τόπο όπου βρίσκονταν μέχρι το 1990, για να παραμείνουν για πάντα.

Ταυτοποίηση Επεξεργασία

Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια[13] και άλλες αγιογραφικές πηγές[14] μιλάνε για τρεις Άγιους Βαλεντίνους που σχετίζονται με τις 14 Φεβρουαρίου. Ένας ήταν Ρωμαίος ιερέας, ένας άλλος ήταν επίσκοπος της Ιντεράμνα (το σημερινό Τέρνι της Ιταλίας) που τάφηκε κατά μήκος της Βία Φλαμίνια έξω από τη Ρώμη, σε διαφορετικές αποστάσεις από την πόλη. Ο τρίτος λέγεται ότι είναι ένας άγιος που μαρτύρησε την ίδια ημέρα με έναν αριθμό συντρόφων στη ρωμαϊκή επαρχία της Αφρικής.

Αν και οι υπάρχοντες αναφορές των μαρτυρίων των δύο πρώτων καταγεγραμμένων αγίων έχουν καθυστερημένη ημερομηνία και περιέχουν θρυλικά στοιχεία, ένας κοινός πυρήνας πραγματικών γεγονότων μπορεί να στηρίζεται στις δύο αναφορές και μπορεί να αναφέρεται σε ένα μόνο άτομο.[15] Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία της Μητρόπολης του Τέρνι, ο Μητροπολίτης Βαλεντίνος γεννήθηκε και έζησε στην Ιντεράμνα. Ενώ βρισκόταν σε προσωρινή διαμονή στη Ρώμη φυλακίστηκε, βασανίστηκε και μαρτύρησε εκεί στις 14 Φεβρουαρίου 269. Το σώμα του ρίχτηκε βιαστικά σε κοντινό νεκροταφείο και μερικές νύχτες αργότερα οι μαθητές του ανακάλυψαν το σώμα του και τον επέστρεψαν στο σπίτι.[16]

Η Ρωμαϊκή Μαρτυρολογία, ο επίσημος κατάλογος αναγνωρισμένων αγίων της Καθολικής Εκκλησίας, δίνει μόνο έναν Άγιο Βαλεντίνο για τις 14 Φεβρουαρίου: ένα μάρτυρα που πέθανε στη Βία Φλαμίνια[17].

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Johannes Baptista de Rossi et Ludovicus Duchesne, ed., Martyrologium Hieronymianum: ad fidem codicum adiectis prolegomenis. Ex Actibus Sanctorum Novembris, Tomi II, pars prior. Bruxellis 1894. lxxxii, 195 p. S. Valentinus, p. 20.
  • De Voragine, Jacobus. The Life of Saint Valentine. In Legenda Aurea, compiled around 1275
  • Thurston, Herbert. St. Valentine. The Catholic Encyclopedia, Vol.15. 1912.
  • Hülsen, Christian. 1927. Le chiese di Roma nel medio evo: cataloghi ed appunti. Florence. CXV, 640 p. (On-line text).
  • Thurston, Herbert. 1933. St. Valentine, Martyr. In Alban Butler's Lives of the Saints, Vol. II, pp.214–217. New York . 409 p..
  • Aigrain, René. 1953. Hagiographie: Ses sources, ses méthodes, son histoire. Paris 1953.
  • Amore, Agostino. 1966. S. Valentino di Roma o di Terni?, Antonianum 41 (1966), pp 260–77.
  • Kellogg, Alfred. 1972. Chaucer's St. Valentine: A Conjecture. In Kellogg, Chaucer, Langland, Arthur. 1972, pp.108–145.
  • Amore, Agostino. 1975. I martiri di Roma. Roma, Antonianum, 1975. 322 p.
  • Kelly, Henry Ansgar 1986. Chaucer and the cult of Saint Valentine. Leiden, the Netherlands. 185 p.
  • Martyrologium Romanum 2001. Libreria Editrice Vaticana, 2001, p.141 (February 14). 773 p.
  • In Search of St. Valentine. Scotsman.com blog, 14 February 2005.
  • Oruch, Jack B. 1981. St. Valentine, Chaucer, and Spring in February, Speculum 56 (July 1981), pp 534–565.
  • Schoepflin, Maurizio and Seren, Linda. 2000. San Valentino di Terni: storia, tradizione, devozione. Morena (Roma), 2000. 111 p.
  • Paglia, Vincenzo. 2007. Saint Valentine's Message. Washington Post, February 15, 2007.
  • Saint Valentine: Biography. Diocese of Terni. 2009.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ pantheon.world/profile/person/Saint_Valentine.
  2. ↑ 6 surprising facts about St Valentine
  3. ↑ Cooper, J. C. (2013). Dictionary of Christianity (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 278. ISBN 9781134265534. 
  4. ↑ Webb, Matilda (2001). The churches and catacombs of early Christian Rome: a comprehensive guide (στα Αγγλικά). Sussex Academic Press. σελ. 254. ISBN 9781902210575. 
  5. ↑ Meera, Lester (2011). Sacred Travels. Adams Media. σελ. When Father John Spratt, an Irish Carmelite returned to his parish in Dublin from preaching in a Jesuit church in Gesu, Italy, he brought the sacred relics of Saint Valentine, given to him by Pope Gregory XVI. ISBN 1440525463. 
  6. ↑ Chapman, Alison (2013). Patrons and Patron Saints in Early Modern English Literature (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 122. ISBN 9781135132316. 
  7. ↑ «Holy Days». Church of England (Anglican Communion). 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2012. February 14 Valentine, Martyr at Rome, c.269 
  8. ↑ Pfatteicher, Philip H. (1 Αυγούστου 2008). New Book of Festivals and Commemorations: A Proposed Common Calendar of Saints. Fortress Press. σελ. 86. ISBN 9780800621285. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2012. IO 
  9. ↑ «St. Valentine». pravmir.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Ιανουαρίου 16, 2013. 
  10. ↑ Coptic Orthodox Church – From Where Valentine's Day Comes From Αρχειοθετήθηκε May 25, 2010, στο Wayback Machine.
  11. ↑ Calendarium Romanum Libreria Editrice Vaticana (1969), p. 117
  12. ↑ Roman Martyrology, Libreria Editrice Vaticana, 2001, p. 141
  13. ↑ «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: St. Valentine». newadvent.org. 
  14. ↑ René Aigrain, Hagiographie: Ses sources, ses méthodes, son histoire, (Paris 1953, pp 268–69; Agostino S. Amore, "S. Valentino di Roma o di Terni?", Antonianum 41.(1966), pp 260–77.
  15. ↑ Oxford Dictionary of the Christian Church, 1983, p. 1423
  16. ↑ San Valentino: Biografia. Αρχειοθετήθηκε December 29, 2012, στο Wayback Machine.. Diocese of Terni. 2009. English version, written probably after examining all previous sources.
  17. ↑ Martyrologium Romanum 2001, February 14, p. 141.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Saint Valentine στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Άγιος_Βαλεντίνος&oldid=10434026"