Άγιος Κήρυκος Ικαρίας

οικισμός της Ελλάδας

Συντεταγμένες: 37°36′41″N 26°17′35″E / 37.61139°N 26.29306°E / 37.61139; 26.29306

Ο Άγιος Κήρυκος είναι κωμόπολη, πρωτεύουσα και ένα από τα δυο λιμάνια της Ικαρίας. Είναι έδρα ομώνυμης δημοτικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας και του δήμου Ικαρίας, της περιφερειακής ενότητας Ικαρίας, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. [1][2] Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Ικαρίας του νομού Σάμου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου Πελάγους. [3] [4]

Άγιος Κήρυκος Ικαρίας
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Άγιος Κήρυκος Ικαρίας
37°36′41″N 26°17′35″E
ΧώραΕλλάδα
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Ικαρίας
Γεωγραφική υπαγωγήΙκαρία
Πληθυσμός2.218 (2011)
Ζώνη ώραςUTC+02:00 (επίσημη ώρα)
UTC+03:00 (θερινή ώρα)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Γεωγραφία Επεξεργασία

Ο Άγιος Κήρυκος είναι παράλια, πεδινή κωμόπολη στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ικαρίας. Βρίσκεται στον βόρειο μυχό του φερώνυμου όρμου, κοντά στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του όρους Αθέρας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 20. Η δημοτική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αστικός ορεινός οικισμός, με έκταση 34,094 χμ² (2011). [5][3][4][6][1]

Πληθυσμός Επεξεργασία

Μόνιμος [7][8][9]
Έτος Πληθυσμός
1991 1.967 (2.555)
2001 2.021 (2.688)
2011 2.218 (2.955)
Πραγματικός (de facto) [3][4] [1]
Έτος Πληθυσμός
1961 998
1971 1.083
1981 1.802
1991 1.797 (2.387)
2001 1.879 (2.545)
2011 2.198 (2.937)

(σε παρένθεση ο πληθυσμός της δημοτικής κοινότητας)

Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη» Επεξεργασία

Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 και ορίστηκε έδρα της κοινότητας Αγίου Κηρύκου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Αγίου Κηρύκου και ορίστηκε έδρα του δήμου Ικαρίας. [2] Είναι, επίσης, η έδρα της Περιφερειακής Ενότητας Ικαρίας.

Ιστορικά στοιχεία Επεξεργασία

Ο σύγχρονος οικισμός κτίστηκε πριν από 300 χρόνια, αλλά στην περιοχή βρέθηκαν ερείπια αρχαίων κτισμάτων και τάφων. [4] (πιθανόν η πόλη Θέρμαι [εκκρεμεί παραπομπή]) Στο όρος Αθέρας έχουν εντοπιστεί ερείπια οχύρωσης («Καψαλινό Κάστρο»). [6]

Γενικά στοιχεία Επεξεργασία

Ο Άγιος Κήρυκος είναι ο μεγαλύτερος οικισμός και το κύριο λιμάνι της Ικαρίας. Οφείλει την ονομασία του στον Άγιο Κήρυκο που καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και μαρτύρησε σε νηπιακή ηλικία. Είναι κτισμένος αμφιθεατρικά σε επιβλητικό τοπίο, όπου στο φόντο δεσπόζει η ραχοκοκκαλιά του Αθέρα (1.042 μ.). Διατηρεί δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στις παλαιότερες συνοικίες του με τα γραφικά δρομάκια. Έχει καλή τουριστική υποδομή, γενικό νοσοκομείο, αστυνομικό τμήμα, ΕΛΤΑ, λιμεναρχείο, κ.ο.κ.. [6]

Αξιοθέατα Επεξεργασία

  • Οι ραδιούχες ιαματικές πηγές Ασκληπιού, με θερμοκρασία νερού 40˚ C και υδροθεραπευτήριο
  • Το Μουσείο με αρχαιολογική συλλογή, που περιλαμβάνει ευρήματα από διάφορες περιοχές της Ικαρίας (ειδώλια, αμφορείς, εργαλεία, όπλα, νομίσματα κ.α.), όπως και το «Ανάγλυφο του Καταφυγίου», επιτύμβιο ανάγλυφο των Αρχαϊκών/Πρώιμων Κλασικών Χρόνων
  • Ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Κηρύκου
  • Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου
  • Το μνημείο του Ίκαρου («Ικαριάδα») στο λιμάνι
  • Το νεοκλασικό κτήριο που στεγάζει την Αστυνομία και το Λιμεναρχείο
  • Το εκκλησάκι της Ανάληψης
  • Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στη θέση «Καταφύγι», με καταπακτή όπου, σύμφωνα με την παράδοση, κρύβονταν οι κάτοικοι όταν επέδραμαν πειρατές
  • Η Μονή Λευκάδος του 18ου αιώνα (1725), στη θέση «Θέρμα Λευκάδος», με κοντινές ιαματικές πηγές. Εδώ ασκήτεψε ο μητροπολίτης Κορίνθου Άγιος Μακάριος.
  • Η παραλία του Αγίου Κηρύκου
  • Οι παραλίες «Πριόνι» στα βόρεια και «Σκέψη», «Κοτσαμπή», «Τσουκαλά» στα νότια του οικισμού

[6][4]

Εκδηλώσεις Επεξεργασία

  • Το πανηγύρι του Αγίου Κηρύκου, στις 15 Ιουλίου
  • Η γιορτή για την απελευθέρωση της Ικαρίας από τους Τούρκους, στις 17 Ιουλίου
  • Το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, στις 20 Ιουλίου

[6]

Παραπομπές Επεξεργασία

Πηγές Επεξεργασία

  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
  • Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
  • Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
  • eetaa.gr