Άννα-Ευφροσύνη Αγγελίνα
Η Άννα-Ευφροσύνη ή Άννα-Ελένη (απεβ. 1253) από τον Οίκο των Αγγέλων ήταν πριγκίπισσα από την Κωνσταντινούπολη, σύζυγος του Ρομάν τού Μεγάλου. Έγινε αντιβασίλισσα κατά την ανηλικιότητα του γιου της Ντανίλο βασιλιά της Γαλικίας και Βοθυνίας.
| Άννα-Ευφροσύνη Αγγελίνα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1185 (περίπου) |
| Θάνατος | 1253 |
| Τόπος ταφής | Βολοντίμιρ |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | παλαιά ανατολικοσλαβική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μοναχή[1] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ρόμαν ο Μέγας |
| Τέκνα | Ντανίλο της Γαλικίας Βασίλκο Ρομανόβιτς Salomea of Halych |
| Οικογένεια | Οίκος των Αγγέλων |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν κόρη τού Ισαακίου Β΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων[2] και της πρώτης συζύγου του Ειρήνης Παλαιολογίνας, κόρης τού Γεωργίου Παλαιολόγου (σύμφωνα με τον Ρώσο ιστορικό Αλεξάντρ Μαγιόροβ)[3]. Στο Γαλικιανό-Βολυνιανό Χρονικό είναι γνωστή ως η σύζυγος του Ρομάν μεγάλου πρίγκιπα της Γαλικίας. Ο Α. Μαγιόροβ θεωρεί, ότι η ομοιότητα τού Χρονικού με Βυζαντινά χρονικά δεν είναι τυχαία[3] και πως όχι μόνο το Χρονικό, αλλά και ο πρίγκιπας έχει Βυζαντινή καταγωγή[3]. Ένας άλλος Ρώσος ιστορικός, ο Βασίλι Πασούτο, αναφέρει πως η Άννα ίσως ήταν κόρη ενός πλούσιου βογιάρου της Βολυνίας.[4]
Η Άννα παντρεύτηκε τον Ρομάν των Ρουρικιδών, μεγάλο πρίγκιπα της Γαλικίας & Βοθυνίας. Το όνομα της συζύγου του Ρομάν είναι υπό συζήτηση. Θεωρείται ότι είναι Άννα, διότι ο εγγονός της Μστισλάβ Ντανίλοβιτς ίδρυσε το ναό των Αγίων Ιωακείμ & Άννας στο Βολοντιμίρ-Βολίνσκι. Σύμφωνα με τις καταγραφές αποβιωσάντων της Ορθόδοξης Μονής Σουπράσλ και της Μονής Σπηλαίων του Κιέβου το δεύτερό της όνομα ήταν Ελένη. Είναι πιθανό να ήταν κόρη της Μαργαρίτας των Άρπαντ, δεύτερης συζύγου του Ισαακίου Β΄ Αγγέλου.
Είναι γνωστό ότι ο Ρομάν ο Μέγας σκοτώθηκε στη μάχη του Ζάβιχοστ το 1205, μάλλον σπεύδοντας να βοηθήσει τον Φίλιππο των Χοενστάουφεν δούκα της Σουαβίας, σύζυγο της Ειρήνης Αγγελίνας (αδελφής της Άννας). Η σχέσεις του Φιλίππου και του Ρομάν μπορούν να ανιχνευθούν από την ίδρυση της μονής Πέτερσκιρχε των Βενεδικτίνων στην Ερφούρτη, όπου ο Ρομάν καταγράφεται στους δωρητές, προσφέροντας 20 γκρζίβνα αργύρου.
Έπειτα από το τέλος του συζύγου της έγινε αντιβασίλισσα, όσο ήταν ακόμη ανήλικος ο γιος της. Έκανε με επιτυχία συμφωνίες με την Πολωνία, Ουγγαρία και Λιθουανία και ωφέλησε το εμπόριο, αλλά της αντιτέθηκαν οι ευγενείς.[5] Αυτοί έκαναν πραξικόπημα και η Άννα διέφυγε στην Πολωνία. Βοηθούμενη από στρατό που της έστειλε ο Ανδρέας Β΄ της Ουγγαρίας (αδελφός της Μαργαρίτας) ανέκτησε την εξουσία της αντιβασιλείας[5]. Τότε συνέλαβε όσους βογιάρους είχαν εξεγερθεί και τους κατάσχεσε τις ιδιοκτησίες.[5] Κατά τη διακυβέρνησή της προσάρτησε το Τίκχολμ, το Περεμύσλ και το Βλαντιμίρ-Βολυνία.[5] Το 1214 αποσύρθηκε από την αντιβασιλεία και απέδωσε την εξουσία στους γιούς της Ντανίλο και Βασίλκο, 13 και 11 ετών αντίστοιχα.
Το 1219, όταν ο Ντανίλο νυμφεύτηκε την 3η εξαδέλφη του Άννα των Ρουρικιδών, κόρη του Μστισλάβ Μστισλάβιτς πρίγκιπα του Νόβγκοροντ, η Άννα Αγγελίνα έγινε μοναχή με το όνομα Ευφροσύνη. Ο ιστορικός Λεονίντ Μακνόβετς βρήκε, ότι ήταν παρούσα στην ταφή τού εγγονού της Βολοντιμίρ Βασίλκοβιτς το 1288 στο Λιουμπόμλ· υποθέτουμε ότι η Αγγελίνα απεβίωσε λίγο αργότερα.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2017965553. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Charles Cawley (19 Μαΐου 2008). «Russia, Rurikids – Chapter 3: Princes of Galich C. Princes of Volynia, Princes and Kings of Galich». Medieval Lands. Foundation of Medieval Genealogy. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2009.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Budzinsky, O. The mystery of King is covered in name. Zbruch. 23 April 2013
- ↑ Anna (mother of Daniel of Galicia). Encyclopedia of History of Ukraine.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Natalia Pushkareva, Women in Russian History: From the Tenth to the Twentieth Century,
Πηγές
Επεξεργασία- Grala H. Drugie malzenstwo Romana Mscislawowicza. «Slawia Orientalis», 1982, r. 31, N 3—4
- Котляр М.Ф. До питання про візантійське походження матері Данила Галицького. «Археологія», 1991, № 2