Ένγκελμπερτ Α΄ της Ιστρίας
Ο Ένγκελμπερτ Α΄, γερμ.: Engelbert I, (απεβ. 1 Απριλίου 1096 στο Σανκτ Πάουλ ιμ Λάφανταλ) από τον Οίκο του Σπόνχαϊμ ήταν μάργραβος της Iστρίας (1090-1096), κόμης του Σπόνχαϊμ, του Kράιχγκαου και του Πούστερταλ, και επίτροπος (vogt) του Σάλτσμπουργκ.
| Ένγκελμπερτ Α΄ της Ιστρίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11ος αιώνας |
| Θάνατος | 1 Απριλίου 1096 St. Stefan |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Hedwig[1] |
| Τέκνα | Ενγιλβέρτος Β΄ του Σπόνχαϊμ Ερρίκος Δ΄ της Καρινθίας Bernhard von Trixen d:Q2283424 Hartwig I. von Spanheim Richardis of Sponheim[2][3] |
| Γονείς | Ζήγκφρηντ Α΄ του Σπόνχαϊμ και Richgard of Lavant[2] |
| Αδέλφια | Hartwig of Spanheim Hermann von Spanheim |
| Οικογένεια | Οίκος του Σπόνχαϊμ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ζωή και δράση Επεξεργασία
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ζήγκφρηντ Α΄ κόμη του Σπόνχαϊμ και της Ριχάρδις του Λάφαντ, κληρονόμου του Ένγκελμπερτ Δ' κόμη του Ζήγκχαρντινγκ. Το 1065 διαδέχθηκε τον Οίκο Τζάιζορφ-Βόλφραμεν ως κόμης στο Kράιχγκαου [4]και από το 1070 αναφέρεται ως κόμης του Πούστερταλ [5]. Στη διαμάχη για την περιβολή των επισκόπων ανήκε με τα αδέλφια του στη μερίδα του πάπα Γρηγορίου Ζ΄ της Νότιας Γερμανίας και, ως υποστηρικτής του Γκέμπχαρντ αρχιεπισκόπου του Σάλτσμπουργκ, πολέμησε το 1085 και 1086 τον διεκδικητή επίσκοπο Μπέρτολντ, που διορίστηκε από τον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ της Γερμανίας. Το 1086 κατάφερε να επαναφέρει τον Γκέμπχαρντ από την εξορία στην επισκοπή του Σάλτσμπουργκ. Ως αποτέλεσμα της θέσης του στη διαμάχη της Περιβολής, ο Ένγκελμπερτ στερήθηκε την κομητεία του Πούστεραλ από τον Ερρίκο Δ΄ το 1091, την οποία ο βασιλιάς στη συνέχεια παρέδωσε στον επίσκοπο Μπούρκχαρντ του Μπρίξεν.
Ως οπαδός του πάπα Γρηγορίου Ζ΄, ο Ένγκελμπερτ Α΄ αποφάσισε να εντείνει περαιτέρω τις μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες και να ιδρύσει το μοναστήρι του Αγίου Παύλου στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στο μητρικό κάστρο στο Λάφανταλ, όπου είναι θαμμένοι οι γονείς του. Για τον λόγο αυτό το 1085 ο Ένγκελμπερτ Α΄ έστειλε τον μεγαλύτερο γιο του, τον Ένγκελμπερτ Β΄, στον ηγούμενο Γουλιέλμο στο Χίρσαου της Σουαβίας. Ο Ένγκελμπερτ Β΄ έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον Γουλιέλμο και να τον πείσει γι' αυτή την ιδέα. Εγκατέστησε δώδεκα μοναχούς στο Λάφανταλ, με αρχηγό τον Βέτσιλο από την Ανατολική Φραγκονία. Στις 1 Μαΐου 1091 ο Ένγκελμπερτ Α΄ παρέδωσε την εκκλησία και το μοναστήρι του Αγίου Παύλου στους μοναχούς. Προίκισε το νέο μοναστήρι με πλούσιες δωρεές· ο Βέτσιλο έγινε ο πρώτος ηγούμενος του μοναστηριού. Αυτό το μοναστήρι επρόκειτο να γίνει το κύριο μοναστήρι των Σπόνχαϊμ, οι οποίοι συνέχισαν να του δίνουν πολλές χορηγίες. Η μονή είναι επίσης αξιοσημείωτη, διότι εκεί βρίσκονται οι παλαιότερες ταφικές τοποθεσίες του Οίκου των Σπόνχαϊμ και των κλάδων του.
Τον Απρίλιο του 1095 ο ίδιος ο Ένγκελμπερτ Α΄ εισήλθηκε στο ίδρυμά του ως μοναχός. Απεβίωσε εκεί στις 1 Απριλίου 1096.
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Ένγκελμπερτ ήταν νυμφευμένος με τη Χέντβιχ, η καταγωγή της οποίας δεν μπορεί να επαληθευτεί με σαφήνεια. Αναγνωρίστηκε ως [6] μία των Μπίλουνγκ, κόρη του Bερνάρδου Β΄ δούκα της Σαξονίας· ή κατάγεται από μία οικογένεια του Φρίουλι, σε πρόσφατη έρευνα των Φρήντριχ Χάουσμαν και Χάιντς Ντοπς. Απόγονοι ήταν ο εξής:
- Bερνάρδος (απεβ. 1147), κόμης του Tρίξεν.
- Ριχάρδις (απεβ. περίπου 1112), παντρεύτηκε πρώτα τον Μπέρτολντ Α΄ κόμη του Σβάρτσενπουργκ (απεβ. π. 1090), μετά τον Πόπο Β΄ μάργραβο της Ιστρίας (απεβ. 1095/1107) και έπειτα τον Γκέμπχαρντ Α΄ κόμη του Ράιχενχαλ (απεβ. 1102).
- Ερρίκος Δ΄ (απεβ. 1123), δούκας της Καρινθίας (1122–1123).
- Ένγκελμπερτ Β΄ (απεβ. 1141), μάργραβος της Ιστρίας (1103–1134), δούκας της Καρινθίας (1123–1135).
- Ζήγκφρηντ (απεβ. 1132), κόμης του Σπόνχαϊμ-(Λέμπεναου).
- Χάρτβιχ (απεβ. 1126), επίσκοπος του Ρέγκενσμπουργκ (1105–1126).
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ p58224.htm#i582238. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Andreas Thiele: Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte. Band 1: Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser. Teilband 2: Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser. 2. Auflage. R. G. Fischer, Frankfurt am Main 1994, ISBN 3-89501-023-5, Tafel 495.
- ↑ Wilhelm Wegener (Hrsg.): Genealogische Tafeln zur mitteleuropäischen Geschichte. Reise, Göttingen 1962–1969, S. 264.
- ↑ Wilhelm Wegener (Hrsg.): Genealogische Tafeln zur mitteleuropäischen Geschichte. Reise, Göttingen 1962–1969, S. 271.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Friedrich Hausmann: Οι κόμητες του Ortenburg και οι πρόγονοί τους στην αρσενική γραμμή, οι Spanheimers στην Καρινθία, τη Σαξονία και τη Βαυαρία, καθώς και οι γραμμές των κλάδων τους. Σε: Σημεία συνόρων της Ανατολικής Βαυαρίας. Επετηρίδα του Πασάου για την ιστορία, την τέχνη και τη λαογραφία. Τόμος 36, 1994, ISSN 0078-6845, σσ. 9-62.
- Heinz Dopsch : Οι ιδρυτές ήρθαν από τον Ρήνο. Οι Spanheimers ως ιδρυτές του St. Paul. Στο: Johannes Grabmayer, Günther Hödl (επιμ.): Treasury of Carinthia. Κρατική έκθεση Αγίου Παύλου 1991. 900 χρόνια μονής Βενεδικτίνων. Klagenfurt 1991, σσ. 43–67.
- Eberhard zu Ortenburg-Tambach: Ιστορία των αυτοκρατορικών κτημάτων, του δουκάτου και των κόμητων του Ortenburg. Μέρος 1: Ο οίκος των δουκών στην Καρινθία. Ruckert, Vilshofen 1931.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Ο Engelbert I στον Θησαυρό του CERL
- γενεαλογία