Ένωση Πολωνών Πατριωτών
Η Ένωση Πολωνών Πατριωτών (ΕΠΠ) (πολωνικά: Związek Patriotów Polskich, ZPP, ρωσικά: Союз Польских Патриотов, СПП) ήταν πολιτικό σώμα που δημιουργήθηκε από Πολωνούς κομμουνιστές στη Σοβιετική Ένωση το 1943. Το ΕΠΠ, που έλεγχε ανεπίσημα και διηύθυνε ο Ιωσήφ Στάλιν, έγινε μια από τις ιδρυτικές δομές της σοβιετικά ελεγχόμενης κομμουνιστικής κυβέρνησης η οποία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέλαβε την εξουσία στην Πολωνία.[1]
Η ΕΠΠ ήταν μια μαζική οργάνωση με περίπου 100.000 μέλη (Πολωνοί πολίτες στη Σοβιετική Ένωση, κυρίως πρόσφυγες πολέμου και Σοβιετικοί εκτοπισμένοι που έφυγαν μετά την αποχώρηση του Στρατού του Άντερς). Κυριαρχούνταν από πρώην μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας, ιδιαίτερα άτομα από το Κεντρικό Γραφείο Κομμουνιστών της Πολωνίας, το οποίο ιδρύθηκε μετά την ΕΠΠ και λειτουργούσε επίσης στη Σοβιετική Ένωση. Η ΕΠΠ περιλάμβανε ακτιβιστές πολλών πολιτικών κατευθύνσεων.[1][2] Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν περίπου 1.500 δηλωμένοι Πολωνοί κομμουνιστές στη Σοβιετική Ένωση.[3]
Τον Ιανουάριο του 1943, η Βάντα Βασιλέφσκα και ο Άλφρεντ Λάμπε υπέβαλαν αίτηση στις σοβιετικές αρχές για τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου πολωνικού κέντρου στη Σοβιετική Ένωση. θα λειτουργούσε ως «αντίβαρο για τα αντιδραστικά (πολωνικά) μεταναστευτικά στοιχεία». Σύμφωνα με τη Βασιλέφσκα, το όνομα της οργάνωσης ήταν ιδέα του Στάλιν.[1][4] Η ΕΠΠ οργανώθηκε από την 1η Μαρτίου και η σημασία της αυξήθηκε όταν η Σοβιετική Ένωση διέκοψε τις σχέσεις με την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1943, μετά την ανακάλυψη της Σφαγής του Κάτιν.[4]
Τον Μάιο του 1943, η Βασιλέφσκα και άλλοι μελλοντικοί ακτιβιστές της ΕΠΠ συμμετείχαν στη δημιουργία του 1ου Τμήματος Πεζικού Ταντέους Κοστσιούσκο, το οποίο δημιούργησε τον Πολωνικό Λαϊκό Στρατό. Πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο μαζί με τον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό. Ο Πολωνικός Λαϊκός Στρατός τέθηκε υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Ζίγκμουντ Μπέρλινγκ και αργότερα συγχωνεύθηκε με τον Λαϊκό Στρατό, την κομμουνιστική υπόγεια δύναμη στην Πολωνία.[1][5]
Η ΕΠΠ ιδρύθηκε επίσημα από το ιδρυτικό της συνέδριο, το οποίο συζητήθηκε στη Μόσχα στις 9-10 Ιουνίου 1943. Τέθηκε υπό το Ντιρεκτοράτο, το οποίο αποτελούνταν από την Πρόεδρο Βάντα Βασιλέφσκα και τέσσερα μέλη: Στανίσουαφ Σκσεσέφσκι, Στέφαν Γεντριχόφσκι, Βουοντζίμιες Σοκόρσκι και Ζίγκμουντ Μπέρλινγκ.[1] Τα μη κομμουνιστικά μέλη του Κύριου Συμβουλίου περιλάμβαναν τους Άντζεϊ Βίτος και Μπολέσουαφ Ντρόμπνερ.[5] Η ΕΠΠ εξέδωσε μια δήλωση που καταδίκαζε την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση με επικεφαλής τον Βουαντίσουαφ Σικόρσκι,[5] ως σώμα του οποίου οι ενέργειες έβλαπταν το «Αγγλο-Ρωσο-Αμερικανικό μπλοκ».
Το πρόγραμμα της ΕΠΠ, που διακηρύχθηκε στο συνέδριό της, τόνιζε τη σημασία της συμμαχίας με τη Σοβιετική Ένωση και υποστήριξε τη δημιουργία μιας δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης Πολωνίας. Υποσχέθηκε ένα νέο αγροτικό σύστημα. Οι υλικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές ανάγκες των Πολωνών στη Σοβιετική Ένωση έπρεπε να ικανοποιηθούν. Η ΕΠΠ παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της Πολωνίας στα αμφισβητούμενα ανατολικά σύνορα (Κρέσι) ως αποτελούμενα από εδάφη της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Λιθουανίας, καταγγέλλοντας έτσι τα σύνορα που εφαρμόστηκαν στην Ειρήνη της Ρίγας το 1921. Ο κύριος στόχος της ΕΠΠ ήταν η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Πολωνία, τον θεσμό που έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία της μεταπολεμικής πολωνικής κυβέρνησης.[5][2][1]
Η ΕΠΠ εξέδιδε τη δική της εβδομαδιαία εφημερίδα Wolna Polska («Ελεύθερη Πολωνία»), που εκδόθηκε από την 1η Μαρτίου 1943 από την Βασιλέφσκα, και τη διεβδομαδιαία εφημερίδα Nowe Widnokręgi («Νέοι Ορίζοντες»), που είχε ιδρυθεί από αυτήν νωρίτερα.[6] Η οργάνωση παρείχε εκτεταμένες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και διεξήγαγε εκπαιδευτικές δραστηριότητες για τον πολωνικό πληθυσμό στη Σοβιετική Ένωση, με τα παιδιά να τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής (υπολογίζεται ότι τα μισά παιδιά των Πολωνών εκτοπισμένων πήγαιναν σε πολωνικά σχολεία).[1][2] Το Τμήμα Κοινωνικής Πρόνοιας της ΕΠΠ ανέλαβε τις πολωνικές δραστηριότητες πρόνοιας που πραγματοποιήθηκαν προηγουμένως στη Σοβιετική Ένωση από την Κυβερνητική Αντιπροσωπεία για την Πολωνία της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης και για να προσεγγίσει τον ευρέως διασκορπισμένο πολωνικό πληθυσμό συνεργάστηκε με μια σοβιετική υπηρεσία που δημιουργήθηκε για τον ίδιο σκοπό.[7] Περίπου 55.000 Πολωνοί μεταφέρθηκαν από τη βόρεια Σιβηρία στις ευρωπαϊκές περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι το τέλος του 1943, 223.000 Πολωνοί πολίτες βρίσκονταν υπό τη φροντίδα της ΕΠΠ.[5] Στα τέλη του 1943, η ΕΠΠ ίδρυσε την Πολωνική Εθνική Επιτροπή (Polski Komitet Narodowy, PKN), με σκοπό να τη μετατρέψει σε μια προσωρινή κυβέρνηση της Πολωνίας υπό την κυριαρχία των κομμουνιστών.[8]
Το 1944, η ΕΠΠ αναγνώρισε επίσημα το Κρατικό Εθνικό Συμβούλιο (Krajowa Rada Narodowa, KRN) που ιδρύθηκε στη Βαρσοβία από το αντίπαλο κομμουνιστικό ίδρυμα της ΕΠΠ, το Πολωνικό Εργατικό Κόμμα (ΠΕΚ). Μαζί με το ΠΕΚ και τους Σοβιετικούς, η ΕΠΠ ήταν υπεύθυνη για το σχηματισμό, τον Ιούλιο του 1944, της Πολωνικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, PKWN), μιας νεοεμφανιζόμενης κομμουνιστικής κυβέρνησης, η οποία περιελάμβανε μέλη της ΕΠΠ.[2][1]
Το 1944-1946, η ΕΠΠ συμμετείχε στην επανεγκατάσταση Πολωνών από τη Σοβιετική Ένωση στην Πολωνία.[2][1]
Στις 30 Ιουλίου 1946, το Κρατικό Εθνικό Συμβούλιο διέλυσε την Ένωση Πολωνών Πατριωτών.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Γιοάννα Λεστσίνσκα, Wrócić do Polski και Trzy lata działalności ZPP. Przegląd 25/2018, 18 Ιουνίου 2018. Wrócić do Polski. przeglad-tygodnik.pl. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Αγκνιέσκα Μρόζικ, "Crossing Boundaries: The Case of Wanda Wasilewska and Polish Communism", Aspasia, Berghahn Journals, 1 Μαρτίου 2017, σελ. 49. Crossing Boundaries
- ↑ Andrzej Werblan, Szkice i polemiki [Sketches and polemics], σελ. 168, δημοσιεύθηκε το 1970 από το Książka i Wiedza, Βαρσοβία
- ↑ 4,0 4,1 Σουαβόμιρ Κόπερ, Kobiety władzy PRL [Γυναίκες εξουσίας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας], Wydawnictwo Czerwone i Czarne, Warszawa 2012, (ISBN 978-83-7700-037-3), σελ. 62–63
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Czesław Brzoza, Andrzej Leon Sowa, Historia Polski 1918–1945 [History of Poland: 1918–1945], σελ. 533–534. Κρακοβία 2009, Wydawnictwo Literackie, (ISBN 978-83-08-04125-3).
- ↑ Czesław Brzoza, Andrzej Leon Sowa, Historia Polski 1918–1945 [Ιστορία της Πολωνίας: 1918–1945], σελ. 676–677.
- ↑ Χάλικ Κοχάνσκι, The Eagle Unbowed, σελ. 376. Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη 2012, Harvard University Press, (ISBN 978-0-674-06814-8).
- ↑ Χάλικ Κοχάνσκι, The Eagle Unbowed, σελ. 372.