Βικιπαίδεια

Ίρντγουλφ της Νορθουμβρίας

Ο Ίρντγουλφ της Νορθουμβρίας (Eardwulf, πριν το 790 - περί το 830) βασιλιάς της Νορθουμβρίας (796 - 806) και πιθανότατα (808 - 811/830) διαδέχτηκε τον Όσβαλντ Β΄ της Νορθουμβρίας μετά την βίαιη και σύντομη διάρκεια βασιλείας του 27 ημερών. Τα τελευταία χρόνια του 8ου αιώνα η Νορθουμβρία βρέθηκε στο επίκεντρο συγκρούσεων ανάμεσα σε αντίπαλες δυναστικές οικογένειες, το 790 ο Έθελρεντ Α΄ της Νορθουμβρίας αποπειράθηκε να εκτελέσει τον ίδιο τον Ίρντγουλφ, τελικά διασώθηκε και αυτό θεωρήθηκε σημάδι θείας χάρης. Μια ομάδα ευγενών τον Απρίλιο του 796 δολοφόνησε τον Έθελρεντ, μετά την σύντομη βασιλεία του Όσβαλντ ο Ίρντγουλφ ανακηρύχτηκε βασιλιάς στις 14 Μαίου 796.

Ίρντγουλφ της Νορθουμβρίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση8ος αιώνας
Θάνατος810
Τόπος ταφήςChurch of St Mary and St Hardulph, Breedon on the Hill
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΤέκναΊνριντ της Νορθουμβρίας
ΓονείςEardwulf (?)[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Νορθουμβρίας (796–806)
βασιλιάς της Νορθουμβρίας (808 – Δεκαετία του 810)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Νορθουμβρία πριν τον Ίρντγουλφ Επεξεργασία

Οι προκάτοχοι του Ίρντγουλφ Επεξεργασία

 
Η Νορθουμβρία γύρω στο 800

Ο Ίρντγουλφ παντρεύτηκε την εποχή που ανέβηκε στον θρόνο αλλά το όνομα της συζύγου του δεν καταγράφεται, μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν νόθη κόρη του Καρλομάγνου. Στην αρχή της βασιλείας του (798) πολέμησε στην μάχη του Μπίλλινγκτον Μουρ εναντίον ενός ευγενούς του Γουάντα ο οποίος ήταν ένας από τους δολοφόνους του βασιλιά Έθελρεντ, ηττήθηκε και οδηγήθηκε στην εξορία. Στην συνέχεια (801) πραγματοποίησε εκστρατεία εναντίον του Κοένγουλφ της Μερκίας επειδή υποστήριζε διάφορους άλλους διεκδικητές στον θρόνο της Νορθουμβρίας. Ο Ίρντγουλφ εκθρονίστηκε και σύμφωνα με Φραγκικές καταγραφές επανήλθε στον θρόνο (808), είναι άγνωστο το δεύτερο διάστημα της βασιλείας του οι ιστορικοί καταγράφουν ότι έληξε την περίοδο (811 - 830). Τάφηκε στο Μερκιανό βασιλικό μοναστήρι του Μπρίντον το οποίο έχει αφιερώσεις σε αγίους τους οποίους πολλοί ιστορικοί ταυτίζουν με τον Ίρντγουλφ. Το δεύτερο μισό του 8ου αιώνα η διαδοχή στον θρόνο της Νορθουμβρίας έγινε με μεγάλες περιπέτειες, μια σειρά από βασιλείς δολοφονήθηκαν ή εκθρονίστηκαν, στον κύριο βασιλικό κλάδο ανήκαν οι Έαντμπερτ της Νορθουμβρίας, Έθελβαλντ Μόλλ της Νορθουμβρίας και Άλρεντ της Νορθουμβρίας. Τα τελευταία 8 χρόνια πριν από την άνοδο στον θρόνο του Ίρντγουλφ οι 3 βασιλικές οικογένειες ήρθαν σε σύγκρουση μεταξύ τους, στις 23 Σεπτεμβρίου 788 ο Έλφβαλντ Α΄ της Νορθουμβρίας δολοφονήθηκε στο Χέξαμ και ο ξάδελφος του Οσρέντ Β΄ της Νορθουμβρίας τον διαδέχθηκε στον θρόνο. Ο Οσρέντ εκθρονίστηκε την επόμενη χρονιά και ο Έθελρεντ γιος του Έθελβαλντ Μόλλ ο οποίος είχε εκθρονιστεί (788) τον διαδέχθηκε στον θρόνο ως Έθελρεντ Α΄.[2]

Πολλοί Αγγλοσάξονες βασιλείς δολοφονήθηκαν ή εκθρονίστηκαν εκείνη την εποχή από μέλη του βασιλικού του οίκου αλλά οι καταγραφές είναι σπάνιες, μονάχα δυο περιπτώσεις του Έθελβαλντ Μόλλ και του Σίγκεμπερ του Ουέσσεξ καταγράφονται να εκθρονίζονται μετά από απόφαση του βασιλικού συμβουλίου.[3] Στις καταγραφές για την διαδοχή του θρόνου εμφανίζονται μεγάλες διαταραχές όχι μονάχα στην Νορθουμβρία αλλά και στα υπόλοιπα Αγγλοσαξονικά βασίλεια όπως την Μερκία και το Ουέσσεξ σε ολόκληρη την διάρκεια του 8ου και του 9ου αιώνα. Στο Ουέσσεξ από τον θάνατο του Σέντγουιν του Ουέσσεξ (685) μέχρι την άνοδο του Εγβέρτου (802) και στην Μερκία από τον θάνατο του Κέολρεντ της Μερκίας μέχρι την πτώση του βασιλείου στα τέλη του 9ου αιώνα καμιά διαδοχή στον θρόνο δεν έγινε ομαλά από τους στενότερους συγγενείς των προηγούμενων βασιλέων.[4]

Η Νορθουμβρία τον 9ο αιώνα Επεξεργασία

Οι βασιλείς δεν κυβερνούσαν ποτέ μόνοι παρά μονάχα με την βοήθεια ενός συμβουλίου από ευγενείς και κληρικούς. Τα διατάγματα που έχουν διασωθεί σχετικά με την Νορθουμβρία είναι ελάχιστα και σαφώς ανεπαρκή για να μας δώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με την πολιτική ζωή του βασιλείου εκείνη την εποχή. Τα διατάγματα από την Νορθουμβρία που έχουν διασωθεί χρησιμοποιούν περισσότερο Λατινική ορολογία με όρους όπως "δούκας" και "πατρίκιος" για να περιγράψουν τους ευγενείς του βασιλείου. Η λέξη δούκας μεταφράζεται με την Αρχαία Αγγλική λέξη "κόμης", ο ιστορικός Άλαν Θίκερ καταγράφει 8 άντρες που κατείχαν τον τίτλο του δούκα τα τελευταία χρόνια.[5] Ο τίτλος πατρίκιος προέρχεται από τον αντίστοιχο Ρωμαϊκό τίτλο του Πατρικίου ο οποίος στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είχε πολύ ψηλή θέση, ήταν δεύτερος σε τάξη μετά από τον ίδιο τον αυτοκράτορα, καταγράφεται μονάχα ένας άντρας με τον τίτλο στην Νορθουμβρία. Ο τίτλος του δούκα πιθανότατα να είναι εναλλακτικός με αυτόν του Μαγιοδρόμου ο οποίος εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας των Μεροβίγγειων.[6]

Η εκκλησία στην Νορθουμβρία είχε πολύ ψηλές εξουσίες, οι επίσκοποι ήταν δεύτεροι σε τάξη μετά τον βασιλιά.[7] Στην κεφαλή της εκκλησίας βρισκόταν ο αρχιεπίσκοπος της Γιορκ, την θέση κατείχε ο Ίνμπαλντ Α΄ (796), ο Ίνμπαλντ Β΄ μετά το 808 και ο Ούλφσιγκ γύρω στο 830.[8] Αμέσως μετά τον αρχιεπίσκοπο ακολουθούσαν στην σειρά ο επίσκοπος του Λίντισφαρν, ο επίσκοπος του Χέξαμ και ο επίσκοπος του Ουίθορν, η μεγάλη σειρά κληρικών υπαλλήλων που ακολουθούσε δείχνει δυσκολίες στην συνεργασία του βασιλιά μαζί τους.[9] Η Μερκία στα νότια σύνορα της Νορθουμβρίας ήταν το κυρίαρχο βασίλειο στην Βρετανία την περίοδο των βασιλέων Έθελμπαλντ της Μερκίας, Όφα της Μερκίας και Κοένγουλφ της Μερκίας, ο Όφα ο κορυφαίος των βασιλέων βασίλευσε στην Μερκία έως το 796 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Κοένγουλφ.[10] Η κυριαρχία του Όφα έγινε ισχυρότερη μέσω των συμμαχικών γάμων, ο Μπέορτρικ του Ουέσσεξ και ο Έθελρεντ Α΄ της Νορθουμβρίας παντρεύτηκαν κόρες του.[11] Ο Καρλομάγνος από την άλλη πλευρά ο ισχυρότερος βασιλιάς της χριστιανικής δύσης εκείνη την εποχή έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις της Νορθουμβρίας, αρχικά ήταν βασιλιάς στην ηπειρωτική Γαλλία και σε ένα τμήμα της Ιταλίας, αργότερα η αυτοκρατορία του επεκτάθηκε από τον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι τις Ουγγρικές πεδιάδες. Ο Καρλομάγνος είχε την υποστήριξη του πάπα και προσπάθησε να επεκτείνει την εξουσία του στην Νορθουμβρία, υπήρχε μια μορφή σύγκρουσης του Όφα και τον γιο Κόενγουλφ με τον Καρλομάγνο για την πρωτοκαθεδρία αλλά οι βασιλείς της Μερκίας ήταν πολύ μικροί για να συγκριθούν μαζί του.[12]

Σχέσεις της Νορθουμβρίας με τον Καρλομάγνο Επεξεργασία

 
Η Νορθουμβρία του Ίρντγουλφ

Οι σχέσεις ανάμεσα στον Καρλομάγνο και τον Όφα δείχνουν ότι υπήρχαν μεταξύ τους μεγάλες εντάσεις αφού ο Καρλομάγνος σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις παραχώρησε άσυλο σε εξόριστους από τον Όφα Σάξονες βασιλείς τον Ίντμπερτ Πραέν και τον Εγβέρτο του Ουέσσεξ. Ο Ίντμπερτ Πραέν βασίλευσε στο Κεντ για ένα μικρό χρονικό διάστημα μετά τον θάνατο του Όφα αλλά εξορίστηκε από τον Κοένγουλφ, ο Εγβέρτος αντίθετα ήταν πολύ πετυχημένος κατόρθωσε να ανέβει και να διατηρήσει τον θρόνο του Ουέσσεξ για τον εαυτό του και τους απογόνους του (802).[13] Είναι προφανές ότι ο Καρλομάγνος δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τον Όφα γι'αυτό στράφηκε στην υποστήριξη των αντιπάλων του.[14] Προτεραιότητα στην πολιτική του Καρλομάγνου έγινε η Νορθουμβρία, σύμφωνα με τον ιστορικό Πάτρικ Ουόρμαλντ (1947 - 2004) "ο Καρλομάγνος είδε την Αγγλία σαν δυο διαφορετικά βασίλεια με τον Έθελρεντ να βασιλεύει στην Νορθουμβρία και τον Όφα να βασιλεύει σε όλες τις περιοχές νότια από αυτή.[15] Είναι προφανές ότι με την στροφή του Καρλομάγνου στην Νορθουμβρία ο μεγάλος αυτοκράτορας είχε παραιτηθεί από τα ενδιαφέροντα του όχι μονάχα στην Μερκία αλλά σε ολόκληρη την νότια Αγγλία.[16] Ο Καρλομάγνος αναζητούσε επιπλέον στην Νορθουμβρία έναν σύμμαχο εναντίον των Βίκινγκ οι οποίοι είχαν ξεκινήσει τις επιδρομές τους στις αρχές της δεκαετίας του 790.[17] Δεν είχε αποσύρει ποτέ το ενδιαφέρον του για την Βρετανία, ενδιαφερόταν να μεταφέρει την εξουσία του στα Βρετανικά νησιά με τον ισχυρισμό ότι αποτελούσαν τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.[18]

Τα πρώτα χρόνια ο Καρλομάγνος και ο Όφα είχαν κοινά ενδιαφέροντα στην υποστήριξη του βασιλιά της Νορθουμβρίας Έθελρεντ ο οποίος ήταν γαμπρός του Όφα.[19] Λίγο πριν την δολοφονία του Έθελρεντ (796) έφτασε στην χώρα μια αποστολή των Φράγκων με πλούσια δώρα για τον βασιλιά και τους επισκόπους. Με την άφιξη των νέων για την δολοφονία του Έθελρεντ ο Καρλομάγνος αποκάλεσε τους Νορθούμβριους "ύπουλους και διεστραμμένους ανθρώπους που δολοφονούν τους άρχοντες τους", οι Φράγκοι απεσταλμένοι οι οποίοι είχαν ταξιδέψει στην Ιρλανδία επέστρεψαν στην Νορθουμβρία για να πάρουν πίσω τα δώρα.[20] Ο Καρλομάγνος είχε φιλικές σχέσεις με τον Ίρντγουλφ τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του.[21] Τα Χρονικά του Λίντισφαρν και τα Χρονικά του Ντάρχαμ που γράφτηκαν τον 12ο αιώνα αναφέρουν ότι ο Ίρντγουλφ είχε παντρευτεί μια από τις κόρες του Καρλομάγνου αλλά η πληροφορία δεν παρέχεται από άλλες πηγές.[22] Άν η πληροφορία είναι αληθής τότε ο Ίρντγουλφ παντρεύτηκε μια από τις νόθες κόρες του Καρλομάγνου αφού οι γάμοι των νόμιμων θυγατέρων του είναι γνωστοί.[23] Ο Κοένγουλφ από την άλλη πλευρά που ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας αμέσως μετά την άνοδο του Ίρντγουλφ φαίνεται ότι βρέθηκε σε πόλεμο μαζί του (801).[24]

Η υποτιθέμενη νεκρανάσταση του Ίρντγουλφ Επεξεργασία

Ο Ίρντγουλφ είναι γνωστό ότι συμμετείχε στις διαμάχες για την διαδοχή του θρόνου στα μέσα της δεκαετίας του 790. Ο Συμεών του Νταρχάμ στο έργο του τον 12ο αιώνα "Ιστορία των βασιλέων" το οποίο βασίστηκε στα Χρονικά του Μπύρφερθ του 10ου αιώνα αναφέρει ότι ο πατέρας του ονομαζόταν επίσης Ίρντγουλφ, τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος κατείχαν τον τίτλο του δούκα.[25][26] Η ιστορικός Μπάρμπαρα Γιόρκε (γεν. 1951) αναφέρει ότι ήταν απόγονος του Έανβαιν ο οποίος σύμφωνα με τον Συμεών του Νταρχάμ εκτελέστηκε υπό τις διαταγές του Έαντμπερτ (740).[27] Ο Έανβαιν ταυτίστηκε με τον γιο του Ίντγουλφ της Νορθουμβρίας με τον οποίο είχε το ίδιο όνομα.[28] Ο πατέρας του Ίρντγουλφ ήταν ένας από τους δυο ευγενείς με το όνομα Ίρντγουλφ για τους οποίους ο Συμεών του Νταρχάμ καταγράφει τον θάνατο τους το 774 και το 775.[29] Ο Ίρντγουλφ ήταν εχθρός του Έθελρεντ Α΄, εμφανίζεται σε μια ιστορική καταγραφή (790) του Συμεών του Νταρχάμ :[30]

"Ο Ίρντγουλφ συνελήφθη αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στο Ριπόν, οι Γρηγοριανοί μετέφεραν το σώμα του έξω από τις πύλες της εκκλησίας και το τοποθέτησαν σε μια σκηνή, μετά τα μεσάνυχτα βρεθηκε ζωντανός έξω από την εκκλησία".

Ένα γράμμα του Αλκουίνου στον Ίρντγουλφ αναφέρει ότι η νεκρανάσταση του έγινε λόγω θαύματος.[31] Οι συνθήκες στις οποίες έγινε η ανάσταση του Ίρντγουλφ δεν είναι γνωστές, από την οργή του βασιλιά Έθελρεντ δεν είχαν γλυτώσει ούτε οι δυο γιοι του Έλφβαλντ οι οποίοι εκτελέστηκαν (791) υπό τις διαταγές του.[32] Ο Οσρέντ επέστρεψε από την εξορία αλλά και εκείνος προδόθηκε και εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά ύστερα από διαταγή του Έθελρεντ στις 30 Σεπτεμβρίου 792.[33] Ο ίδιος ο Έθελρεντ δολοφονήθηκε στις 18 Απριλίου 796 από συνωμοσία υπό την ηγεσία του δούκα Ίλντριντ.[34] Τον Έθελρεντ διαδέχθηκε ο Όσβαλντ Β΄ της Νορθουμβρίας υπό άγνωστες συνθήκες, οι προγονοί του ήταν άγνωστοι, εκθρονίστηκε 27 μέρες μετά την άνοδο του στον θρόνο και δραπέτευσε στους Πίκτες με λίγους οπαδούς του.[35]

Η άνοδος του Ίρντγουλφ Επεξεργασία

Άνοδος στον θρόνο Επεξεργασία

 
Νομίσματα του Ίρντγουλφ

Ο Ίρντγουλφ έγινε βασιλιάς στις 14 Μαΐου 796, το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι η στέψη του έγινε στις 26 Μαΐου 796 στο Γιορκ Μίνστερ από τον Έανμπαλντ, αρχιεπίσκοπο της Γιορκ.[36] Ο Ίρντγουλφ είχε παντρευτεί την εποχή που έγινε βασιλιάς, ο Αλκουίνος αναφέρει ότι αμέσως μετά την στέψη του εγκατέλειψε την σύζυγο του για χάρη μιας ερωμένης, αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με τον αρχιεπίσκοπο Έανμπαλντ που πέθανε την ίδια χρονιά. Ο Αλκουίνος ο οποίος καταδικάζει την στάση της εκκλησίας αναφέρει ότι ο Έανμπαλντ ταξίδευσε με μια μεγάλη συνοδεία στην οποία συμμετείχαν εχθροί του Ίρντγουλφ, ο Έανμπαλντ βρισκόταν σε σύγκρουση με τον βασιλιά και υποστήριζε τους αντιπάλους του πριν την άνοδο του στον θρόνο.[37]

Καταστολή των εξεγέρσεων στο εσωτερικό Επεξεργασία

Άν και ο προηγούμενος βασιλιάς Έθελρεντ ήταν μεγάλος εχθρός του ο Ίρντγουλφ δεν είχε κερδίσει την υποστήριξη των δολοφόνων του. Ο δούκας Γουάντα ένας από τους δολοφόνους του Έθελρεντ εξεγέρθηκε εναντίον του (798) αλλά τον νίκησε στο Μπίλλινγκτον Μουρ του Λάνκασαιρ και τον ανάγκασε να πάει εξορία στην Μερκία. Οι ελπίδες του στράφηκαν στην επαναφορά στον θρόνο του Όσβαλντ, φάνηκε σε ένα γράμμα του Αλουίνου στον Όσβαλντ (798) στο οποίο του ζητούσε να πάψει να ενδιαφέρεται για τις υποθέσεις της Νορθουμβρίας. Ο Όσβαλντ φαίνεται ότι παραιτήθηκε οριστικά από τις φιλοδοξίες του στην Νορθουμβρία επειδή την εποχή του θανάτου του (799) καταγράφεται σαν ηγούμενος.[38] Δυο νέες προκλήσεις αναφέρονται τα επόμενα δυο χρόνια για τον Ίρντγουλφ από τους ευγενείς που διεκδικούσαν τον θρόνο τις προηγούμενες δεκαετίες, ένας ευγενής με το όνομα Μόλλ εκτελέστηκε ύστερα από διαταγή του Ίρντγουλφ (799).[39] Το όνομα του Μόλλ δείχνει ότι ήταν ευγενής του μετέπειτα βασιλιά Έθελρεντ γιου του Έθελρεντ Μόλλ, την επόμενη χρονιά ο Άλκμουντ του Ντέρμπι γιος του Άλρεντ της Νορθουμβρίας εκτελέστηκε υπό τις διαταγές του Ίρντγουλφ, o Άλκμουντ τιμήθηκε στο Ντέρμπι στο γειτονικό βασίλειο της Μερκίας σαν Άγιος.[40] Ο Κοένγουλφ της Μερκίας υποστήριξε τον Άλκμουντ, ο Συμεών του Ντέρμπι γράφει σχετικά με το γεγονός (801) :

"Ο Ίρντγουλφ, βασιλιάς της Νορθουμβρίας συγκέντρωσε στρατό για να εκστρατεύσει εναντίον του Κοένγουλφ της Μερκίας επειδή έδωσε άσυλο στους εχθρούς του, συγκέντρωσε επίσης στρατό από όλες επαρχίες με σκοπό να πραγματοποιήσει εκστρατεία για μεγάλο χρόνο αλλά με την συμβουλή των ευγενών και των επισκόπων και από τις δυο πλευρές κλείστηκε ειρήνη."[41]

Η προστριβή τερματίστηκε με την εκθρόνιση του Ίρντγουλφ υπό άγνωστες συνθήκες (806), από την αλληλογραφία που διασώθηκε ανάμεσα στον πάπα Λέων Γ΄ και στον Καρλομάγνο προκύπτει ότι ο Κοένγουλφ είχε συμβολή στην εκθρόνιση του Ίρντγουλφ.[42] Ο χρονικογράφος του 13ου αιώνα Ρογήρος του Γουεντόβερ γράφει ότι αντικαταστάθηκε στον θρόνο από τον Έλφβαλντ Β΄ για τον οποίο δεν είναι τίποτα γνωστό από γραπτές πηγές αλλά έχουν διασωθεί νομίσματα από την περίοδο της βασιλείας του.[43]

Νομισματική πολιτική Επεξεργασία

Η περίπτωση του Έλφβαλντ αποδεικνύει ότι ενώ οι γραπτές πηγές για την Νορθουμβρία είναι ελάχιστες τα νομισματικά αρχαιολογικά ευρήματα είναι ανεξάρτητα από τις πηγές που έχουν διασωθεί. Τα νομίσματα παρουσιάζουν το όνομα του βασιλιά ενώ μερικές φορές παρουσιάζουν επιπλέον το νομισματοκοπείο στο οποίο είχαν κοπεί, στην περίπτωση της Νορθουμβρίας κόπηκαν στο νομισματοκοπείο της Γιορκ. Το βάρος του και η περιεκτικότητα τους σε ασήμι είναι ένδειξη για τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν στο βασίλειο εκείνη την εποχή σε σύγκριση με τα γειτονικά βασίλεια, τα ιστορικά στοιχεία για τα νομίσματα της Νορθουμβρίας των 9ο αιώνα είναι πολύτιμα αφού δεν υπάρχουν γραπτές πηγές.[44] Από την δεκαετία του 740 μέχρι το τέλος του βασιλείου της Νορθουμβρίας εκδόθηκαν νομίσματα από διάφορους βασιλείς σε μεγάλες ποικιλίες, η έλλειψη μέχρι πρόσφατα γνωστών νομισμάτων από την βασιλεία του Ίρντγουλφ δείχνει ότι επικρατούσε οικονομική αστάθεια λόγω των φόρων που πλήρωνε το βασίλειο στον Όφα και στον Κοένγουλφ της Μερκίας.[45] Δεν είναι γνωστό αν κόπηκαν νέα νομίσματα στην διάρκεια της βασιλείας του Ίρντγουλφ αν και έχουν αναγνωριστεί δυο από τα νομίσματα του την δεκαετία του 1990.[46] Οι εκδόσεις νέων νομισμάτων φαίνεται ότι είχαν διακοπεί στην διάρκεια της βασιλείας του Ίρντγουλφ ενώ σημαντικός αριθμός από νέα νομίσματα κόπηκαν αργότερα στην διάρκεια της βασιλείας του γιου του Έανρεντ.[47]

Εξορία και πιθανή επιστροφή Επεξεργασία

 
Η εκκλησία του Αγίου Αρντούλφ στο Μπρίντον

Ο Ίρντγουλφ όπως οι περισσότεροι από τους προκατόχους του μετά από την εκθρόνιση του εξορίστηκε αλλά ο ίδιος δεν διάλεξε σαν τόπο εξορίας τους Πίκτους αλλά προτίμησε να πάει νοτιότερα στο Ρίπον.[48] Η επόμενη αναφορά για τον Ίρντγουλφ σε πηγές των Φράγκων αναφέρει :[49]

"Ο βασιλιάς των Νορθουμβρίων από τα Βρετανικά νησιά με το όνομα Ίρντγουλφ ήρθε στον αυτοκράτορα και στην συνέχεια μετέβη στην Ρώμη, στην επιστροφή του από την Ρώμη συνοδεύτηκε από έναν μεγάλο αριθμό από ποντίφηκες και λόρδους. Την εποχή εκείνη ο Λέων Γ΄ ήταν ο ηγεμόνας της Ρωμαικής εκκλησίας και ο διάκονος Ίρντγουλφ ο οποίος ήταν Βρετανός και Σάξονας στην καταγωγή απεστάλλη στην Βρετανία μαζί με δυο ηγουμένους"

Ένα γράμμα το οποίο έχει διασωθεί ανάμεσα στον Λέων Γ΄ και στον Καρλομάγνο επιβεβαιώνει ότι ο Ίρντγουλφ επισκέφτηκε την Ρώμη και έμεινε στην αυλή του Καρλομάγνου.[50] Οι πηγές των Φράγκων αναφέρουν ξεκάθαρα ότι ο Ίρντγουλφ "επέστρεψε στο βασίλειο του" αλλά οι Αγγλοσαξονικές πηγές δεν αναφέρουν καθόλου δεύτερη περίοδο βασιλείας του στην Νορθουμβρία. Οι ιστορικοί είναι διχασμένοι σχετικά με την δεύτερη περίοδο, μερικοί λένε ότι επέστρεψε το 808 και κυβέρνησε για άγνωστο διάστημα χρόνο που λήγει εντός της περιόδου 808 - 830, άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το 808 ξεκίνησε απ'ευθείας η βασιλεία του γιου του Ίντριντ.[51] Οι νεώτερες μελέτες κατέληξαν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα χρονολόγησης των Νορθουμβρίων βασιλέων τον 9ο αιώνα.[52] Τα συμπεράσματα καταλήγουν στο γεγονός ότι η δεύτερη βασιλεία του Ίρντγουλφ έληξε γύρω στο 830 και τον διαδέχθηκαν στην συνέχεια οι Ίνριντ της Νορθουμβρίας (830 - 854), Έθελρεντ Β΄ της Νορθουμβρίας (854 - 862) και Οσμπέρτ της Νορθουμβρίας (862 - 867).[53]

Θρύλοι για αγιοποίηση Επεξεργασία

Ο Ίρντγουλφ ταυτίζεται με πολλούς ιστορικούς με τον Άγιο Αρντούλφ στον οποίο είναι αφιερωμένη η εκκλησία του Αγίου Αρντούλφ στο Μπρίντον αλλά η σύνδεση έγινε χωρίς αποδείξεις. Οι πληροφορίες έρχονται από έναν κατάλογο του 12ου αιώνα ο οποίος καταγράφει θέσεις ταφής αγίων που σχετίζονται με το Πίτερμπρο, o κατάλογος αναφέρει και τον Άγιο Αρντούλφ που τάφηκε στο Μπρίντον στην βασιλική εκκλησία της Μερκίας.[54] Μια επίστρωση από πέτρα στην εκκλησία με παραστάσεις από γενειοφόρες μορφές και φιγούρες με ρόμπες κάτω από τα τα τόξα παρουσιάζει λεπτομέρειες οι οποίες βρέθηκαν στο Βιβλίο του Κερν, ένα έργο συσχετισμένο με τον επίσκοπο Έθελγουλντ του Λίχφιλντ (818 - 830).[55] Οι παραστάσεις αποτελούν τμήμα μιας σαρκοφάγου η οποία κατασκευάστηκε για να διατηρήσει τα λείψανα ενός ανθρώπου που σχετίζεται με τον Άγιο Αρντούλφ, ομοιότητες των παραστάσεων βρίσκονται στην Βίβλο του Κερν το πρώτο τρίτο του 9ου αιώνα.[56] Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό ημερολόγιο αγίων οι Βενεδικτιανοί μοναχοί του Μπρίντον γιορτάζουν την επέτειο του Αγίου Αρντούλφ στις 21 Αυγούστου.[57] Ο θάνατος του Ίρντουλφ δεν καταγράφεται, το βέβαιο είναι ότι παρά την εξορία του η δυναστεία του επανήλθε στη Νορθουμβρία, ο γιος του Ίνρεντ και ο εγγονός του Έθελρεντ Β΄ κυβέρνησαν την Νορθουμβρία το μεγαλύτερο διάστημα στο οποίο το βασίλειο παρέμενε ακόμα ανεξάρτητο.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  2. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 90, table 11.
  3. ↑ Wormald, Patrick, "The Age of Offa and Alcuin" in Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 114–115.
  4. ↑ Wormald, Patrick, "The Age of Offa and Alcuin" in Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 114–115.
  5. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms pp. 92–93.
  6. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 90–92.
  7. ↑ Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 147–149.
  8. ↑ After the Prosopography of Anglo-Saxon England.
  9. ↑ Higham, Kingdom of Northumbria, p. 147.
  10. ↑ Kirby, Earliest English Kings, pp. 130, 179.
  11. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms pp. 114, 141; Kirby, Earliest English Kings, p. 174.
  12. ↑ Nelson, Janet, "Carolingian Contacts" in Brown & Farr, Mercia, especially pp. 139–143. For the contrary view, see Wormald, "The Age of Offa and Alcuin", pp. 101–106.
  13. ↑ Kirby, Earliest English Kings, pp. 176, 189; Yorke, Kings and Kingdoms pp. 31–32, 121; Nelson, "Carolingian Contacts", pp. 137–139 & 141.
  14. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 176.
  15. ↑ Wormald, "The Age of Offa and Alcuin", p. 101.
  16. ↑ Nelson, "Carolingian Connections", p. 137–139.
  17. ↑ Riche, Les Carolingiens, p. 134.
  18. ↑ Story, Carolingian Connections, pp. 162 & 166–167; Forsman, "Appeal to Rome".
  19. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 155; Story, p. 162.
  20. ↑ Forsman, "Appeal to Rome".
  21. ↑ Forsman, "Appeal to Rome"; Higham, Kingdom of Northumbria, p. 149.
  22. ↑ Levison, "England and the Continent", p. 114.
  23. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms p. 95.
  24. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, pp. 58–59
  25. ↑ Symeon of Durham, History of the Kings, s.a. 796. Roger of Hoveden and the Chronicle of Melrose record his father's name as Ea[r]nwulf. For the history of these northern annals, see Lapidge, "Byrhtferth"; Rollason, David, "Northern annals"; & Rollason, "Symeon of Durham", in Lapidge & al, Encyclopedia of Anglo-Saxon England.
  26. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms pp. 89, 93.
  27. ↑ Yorke, Kings and Kingdoms, p. 90, table 11
  28. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 145; Yorke, Kings and Kingdoms p. 90, table 11.
  29. ↑ Joanna Story (Carolingian Connections, p. 159) draws attention to the second of these who, "taken by cunning treachery, was in a short space of time killed, buried, and forgotten" early in the first reign of ?thelred I. See also Symeon of Durham, Historical Works, p. 451.
  30. ↑ Symeon of Durham, History of the Kings, s.a. 790.
  31. ↑ Rollason, "Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography; Williams et al, "Eardwulf".
  32. ↑ Symeon of Durham, History of the Kings, s.a. 792.
  33. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, s.a. 792, p. 55
  34. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 155. Ealdred was killed by Torhtmund in 799, whose loyalty to ?thelred was commended to Charlemagne by Alcuin.
  35. ↑ Symeon of Durham, History of the Kings, s.a. 796; Kirby, Earliest English Kings, p. 155.
  36. ↑ Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, Ms. D, s.a. 796; Rollason, "Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography; Williams, et al, "Eardwulf".
  37. ↑ Kirby, Earliest English Kings, pp. 156–157; Campbell, The Anglo-Saxons, p. 102. Eanbald II was also accused by Alcuin of seizing others' lands; Rollason, "Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography.
  38. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 156; Rollason, "Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography; Williams, et al, "Eardwulf".
  39. ↑ Symeon of Durham, p. 461.
  40. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 157; Rollason, "Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography; Williams, et al, "Eardwulf".
  41. ↑ Symeon of Durham, p. 463; Roger of Hoveden's version reads "king of the Angels". Campbell (The Anglo-Saxons, p. 89) notes: "it certainly does not sound as if Coenwulf had the walkover which some modern estimates of Northumbrian and Mercian power might have led one to expect".
  42. ↑ Forsman, "Appeal to Rome".
  43. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 157
  44. ↑ Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 166–172.
  45. ↑ Higham, Kingdom of Northumbria, pp. 166–172.
  46. ↑ Kirby, Earliest English Kings, p. 198; Blackburn & Grierson, Medieval European Coinage, p. 296. The two coins of Eardwulf, series Y styccas, can be seen on the Fitzwilliam Museum's Corpus of Early Medieval Coin Finds website, EMC numbers 1995.6001 and 1997.6002.
  47. ↑ Blackburn & Grierson, Medieval European Coinage, p. 296–299.
  48. ↑ Alhred and Osbald, for example.
  49. ↑ Annals of the Frankish Kingdom, translated in Whitelock, English Historical Documents, p. 313.
  50. ↑ Prosopography of Anglo-Saxon England.
  51. ↑ A second reign is favoured by Kirby (Earliest English Kings, p. 196) Rollason, ("Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography), Williams et al (Eardwulf in the Biographical Dictionary), but not by Yorke (Kings and Kingdoms, p. 96.).
  52. ↑ Kirby, p. 198.
  53. ↑ Rollason, "Eardwulf", in Lapidge et al the Oxford Dictionary of National Biography; see also Kirby, Earliest English Kings, p. 198, notes 72 & 73.
  54. ↑ The identity of Eardwulf and Saint Hardulph, and the link to Breedon, is accepted by Rollason ("Eardwulf", in the Oxford Dictionary of National Biography) and Williams et al ("Eardwulf" in the Biographical Dictionary); see also Story, Carolingian Connections, p. 159.
  55. ↑ Webster and Backhouse, Medieval European Coinage, p. 211.
  56. ↑ Plunkett, "The Mercian Perspective", pp. 220–225 and Fig. 70; cf. Kendrick, Anglo-Saxon Art, plate LIII.
  57. ↑ Wormald, English Benedictine Calendars, p. 98.

Πηγές Επεξεργασία

  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
  • Symeon of Durham (1855). J. Stevenson, ed. The Historical Works of Simeon of Durham. Church Historians of England,. III, part II. London: Seeley's. Retrieved 2007-01-27.
  • Blackburn, Mark & Grierson, Philip, Medieval European Coinage. Cambridge: Cambridge University Press, reprinted with corrections 2006.
  • Brown, Michelle P.; Farr, Carol Ann, eds. (2001). Mercia, an Anglo-Saxon Kingdom in Europe. New York: Leicester University Press.
  • Campbell, James (2000). "Elements in the Background to the Life of Saint Cuthbert and his early cult". The Anglo-Saxon State. London: Hambledon. pp. 85–106.
  • Campbell, John; John, Eric; Wormald, Patrick (1982). The Anglo-Saxons. London: Phaidon.
  • Forsman, Deanna (2003). An Appeal to Rome: Anglo-Saxon Dispute Settlement, 800–810. The Heroic Age. Retrieved 2007-04-25.
  • Higham, Nick J. (1993). The Kingdom of Northumbria AD 350–1100. Stroud: Sutton.
  • Lapidge, Michael, ed. (1999). The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Oxford: Blackwell Publishing.
  • Kendrick, T.D. (1972) [1938]. Anglo-Saxon Art to A.D. 900. London: Methuen.
  • Kirby, D.P. (1991). The Earliest English Kings. London: Unwin Hyman.
  • Nelson, Janet (2001). "Carolingian Contacts". In Brown, Michelle; Farr, Carole. Mercia, an Anglo-Saxon Kingdom in Europe. New York: Leicester University Press. pp. 126–143.
  • Levison, Wilhelm (1946). England and the Continent in the Eighth Century. Oxford: Clarendon Press.
  • Plunkett, Steven J. (1998). "The Mercian Perspective". In Foster, Sally M. The St Andrews Sarcophagus: A Pictish masterpiece and its international connections. Dublin: Four Courts. pp. 202–226.
  • Riché, Pierre (1983). Les Carolingiens: Une famille qui fit l'Europe (in French). Paris: Hachette.
  • Rollason, David (2004). "Eardwulf (fl. 796–c.830), king of Northumbria". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Retrieved 2007-10-03.
  • Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.
  • Story, Joanna (2003). Carolingian Connections: Anglo-Saxon England and Carolingian Francia, c. 750–870. Aldershot: Ashgate.
  • Webster, Leslie; Backhouse, Janet (1991). The Making of England: Anglo-Saxon Art and Culture AD 600–900. London: British Museum Press.
  • Williams, Ann; Smyth, Alfred; Kirby, D.P. (1991). A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. London: Seaby.
  • Wormald, Francis (1939). English Benedictine Kalendars after A.D. 1100, volume 1: Abbotsbury–Durham. Henry Bradshaw Society. 77. London: Harrison & Sons.
  • Wormald, Patrick (1982). "The Age of Offa and Alcuin". In James Campbell; et al. The Anglo-Saxons. London: Phaidon. pp. 101–131.
  • Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. London: Seaby.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ίρντγουλφ της Νορθουμβρίας
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Όσβαλντ Β΄ 		Βασιλιάς της Νορθουμβρίας
796 - 806 		Διάδοχος
Έλφβαλντ Β΄
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ίρντγουλφ_της_Νορθουμβρίας&oldid=10003237"