Το Αεροδρόμιο Νεράιδας ήταν ένα πρόχειρο συμμαχικό στρατιωτικό αεροδρόμιο που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα, στη διάρκεια της κατοχής, σε οροπέδιο των Αγράφων, περίπου 22 χλμ. δυτικά της Καρδίτσας (όπου σήμερα το χώρο του καλύπτει η λίμνη Πλαστήρα) το οποίο διαδραμάτισε ιδιαίτερα ιστορικό ρόλο στην εθνική αντίσταση.

Αεροδρόμιο Νεράιδας
Χάρτης
Είδοςαεροπορική βάση
Γεωγραφικές συντεταγμένες39°17′22″N 21°45′9″E
ΧώραΕλλάδα

Γενικά Επεξεργασία

Το αεροδρόμιο αυτό χωρίς ιδιαίτερες εγκαταστάσεις διαμορφώθηκε ως τέτοιο με άκρα μυστικότητα υπό την επίβλεψη του Άγγλου λοχαγού μηχανικού Ντένις καθώς και Ελλήνων μηχανικών συνεπικουρούμενων από κατοίκους της περιοχής, κατ΄ εντολή του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, αμέσως μετά την εγκατάσταση του αρχηγού της αποστολής ταξίαρχου Έντυ Μάγιερ στο χωριό Νεράιδα Αγράφων, εξ ου και η ονομασία του αεροδρομίου.
Οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου σε αεροδρόμιο ολοκληρώθηκαν σε πολύ σύντομο διάστημα στις αρχές Αυγούστου του 1943. Έφερε ένα κύριο διάδρομο κατά διεύθυνση Βορειοδυτικά - Νοτιοανατολικά, ικανό να εξυπηρετήσει μέχρι και ντακότα και ένα μικρότερο κάθετο περί το μέσον βοηθητικό κοντά στη Μονή Κορώνης προς απόκρυψη αεροσκαφών αν απαιτούταν. Η λειτουργία του ήταν μόνο κατά νυκτερινές ώρες και σε προγραμματισμένες αποστολές όπου ο διάδρομος επισημαινόταν με λάμπες θυέλλης, εντός δοχείων, ορατές μόνο από αέρος και κατά διεύθυνση προσέγγισης. Στη Δυτική άκρη του αεροδρομίου που είχε διαστάσεις πλάτους 200 μ. και μήκους 2.000 μ. περίπου προς τα Καλύβια Πεζούλας, υπήρχε ένα μικρό δάσος με ψηλά και φουντωτά δένδρα και στo σημείο αυτό υπήρχαν είσοδοι που έμπαιναν τα αεροπλάνα και έτσι είχαν τέλεια κάλυψη.Την ημέρα στο χώρο αυτού περιφέρονταν αιγοπρόβατα ενώ τοποθετούνταν διάφορα αγροτικά μέσα ή προϊόντα όπως ξυλεία, συγκομιδές, κτηνοτροφές κ.λπ. προς παραπλάνηση που φέρονταν να είχαν απόλυτη επιτυχία αφού παρά τις επισταμένες έρευνες των εισβολέων στην ευρύτερη περιοχή ποτέ δεν δέχθηκε εχθρική προσβολή.

Η προσφορά του αεροδρομίου Νεράιδας ειδικά στην εθνική αντίσταση και μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς υπήρξε αναμφισβήτητα σπουδαία. Εκτός από τις τακτικές ρίψεις συμμαχικών εφοδίων, διακίνησης αλληλογραφίας κ.ά. σημαντικότερο όλων ήταν η εξ αυτού μεταφορά των εκπροσώπων των αντιστασιακών οργανώσεων στο Συνέδριο του Λιβάνου, τον Μάιο του 1944, όπου εκεί και συνομολογήθηκε το "Εθνικό Συμβόλαιο".

Πηγές Επεξεργασία

  • Ευστ. Γεωργόπουλος, Εμφύλιος Πόλεμος 1942-1944, Έκδ. Περισκόπιο, "Μονογραφίες Στρατιωτικής Ιστορίας", Αθήναι 2010, σελ. 79.