Αλυκές στην Ελλάδα
Οι αλυκές στην Ελλάδα είναι οι τόποι παραγωγής αλατιού από αρχαιοτάτων χρόνων.
Οι αλατοπηγικές δραστηριότητες ήταν ήδη από την Τουρκοκρατία κρατικές δραστηριότητες ή φορολογητέες. Στην Ελλάδα, οι αλυκές ανήκαν στο κράτος. Ακόμη και κατά το χρόνο συγγραφής του άρθρου, το μεγαλύτερο ποσοστό της επιχείρησης Ελληνικές Αλυκές ΑΕ ανήκει στο κράτος.
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1840 λειτουργούσαν 8 αλυκές[1], ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν 16 και στα χρόνια του Μεσοπολέμου 25. Από το 1996 λειτουργούν οκτώ οι οποίες ανήκουν στην εταιρεία Ελληνικές Αλυκές ΑΕ (www.saltworks.gr), με δυναμικότητα 260.000 ΜΤ, με την μισή δυναμικότητα (130.000 ΜΤ) να προέρχεται από τις αλυκές Μεσολογγίου.
Οι αλυκές από το 1918 ανήκαν στο κράτος, που παρακολουθούσε τη λειτουργία τους με ειδικό προσωπικό και τις νοίκιαζε σε εργολάβους.
Από το 1996 λειτουργούν οκτώ :
- στην Αιτωλοακαρνανία (δυο, στο Μεσολόγγι 38°23′47″N 21°23′18″E / 38.39639°N 21.38833°E και στην Τουρλίδα 38°19′37″N 21°25′28″E / 38.32694°N 21.42444°E),
- στη Λέσβο (δυο, στην Καλλονή39°13′00″N 26°15′16″E / 39.21667°N 26.25444°E και στην Σκάλα Πολιχνίτου που είναι το επίνειο του Πολίχνιτου 39°06′44″N 26°10′32″E / 39.11222°N 26.17556°E),
- στο Κίτρος Πιερίας 40°22′05″N 22°38′05″E / 40.36806°N 22.63472°E,
- στο Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης (Μεγάλο Έμβολο),
- στη Μέση Κομοτηνής[2]40°58′00″N 25°13′04″E / 40.96667°N 25.21778°E και
- στη Νέα Κεσσάνη Ξάνθης41°00′33″N 25°04′36″E / 41.00917°N 25.07667°E.
Οι αλυκές αυτές όπως και οι κλειστές αλυκές της Μήλου 36°42′00″N 24°28′24″E / 36.70000°N 24.47333°E ανήκουν στην εταιρεία Ελληνικές Αλυκές ΑΕ.
Η δυναμικότητά τους ανέρχεται στους 260.000 ΜΤ, με την μισή δυναμικότητα (130.000 ΜΤ) να προέρχεται από τις αλυκές Μεσολογγίου. Η συνολική ετήσια παραγωγή κυμαίνεται από 120.000 έως 200.000 τόνους.[3], ενώ αλλού αναφέρεται κατανάλωση στην Ελλάδα 350.000 ΜΤ[4]. Κατά τη δεκαετία του 1920-1930 η παραγωγή των ελληνικών αλυκών αναφέρεται σε 100.000 τόνους ετησίως.[5]
Οι κυριότερες από τις κλειστές αλυκές ήταν στην Ανάβυσσο της Αττικής (έκλεισαν το 1969), στη Λευκάδα (κλειστές από το 1948 οι παλιές και το 1990 οι νέες)[6], στη Μήλο[7], στη Ζάκυνθο, στο Πυθαγόρειο της Σάμου (κλειστές από το 1964), στο Τιγκάκι της Κω (κλειστές από το 1989)[7], στην Λευκίμμη της Κέρκυρας[8] και στην Πάρο.[9]
Αναφορές Επεξεργασία
- ↑ Aσχολίες και προϊόντα των κατοίκων (της Μήλου) στο διάβα των αιώνων Αρχειοθετήθηκε 2009-02-03 στο Wayback Machine., , ανακτήθηκε 19 Ιουλίου 2009
- ↑ Η αλυκή Μέσης[νεκρός σύνδεσμος], Δημητρίου Παπουλιά "ΜΕΣΗ Ψαθιά - Βερώνη - Εύανδρο"
- ↑ Το αλάτι της ιστορίας Αρχειοθετήθηκε 2006-12-22 στο Wayback Machine. Focus, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003, ανακτήθηκε 19 Ιουλίου 2009
- ↑ Ελληνικές Αλυκές: Σχέδιο εξυγίανσης Εφημερίδα Ημερησία, 23/7
- ↑ Λήμμα Αλυκές, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, 1927
- ↑ Οι Αλυκές της Λευκάδας, Μαρία Λαμπρινού, ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2009
- ↑ 7,0 7,1 Η γεωγραφία της αλοπηγικής δραστηριότητας στην Ελλάδα Αρχειοθετήθηκε 2012-01-28 στο Wayback Machine., Αναστασία Δαλάκα και Θεοδώρα Πετανίδου, Εργαστήριο Βιογεωγραφίας και Πολιτισμικής Οικολογίας, Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Μυτιλήνη. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2009
- ↑ Οι Αλυκές Λευκίμμης στη νεότερη εποχή. το αλάτι - ο χώρος - οι άνθρωποι (1864 – 1993) Αρχειοθετήθηκε 2014-08-03 στο Wayback Machine. Ν. Γ. Ασπιώτης, Μ. Κ. Καμονάχου, Ιανουάριος 2006 ISBN 960-86667-0-8
- ↑ Οι τόποι των φλαμίνγκος και των κορμοράνων Αρχειοθετήθηκε 2012-04-30 στο Wayback Machine., Ν. Σ. Μάργαρης, 1 Μαρτίου 1998, εφημερίδα Το Βήμα OnLine, ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2009